ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก – บทที่ 143 มั่นใจได้แน่นอน

ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 143 มั่นใจได้แน่นอน

ดวงตาของเด็กหญิงที่กำลังนอนหลับอย่างสงบทำให้หัวใของเนลล์อบอุ่น

เธอดึงแขนของเธอออกอย่างระมัดระวังเพื่อปรับตำแหน่งให้เด็กนอนสบายบนเตียง เด็กคว้าแขนของเธอเอาไว้โดยไม่รู้ตัวและพึมพำ “คุณแม่!”

เนลล์นิ่งไป หัวใจของเธอปวดร้าว

เด็กที่อยู่ตรงหน้าเธอน่าเอ็นดูมากไปแล้ว เธอนั่งลงบนเตียงอีกครั้งเพื่อลูบหลังเด็กหญิงด้วยความอ่อนโยน ในที่สุดเนลล์ก็ดึงแขนของเธอออกมาจากเด็กหญิงตัวน้อยที่เข้าสู่ห้วงนิทราโดยไม่ลืมที่จะปิดไฟก่อนออกจากห้อง

ท่านผู้หญิงควินตันยืนอยู่ข้างประตู เธอยิ้มทันทีที่ผู้หญิงคนนั้นเดินออกมา

“ไม่ต้องกังวลนะคะ ลิซซี่หลับไปแล้ว คุณควรจะพักผ่อนให้เพียงพอด้วย”

หญิงชราพยักหน้า “คุณเป็นคนดี คุณผู้หญิง”

เนลล์ดูตกใจแต่ก็คลี่ยิ้มอย่างรวดเร็วจนความประหลาดใจเมื่อครู่หายไป

คนดี? เธอไม่เห็นด้วย

เป็นเรื่องจริงที่เธอรู้สึกใกล้ชิดกับเด็กคนนี้โดยธรรมชาติ บางทีอาจจะเป็นเพราะเด็กคนนี้มีความกระตือรือร้นเป็นพิเศษเมื่อพบเธอครั้งแรก!

เนลล์ปัดความคิดนั้นออก เธอกลับไปที่ห้องของตัวเองหลังจากกล่าวราตรีสวัสดิ์กับหญิงชรา

ในห้องนอนใหญ่ที่ชั้นบน กิดเดียนกำลังส่งข้อความถึงหญิงชรา

กิดเดียน: [คุณทำแบบนี้เพื่ออะไร?]

ท่านผู้หญิงควินตัน: [คนพาล เงียบปากของคุณซะ! ฉันจะให้บทเรียนกับคุณถ้าคุณพูดออกมาแม้แต่คำเดียว]

กิดเดียน: [คุณย่า คุณไม่ควรมาแบบไม่บอกไม่กล่าวแบบนี้ ถ้าคุณต้องการพบกับเนลล์ ทำไมคุณต้องหลบซ่อนและพาลิซซี่มากับคุณ? และคุณบอกให้ลิซซี่โกหกจริงหรือ?]

ท่านผู้หญิงควินตัน: [คุณไม่รู้อะไรสักอย่าง ฉันจะเดินทางมาเพื่อทดสอบผู้หญิงคนนี้เพื่ออะไรถ้าฉันเชื่อในการตัดสินใจของคุณ? ฮึ่ม! คุณกล้าทำให้น้ำใจของฉันกลายเป็นเจตนาร้ายได้อย่างไร! คุณไม่มีหัวใจเหมือนพ่อของคุณ!]

กิดเดียน: [……]

ทำไมต้องอ้างถึงพ่อของเขาในทันที?

กิดเดียน: [ครับ ตอนนี้คุณมั่นใจได้หรือยังหลังจากที่ได้พบที่เธอแล้ว?]

ท่านผู้หญิงควินตันส่งอีโมจิหน้ายิ้มไป

ท่านผู้หญิงควินตัน: [ใช่ มั่นใจได้แล้ว ฉันจะบอกคุณว่าเนลล์เป็นผู้หญิงที่ดีและคุณห้ามรังแกเธอ ฉันจะตีคุณถ้าฉันรู้ว่าคุณทำผิดต่อเธอ!]

กิดเดียน: […… คุณคิดให้ดีว่าคุณควรจะแนะนำตัวเองกับเธออย่างไร!]

หลังจากนั้นก็ไม่มีข้อความจากกิดเดียนอีกเลย

หญิงชราวางโทรศัพท์ของเธอลงเช่นกัน เธอรู้สึกค่อนข้างประหม่าขึ้นมาเมื่อคิดถึงข้อความสุดท้ายของกิดเดียน

เนลล์เป็นคนอ่อนโยน เข้าอกเข้าใจ และเป็นคนมีเหตุผล มันดูเหมือนจะเป็นไปไม่ได้ที่หญิงสาวจะตำหนิเธอ!

