ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก – บทที่ 100 ปฏิเสธบทบาท

ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 100 ปฏิเสธบทบาท

ณ สถานที่อื่น

เนลล์กำลังทำงานอยู่เมื่อจู่ๆเธอก็ได้รับโทรศัพท์จาก กิดเดียน เขาถามว่าตอนเที่ยงเธอว่างไหมให้ไปหาเขา มีคนอยากพบเธอ เนลล์แปลกใจเล็กน้อย แต่เธอว่างตอนเที่ยงเธอจึงตอบตกลง ตอนเที่ยงเนลล์ไปที่บริษัทลีย์

ทันทีที่เธอเข้ามาในห้องทำงานเธอก็เห็นกิดเดียนเช่นเดียวกับ แกเร็ธ ลีย์ เธอแปลกใจ แต่ถามด้วยรอยยิ้ม

“ผู้กำกับลีย์ คุณมาทำอะไรที่นี่?” แกเร็ธยิ้มให้เธอและรู้สึกพอใจมากขึ้น เธอดูดีขนาดนี้ได้ยังไง? ดวงตาและจมูกของเธอเหมือนกับ แอชลีย์ วัตสัน ในความคิดของเขา กิดเดียนเหลือบมองไปที่แกเร็ธ และพูดอย่างเป็นกันเองว่า

“เขามาที่นี่เพื่อพบคุณ”

“ฉัน?”

“ใช่” กิดเดียนบอกลูกพี่ลูกน้องว่า

“บอกเธอเอง!” ความรู้สึกของแกเร็ธตื่นเต้นมากจนเนลล์รู้สึกสับสน

“ผู้กำกับลีย์ มีอะไรให้ฉันช่วยเหรอคะ?”

“ไม่เป็นไร ผมแค่อยากจะถามว่าคุณสนใจเป็นนักแสดงไหม?” เนลล์หัวเราะ

“ฉัน! คุณกำลังจะทำอะไรใหม่ ๆ อยู่หรือเปล่า?” ดวงตาของแกเร็ธสว่างขึ้น

“ไม่ตอนนี้ผมกำลังยุ่งอยู่กับการถ่ายทำ ‘แม่น้ำที่ซ่อนอยู่:แอชลีย์’ ลูซี่ แคทซ์ ที่คุณแนะนำให้รู้จักก่อนหน้านี้ยอดเยี่ยมมาก ทั้งความเป็นมืออาชีพและทัศนคติของเธอดีกว่านักแสดงคนอื่น ๆ ในยุคนี้มากดังนั้นฉันต้องขอบคุณ!”

เนลล์แอบรู้สึกว่าไม่มีทางที่ แกเร็ธ ลีย์ เดินทางมาที่นี่ในวันนี้เพียงเพื่อขอบคุณเธอ อย่างไรก็ตามเธอแสร้งทำเป็นไม่รู้และไม่พูดอะไร เธอยิ้ม

“ในกรณีนี้ฉันจะแนะนำนักแสดงอีกสองสามคนให้คุณรู้จักดีไหม?” แกเร็ธ โบกมือ

“ทุกอย่างเรียบร้อยดี ผมไม่ได้ขาดแคลนบทบาทอื่น ๆ แต่ผมมีอย่างหนึ่งที่ขาดหายไป คนอื่นไม่สามารถเติมเต็มบทบาทนี้ได้”

“โอ้? นั่นคือบทบาทอะไร?”

“แอชลีย์ วัตสัน”เนลล์ตะลึง

“เซลีน เจนนิงส์ ไม่ได้รับบทเป็น แอชลีย์ วัตสัน แล้วหรือ?” คิ้วของแกเร็ธขมวดมุ่นเมื่อเอ่ยถึง

“ลืมมันไปซะ นั่นเป็นเพราะเราไม่สามารถหาผู้สมัครที่เหมาะสมกว่านี้ได้ นอกจากนี้เธอยังนำทรัพยากรต่าง ๆ เข้ามา ดังนั้นผมจึงตกลงที่จะให้เธอเล่นบทนี้ ผมไม่คาดคิดมาก่อนว่าตอนนี้จะมีเรื่องอื้อฉาวมากมายขนาดนี้ ด้วยภาพลักษณ์ของเธอในปัจจุบันผมกังวลว่ามันจะส่งผลกระทบ หากเรายังคงใช้เธอต่อไปดังนั้นหลังจากพิจารณาอย่างถี่ถ้วนแล้วเราจึงตัดสินใจที่จะมองหาผู้สมัครคนใหม่” เนลล์หัวเราะ

“คุณนึกถึงใคร?”

