ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก – บทที่ 87 ป่วยทางจิต

ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 87 ป่วยทางจิต

เฮย์ลีย์ก้าวตามไปอย่างรวดเร็วเพื่อเข้าไปหาเธอ เนลล์ขมวดคิ้ว

“อะไร?”

“คุณมีอะไรจะบอกฉันไหม? บอกฉันมาสิ! คุณทำอะไรกับพี่เซลีนเธอถึงลงเอยแบบนี้!”

โอลิเวอร์เคยสัญญาว่าเขาจะประกาศผลการแข่งขันต่อสาธารณชนเพื่อกู้ชื่อเสียงของเธอ

อย่างไรก็ตามแพทย์ได้ให้คำแนะนำกับเซลีนอย่างท่วมท้นในสถานะปัจจุบันของเธอ มิฉะนั้นชีวิตของเธออาจตกอยู่ในอันตราย

เนลล์ไม่สนใจว่าเธอจะตายหรือยังมีชีวิตอยู่ แต่เธอไม่ต้องการข้อหาฆาตกรรมในบันทึกของเธอ ดังนั้นเธอจึงตกลงที่จะให้การประกาศเลื่อนออกไปเป็นวันหลัง

มันเป็นสาเหตุที่ทำให้ เฮย์ลีย์ยังคงจมอยู่ในความมืดมนในความเป็นจริง สิ่งที่เธอรู้ก็คือเนลล์เป็นสาเหตุที่ทหให้เซลีนรู้สึกไม่ดี แวบเดียวที่เนลล์และเฮย์ลีย์เกลียดความกล้าของเธอ เนลล์ยิ้มจาง ๆ ภาพลักษณ์ที่เธอมอบให้เฮย์ลีย์นั้นราวกับว่าเธอกำลังจ้องมองคนที่มีความบกพร่องทางจิต

“เฮย์ลีย์ มอร์ตัน คุณไม่รู้เหรอ? ความโง่ก็เป็นโรคอย่างหนึ่งนะ คุณต้องไปเข้ารับการรักษา!” เฮย์ลีย์พ่นลมของเธอออกมา

“เนลล์ เจนนิงส์! คุณกำลังบอกว่าฉันป่วยทางจิตเหรอ?” เนลล์ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้

“ฉันเดาว่าคุณต้องป่วยทางจิตแน่ ๆ ” เฮย์ลีย์โกรธเคืองมาก หญิงสาวที่อยู่ข้าง ๆ เธอพูดปลอบโยนทันที

“เฮย์ลีย์อย่าโกรธ มันไม่ดีกับสุขภาพของคุณ” เธอจึงหันไปหาเนลล์

“เนลล์ เจนนิงส์ คุณพูดกับเฮย์ลีย์แบบนี้ได้ไง? แม้ว่าคุณจะเกลียด เซลีน เจนนิ่งส์ แต่คุณก็ไม่สามารถทำกับเฮย์ลีย์ได้! เธอเป็นน้องสาวของเจสัน คุณไม่คิดว่าตัวเองล้ำเส้นเหรอ?” เนลล์เพียงแค่เหลือบมองไปที่เธอโดยไม่ได้ใส่ใจอะไร

เธอสามารถรับมือกับเฮย์ลีย์ได้ แต่เธอจะไม่เสียแรงไปกับคนอื่นที่ไม่รู้จัก ดังนั้นเนลล์จึงเมินเธอและมองข้ามพวกเขาไปที่ห้องน้ำ

เฮย์ลีย์ ชนเนลล์ เมื่อเนลล์จ่ายเงินให้เธอโดยไม่แจ้งให้ทราบล่วงหน้า เธอจับแขนเนลล์

“คุณยังไปไม่ได้!” ร่างของเนลล์ขมวดคิ้วและแสดงท่าทีต่อหน้าเธอและเหวี่ยงเฮย์ลีย์ออกไป ไม่ทันระวังร่างของเนลล์ถอยหลังไปสองก้าวและหันมามองเธอด้วยความประหลาดใจ

หญิงสาวรีบไปขวางข้างหน้าเพื่อประคับประคองเธอ

“เฮย์ลีย์คุณเป็นอะไรมั้ย?” เฮย์ลีย์ส่ายหัวด้วยความมึนงง

“ฉันไม่เป็นอะไร” ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงจากด้านหลังพวกเขา

