ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 175 แปลกนิดหน่อย
เขาเหล่ตามองเธอด้วยสายตาอันตราย
“ที่รัก บรรยากาศมันดีมากเลยนะครับ ทำไมพวกเราไม่ทำสิ่งที่พวกเรารักกันล่ะ?”
“อะไร? ระ-รักอะไร? คืออะไรเหรอคะ?”
“คุณไม่รู้จริง ๆ เหรอครับ?”
“ฉะ-ฉัน ไม่รู้จริง ๆ ค่ะ”
“งั้นผมจะบอกคุณตอนนี้แหละ”
“เฮ้! กิดเดียน ลีย์!”
…
ในวันที่สอง เนลล์ตื่นขึ้นมาด้วยความเสียใจ
ถ้าเธอรู้แบบนี้ เธอจะไม่ตามเขาขึ้นมาบนยอดเขานี้!
โชคดีที่เธอได้อะไรบางอย่างออกมา ขาของเธอเจ็บและเธอไม่สามารถเดินลงจากภูเขาได้อีกต่อไป ดังนั้นกิดเดียนจึงแบกเธอลงไปที่ตีนเขา
กลางวันไม่หนาวเท่ากลางคืน ลมทะเลพัดลงมา ทำให้รู้สึกถึงกลิ่นอายของทะเล
เนลล์เอนกายพิงชายหนุ่มและเนื่องจากเธอนอนไม่หลับ เธอจึงไม่กระปรี้กระเปร่า
กิดเดียนเห็นว่าเธอดูเศร้าซึมและพูดด้วยรอยยิ้ม “อย่าหลับตาลงเร็วแบบนั้น ที่นี่อากาศหนาว คุณอาจจะเป็นหวัดได้ถ้าคุณหลับตอนนี้”
เนลล์ฮึดฮัดตอบกลับ
หลังจากที่พวกเขาลงมาจากภูเขา กิดเดียนก็วางเธอลงให้ยืน และพวกเขาก็เดินไปตามชายหาด
เนื่องจากพวกเขาจองตั๋วเครื่องบินเพื่อกลับไปที่จินเฉิงในบ่ายวันนั้น ทันทีที่เนลล์กลับไปที่คฤหาสน์ เธอเริ่มเก็บของเพื่อที่พวกเขาจะได้ออกเดินทางในช่วงบ่าย
กิดเดียนเห็นว่าเธอยุ่งแค่ไหนกับการแพ็คของ และเขาไม่สามารถทนได้ที่ต้องมองเธอวิ่งไปรอบ ๆ เขาไปจับมือของเธอและพามาที่โซฟา
“ใจเย็นๆ พักก่อน ผมจะพาคุณออกไปทานอาหารกลางวันหลังจากนี้”
เนลล์ขมวดคิ้ว
“ฉันคิดว่าคุณบอกว่าเที่ยวบินของเราเป็นเวลา 14:00 น. ไม่ใช่เหรอคะ? ถ้าฉันไม่เริ่มเก็บของตอนนี้ จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเราไม่ทำแล้วเราจะไปสนามบินทันได้อย่างไร?”
“ไม่ เราจะไม่ไปสาย ถ้าพวกเราสายจริง ๆ ผมจะโทรหาแนนซี่เพื่อขอความช่วยเหลือ”
กิดเดียนไม่ได้ถามความเห็นจากเธอ เขาหยิบเสื้อคลุมให้เธอและพาเธอออกจากคฤหาสน์พร้อมกับจับมือของเธอเอาไว้
“เราจะไปไหนกันคะ?”
“คุณจะรู้เมื่อเราไปถึงครับ”
ห่างออกไปไม่ไกลจากคฤหาสน์เป็นร้านอาหารชั้นสูง ซึ่งเป็นร้านอาหารหรูหราเพียงแห่งเดียวในเมือง
ไม่กี่วันที่ผ่านมาทั้งสองคนหลีกเลี่ยงร้านอาหารนี้โดยไม่ได้ตั้งใจเพราะพวกเขามาที่นี่เพื่อสัมผัสการใช้ชีวิตของคนในท้องถิ่น ถ้าพวกเขากินและใช้ชีวิตที่พวกเขาเคยใช้ที่จินเฉิง การเดินทางในครั้งนี้ก็จะไม่มีความหมาย
อย่างไรก็ตาม วันนี้กิดเดียนพาเธอเข้าไปในร้านอาหาร
ทันทีที่พวกเขาเดินเข้าไปข้างใน พวกเขาก็ได้ยินเสียงร้องเรียกด้วยความร่าเริง “คุณแม่!”
เนลล์ตกใจ
ในวินาทีต่อมา เธอเห็นเจ้าเกี๊ยวตัวน้อยสีชมพูโผเข้าหาเธอราวกับพายุ
“คุณแม่! หนูคิดถึงคุณแม่!”
