ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 78 ขโมยมันซะ
เสียงมีอาดังมาจากอีกด้านของประตู
“เซลีนคุณอยู่หรือเปล่า? ฉันเอาชุดมาให้คุณ” เซลีนฟื้นความสงบก่อนจะหันไปเปิดประตู
“ขอบคุณ”
“ไม่เป็นไร” ในขณะที่ยิ้มมีอาสังเกตเห็นใบหน้าของเธอที่สับสน ดังนั้นเธอจึงถามด้วยความกังวลว่า
“เซลีนคุณโอเคไหม?” เซลีนส่ายหัวอย่างฝืนยิ้ม แม้ว่าเธอจะส่ายหัว แต่ใบหน้าของเธอก็อ่านว่า
‘ฉันมีบางอย่างในใจ ฉันเศร้า’ เป็นที่ชัดเจนสำหรับ มีอาที่จะใช้คำใบ้ เธอออกกำลังกายด้วยความกังวล
“เซลีน เนลล์นังบ้านั่นรังแกคุณอีกแล้วเหรอ? เธอเรียกคุณไปหาและพูดอะไรหรือเปล่า?” เซลีนยังคงส่ายหัว หลังจากหยุดเล็กน้อยเธอก็จับมือมีอาแล้วพูดว่า
“ฉันไม่เป็นไร ฉันแค่กังวลนิดหน่อย”
“กังวลเรื่องอะไร”
“ฉัน…” ขณะที่เซลีนทำคอตกอยู่ เธอซ่อนประกายแวววาวไว้ในดวงตาของเธอ
“เซลีนบอกมาสิ! ฉันรอฟังอยู่” ในที่สุดเซลีนก็ตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“เธอคงไม่เชื่อฉันหรอก ฉันยังยากที่จะเชื่อตัวเอง ฉันไม่คิดว่า … ฉันไม่คิดว่าพี่ของฉันจะเป็นคนแบบนี้ ฉันจริง ๆ … ” เสียงของเธอค่อย ๆ ออกมาพร้อมเสียงสะอื้น น้ำตาก็เริ่มไหลที่ใบหน้าของ เซลีนเช่นกัน ไม่มีใครจะกลั้นได้ มีอารีบเข้ามาทันที
“ฉันรู้แล้ว! นังนั่นมันรังแกคุณอีกแล้ว! บอกฉันทีเธอทำอะไร” เซลีนส่ายหัว เธอใช้เวลาสักพักในการรวบรวมตัวเองก่อนจะโต้กลับ
“หลังจากที่คุณพาเอมไปที่ห้อง เธอก็หยุดฉันและบอกฉันว่าเธอได้รับต้นฉบับที่ฉันวาดเมื่อห้าปีก่อน เธอจะพิสูจน์ได้ว่ามันเป็นงานของเธอเอง ตราบเท่าที่เธอเอาต้นฉบับออกมาในคืนนี้!” มีอา เบิกตากว้างด้วยความไม่เชื่อ
“เลวมาก! ทำไมเธอแพศยาขนาดนี้? ไม่คิดว่านั่นเป็นการใส่ร้ายคุณและทำให้คุณเป็นคนร้ายเหรอ?” เซลีนพยักหน้า
“ฉันไม่เคยเห็นใครหน้าด้านเท่านี้เลย!”