“เกิดอะไรขึ้น? เกิดอะไรขึ้นที่นี่?” เนลล์หยุดฝีเท้าของเธอ เธอหันกลับมาและเห็นเจสันก้าวข้ามมาจากอีกด้านของทางเดิน รูม่านตาของเจสันหดลงเมื่อมองเห็นเนลล์ ดวงตาของเขาอยู่ในความสับสน

“เนลล์ เจนนิ่งส์ ทำไมคุณถึงมาที่นี่?” เนลล์ยิ้มจาง ๆ

“โรงแรมนี้เป็นของคุณหรือเปล่า? ถ้าคนที่มีคู่หมั้นนอนโรงพยาบาลอยู่ที่นี่ได้ ทำไมฉันถึงอยู่ที่นี่ไม่ได้”? เจสันรู้สึกหดหู่ใจจากการพูดประชดประชันของเธอ

“นั่นไม่ใช่สิ่งที่ผมหมายถึง?”

เมื่อมีโครงสร้างของความแข็งแกร่งเฮย์ลีย์ก็วิ่งขึ้นไปจับแขนเขาทันที เธอพยายามหาเหตุผลดี ๆ บอกเจสัน

“พี่มาถูกเวลาเลย เธอหยาบคายกับฉัน!” เจสันเหลือบมองเธอ

“ปล่อยมันไปเถอะ! มันดีที่จะไม่ผลักไสผู้คนไปรอบ ๆ ฉันสงสัยว่าเธอไม่น่าจะเป็นลูกไก่ในกำมือด้วยซ้ำ” เจสันอาจจะปกป้องเขามากเกินไป แต่เขาก็มีความเข้าใจอย่างดีเกี่ยวกับตัวละครของน้องสาวของเขา เฮย์ลีย์เต็มไปด้วยความโกรธและความเสียใจในเวลาเดียวกัน

“พี่มันเป็นเรื่องจริง เธอผลักฉัน!” เจสันหันไปจ้องหญิงสาวข้างๆ ในการจ้องมองของหญิงสาวที่ฝืนยิ้ม

“ผมแน่ใจว่า คุณเจนนิงส์ไม่ได้ตั้งใจ” กล่าวอีกนัยหนึ่งเธอยอมรับทางอ้อมว่าเนลล์ผลักดันเฮย์ลีย์จริง ๆ แม้ว่าเนลล์ไม่ใช่คนแปลกหน้าสำหรับความไร้ยางอายของพวกเขา แต่ก็ไม่ได้เกิดขึ้นกับเธอที่พวกเขาจะดิ่งลงสู่จุดต่ำ

ด้วยการขมวดคิ้วของเจสันมองไปที่เนลล์ เขาต้องการเรียกเธอเข้ามาอธิบาย แต่การจ้องมองที่เย็นชาของเธอด้วยเหตุผลบางอย่างทำให้เขากลืนคำพูดของเขา เฮย์ลีย์เร่งเร้าเขา

“พี่บอกให้เธอขอโทษฉัน!” เจสันชะงักก่อนจะพูดด้วยเสียงห้าว

“เนลล์ เจนนิงส์ ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างเราไม่เกี่ยวกับเฮย์ลีย์ คุณควรขอโทษเธอ!” เนลล์แสยะยิ้มด้วยความโกรธ เธอจ้องไปที่เจสันและเย้ยหยัน

“ฉันรู้ว่าคุณโง่ แต่ก็ไม่คิดว่าคุณจะโง่ขนาดนี้ ไม่น่าแปลกใจที่ เฮย์ลีย์ มอร์ตัน และเซลีน เจนนิ่งส์ สามารถร่วมมือกันและหลอกลวงคุณได้ในไม่กี่คำ คุณเป็นคนงี่เง่าจริงๆ” เจสันรู้สึกรังเกียจทัศนคติที่ตรงเกินไปของเธอและการขุดคุ้ย ใบหน้าของเขาหมองลง

“ผมกำลังพยายามคุยกับคุณ ทำไมคุณต้องตอบด้วยการถากถางเช่นนี้?” เนลล์หัวเราะเบา ๆ

“ พยายามคุยกับฉันเหรอ? คุณเอาแต่รับฟังความคิดเห็นของพวกเขาโดยไม่ได้ฟังเรื่องราวของฉันเลย” เจสันโพล่งอย่างเย็นชา

“ผมยอมรับว่าบางครั้งเฮย์ลีย์อาจจะหยิ่งผยองและเจ้ากี้เจ้าการ เป็นไปได้ว่าเธอโกหก แต่สำหรับธาราที่พูดอย่างนั้นมันต้องเป็นเรื่องจริง เราจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับการคัดค้านของคุณ แต่อย่างน้อยคุณควรยอมรับและขอโทษ!”