ลิซซี่กอดเนลล์แน่นและซุกหน้ากับต้นขาของเธอ มองดูร่าเริงและรักใคร่
เนลล์เบิกตาของเธอกว้างด้วยความตกใจ
“ลิซซี่? ทำไมหนูมาอยู่ที่นี่?”
ห่างออกไปเล็กน้อย ท่านผู้หญิงเดินออกมาด้วยความรู้สึกผิดเล็กน้อย
“อะแฮ่ม เนลล์ เราเจอกันอีกแล้ว”
“ท่านผู้หญิงควินตันหรือคะ? คุณก็อยู่ที่นี่ด้วยเหรอคะ?”
เนลล์ตะลึง ท่านผู้หญิงควินตันยิ้มอย่างเก้ ๆ กัง ๆ และพยักหน้า “ใช่ ฉันพาลิซซี่มาที่นี่เพื่อพักผ่อนสักหน่อย ฉันไม่คิดว่าจะเจอพวกคุณที่นี่ ช่างเป็นเรื่องที่บังเอิญอะไรแบบนี้!”
เนลล์พูดไม่ออก
เธอหันกลับไปหากิดเดียนและเห็นว่าเขาหันกลับมามองเธอ เขามองเกือบทุกอย่างยกเว้นดวงตาของเธอราวกับว่าเขาไม่มีส่วนกับสิ่งที่เกิดขึ้น
เนลล์ขมวดคิ้วอย่างช่วยไม่ได้
“มันออกจะแปลกไปสักหน่อย นี่มันไม่บังเอิญเกินไปหน่อยเหรอ ฉันเข้าใจถ้าพวกเราเจอกันอีกครั้งที่จินเฉิง แต่ที่นี่? ในเมืองเล็ก ๆ ที่เงียบสงบนี้?”
แม้ว่าเธอจะสงสัย แต่เธอก็ไม่ได้แสดงความรู้สึกของเธอออกไป เธอทักทายท่านผู้หญิงด้วยความสุภาพ
“ใช่ ฉันคิดว่ามันเป็นโชคชะตาที่ทำให้เราได้พบกัน พวกคุณกำลังทานอาหารที่นี่ใช่ไหมคะ?”
“ใช่! ใช่! อ้า… พวกคุณยังไม่ได้ทานอาหารกลางวันมากันใช่ไหม? ทำไมพวกคุณไม่มาทานกับพวกเราล่ะ? ฉันยังติดค้างคำขอบคุณที่คุณช่วยเราในครั้งก่อนอยู่นะ” มาดามควินตันตอบและยิ้มอย่างอึดอัดใจ
เนลล์พูดอย่างประหม่า “มันไม่เป็นไรจริง ๆ ค่ะ คุณไม่ต้องขอบคุณอะไรฉันสำหรับเรื่องนั้นแล้วนะคะ”
“แน่นอน ฉันต้องทำ! มันยากที่จะหาผู้หญิงที่มีจิตใจเมตตาในปัจจุบันนี้ นอกจากนั้นคุณยังสวยและเอาใจใส่ ใคร ๆ ก็ตกหลุมรักคุณได้ง่าย ๆ ฉันพูดถูกใช่ไหมคุณลีย์?”
กิดเดียนมองเธออย่างไม่ไว้ใจเล็กน้อยกับคำถามของเธอ
เนลล์คิดว่าเขาต้องไม่ชอบรับประทานอาหารร่วมกับคนอื่น ดังนั้นเธอจึงดึงแขนเสื้อของเขาอย่างแผ่วเบาและส่งสัญญาณให้เขาหยุด
จู่ ๆ เขาก็ดูเหมือนจะนิ่งไป เขาฮึดฮัดน้อย ๆ และกอดเธอเอาไว้ในอ้อมแขน
“ผมไม่ต้องการให้คุณมาบอกว่าภรรยาของผมดีแค่ไหน”
ท่านผู้หญิงควินตันพูดไม่ออก
เนลล์จ้องไปที่เขา เธอกัดฟันพูดเบา ๆ “คุณช่วยให้ความเคารพ เมื่อพูดกับผู้อาวุโสมากกว่านี้หน่อยได้ไหมคะ?”
