ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 94 มอบหมายผู้คุ้มกัน
เนลล์จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเธอได้รับการช่วยชีวิตจากกิดเดียนเมื่อใด เธอลืมไปแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น
ผลพวงจากการดื่มพร้อมกับยายังทำให้เธอเจ็บหัว! กิดเดียนมองดูเธอทำหน้าบึ้งอย่างสับสนและความรู้สึกไม่ดีก็เกิดขึ้นในใจ
“อย่าบอกนะว่าเมื่อคืนคุณจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น?” เนลล์เงยหน้าขึ้นมองเขาและพูดด้วยความงุนงงว่า
“ไม่ ฉันจำได้ ฉันถูก เฮย์ลีย์ มอร์ตัน วางแผนต่อต้านเพิร์ลริเวอร์ อินเตอร์เนชั่นแนล เธอวางยาฉันและหาผู้ชายสี่คนมารุมโทรมฉัน แต่ฉันทุบพวกเขาลงกับพื้น
เปลือกตาของกิดเดียนกระตุกอย่างร้ายกาจ
“แล้ว?”
“แล้ว?” เนลล์จ้องมองเขาอย่างว่างเปล่า
“แล้ว…คุณช่วยฉันไหม?”
“เฮ้ย!” กิดเดียนยิ้มอย่างมืดมนและหมดอารมณ์ที่จะพยุงเธอขึ้นมากิน เขาหยิบเสื้อคลุมของเขาและหันหลังเดินออกไป
“เฮ้! คุณกำลังจะไปไหน? คุณยังไม่ได้บอกฉันเลย!”
คำตอบสำหรับคำถามของเนลล์คือเสียงปิดประตู เนลล์ลูบจมูกของเธออย่างเศร้าโศกรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้มีอารมณ์แปลก ๆ จริงๆ หนึ่งวินาทีที่เขาสบายดีและวินาทีถัดมาเขาก็โกรธ
มันอธิบายไม่ได้จริงๆ!
อย่างไรก็ตามเธอไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะทะเลาะกับผู้ชายในขณะนี้ เมื่อคืนเธอใช้พลังงานทางกายภาพมากเกินไปและท้องของเธอก็ดังก้อง เธอลุกจากเตียงและเดินไปที่โต๊ะอย่างเชื่องช้าก่อนจะนั่งลงไปบนเก้าอี้
กิดเดียนได้เตรียมอาหารเช้ามากมายสำหรับเธอ มีโจ๊ก, และซาลาเปาแป้งทอด พวกเขาทั้งหมดเป็นรายการโปรดของเธอ
เนลล์กินอิ่มและรู้สึกดีขึ้นมากหลังอาหาร ร่างกายของเธอไม่เจ็บและอึดอัดอีกต่อไปเธอจึงไปห้องน้ำเพื่อล้างตัว ชุดเครื่องแต่งกายของผู้หญิงวางซ้อนกันบนเตียงซึ่งสันนิษฐานว่าเตรียมไว้สำหรับเธอ
หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเธอก็เดินออกจากห้องนอนโดยคิดว่าด้วยความโกรธก่อนหน้านี้กิดเดียนคงจะจากไปแล้ว เธอเห็นเขานั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่นโดยไม่คาดคิดโดยใช้แล็ปท็อปจัดการธุรกิจ เนลล์รู้สึกดีใจทันที
“ คุณยังไม่ได้ออกไป!”
กิดเดียนดูไม่พอใจ และเพียงแค่พูดอย่างเย็นชา เนลล์รีบวิ่งไปนั่งลงข้างๆ
“ฉันแค่ล้อเล่นกับคุณก่อนหน้านี้ ฉันจะลืมไปได้ยังไง? ขอบคุณที่ช่วยฉันเมื่อคืนนี้!”
หญิงสาวดึงแขนเสื้อของเขาด้วยรอยยิ้มที่ประจบ กิดเดียนมองเธอไปด้านข้างแล้วยิ้มกว้าง ๆ
“ผมได้เห็นสีที่แท้จริงของคุณแล้ว”
“ฮะ? อะไร?”
