ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก – บทที่ 106 เหมือนแม่ของเธอ

ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 106 เหมือนแม่ของเธอ

เนลล์กระพริบตาด้วยความสับสน

เธอไม่ได้คาดหวังว่ากิดเดียนจะโกรธกับคำพูดของเธออย่างจริงจัง เธอร้องครางเมื่อรู้สึกเจ็บเล็ก ๆ ที่คาง

“คุณกำลังทำอะไร? มันเจ็บ!” เธอบอกอย่างรำคาญ

“ตอบผมมา” ดวงตาของชายคนนั้นเย็นชาน้ำเสียงของเขาเจือไปด้วยความหวาดกลัว เนลล์ยอมจำนนทันทีภายใต้การจ้องมองของเขา คิ้วของเธอกระตุก

“คำถามไหน?”

“ผมเป็นใคร?”

“ …” เนลล์พูดไม่ออก โง่หรือไง! เขาไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร? มันน่าเสียดายที่เธอกล้าคิดแบบนั้นกับตัวเองเท่านั้น เธอจะไม่กล้าแสดงความคิดเห็นนี้ออกมาดัง ๆ เธอเผยรอยยิ้มที่ประจบประแจงก่อนจะตอบอย่างตรงไปตรงมาว่า

“กิดเดียน ลีย์”

“ หืม?”

“???” เนลล์พูดไม่ออก นั่นเป็นคำตอบที่ไม่ถูกต้องเหรอ?

เธอลองอีกครั้งคราวนี้อย่างไม่แน่นอน

“ประธานลีย์ ?”

“ …” กิดเดียนยังคงเงียบ

“ฮ่าฮ่า…คุณคงไม่อยากให้ฉันเรียกคุณว่าท่านประธานหรอกนะ!” เนลล์รู้ว่านั่นเป็นคำตอบที่ไม่ถูกต้อง เมื่อพบความวุ่นวายของอารมณ์ที่พุ่งเข้ามาในลักษณะของผู้ชาย

“ฮึก! โอกาสสุดท้าย คิดให้ดี หืม?” เนลล์กัดริมฝีปากของเธอ

“อย่าทำอย่างนั้น!” การกัดริมฝีปากสีแดงด้วยฟันขาวของเธอทำให้เธอดูสวยอย่างน่าสงสาร มันทำให้ผู้ชายมีความต้องการที่จะจัดการมัน!

นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงกดคางของเธอแรงขึ้นเพื่อหยุดเธอไม่ให้ทำเช่นนั้น เนลล์ฮึดฮัดด้วยความเจ็บปวด

ในขณะเดียวกันความคิดก็แวบเข้ามาในใจของเธอ เธอมองเขาด้วยความไม่เชื่อราวกับว่าสำนึกได้ จากนั้นเธอก็พูดตะกุกตะกักด้วยความไม่แน่ใจ

“สะ…สามี?” กิดเดียนหัวเราะด้วยท่าทางเย็นชา

“จำคำนี้ไว้ นอกจากนี้ผมไม่อยากได้ยินแบบนั้นอีกแล้วแม้ว่าคุณจะไม่ได้ตั้งใจก็ตาม!” สายตาของชายคนนั้นดูเย็นชาและไม่ไยดีในขณะที่เขาเตือนเธอด้วยน้ำเสียงที่หวาดกลัว

“เข้าใจไหม?” เนลล์ค่อนข้างสับสน แต่เธอก็พยักหน้าอย่างมีชั้นเชิง

ในที่สุดกิดเดียนก็ปล่อยมือและเดินข้ามไป ตอนที่เขากำลังจะเข้านอนเขาสังเกตเห็นโทรศัพท์มือถือของเขาบนโต๊ะข้างเตียง เขาเลิกคิ้วสวยและหันมาสนใจเธอ เนลล์รีบอธิบายตัวเอง

“มีคนโทรมาก่อนหน้านี้ ฉันพยายามบอกคุณแล้ว แต่คุณไม่ได้ยิน ฉันรับสายมันโดยบังเอิญ” เธอรู้สึกแตกต่างเล็กน้อยกับความคิดนี้ กิดเดียนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูโดยไม่ได้ใส่ใจ

“เธอพูดอะไรกับคุณ?” เนลล์เผยรอยยิ้มเจื่อน

“ไม่มาก อืม…เธอเป็นลูกสาวของคุณใช่ไหม?” กิดเดียนหันกลับมาเผชิญหน้ากับเธอ สองสามวินาทีต่อมาเขาแก้ไข