“มีอาคุณเป็นน้องสาวที่ดีที่สุดของฉัน ฉันกล้าที่จะบอกคุณเรื่องนี้ ฉันไม่รู้จะทำยังไง คุณก็รู้ว่าพี่ของฉันสามารถทำตามที่เธอพูดได้จริง ๆ ฉันกลัวว่าเธอจะเอาต้นฉบับออกมาและบิดเบือนข้อเท็จจริง ฉันคงจบสิ้นแล้วล่ะ” มีอา ตอบว่า
“เซลีน ไม่ต้องกลัวเลย สำหรับเธอที่พูดออกมาแบบนี้ ก็หมายความได้ว่าเธอนำต้นฉบับมาในวันนี้ ทุกอย่างจะเรียบร้อยตราบเท่าที่เราขโมยต้นฉบับมาก่อนที่เธอจะนำมาโชว์”
ด้วยความประหลาดใจเซลีนมองเธอด้วยสายตาเหม่อลอย
“ขโมย ขโมยเหรอ?” มีอาพยักหน้าอย่างแน่วแน่
“ใช่”
“แต่ … มันจะไม่ดีเท่าไหร่นะ”
“อะไรไม่ดี? เขาทำให้เรื่องมันเลยเถิดเกินไป!” ในที่สุดมีอาก็สังเกตเห็นความกระอักกระอ่วนในดวงตาของเซลีน เธอตบหน้าอกของเธอแม้ว่าจะอยู่ริมขอบ
“คุณไม่ต้องกังวล คุณไม่จำเป็นต้องทำสิ่งนี้ ฉันจะช่วยคุณทุกอย่าง แค่ตรวจสอบให้แน่ใจและได้ถ่วงเวลาเธอไว้ไม่ให้กลับไปที่ห้องของเธอ”
เซลีนจ้องมองเธอระหว่างสองจิตสองใจ ในที่สุดเธอก็ยอมตกลง
“เอาล่ะ … ตกลง!”
“เปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ ฉันจะออกไปก่อน”
“โอเค ขอบคุณนะมีอา”
หลังจากที่มีอาได้ออกไป เซลีนปิดประตูและยืดหลังของเธอให้ตรง ความหวั่นไหวและความเปราะบางก่อนหน้านี้บนใบหน้าที่สวยงามของเธอไม่ปรากฏให้เห็นแล้ว!
สิ่งที่เหลืออยู่คือการดูถูกและรังเกียจ เธอพึมพำ “โง่” และถอนหายใจ เธอเปลี่ยนเป็นชุดในนาทีสุดท้ายด้วยความไม่พอใจ
…
เมื่อเหตุการณ์ในโรงเรียนจบลงหลาย ๆ คนก็เริ่มมารวมตัวกันที่ห้องบอลรูม
เนลล์อยู่ในสังคมด้วยรอยยิ้ม เธอไม่เคยชอบเหตุการณ์เหล่านี้ แต่สองปีในฐานะผู้จัดการฝ่ายประชาสัมพันธ์ในเฟิงฮัว บังคับให้เธออยู่ในตำแหน่งที่จะเข้าสังคมและสอนให้เธอคุ้นเคยกับมัน
ฉากที่มีชีวิตชีวาให้ภาพลวงตาราวกับว่าความรำคาญก่อนหน้านี้ไม่เคยมีอยู่จริง เหมือนเมื่อสักครู่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นที่นี่
ท้ายที่สุดแล้วไม่ว่าแผ่นฟ้าจะใหญ่แค่ไหน ก็ไม่ได้สามารถปิดความกังวลใจได้
นี่เป็นสิ่งที่ดีสำหรับการนินทาเท่านั้น และวันนี้ไม่ใช่โอกาสที่จะพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้ เนื่องจากแขกในปัจจุบันส่วนใหญ่มีภูมิหลังที่ร่ำรวยและมีเกียรติจึงเป็นเวลาและสถานที่ในการเข้าสังคมและทำความคุ้นเคย
ในความคิดที่ถูกต้องของพวกเขาที่จะพูดถึงเรื่องที่ไม่ดีที่เกิดขึ้นในช่วงมัธยมปลายเหรอ?