“คุณ!”

“ฉัน?” เธอชี้ไปที่ตัวเองด้วยความประหลาดใจและมองไปที่ดวงตาที่จริงจังของแกเร็ธ เธอรู้ตัวว่าเขาไม่ได้ล้อเล่น หันหน้าไปมองกิดเดียนเธอเห็นว่าการจ้องมองของเขาดูเคร่งขรึม เขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า

“ผมปฏิเสธในนามของคุณไปแล้ว แต่เขาไม่เต็มใจที่จะยอมแพ้ และต้องการถามคุณด้วยเขาเอง เนลล์ไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี

“ผู้กำกับลีย์ ฉันไม่ใช่นักแสดง ฉันไม่เคยแสดงมาก่อน” แกเร็ธ ไม่สนใจ

“แล้วไง? คุณมีพรสวรรค์ ด้วยการฝึกซ้อมของผม ผมมั่นใจว่าคุณจะสามารถเปล่งประกายในการแสดงครั้งนี้” จากนั้นเขาตบหน้าอกราวกับว่ามันเป็นการ์ดขึ้นแขนเสื้อของเขา อย่างไรก็ตามเนลล์ส่ายหัว

“ฉันขอโทษผู้กำกับลีย์ ฉันไม่สามารถยอมรับคำขอนี้ของคุณได้” สีหน้าของแกเร็ธเปลี่ยนไปตามคำพูด เขาจ้องมองไปที่เนลล์อย่างใจจดใจจ่อ

“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ?”

“เพราะฉันไม่มีแผนที่จะเป็นนักแสดง และฉันไม่ชอบชีวิตที่ถูกคนอื่นจับตาดู”

ศิลปิน มันฟังดูมีเสน่ห์แค่ไหน อย่างไรก็ตามเนลล์ซึ่งอยู่ในแวดวงนี้มาหลายปีตระหนักดีถึงความยากลำบากที่อยู่เบื้องหลังความเย้ายวนใจเพียงผิวเผิน

แม้ว่าความนิยมจะสูง แต่พวกเขาก็จะเป็นเพียงต้นเงินในมือของนายทุนเคลื่อนไหวราวกับหุ่นเชิดภายใต้ความสนใจของผู้คนมากมาย เธอไม่ชอบความรู้สึกนี้

ดังนั้นเธอจึงเคารพความคิดและการเลือกของศิลปินภายใต้เธอให้มากที่สุด ถึงกระนั้นเธอก็ไม่เต็มใจที่จะเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับตัวเองอย่างลึกซึ้ง แกเร็ธ เห็นท่าทีแน่วแน่ของเธอและรู้สึกสูญเสีย ดวงตาของเนลเป็นประกายและเธอก็ยิ้ม

“ผู้กำกับลีย์ ฉันแนะนำใครให้คุณรู้จักดีไหม?” แกเร็ธตอบอย่างอ่อนแรง

“ใคร?”

“เจเน็ต แฮนค็อก คุณเคยพบเธอมาก่อนหรือไม่”

“เจเน็ต แฮนค็อก?” เขาขมวดคิ้ว

เขารู้เกี่ยวกับบุคคลนี้ ถึงอย่างไรเธอก็สวยและมีชื่อเสียง แต่เขาได้ยินมาว่าเธออารมณ์ร้าย และมีภูมิหลังที่ซับซ้อนซึ่งยากที่จะจัดการ พูดตามตรงในฐานะผู้กำกับเขาไม่เต็มใจที่จะรองรับนักแสดงของเขา ดังนั้นเขาจึงไม่เคยคิดที่จะใช้ผู้หญิงคนนั้น เนลล์พยักหน้า

“แจนมีนิสัยที่ดี สิ่งที่ได้ยินเกี่ยวกับเธอเป็นเพียงข่าวลือ ถ้าคุณไม่รังเกียจฉันคุยกับเธอได้! แทนที่จะมอบบทบาทที่สำคัญเช่นนี้ให้กับมือสมัครเล่นอย่างฉัน ฉันคิดว่าคุณควรมอบบทบาทนี้ให้กับเธอแทน เธอเหมาะที่จะเล่น แอชลีย์ วัตสัน มากกว่าฉันมาก” กาเร็ธ มองเธอด้วยสายตาที่ไม่พอใจ

