ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 229 ฉันไม่ได้เกลียดคุณเลย
ครู่ต่อมาเจสันก้มหน้าลง และพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจว่า “เพราะว่าผมทรยศคุณ ผมทำร้ายคุณหลายอย่างและผมยังร่วมมือกับคนนอกเพื่อกลั่นแกล้งคุณ คุณยังเกลียดผมอยู่ไหม?”
เนลล์เลิกคิ้ว
‘เขาแสดงความรู้สึกผิดด้วยการก้มหัวเหรอ?’
เธอหัวเราะและยิ้ม “ไม่ฉันไม่ได้เกลียดคุณ”
เจสันตกใจเล็กน้อย เขาเงยหน้าขึ้นมองเธอด้วยความไม่อยากเชื่อพร้อมกับเบิกตากว้าง
“ทำไม?”
“เพราะความเกลียดหมายความว่า ฉันยังจำได้และฉันไม่อยากจำคนที่ไม่สำคัญสำหรับฉันเพราะว่าฉันเกลียดเขา”
ด้วยเหตุนี้เธอจึงยกริมฝีปากขึ้นเป็นรอยยิ้ม และเดินจากไปโดยไม่หันกลับมามอง
เจสันยืนนิ่งในขณะที่เขามองดูภาพเงาของเธอที่ไม่อยู่ จิตใจของเขาตกใจมากราวกับว่าสายฟ้าฟาดใส่เขา เขาตกตะลึง
‘เธอพูดอะไร? ผมไม่มีความสำคัญกับชีวิตเธอ เธอเลยไม่เกลียดฉันเหรอ? ‘
‘ผมไม่สำคัญเหรอ?’
‘ฮ่าฮ่าฮ่า! หกปีเธอทุ่มเทเวลาหกปีในความสัมพันธ์นี้ และเธอก็โยนมันทิ้งไปเหรอ? ‘
‘เธอพูดอย่างนั้น เพราะเธอไม่ต้องการ?’
‘เธอพูดอย่างนั้น เพราะเธอไม่ชอบแล้วเหรอ?’
‘เธอพูดอย่างนั้น เพราะผมไม่สำคัญอีกต่อไป?’
‘ใครบอกว่าเธอถูก? อะไรทำให้เธอคิดว่าผมไม่สำคัญล่ะ? ‘
‘หกปีนั้นไม่ใช่ช่วงเวลาที่ดีที่สุดในชีวิตของเธอเหรอ?’
‘แม้ว่าสิ่งต่าง ๆ จะมีการเปลี่ยนแปลงและเธอมีคนอื่นอยู่เคียงข้างเธอตอนนี้ แต่เธอไม่ควรเรียกผมว่าเป็นคนที่ไม่สำคัญ!’
‘ผมเป็นรักแรกของเธอ! ความรักครั้งแรกทั้งหมดควรเป็นสิ่งที่ลืมยากที่สุดไม่ใช่เหรอ? มันควรจะเป็นส่วนที่ลึกลับที่สุดในใจไม่ใช่หรือไง? ‘
‘ไม่! ไม่เชื่อ! ผมจะไม่เชื่อ! ‘
ในขณะที่ความคิดท่วมท้นอยู่ในใจ ความร้อนในดวงตาของเจสันก็แสดงความรู้สึกออกมาอย่างหนักแน่น
จากนั้นเขาก็ก้าวเท้าและเดินตามเธอไป
…
เนลล์ไม่ได้อยู่ในงานไม่ใช่เพราะใครบางคน แต่เป็นเพราะมันเริ่มดึกแล้ว ราชาปีศาจตัวใหญ่ที่บ้านจะเริ่มจู้จี้เธอถ้าเธอไม่รีบกลับบ้านเร็ว ๆ
กิดเดียนรู้สึกกังวลอย่างมาก เพราะเธอไม่ต้องการพาเขาไปร่วมงานบอลการกุศลนี้
เขาสาบานว่าวันหนึ่งเมื่อเธอตกลงที่จะเปิดเผยความสัมพันธ์ของพวกเขา เขาจะประกาศให้ทั้งโลกรู้ว่าเขาเป็นผู้ชายของเธอและพวกเขาจริงจังกับการที่อยู่ด้วยกัน
ฮึ่ม!