ท่าทางที่ปกติของเนลล์มีหลายอย่างที่ทำให้เกิดการปิดกั้นทางจิตใจและไม่สามารถสานความสัมพันธ์กับเธอเพราะเรื่องอื้อฉาวเมื่อห้าปีก่อนได้ ยังไงอดีตก็คือในอดีต เนื่องจากบุคคลที่เกี่ยวข้องไม่ได้เอะใจเกี่ยวกับเรื่องนี้พวกเขาจึงมีความสุขที่จะตามน้ำไป
ดังนั้นจึงไม่มีใครทำเย็นชากับเนลล์เนื่องจากความรำคาญก่อนหน้านี้ แม้จะมีผู้ชายที่มีภูมิหลังร่ำรวยเพียงไม่กี่คนที่ตื่นตะลึงกับความงามของเธอที่มาร่วมสนทนา การเปิดรับกว้างของเนลล์ เธอตอบกลับทุกคนอย่างอ่อนโยนและสุภาพโดยไม่ทำให้ใครผิดหวังหรือดูไม่วางตามากเกินไป
หลังจากขลุกอยู่กับการแลกเปลี่ยนทางสังคมตลอดหลายปีที่ผ่านมา เธอรู้สึกคุ้นเคยกับการที่โลกหมุนไปรอบ ๆ ปกติแล้วคนเหล่านี้อาจเกิดมาพร้อมกับช้อนเงินช้อนทอง ในความเป็นจริงพวกเขารวมตัวกันเป็นเครือข่าย บางทีวันหนึ่งเธออาจต้องการความช่วยเหลือจากหนึ่งในนั้น
เพื่อนเพิ่มดีกว่าเพิ่มศัตรู!
เจสันจ้องมองไปที่ร่างที่เดินไปมาจากระยะไกลมีการเคลื่อนไหวทางสังคมท่ามกลางฝูงชน ใบหน้าของเขามืดลง สิ่งนี้ดำเนินต่อไปจนกระทั่งเขาได้ยินเสียงที่อ่อนโยนและชัดเจนอยู่ข้างหลังเขา
“พี่เจ” เขาหันมาและเห็นเซลีน เขาวางแก้วไวน์ในมือลงเขาดึงเธอไป
“ได้ไปดูเธอไหม? เธอเป็นอย่างไร?” เซลีนส่ายหัว
“เธอไม่เป็นไรแค่เศร้านิดหน่อย เธอมีลิลี่อยู่ด้วย ให้เวลากับเธอแล้วเธอจะดีขึ้น ”
“โอเค” เมื่อนั้นการสนทนาก็สิ้นสุดลง เจสันหยิบแก้วขึ้นจิบทันที เซลีนผิดหวังเล็กน้อย
“พี่เจ อย่า … คุณมีอะไรจะพูดกับฉันไหม?” เจสันตะลึง เขามองไปที่เธอ
“คุยเรื่องอะไร?”
“ … ” ด้วยความทุกข์ยากที่ขมขื่นกำลังคืบคลานเข้ามาในตัวเธอดวงตาของเธอจึงค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีแดง เธอก้มหน้าลงต่ำอย่างฝืนยิ้ม
“ฉันคิดว่าคุณคงเป็นห่วงฉันและถามว่าทำไมฉันถึงเปลี่ยนเสื้อผ้ากลางคัน” เจสันตะลึง
หลังจากตรวจสอบอย่างใกล้ชิดเขาก็รู้ว่าชุดของ เซลีนไม่เหมือนเดิม กล้ามเนื้อใบหน้าของเขาเกร็ง รู้สึกอึดอัดเขาปล่อยไอเบา ๆ
“ประมาณนั้น … ผมขอโทษ ผมไม่ได้สังเกตเห็นเพราะผมคิดอะไรอยู่นะ เกิดอะไรขึ้นเหรอ? ทำไมคุณถึงเปลี่ยนเสื้อผ้าของคุณ?” น้ำเสียงและการจ้องมองที่ไม่สบายใจของชายคนนั้นทำให้เซลีนอกหัก
เมื่อได้พบกับการจ้องมองของเจสันเธอสามารถมองเห็นการหลบหลีกและการตอบสนองที่น่ารังเกียจในดวงตาของเขา เธออารมณ์เสียอย่างที่สุด
“ไม่มีอะไร แค่มีคนทำไวน์หกใส่ฉันโดยบังเอิญ”
คำพูดเหล่านี้บ่งบอกถึงความอาฆาตแค้น เขาอาจจะเดาได้โดยที่เธอไม่ได้เอ่ยถึงผู้กระทำความผิด