“ฮะ! เมื่อใดก็ตามที่คุณต้องการผม คุณจะเริ่มเรียกผมว่า ‘ที่รัก’ ด้วยความรัก เมื่อคุณไม่ต้องการผมคุณต้องการให้ผมเคารพคุณและรักษาระยะห่างกับผม ฮะ…ผู้หญิง!”
เนลล์ “ … ” กิดเดียนปิดแล็ปท็อปแล้วลุกขึ้นยืน
“แมทธิว!”
“ที่นี่”
เนลล์ไม่ได้สังเกตว่าแมทธิวมาถึงเมื่อไหร่ เขายืนอยู่ที่ระเบียงทางเข้าก่อนหน้านี้
“เรากำลังจะกลับไปที่บริษัท ”
“ครับท่าน”
กิดเดียนจากไปกับแมทธิว เนลล์มองดูเขาด้วยดวงตาเบิกกว้างไม่รู้ว่าเธอทำอะไรให้ชายคนนั้นขุ่นเคืองอีกครั้งและสงสัยว่าเธอควรไล่ตามเขาไปหรือไม่
นอกจากนี้เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสถานที่แห่งนี้คืออะไร โทรศัพท์ของเธอดูเหมือนจะพังเมื่อคืนที่ผ่านมาและเธอไม่มีกระเป๋าสตางค์ เธอควรจะกลับไปอย่างไรถ้าเขาทิ้งเธอไว้ที่นี่คนเดียว?
เธอกัดฟันด้วยความโกรธ ไม่นานเสียงออดก็ดังขึ้นเนลล์คิดว่ากิดเดียนกลับมาแล้วจึงรีบเปิดประตูด้วยความดีใจ อย่างไรก็ตามเมื่อเปิดประตูเข้าไปเธอก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งในชุดสูทสีดำที่มีนิสัยเย็นชาและฉลาด
“สวัสดีค่ะ คุณผู้หญิงฉันชื่อ แนนซี่ เมอร์เรย์ ฉันเป็นบอดี้การ์ดที่จัดเตรียมไว้เพื่อปกป้องคุณโดยคุณลีย์”
“ … ”
จากเหตุการณ์เมื่อคืนนี้ กิดเดียนไม่สามารถวางใจได้อีกต่อไปเมื่อ เนลล์ทำธุรกิจเพียงลำพังเขาจึงส่งคนสนิทคนหนึ่งของเขาซึ่งได้รับการอุปการะจากครอบครัว ลีย์มาตั้งแต่เด็กเพื่อปกป้องเธอ
แนนซี่จบการศึกษาจากโรงเรียนทหารและเคยทำงานเป็นทหารมาก่อน เธอมีความสามารถมากและกลับไปทำงานให้กับครอบครัวลีย์ หลังจากเกษียณจากกองทัพ เธอทำหน้าที่ดูแลความปลอดภัยของตระกูลลีย์ มาหลายปี
ความจริงที่ว่า กิดเดียน ส่งเธอไปหาเนลล์แสดงให้เห็นว่า เนลล์สำคัญแค่ไหนในใจของเขา ในรถระหว่างทางกลับเนลล์ถามเกี่ยวกับประวัติของแนนซี่ และส่งข้อความ วีแชท ไปยังกิดเดียนเพื่อยืนยันว่าเขาส่งคนมา
กิดเดียนตอบเพียงห้วนๆ
“ใช่ ไม่ว่าคุณจะไปที่ไหนในอนาคตคุณต้องพาแนนซี่ไปด้วย”
ไม่มีการตอบกลับใด ๆ อีกหลังจากนั้น เนลล์รู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ดีจริงๆเมื่อเขาปฏิบัติต่อผู้อื่นอย่างดี มันดีพอที่จะทำให้คนอื่นรู้สึกอบอุ่นในหัวใจด้วยความพึงพอใจและความสบายใจที่ไม่อาจพรรณนาได้ อย่างไรก็ตามอารมณ์ของเขาน่ากลัวจริงๆ
เมื่อคืนเธอนอนกับเขาอีกครั้ง! ไม่ใช่ครั้งเดียว มันเหมือน … หลายครั้ง? เธอจำไม่ได้ แต่…ไม่ใช่ว่าเขาต้องทนทุกข์ทรมานจากมัน! ทำไมเขาถึงทำเหมือนถูกอธรรมและถูกเอาเปรียบ?