ชายคนนั้นกำลังนั่งร้องไห้อยู่ที่บ้านจนกระทั่งได้ยินเสียงเครื่องยนต์คิ้วของเขากระตุกและเขาก็ลุกขึ้น
อย่างไรก็ตามในวินาทีถัดมาเขาก็เอนหลังลงบนโซฟา
‘เดี๋ยวก่อนทำไมผมถึงต้องกังวลขนาดนี้?’
‘เธอจะไม่กลับเหรอ? เธอจะต้องกลับมาสิ! ฮึ่ม! ‘
เขาจึงนั่งลงบนโซฟาหนังและเพื่อให้ตัวเองดูผ่อนคลายเขาจึงไขว่ห้างยืดขายาว ๆ
ยิ่งไปกว่านั้นเขายังคว้านิตยสารข้างโต๊ะ และแกล้งทำเป็นอ่านมัน
ในขณะที่เนลล์เข้ามาเธอได้รับการต้อนรับเมื่อเห็นเขาอ่านนิตยสารด้วยการไขว่ห้าง
ภายในห้องนั่งเล่นที่กว้างขวางและหรูหรามีชายหนุ่มรูปหล่อนั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟาและกำลังอ่านนิตยสารการเงินในมืออย่างจริงจัง
เธอยิ้มกว้างแล้วเปลี่ยนเป็นรองเท้าแตะก่อนเดินไปหาเขา
“สามี ฉันกลับมาแล้ว”
กิดเดียนไม่ได้มองเธอด้วยซ้ำเขาแค่ส่งเสียง “อืม…”
เนลล์วางกระเป๋าของเธอลงก่อนที่เธอจะนั่งลงข้างๆเขาและเอามือกอดรอบแขนของเขา
“สามีเป็นเวลาหลายชั่วโมงเลยที่เราเจอกันครั้งสุดท้ายคุณคิดถึงฉันไหม? อยู่บ้านคุณเป็นเด็กดีหรือเปล่า?”
กิดเดียนทำหน้าตาเฉยเมย และดึงแขนออกจากมือของเธอ จากนั้นเขาก็พูดอย่างเมินเฉย
“ ไม่”
เมื่อสังเกตเห็นว่ากิดเดียนดึงมือเขาออกเนลล์ก็เลิกคิ้วขึ้นอย่างอยากรู้อยากเห็น
‘เฮอะ พวกปากไม่ตรงกับใจ!’
เมื่อเป็นแบบนั้น เธอก็ลุกขึ้นและเดินขึ้นไปชั้นบน
กิดเดียนประหลาดใจกับการกระทำของเธอเพราะเขาไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงเดินจากไปในทันที
‘เดี๋ยวก่อนเธอไม่ควรอยู่เคียงข้างผม และเป็นปลอบใจผมหน่อยเหรอ? ผมทำให้ตัวเองดูไม่น่าพอใจ แต่เธอก็ไม่ได้พยายามอย่างเต็มที่เพื่อปลอบใจผมดลย เธอใช้ความพยายามอีกนิดได้ไหม? ‘
‘ผมน่าเบื่อขนาดนั้นเลยเหรอ? ผ่านไปไม่ถึงห้านาทีเองเธอเบื่อผมแล้วเหรอ? ‘
ความคิดในหัวของเขาทำให้อารมณ์ไม่พอใจของเขาแย่ลงเรื่อย ๆ
ดังนั้นเขาจึงกระแทกนิตยสารลงบนโต๊ะน้ำชาและครุ่นคิด เขาเริ่มโกรธเคืองตัวเองบนโซฟา
‘ดี ถ้าคุณไม่ต้องการให้ปลอบใจผมก็อย่าทำ! ผมก็ไม่ต้องการเหมือนกัน! ‘
‘หลายคนบอกว่าผู้ชายไม่ควรตามใจผู้หญิงมากเกินไปเพราะยิ่งตามใจมากก็จะยิ่งเอาเปรียบผู้ชาย ดูเหมือนว่าผมให้อิสระกับเธอมากเกินไปจนถึงจุดที่เธอไม่ได้จริงจังกับผมอีกแล้ว! ‘
ประธานลีย์นั่งลงที่โซฟาและคิดโกรธเคืองในใจ
ตอนนั้นเองที่เนลล์เดินลงมาจากบันไดพร้อมกับแก้วในมือของเธอ
“โอเค หยุดทำหน้าบึ้งตึง ฉันรู้ว่าคุณไม่มีความสุขเพราะฉันไม่ได้พาคุณไปด้วย ฉันขอโทษ กินยาของคุณซะ”
กิดเดียนเป็นหวัดมาสองวันแล้ว หมอได้ให้ยากับเขาและบอกให้กินยาก่อนนอนทุกคืน
เมื่อเขาเห็นมือขาวที่กำลังยื่นยาและน้ำอุ่นหนึ่งแก้วให้เขา สายตาของเขาก็จ้องมองมาที่ใบหน้าของเธอ
ความบึ้งตึงจางหายไปทันที
เนลล์ไม่ได้เพิกเฉยต่อเขาเธอเพียงแค่ขึ้นไปเอายามาให้เขา
เธอห่วงใยเขาและนั่นหมายความว่าเขามีตำแหน่งที่สำคัญต่อหัวใจของเธอ
มันปลอบใจกิดเดียนทันที
อย่างไรก็ตาม กิดเดียน ลีย์ เป็นหัวหน้าที่ไม่ดี แม้ว่าเขาจะมีความสุขเขาก็จะไม่แสดงสีหน้าบนใบหน้าของเขา
เขาเพียงแค่ฮึดฮัดอย่างไม่ไยดีและกินยาพร้อมน้ำหนึ่งแก้ว จากนั้นเขาก็ถามว่า
เราจะเปิดเผยความสัมพันธ์ของเราได้เมื่อไหร่?”