“ได้เลย! คุยกับเธอก่อนก็ได้ ถ้าผมเห็นว่าเหมาะสมฉันจะติดต่อเธออีกครั้ง”

“มันถูกตัดสินใจแล้ว”

หลังจากส่ง กาเร็ธออกไปเนลล์ก็ไม่ได้วางแผนที่จะอยู่อีกต่อ ยังมีเรื่องอีกมากมายที่รอการจัดการที่แผนกประชาสัมพันธ์ดังนั้นเธอจึงเตรียมที่จะออกไปหลังจากทักทายกิดเดียน อย่างไรก็ตามชายคนนั้นหยุดเธอ

“มีการนัดรวมตัวกันในตอนเย็น คุณจะไปกับผมไหม?” เนลล์ลังเล

“ฉันยังทำงานตอนกลางคืน…” กิดเดียนขมวดคิ้ว ดวงตาที่ลึกล้ำของเขาจับจ้องเธอและเขาพูดด้วยสายตาขมขื่น

“ดูเหมือนว่าผมตัดสินใจผิดที่ให้คุณเข้าร่วม อันนิงอินเตอร์เนชั่นแนล” เนลล์รู้สึกสับสน

“แล้วไง?”

“คุณยุ่งมากจนไม่มีเวลาให้ผม”

เนลล์ “ … ”

“เนลลี่ทำไมคุณไม่ทิ้งสิ่งนั้นไว้และมุ่งความสนใจไปที่ซิงฮุยของคุณ มันจะผ่อนคลายกว่านั้น…”

“ไม่” เนลล์ขัดจังหวะเขาโดยไม่ต้องคิด

“คุณเป็นคนที่เชิญฉันมา ดังนั้นคุณไม่สามารถถอนคำพูดของคุณได้!”

เธอเคยทำงานที่ อันนิง อินเตอร์เนชั่นแนล มาระยะหนึ่งแล้วและพูดตามตรงว่าเธอชอบบรรยากาศที่นั่นมาก เธอไม่ใช่คนประเภทที่จะยอมแพ้กลางคันโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อถึงเวลาทำงานดังนั้นเธอจึงไม่สามารถออกไปได้ในเวลานี้ เนลล์โบกมือ

“เอาล่ะ คุณแค่อยากให้ฉันไปร่วมงานด้วยใช่มั้ย? ฉันเข้าใจแล้ว” กิดเดียนเผยรอยยิ้ม

“แล้วผมจะมารับคุณคืนนี้”

“ตกลง”

เนลล์ออกจาก บริษัทลีย์ และเวลา 18.00 น.

กิดเดียนก็มารับเธอ พวกเขาไม่ได้ไปที่อื่นและตรงไปที่ เคลียร์วอเตอร์วิลล่า เนลล์ไม่รู้ว่าคืนนี้เขาจะไปเจอใคร แต่เธอสัมผัสได้ว่าผู้ชายคนนั้นอารมณ์ดี เขาไม่ได้บอกอะไรเธอเมื่อเธอถามเธอจึงอดไม่ได้ที่จะอยากรู้เกี่ยวกับการรวมตัวในคืนนี้

ที่ เคลียร์วอเตอร์ วิลล่าในห้องส่วนตัว พาวิลเลี่ยน ดอกโบตั๋น เด็กหลายคนนั่งอยู่บนโซฟา โจเอล ฟอสเตอร์ ไขว่ห้างและมองไปที่ประตูอย่างคาดหวังพลางยิ้ม

“พี่ชายคนที่สามบอกว่าวันนี้เขาจะแนะนำพี่สะใภ้ให้เรารู้จัก ฉันสงสัยว่าพี่สะใภ้คนนี้คือใคร” ข้างเขาไซมอน วิลเบิร์น เลิกคิ้วอย่างภาคภูมิใจ

“คุณไม่รู้เหรอ? ฮิ ฮิ! ฉันได้พบเธอแล้ว คุณต้องการให้ฉันบอกคุณก่อนหรือไม่” โจเอลกลอกตาและบ่น

“คุณจะใจร้อนเพื่ออะไร? ฉันไม่ได้ถามคุณ ฉันจะหาข้อมูลด้วยตัวเองในภายหลัง”