เขาโกรธเธอด้วยซ้ำ? เนลล์รู้สึกหดหู่เล็กน้อยและยิ่งมืดมนมากขึ้นเมื่อเธอนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน ดวงตาของเธอเย็นชาขึ้นและเธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อกดหมายเลข
“สวัสดีค่ะ นี่คือสถานีตำรวจใช่ไหม ฉันต้องการแจ้งความ!”
หนึ่งเดือนที่ผ่านมาในวันนี้เธอได้ส่ง เจสัน มอร์ตัน และเซลีน เจนนิงส์ ไปที่สถานีตำรวจ ตอนนี้เธอส่ง เฮย์ลีย์ มอร์ตัน ไปที่นั่นด้วยเช่นกัน
เมื่อโทมัส มอร์ตัน รู้ว่าเฮย์ลีย์ทำอะไรเมื่อคืนเขาโกรธมากจนทุบแจกันโบราณในบ้านก่อนบุกไปที่สถานีตำรวจเพื่อลากเธอกลับ
เนลล์ได้เรียนรู้จากแนนซี่ว่า กิดเดียนได้สั่งให้ผู้คุ้มกันทั้งสี่คนกำจัดเมื่อคืนนี้เธอจึงรู้ว่าไม่สามารถทำการสอบสวนในเชิงลึกได้ เธอแค่อยากสอนบทเรียนให้เฮย์ลีย์และเตือนเธอเพื่อให้เธอรู้ว่าเธอไม่ใช่เป้าหมายที่จะกลั่นแกล้งได้ง่ายๆ
ด้วยเหตุนี้เธอจึงไม่ได้พูดอะไรมากเมื่อ โทมัส มอร์ตัน อ้อนวอนขอความเมตตา และระบุเพียงว่าเธอไม่ต้องการเห็นเฮย์ลีย์ในจินเฉิงอีก มันเป็นเพียงความคิดเห็นสบาย ๆ
เนลล์รู้จักชื่อเสียงของเธอเป็นอย่างดี โทมัสอาจดูโกรธเกรี้ยว แต่จริง ๆ แล้วเขาเป็นคนที่ปกป้องได้ดีดังนั้นเขาอาจไม่เต็มใจที่จะส่งลูกสาวที่มีค่าของเขาไป ไม่คาดคิดว่าโทมัสจะตกลงจริง ๆ ดูเหมือนเขาเกือบจะขอร้อง
“เนลล์ฉันรู้ว่าครอบครัวมอร์ตันของเรามักจะทำให้เธอผิดหวัง ฉันละอายใจที่จะปกป้องตัวเองในเรื่องนี้ แต่ฉันไม่ได้ปฏิบัติต่อเธออย่างดีตลอดหลายปีที่ผ่านมาหรือ แม้ว่ามันจะเป็นเพียงเพื่อความสัมพันธ์แบบเพื่อนร่วมชั้นเก่าที่ฉันมีกับแม่ของคุณ คุณสามารถช่วยเฮย์ลีย์ได้หรือไม่? คุณสามารถช่วยครอบครัวมอร์ตันได้หรือไม่?” เนลล์ตกใจมาก เธอมองโทมัสด้วยความสับสน
“ลุงโทมัสคุณต้องล้อเล่นแน่ ๆ! ฉันมีสิทธิอะไรที่จะไว้ชีวิตครอบครัวมอร์ตัน? ฉันไม่ได้ทำอะไรคุณเลยด้วยซ้ำ!”
“นั่นสินะ…” โทมัสดูอับอาย
สิ่งที่เขารู้ก็คือเมื่อเช้านี้เขาได้รับแจ้งว่าข้อตกลงทางธุรกิจทั้งหมดระหว่างมอร์ตัน และลีย์ ได้หยุดลงแล้ว
นอกจากนี้พันธมิตรอื่น ๆ อีกหลายรายยังโทรหาเขาทีละคนโดยระบุว่าพวกเขาต้องการยุติความร่วมมือกับบริษัทมอร์ตัน มีหลายโครงการที่เกือบจะเสร็จสิ้นการเจรจา
สิ่งที่เหลืออยู่คือการเซ็นสัญญาเป็นขาวดำ
