ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 110 ฉลองปีใหม่จีนด้วยกัน
สิบนาทีโดยประมาณ กิดเดียนคุยโทรศัพท์เสร็จแล้ว เขานั่งอยู่ข้างโต๊ะอาหารรอการกลับมาของเธออย่างอดทน
เนลล์สูดหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อฟื้นความสงบก่อนจะออกไปข้างนอก
“คุณใช้เวลาพอสมควร ทุกอย่างเรียบร้อยดีไหม?” เนลล์พยักหน้า
“ทุกอย่างปกติดี” การแสดงพลุยังไม่เริ่มจุด นักเล่นเชลโล กำเล่นท่วงทำนองอันไพเราะในห้องอาหาร บรรยากาศสว่างไสวด้วยแสงเทียนสุดโรแมนติก กิดเดียนมองเธออย่างตั้งใจในดวงตา
“คุณนายลีย์ ผมขอเต้นรำกับคุณได้ไหม?” เนลล์ตะลึง เขาลุกขึ้นยืนแล้วเดินข้ามโต๊ะมาหาเธอแล้วโน้มตัวไปข้างหน้า เธอรู้สึกอยากร้องไห้และหัวเราะในเวลาเดียวกันขณะที่มองไปที่ฝ่ามือที่ยื่นมาตรงหน้าเธอ
“กิดเดียนฉันไม่ได้ใส่ชุดเดรส”
“ผมก็ไม่ได้ใส่สูทเหมือนกัน” เขาไม่ดูแลเครื่องแต่งกายของพวกเขา เขาจับมือเธอไว้เขาค่อย ๆ ช่วยเธอลุกออกจากที่นั่ง
ทำนองเพลงทำให้หูของพวกเขาสบายขึ้น พวกเขาเริ่มเต้นรำในพื้นที่ว่างด้านหน้าห้องอาหารทั้งคู่สวมเสื้อแจ็คเก็ตลง ดูเหมือนว่าทั้งชั้นของร้านจะถูกจองไว้หมดแล้วจึงไม่มีลูกค้ารายอื่นอยู่เลย เป็นเรื่องที่น่ายินดีและผ่อนคลายมากที่ได้เห็นหน้าต่างกระจกเหล่านั้นปิดกั้นลมที่รุนแรงของเดือนที่สิบสองไม่ให้เข้ามา
เนลล์ปล่อยให้เขาจับมือของเธอและร่างของพวกเขาก็แกว่งไปมาตามทำนองเพลง สัมผัสได้ถึงความแข็งแกร่งอันทรงพลังภายใต้ฝ่ามืออันอบอุ่นของชายคนนั้น
ก่อนหน้านี้เธอรู้สึกกระวนกระวายเล็กน้อยเพราะข้อความนั้น แต่อย่างใดการอยู่ในช่วงเวลานั้นทำให้หัวใจของเธอมั่นคง
“คุณคิดอะไรอยู่?” กิดเดียนถามขึ้น เนลล์นึกถึงตัวเองและส่ายหัวทันที
“ไม่มีอะไร” กิดเดียนลดสายตาลงมองดูเธอเงียบ ๆ เนลล์ค่อนข้างรู้สึกไม่สบายใจภายใต้การจ้องมองอย่างระมัดระวัง เธอหันศีรษะไปด้านข้างเล็กน้อยแล้วถามด้วยเสียงกระซิบใกล้ ๆ ว่า
“มีอะไรเหรอ?”