คราวนี้เป็นกิดเดียนที่พูดไม่ออก
ท่านผู้หญิงควินตันยิ้มอย่างรวดเร็วเพื่อช่วยพวกเขาออกจากความอึดอัด
“ไม่เป็นไร คนหนุ่มสาวมักจะไม่พอใจเล็ก ๆ น้อย ๆ ฉันเข้าใจ”
แม้จะพูดอย่างนั้น แต่เธอก็จ้องมองกิดเดียนอยู่ครู่หนึ่ง
การจ้องเขม็งทำให้กิดเดียนรู้สึกปวดใจ
จนกระทั่งมาดามควินตันยืนกรานและซาบซึ้งกับเรื่องนี้ เนลล์จึงเดินตามเธอไปที่ห้องและจากนั้นเธอก็พบผู้อาวุโสอีกคนนั่งอยู่ที่นั่น
เมื่อเทียบกับท่านผู้หญิงควินตันแล้ว คุณผู้ชายท่านนั้นดูอ่อนแอและซีดเซียว เขานั่งอยู่บนวีลแชร์ จึงทำให้คนอื่นเดาได้ไม่ยากว่าเขามีปัญหาสุขภาพ
ท่านผู้หญิงควินตันแนะนำเขาให้กับเนลล์ “เขาคือสามีของฉัน คุณสามารถเรียกเขาว่าคุณปู่ลีย์”
เนลล์ตกใจมาก
“ลีย์เหรอคะ?”
รอยยิ้มของท่านผู้หญิงชะงักไปชั่วขณะ เธอรีบบังคับตัวเองให้สงบสติอารมณ์และพูดอย่างติดขัด “เอ่อ… ใช่! ช่างเป็นเรื่องบังเอิญอะไรแบบนี้! ฮ่าฮ่า…”
เนลล์พยักหน้า “ใช่ บังเอิญอะไรแบบนี้”
เธอหันไปหากิดเดียนอย่างมีเลศนัย และเห็นว่าใบหน้าของเขาหม่นลงและขมวดคิ้ว ชายคนนั้นไม่ได้มองไปที่คู่สามีภรรยาชรา ราวกับว่าเขากำลังมีปัญหากับตัวเอง
จู่ ๆ เนลล์ก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้ เธอหัวเราะเบา ๆ และหันไปหาชายชรา เธอทักทายเขาอย่างสุภาพ “สวัสดีค่ะคุณปู่ลีย์”
“อืมมม ดี ดี นั่งลงสิ คุณคงจะหิวหลังจากค่ำคืนที่เหน็ดเหนื่อย ดูคุณสิ คุณผอมเกินไป ต้องทานอาหารเยอะๆ! ทำตัวตามสบายเลย!”
กิดเดียนนิ่งไปเมื่อได้ยินคำพูดของชายชรา
เนลล์แสดงความคิดเห็นด้วยความโอบอ้อมอารี เธอยิ้มและพยักหน้า “ขอบคุณสำหรับความเป็นห่วงนะคะคุณปู่ลีย์”
ท่านผู้หญิงควินตันบีบเอวของคุณผู้ชายลีย์ในทันที
คุณผู้ชายลีย์ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขามองไปที่เธอด้วยความสับสน “นี่? คุณหยิกผมทำไม?”
ท่านผู้หญิงควินตันพูดไม่ออก
สิ่งที่เธอทำได้คือยิ้มอย่างเก้ ๆ กัง ๆ และพูดว่า “มัน…ไม่มีอะไร! มา มากินข้าวกันเถอะ!”
อาหารถูกเสิร์ฟลงบนโต๊ะแล้ว และเนื่องจากเมืองนี้อยู่ติดทะเล อาหารส่วนใหญ่จึงเป็นอาหารทะเล
การปรุงอาหารของเชฟนั้นยอดเยี่ยมมาก อาหารทุกจานได้รับการจัดเตรียมอย่างสวยงาม และดูน่ารับประทาน
ท่านผู้หญิงควินตันมีอัธยาศัยดี เนลล์ทำตัวตามสบายและร่วมรับประทานอาหารกลางวันกับพวกเขา
อาหารกลางวันจบลงด้วยบรรยากาศที่เงียบสงบและอบอุ่น
หลังจากรับประทานอาหารกลางวัน ท่านผู้หญิงควินตันขอให้พาเธอไปที่คฤหาสน์ที่พวกเขาพักอาศัยอยู่
เนลล์มองดูเวลาและตระหนักได้ว่ายังมีเวลาอีกพอสมควรก่อนขึ้นเครื่อง เธอจึงตอบตกลงและพาทั้งสามคนไปที่คฤหาสน์
ลิซซี่ที่อยู่ใกล้ ๆ เนลล์ ราวกับว่าเธอติดอยู่กับเนลล์ เธอไม่ต้องการอยู่ห่างจากเนลล์
เนลล์ชื่นชอบลิซซี่ เธอรู้สึกสนิทสนมกับเด็กผู้หญิงคนนี้ เธออุ้มเด็กหญิงไปที่สวนที่สนามหลังบ้านและสอนวิธีถักมงกุฎดอกไม้ให้กับเธอ