เธอรู้สึกกังวลมาขึ้นเมื่อเธอพยายามที่จะหว่านล้อมตัวเอง

ลิซซี่นอนไม่ค่อยหลับ เธอตื่นขึ้นมาด้วยความงุนงงเล็กน้อย และยื่นมือน้อย ๆ ของเธอไปหาหญิงชราที่ยืนอยู่ข้างประตูและใบหน้าของเธอฉายแววกังวล

“นานะคนดีของหนู”

“เอ๊ะ? ตื่นขึ้นมาทำไมลิซซี่?”

ลิซซี่มองไปรอบ ๆ ห้องและทำหน้ามุ่ยเมื่อไม่เห็นเนลล์อยู่ในสายตา “คุณแม่อยู่ที่ไหนคะ?”

“คุณแม่อยู่กับคุณพ่อไปนอนแล้ว นานะคนดีจะอยู่ที่นี่กับหนู ตกลงไหม?”

ลิซซี่กะพริบตาตอบกลับ

“คุณพ่อกับคุณแม่กำลังทำน้องชายตัวเล็ก ๆ ให้หนูใช่ไหมคะ?”

“ใช่ ถูกต้องแล้ว หนูกำลังจะมีน้องชายตัวเล็ก ๆ ในเร็ว ๆ นี้”

“ตกลงค่ะ เพื่อเห็นแก่น้องชายคนเล็กของหนู หนูจะไม่ไปตามหาคุณแม่”

ลิซซี่หลับไปอีกครั้งหลังจากนั้นไม่กี่นาที หญิงชราถอนหายใจออกมาอย่างหนักหน่วงด้วยความโล่งอกในที่สุด เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างรวดเร็วเพื่อส่งข้อความถึงกิดเดียนอีกครั้ง

“ดูซิ! คุณทั้งคู่ไม่ใช่เด็กอีกต่อไปแล้วนะ พยายามมีลูกเร็ว ๆ นี้! ลิซซี่อยู่โดยลำพังด้วยตัวของเธอเองมาโดยตลอด เธอต้องการเพื่อนเล่น”

อีกคนไม่ได้ตอบกลับ

วันถัดมา…

เมื่อเช้าเนลล์ได้รับโทรศัพท์จากที่ทำงาน ศิลปินคนหนึ่งเจอเหตุการณ์ฉุกเฉินที่ต้องจัดการอย่างเร่งด่วน

ในตอนแรกเธอวางแผนเอาไว้ว่าจะไปจัดการหลังจากที่ลิซซี่และนานะคนดีของเธอออกเดินทางไป อย่างไรก็ตามเธอไม่เหลือทางเลือกอื่นนอกจากไปยกเลิก เธอต้องออกไปจัดการปัญหาเรื่องงานก่อนเป็นอย่างแรก

ท่านผู้หญิงควินตันยิ้มให้เธอก่อนที่เธอจะออกจากบ้าน

“ไม่ต้องกังวล เมื่องานของคุณเสร็จแล้วคุณค่อยมาช่วยพวกเราก็ได้”

แม้ว่าเนลล์จะคิดว่าท่าทีของหญิงชรานั้นค่อนข้างแปลก แต่เธอก็ไม่ได้คิดอะไรอีกและบอกลาพร้อมกับพยักหน้ารับเร็วๆก่อนจะจากไป

กิดเดียนจงใจเลื่อนเวลาที่บ้านเมื่อเช้านี้ เขารอจนเนลล์ออกไปก่อนจะประกาศอย่างเคร่งเครียดกับทั้งสองคน “มุ่งหน้ากลับไปที่เมืองหลวงด้วยตัวเองไม่อย่างนั้นผมจะจัดการให้ คุณเลือกมา!”

หญิงชรารู้สึกรำคาญอย่างเห็นได้ชัด บุ้ยปากให้กับความเฉยเมยของเขา

“ฉันเพิ่งจะได้พบกับหลานสะใภ้ที่ดีของฉันและฉันอยากอยู่ที่นี่ให้นานกว่านี้! ฉันจะไม่ไปไหน!”

เกี๊ยวตัวน้อยตามมาติด ๆ และพยักหน้าอย่างเร็ว ๆ “ใช่ หนูอยากอยู่กับคุณแม่เหมือนกัน!”

กิดเดียนยิ้มอย่างเยาะเย้ยกับปฏิกิริยาของพวกเขา “แน่นอน ผมจะพาเธอกลับมาที่บ้านเดี๋ยวนี้ และบอกความจริงกับเธอ คุณต้องคิดให้ดีว่าจะหาเหตุผลดี ๆ อะไรมาอ้างเพื่อปกป้องตัวเอง!”