“ผมไม่ชอบเวลาที่คุณสนใจอย่างอื่น” สิ่งนี้ทำให้เนลล์ประหลาดใจ ชายคนนั้นเต้นต่อไปโดยไม่พลาดจังหวะ
“มันทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองไม่น่าดึงดูดพอ”
“ …” เนลล์พูดไม่ออก เธอไม่สามารถกลั้นมันได้อีกต่อไปและเสียงหัวเราะก็หลุดออกจากปากของเธอ เธอเม้มริมฝีปากเล็กน้อยก่อนจะตอบกลับด้วยรอยยิ้ม
“ไม่เป็นความจริงเลย คุณน่าสนใจมาก” ดวงตาของชายคนนั้นมีประกายแวววาว
“ฉันไม่ชินกับเรื่องนี้ ฉันไม่ได้ฉลองตรุษจีนมาหลายปีแล้ว ฉันเคยอยู่ในห้องของฉันโดยเปิดทีวีหรือแค่เข้านอนเร็ว การเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันนี้ทำให้ฉันรู้สึกแปลก ๆ เล็กน้อย” ดวงตาของชายคนนั้น อารมณ์ที่ซับซ้อนที่เธอไม่สามารถถอดรหัสได้ฉายแววในดวงตาที่ลึกล้ำของเขา
“ไม่ต้องกังวล ผมจะอยู่กับคุณในวันนี้ไปตลอดชีวิต คุณไม่ต้องอยู่บ้านคนเดียวกับทีวีอีกต่อไป” เนลล์ตกตะลึง เธอเงยหน้าขึ้นเพื่อพบกับการจ้องมองของเขาเพียงเพื่อจะได้พบกับสีหน้าเคร่งขรึมบนใบหน้าของชายคนนั้น คำพูดของเขาดึงหัวใจของเธอ
“ขอบคุณค่ะ” เธอตอบด้วยรอยยิ้ม
“ปัง!” เสียงดังไปทั่วอากาศและทันใดนั้นการแสดงดอกไม้ไฟก็ระเบิดขึ้นบนท้องฟ้ายามค่ำคืน ท่วงทำนองหยุดกะทันหัน นักเล่นเชลโลเก็บเชลโลและมุ่งหน้าไปหาทั้งคู่
“คุณผู้ชาย คุณผู้หญิง การแสดงพลุเริ่มขึ้นแล้ว” กิดเดียนพยักหน้าและโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ จากนั้นเขาก็พาเนลล์ไปที่หน้าต่าง ไม่ไกลนักดอกไม้ไฟก็ระเบิดขึ้นบนท้องฟ้ายามค่ำคืนราวกับเปลวไฟหลากสี
สีฟ้าสีเหลืองสีขาวสีม่วงสีเขียว…บานสะพรั่งบนท้องฟ้ายามค่ำคืนด้วยการแสดงลวดลายที่เป็นเอกลักษณ์
แม้แต่เนลล์ที่ปกติพบความสงบในชีวิตที่เงียบสงบแทนที่จะมีชีวิตชีวาก็ยังประหลาดใจกับฉากหลังที่คึกคัก
“ว้าว” ดวงตาของเธอเบิกกว้างขณะที่เธอเอนตัวเข้าใกล้หน้าต่างกระจก กิดเดียนสวมกอดเธอจากด้านหลังและวางคางไว้บนไหล่ของเธอ
“สวย?”
“ใช่สวยมาก”
“ผมจะทำให้คุณทุกปีถ้าคุณต้องการ” เนลล์ตกตะลึง เธอหันไปเผชิญหน้ากับเขาด้วยความไม่เชื่อ
“คุณทำให้ฉันเหรอ?” ใบหน้าของกิดเดียนขณะที่เขาพยักหน้า
“ …” เนลล์ตกตะลึงอีกครั้งในความเงียบ
เธอไม่รู้ว่าถึงแม้ว่าการแสดงดอกไม้ไฟในย่านชานเมืองจะถูกกฎหมาย แต่ก็มีเพียงคนธรรมดาเท่านั้นที่จะออกเดินทางเพื่อสร้างความตื่นเต้น มันคงไม่มีอะไรยิ่งใหญ่อลังการเหมือนที่เธอเห็นในคืนนี้
ความรู้สึกเสียวซ่าละลายส่วนหนึ่งในหัวใจของเธอ เนลล์มองไปที่พื้น ดวงตาที่เปล่งประกายของเธอดูเป็นสีแดงเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นในอีกไม่กี่วินาทีต่อมา
“ขอบคุณค่ะ” ทำให้หัวใจของกิดเดียนอบอุ่นใจเมื่อได้เห็นสิ่งนี้
“คุณไม่จำเป็นต้องสุภาพกับผม” เขายื่นมือไปซับน้ำตาที่เอ่อคลอที่มุมตาของหญิงสาว
“ผมขอให้เรามีความสุขเสมอไปกับความสุขที่น่ายินดีนี้ในอีกหลายปีข้างหน้า” เขากล่าวด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มลึก