ธารา? โอ้ ~ เธอสงสัยว่าทำไมเธอถึงดูค่อนข้างคุ้นเคย แล้วผู้หญิงคนนั้นก็คือ ธารา การ์เร็ตต์ แห่งตละกูลการ์เร็ตต์ในเมืองหลวง? เนลล์ตะคอก

“แล้วคุณเชื่อเธอไหม?”

“เธอเป็นเพื่อนของผม แน่นอนผมเชื่อเธอ”

“ฮ่า! ฉันเคยเป็นแฟนเก่าของคุณ แต่ไม่เห็นว่าคุณจะเชื่อฉันเลย?” เจสัน

“ … ”

เนลล์ผิดหวังเล็กน้อย แม้ว่าเธอจะได้เห็นสีที่แท้จริงของผู้ชายคนนี้ แต่ก็ยังคุ้มค่ากับความสัมพันธ์หกปี มีหลายครั้งที่เธอหวังว่าเขาจะไม่เลวร้ายอย่างที่เธอคิด

อย่างไรก็ตามเธอตระหนักถึงจุดนี้มีหลายสิ่งที่แม้ว่าเธอจะละทิ้งความคิดของเธอไป แต่พวกเขาก็ยังคงดำรงอยู่

เมื่อความฝันเก่า ๆ ถูกทิ้งให้พังทลายไม่มีใครจะคำนึงถึงความรู้สึกของคนที่ครั้งหนึ่งเคยอยู่ในความฝันของพวกเขา พวกเขาแสดงความสนใจเฉพาะสิ่งที่อยู่ต่อหน้าต่อตาเพราะปัจจุบันเป็นเพียงสาเหตุของความกังวลและห่วงใยเท่านั้น

เนลล์ยิ้มอย่างดีใจ เธอปฏิเสธที่จะยุ่งเกี่ยวกับเขาอีกต่อไป ในขณะนั้นได้ยินเสียงของเจสันจากข้างหลังเธอ

“เดี๋ยว!” เนลล์หายใจเข้าลึก ๆ และหยุดที่เท้าของเธอ

“มีอะไรอีกไหม?” เจสันเหลือบมองไปรอบ ๆ ด้วยสีหน้าสงสัย

“คุณมาที่นี่คนเดียวเหรอ?”

“เกี่ยวอะไรกับคุณ?” เจสันหน้าบึ้ง

“ผมอยากจะบอกให้คุณทราบด้วยเจตนาที่ดี ผมไม่รู้ว่าคุณเข้ากับกิดเดียนได้อย่างไร แต่เท่าที่ผมรู้เขามีคู่หมั้นในเมืองหลวง เขาจะไม่แต่งงานกับ คุณอย่า … ดูถูกตัวเองเพราะพวกเรา” เนลล์แสยะยิ้มด้วยความโกรธ

เธอหันกลับไปพบกับการจ้องมองของเจสัน ดวงตาของเธอพูดถึงการเสียดสี

“เจสัน มอร์ตัน ใครให้ความมั่นใจกับคุณ ถึงคิดว่าฉันดูถูกตัวเอง?” เจสันขมวดคิ้ว

“เนลล์ เจนนิงส์ อย่าดื้อ ผมรู้ว่าคุณเป็นคนแบบไหน ผมไม่มั่นใจว่าคุณจะตกหลุมรักคนอื่นได้ไม่นานหลังจากที่เราเลิกกัน

“ผมจะยอมรับว่าผมทำให้คุณผิดหวัง ผมได้ชดเชยให้คุณแล้ว ผมได้ยินมาว่าคุณขายทั้งสองบริษัท เงินคงเพียงพอให้คุณใช้ชีวิตได้อย่างไร้กังวล คุณไม่ต้องรีบไปหาผู้ชายคนอื่น … ”

“พอ!”