หญิงชราเกิดความไม่พอใจเมื่อเห็นชายคนนั้นหยิบโทรศัพท์ออกมา เธอรีบหยุดไม่ให้เขาทำเช่นนั้น

“ตกลง ตกลง พวกเราจะไป ตอนนี้มีความสุขหรือยัง?”

เธอกลอกตาของเธอให้กับความน้อยใจที่ขมขื่น

“คิดว่าฉันได้ผ่านทุกความยากลำบากในการเลี้ยงดูคุณมาตั้งแต่ยังเด็ก ตอนนี้คุณกลายเป็นคนที่ยิ่งใหญ่อย่างที่คุณกำลังเป็นแล้ว คุณไม่สามารถแม้แต่จะทนอยู่ร่วมชายคาเดียวกับย่าของคุณได้ ฮะ! ไร้หัวใจเกินไปแล้ว ฉันจะทิ้งคุณเอาข้างถนนถ้ารู้แบบนี้”

ใบหน้าของกิดเดียนหม่นลง เขาไม่สามารถโต้เถียงกับหญิงชราได้ เขาหันกลับไปเพื่อออกสั่งกับแมทธิว “ส่งท่านผู้หญิงและคุณหนูน้อยที่สนามบิน”

แมทธิวพยักหน้ารับและรีบกลับไปที่รถ เขายิ้มเมื่อเปิดประตูรถ

“ท่านผู้หญิง คุณหนูน้อย เชิญครับ!”

หญิงชราจ้องมองกิดเดียนด้วยขุ่นเคืองเป็นครั้งสุดท้ายและส่งเสียงดูถูกก่อนที่จะเข้าไปในรถอย่างไม่เต็มใจพร้อมกับลิซซี่

เนลล์ได้รับข้อความจากหญิงชราไม่นานหลังจากที่เธอมาถึงที่ทำงาน

มันอธิบายว่าพวกเขาได้ติดต่อกับครอบครัวของพวกเขา เธอบอกหญิงสาวว่าตอนนี้พวกเขากำลังเดินทางไปที่สนามบินเพื่อเตรียมตัวกลับบ้าน

เมื่อจับใจความได้ทำให้เนลล์แปลกใจ แต่เธอคิดว่าทุกอย่างน่าจะไม่เป็นไรเนื่องจากพวกเขาได้ติดต่อกับครอบครัว

พวกเขาตอบกลับมาสองสามคำทางโทรศัพท์ ลิซซี่สัญญาว่าจะมีเยี่ยมอีกในตอนท้ายของการโทร

ในสนามบิน หญิงชราและเด็กหญิงเพิ่งออกจากร้านสะดวกซื้อและมองเห็นคนสองคนที่คุ้นเคย

ลิซซี่เป็นคนแรกที่แสดงปฏิกิริยาออกมา “คุณย่า!” เธอตะโกนออกมาก่อนจะพุ่งตัวไปข้างหน้าด้วยความตื่นเต้น

จีนหันหน้ามามองด้วยความแปลกใจที่พบกับเจ้าเกี๊ยวสีชมพูวิ่งเข้าหาตัวเองด้วยความเร็วราวสายฟ้า

ด้วยความตกใจ เธออ้าแขนออกเพื่อรับสิ่งนั้นเข้ามาอย่างไม่รู้ตัว ดวงตาของเธอเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจเมื่อในที่สุดเธอก็รู้ว่ามันคือลิซซี่

“ลิซซี่ คุณแม่ ทำไมมาอยู่ที่นี่ได้คะ?”

สเตฟานี่ที่ยืนอยู่ข้างๆยิ้มอย่างสุภาพ “สวัสดีค่ะท่านผู้หญิง”

มาดามควินตันนิ่งไปเหมือนกันที่ชนกับพวกเขา เธอพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเปลี่ยนความสนใจไปที่จีน “ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่? ไม่ใช่ว่าคุณบอกว่าคุณไปงานแฟชั่นโชว์ที่ต่างประเทศหรอกหรือ? ทำไมถึงมาอยู่ที่จินเฉิงได้?”

รู้สึกไม่ค่อยชัดเจน จีนพยายามหาคำตอบ

สเตฟานี่สังเกตเห็นถึงความอึดอัดและพยายามยิ้มอย่างรวดเร็ว “แฟชั่นโชว์มีการเปลี่ยนแปลงเวลาด้วยเหตุผลบางอย่างค่ะ พวกเราได้ยินว่าจินเฉิงมีทัศนียภาพที่สวยงามและเนื่องจากพวกเขามีเวลา ฉันจึงตัดสินใจมาเที่ยวที่นี่กับน้าจีนค่ะ”