เนลล์กลับจ้องมองและในที่สุดก็พยักหน้าในไม่กี่อึดใจต่อมา
“อืม”
การแสดงพลุดำเนินไปครึ่งชั่วโมง นาฬิกาหยุดทำงานเมื่อนาฬิกาตี 00.00 น. นาฬิกาตีระฆังเพื่อประกาศการมาถึงของปีใหม่ ชายคนนั้นกอดเธอจากด้านหลังและกระซิบข้างหูเธอเบา ๆ
“สุขสันต์วันปีใหม่จีน!” หัวใจของเนลล์เต็มไปด้วยความรู้สึกอบอุ่นและคลุมเครือ มุมริมฝีปากของเธอกระตุกขึ้นขณะที่เธอพึมพำ
“สุขสันต์วันปีใหม่จีน” พวกเขาไม่รู้เลยว่าในเวลาเดียวกันชายคนหนึ่งกำลังเฝ้าดูพวกเขาอยู่ที่ไหนสักแห่งในมุมไกล ดวงตาของบุคคลนั้นเต็มไปด้วยการแสดงออกที่เย็นชาขณะที่เขามองภาพเงาที่กอดกันภายใต้การส่องสว่างของดอกไม้ไฟที่สดใส
พนักงานเดินผ่านด้วยการเตือนที่เป็นมิตร
“คุณครับชั้นนี้ถูกจองไว้หมดแล้ว คุณไม่ได้รับอนุญาตให้เข้ามา” ชายคนนั้นหันกลับไปมองพนักงานอย่างไม่แยแส ใบหน้าของพนักงานลดลงด้วยความประหลาดใจเมื่อพบใบหน้าของบุคคลนั้น
จากนั้นชายคนนั้นก็จับส้นเท้าของเขาและหายไปในความมืด เนลล์จำไม่ได้ว่าพวกเขากลับบ้านได้อย่างไรในตอนท้าย เธอเหนื่อยจากวันอันยาวนาน หลังจากชมการแสดงพลุเธอก็หลับไปแทบจะทันทีที่พวกเขาเข้ามาในรถ
เช้าวันรุ่งขึ้นเมื่อเธอตื่นขึ้นมาบนเตียงนุ่มขนาดใหญ่ ชายคนนี้ยังคงหลับสนิทนอนอยู่ข้าง ๆ เธอโดยหลับตา ใบหน้าหล่อเหลาของเขาดูอ่อนโยนและอบอุ่นภายใต้แสงยามเช้า
เธอหรี่ตาลงเล็กน้อยขณะพยายามพยุงตัวขึ้น ชายคนนั้นดึงเธอเข้ามาใกล้เตียงทันทีที่เธอกวน
“นอนหลับอีกหน่อย” เสียงของชายคนนั้นเจือไปด้วยความแหบเซ็กซี่ในตอนเช้าตรู่ เนลล์ยิ้ม
“สายแล้ว ฉันต้องไปดูแจนหน่อย”
“เธอไปแล้ว” สิ่งนี้ทำให้เนลล์ประหลาดใจ
ในที่สุดกิดเดียนก็ลืมตาขึ้น ความขี้เกียจยังคงแฝงอยู่ในดวงตาที่ลึกล้ำและไม่อาจหยั่งรู้ได้ เขาวางแขนข้างหนึ่งไว้บนหมอนขณะที่เขาอธิบายอย่างเรียบ ๆ ว่า
“เธอไปเมื่อคืน ผมไม่ได้บอกคุณเพราะคุณหลับสนิท”
“เธอไปไหน?”
กิดเดียนยังคงเงียบ แม้ว่าดวงตาของเขาจะเผยให้เห็นอย่างชัดเจนถึงความหงุดหงิดที่ว่าทำไมเขาถึงต้องรู้?
เจเน็ตไม่ใช่ภรรยาของเขาแล้วทำไมเขาต้องแคร์? ในที่สุดเนลล์ก็นึกได้ เมื่อตระหนักว่าเขาไม่ใช่คนที่เหมาะสมที่สุดที่จะถูกถามคำถามนี้เธอจึงตะเกียกตะกายลุกจากเตียงเพื่อหยิบโทรศัพท์ของเธอ
เธอรอสักพักก่อนที่สายจะรับสาย เสียงของเจเน็ตเข้าโทรศัพท์ดังฟังชัด
“เนลลี่ เธอตื่นแล้วเหรอ?”
“เธอไปไหน?”
“บ้าน”
“บ้าน?”
“แน่นอน พ่อกับฉันไม่เคยทะเลาะกันข้ามคืน วันนี้วันแรกของวันตรุษจีนหลัง ไม่ต้องสงสัยเลยว่าฉันจะกลับบ้านเพื่อใช้เวลาอยู่กับพ่อ”
“ …” เนลล์พูดไม่ออก
“ถ้างั้น! ก็ดีที่เธอสบายดี”
“เอาน่า! ไม่ต้องห่วงฉัน ฉันคงจะดีกว่านี้ถ้าไม่ได้ สุขสันต์วันปีใหม่จีน! เราจะคุยกันเร็ว ๆ นี้” เนลล์ยิ้มกว้าง
“เอาล่ะ สุขสันต์วันปีใหม่จีน”
ในที่สุดเธอก็ปล่อยลมหายใจที่กลั้นไว้และดำเนินการต่อไปในห้องน้ำ อีกด้านหนึ่งเจเน็ตวางโทรศัพท์มือถือลง เงาปกคลุมเธอ ขณะที่เธอมองไปที่ชายที่นั่งอยู่บนโซฟาตรงข้ามเธอ
“พ่อหนูจะไม่มีวันแต่งงานกับเขา ลืมมันซะ!”