เนลล์หัวเราะคิกคักอย่างเชื่องช้า
“พูดกันตรง ๆ นะ ฉันคิดว่าตอนนี้เราไปได้ดีทีเดียว!”
“ดีบ้าอะไร!”
ชายคนนั้นก็สาปแช่งออกมาโดยสัญชาตญาณ
“ผมทำให้คุณอับอายขนาดนั้นเลยเหรอ? จนคุณไม่ต้องการเปิดเผยความสัมพันธ์ของเราเหรอ? ฮะ?”
เธอส่ายหัวอย่างกังวล
“ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น…เอ่อ…มันคือ…มันยังไม่ถึงเวลา”
“ฮึ่ม! คุณคิดว่าผมจะเชื่อคุณไหม? บอกผมว่าคุณต้องการซ่อนความสัมพันธ์ของเราตลอดไปใช่ไหม? ฮะ?” กิดเดียนฮึดฮัดและตั้งคำถามกับเธอ
เนลล์ปฏิเสธพร้อมกับส่ายหัว
“ไม่ฉันสาบานว่าฉันไม่เคยคิดแบบนั้นเลยนะ!”
“ถ้าการสาบานมันใช้ได้ผลตำรวจก็ไม่มีประโยชน์”
“อะไร?”
“ผมไม่สนบอกผมทีว่าเมื่อไหร่คุณจะจบความลับนี้!”
เนลล์ครุ่นคิดอย่างรอบคอบและคำนึงถึงความหึงหวงของชายคนนี้ เธอรู้ดีว่าการซ่อน
การแต่งงานของพวกเขาไม่ใช่วิธีที่ดีที่สุดในระยะยาว
เธอบอกว่า
“ให้เวลาฉันหน่อยสิ เมื่อฉันจัดการเรื่องของแม่เสร็จแล้วฉันจะทำทุกอย่างตามที่คุณต้องการ”
ในที่สุดกิดเดียนก็พยักหน้า
เนลล์ถอนหายใจอย่างโล่งอกหลังจากที่เธอทำให้ราชาปีศาจสงบลง
จากนั้นเนลล์ก็นึกถึงฉากที่น่าสนใจที่เกิดขึ้นในงานบอลการกุศลเธอจึงเล่าเรื่องนี้ให้กิดเดียนฟัง
หลังจากที่กิดเดียนได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดแล้วเขาก็หัวเราะและเยาะเย้ย
“ไอ้เจสันคนนั้นคู่ควรกับความรักเหรอ? เขาดูถูกคำว่ารัก!”
เนลล์มองเขาอย่างอยากรู้อยากเห็น
“ถ้าเขาไม่คู่ควรคุณล่ะ?”
“แน่นอน!” ชายคนนี้ไม่พบปัญหาใด ๆ ในการพิจารณาว่าตัวเองมีค่าควรแก่ความรัก เขากอดเธอไว้แน่นในอ้อมแขนและกระซิบ
“ก่อนที่ผมจะพบคุณผมไม่เคยคิดว่าตัวเองมีค่า แต่หลังจากที่ผมได้พบคุณ ผมรู้ว่าผมต้องตื่นมาเจอคุณ”
เนลล์กล่าวว่า “ เอ่อ…อย่าขึ้นไปชั้นบน…”