“ลูกสาวของเรา”

“ …” เนลล์ตกตะลึงในความเงียบ โชคดีที่ตอนนี้เธอไม่ได้ดื่มน้ำไม่งั้นคงสำลักไปเองอย่างไม่ต้องสงสัย

ในความคิดที่สองตอนนี้เธอและกิดเดียนแต่งงานกันอย่างถูกต้องตามกฎหมายดังนั้นลูกสาวของเขาก็จะกลายเป็นลูกสาวของเธอตามธรรมชาติเช่นกัน

เธอมีลูกสาวคนหนึ่ง เนลล์ซึ่งในตอนแรกตกตะลึงเล็กน้อยก็รู้สึกยินดีในเวลาไม่กี่วินาที

“ถูกต้อง ดูเหมือนว่าจะเป็นข่าวดี”

เธอไม่ได้รังเกียจเด็ก นอกจากนี้ด้วยเหตุผลที่ไม่รู้จักตัวเองในขณะที่ฟังเสียงทางโทรศัพท์ก่อนหน้านี้เธอรู้สึกค่อนข้างคุ้นเคยกับเด็กทั้งๆที่ไม่เคยพบเธอมาก่อน

เนลล์คิดว่ามันน่าสนใจ เสียงหัวเราะดังออกมาจากปากของเธอในไม่กี่วินาทีต่อมา

“ฉันสงสัยว่าเธอเป็นคนน่ารัก อืม…จะดีที่สุดถ้าเธอไม่ได้เอาอารมณ์ที่ไม่ดีของคุณมา ไม่ใช่เรื่องดีที่เด็กผู้หญิงจะมีพฤติกรรมอารมณ์แปรปรวน” กิดเดียนจ้องมองเธออย่างเงียบ ๆ

“ถ้างั้นเธอควรได้รับมันจากใคร?”

“แม่ของเธอแน่นอน!” ตอนนั้นเองที่เนลล์ตระหนักว่าเธอไม่รู้ว่าแม่ผู้ให้กำเนิดของเด็กคือใคร

เธอถามทันทีว่า

“เธอเป็นลูกของแฟนเก่าของคุณหรือเปล่า? คุณเคยแต่งงานมาก่อนใช่ไหม?!”

“ …” กิดเดียนพูดไม่ออก ค้อนของธอร์อยู่ที่ไหนอีกแล้ว? เขาขอยืมมันสักหน่อยได้ไหม?

จู่ ๆ เนลล์ก็เริ่มคิดว่าสิ่งนี้จะเป็นไปไม่ได้

ท้ายที่สุดแล้วถ้ากิดเดียนเคยแต่งงานมาก่อนเธอจะได้รับรู้เมื่อพวกเขาไปที่สำนักงานเขตเพื่อเข้าพิธีแต่งงาน

เนลล์ยิ้มอย่างเย้ยหยัน ในทางกลับกันกิดเดียนไม่ได้แสดงความคิดเห็นเพิ่มเติม แต่เห็นด้วยกับเธอ

“ที่จริงเธอต้องได้มาจากแม่ของเธอ” หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่งเขาก็คว้าโทรศัพท์มือถือและมุ่งหน้าไปที่ระเบียง

“ผมควรโทรกลับหาเธอ” เนลล์พยักหน้า

เธอเดินตามชายคนนั้นออกไปข้างนอกด้วยหางตา ภายใต้ท้องฟ้าอันเวิ้งว้างและการส่องสว่างของแสงสีเหลืองอันอบอุ่นชายคนนั้นยืนตัวสูงตรงขณะที่เขาพูดเบา ๆ ในโทรศัพท์

เนลล์นอนบนเตียงเพื่อเฝ้าดูชายคนนั้นอย่างตั้งใจ เธอยกคางขึ้นด้วยมือเดียว ทันใดนั้นเธอก็ตระหนักได้ว่าชายคนนี้ไม่ได้โหดร้ายและไร้หัวใจอย่างที่สาธารณชนทำให้เขาเป็น อย่างน้อยเขาก็ปฏิบัติกับเธออย่างดีและปฏิบัติตามหน้าที่ของพ่อที่ดี มุมริมฝีปากของเนลล์กระตุกเป็นรอยยิ้มในจิตใต้สำนึก

กิดเดียนคุยโทรศัพท์อยู่นาน มันเป็นปกติของเขาที่จะทำให้เด็กน้อยคนนี้นิสัยเสียไปแล้ว เด็กไม่พอใจที่เขาพลาดสายแรก ไม่ต้องพูดถึงว่าเนลล์รับสายที่สองโดยไม่ตอบกลับ เด็กคิดว่าพ่อของเธอจงใจที่จะหลีกเลี่ยงการพูดคุยกับเธอ

ในที่สุดปีศาจน้อยก็พอใจในที่สุดหลังจากสนทนากับพ่อของเธอเป็นเวลานาน กิดเดียนพูดอย่างอ่อนโยนว่า

“มันดึกมากแล้ว เป็นเด็กดีแล้วไปนอนได้ไหม?” เสียงหวานของเด็กดังเข้ามาในโทรศัพท์

“ตกลง! แต่พ่อต้องไม่เพิกเฉยต่อโทรศัพท์ของหนูอีกแล้วใช่ไหม?” กิดเดียนถูคิ้วอย่างช่วยไม่ได้

“บางครั้งพ่ออาจจะพลาด เหมือนตอนที่เปิดโหมดเงียบระหว่างการประชุม”

“หนูจะไม่โทรหาเมื่อพ่ออยู่ในการประชุม”

“จริง ๆ นะ?”

“แน่นอน นานาบอกหนูว่าพ่อทำงานหนักมากดังนั้นหนูไม่ควรรบกวนพ่อ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมหนูถึงโทรหาคุณตอนกลางคืนเท่านั้น!” กิดเดียนไม่คิดว่าปีศาจน้อยเจ้าเล่ห์จะเกรงใจเช่นกัน รอยยิ้มเข้าปกคลุมใบหน้าของเขา

“เอาล่ะ พ่อสัญญาว่าพ่อจะรับสายของหนูเสมอ” เด็กน้อยพอใจในที่สุด อย่างไรก็ตามในไม่ช้าเสียงของเธอก็เจือไปด้วยความเศร้า

“พ่อ ที่จริงหนูโทรหาพ่อเพราะหนูคิดถึงพ่อ” กิดเดียนตัวแข็งทื่อ อารมณ์แปลกประหลาดปรากฏขึ้นในใจของเขา เด็กพูดต่อไป

“แต่นานาไม่ยอมให้หนูไปหาพ่อ พ่อจะกลับมาเมื่อไหร่? หนูคิดถึงพ่อมากเหลือเกิน คนอื่น ๆ มีพ่อและแม่ แต่หนูไม่มี ลิซซี่น่าสงสาร! ไม่มีใครชอบหนู ว้า…” เขารู้ว่าเด็กคนนั้นเอาแต่เสแสร้ง หลังจากนั้นเขาได้แวะพักเพื่อพบหญิงสาวในระหว่างการเดินทางไปทำงานครั้งสุดท้ายของเขา ถึงอย่างนั้นเขาก็รู้สึกหวั่นไหวเมื่อได้ยินเสียงอ้อนวอนเบา ๆ และแสร้งทำเป็นร้องไห้

“เป็นเด็กดี พ่อจะกลับมาเร็ว ๆ นี้”

“เร็ว ๆ นี้เร็วแค่ไหน?” เด็กหน้าใสคงไม่โดนหลอกง่ายๆ!

“หนึ่งเดือน!”

“ฮึก…พ่อไม่ชอบลิซซี่อีกแล้ว พ่อไม่ชอบลิซซี่อีกต่อไป แง้…ฮึก…” เสียงครวญครางของเด็กดังผ่านลำโพง กิดเดียนกุมหน้าผากอย่างช่วยไม่ได้

เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพยายามเกลี้ยกล่อมเด็กอีกครั้ง มันเป็นความผิดของเขาเองที่ทำให้เด็กเสียนิสัยอย่างมาก

“หนึ่งเดือนเป็นเวลาที่เร็วที่สุดที่พ่อทำได้ พ่อจะไม่กลับไปในอีกหนึ่งเดือนถ้าหนูเอาแต่ร้องไห้ ไม่ใช่แค่พ่อแต่ยังรวมถึงแม่ที่รอพบคุณด้วย” เขาตอบอย่างอดทน

เด็กหยุดร้องครวญครางทันที