ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 254 กับดักบนเรือ
สเตฟานียืนอยู่ที่ทางเข้าพร้อมกระเป๋าเดินทางใบเล็กอยู่ข้าง ๆ เธอ เมื่อเห็นเธอหันหน้ากลับมายิ้ม และพูดว่า “คุณเจนนิงส์ ฉันหวังว่าฉันจะไม่ได้รบกวนคุณ”
เนลล์รวบรวมสติของเธอและเดินไปหา
“เปล่าเลย”
สายตาของเธอมองลงไปยังกระเป๋าเดินทางข้างสเตฟานี่และพูดด้วยความประหลาดใจว่า “คุณจะกลับแล้วเหรอ?”
“ใช่ ฉันมาที่นี่เพื่อถ่ายภาพโปรโมตผลิตภัณฑ์ที่ได้เซ็นสัญญาไว้ที่บริเวณใกล้ ๆ เอง ฉันรู้ว่าคุณยายลีย์ อยู่ที่นี่ฉันจึงแวะไป แต่ฉันไม่สามารถหยุดงานหลายวันได้ฉันจึงต้องกลับวันนี้”
เนลล์พยักหน้า
“ฉันจะไปส่งคุณ”
สเตฟานีส่ายหัวและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่เป็นไร ฉันมาที่นี่เพื่อมาทักทายคุณเท่านั้น ผู้ช่วยของฉันรออยู่ชั้นล่างแล้ว ฉันไปเองได้”
เนลล์ไม่รู้ว่าเธอมีมารยาท หรือไม่ต้องการให้ผู้ช่วยเห็นเธอ
อย่างไรก็ตาม เธอไม่ได้ยืนกรานที่จะไปส่ง แต่พยักหน้าให้หล่อน
“เดินทางปลอดภัยค่ะ”
“คุณก็เช่นกัน”
หลังจากที่สเตฟานี่จากไปแล้ว เนลล์ก็นึกถึงคำถามนี้ขึ้นมา
เหตุผลเดียวที่ เซลีนหลบหนีและส่งข้อความดังกล่าวถึง แซลลี่ เพราะเธอได้รับข้อมูลบางอย่าง
ใครเป็นคนให้ข้อมูลกับเธอ?
สเตฟานี การ์เร็ต?
ดูเหมือนน่าจะไม่ใช่แบบนั้น
ท้ายที่สุดนอกจากตระกูลลีย์ มีเพียงแค่สเตฟานีเท่านั้นที่รู้ที่อยู่ของเธอ
หากสิ่งนี้ถูกเปิดเผย สเตฟานีจะเป็นผู้ต้องสงสัยหลัก แต่เธอจะไม่ทำ เพื่อรักษาความประทับใจของเธอในสายตาของท่านผู้หญิงและกิดเดียน
แล้วมันจะเป็นใครไปได้ล่ะ?
นอกจากนี้เนื่องจาก เซลีนรู้แล้วว่าเธออยู่ที่ สถานที่พักผ่อนแสนสงบ จึงใช้เวลาเพียงไม่กี่ชั่วโมงจากจินเฉิง
ทำไมเธอยังไม่มาไม่ถึงที่นี่ล่ะ? และหายตัวไปอย่างลึกลับ?
เกิดอะไรขึ้น?
เนลล์รู้สึกเหมือนกับว่ามีหมอกปกคลุมดวงตาของเธอ และไม่สามารถคาดเดากับเหตุการณ์นี้ได้
โชคดีที่ไม่มีเหตุการณ์อื่นใดนอกจากการหายตัวไปของเซลีน
วิธีเดียวในตอนนี้คือรอดูว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น
เนลล์หยุดคิดเรื่องนี้ และออกไปหาลิซซี่
ในอีกด้านหนึ่งในเรือที่เย็นและเปียก เซลีนตื่นขึ้นมาด้วยความงุนงง
เธอรู้สึกเวียนหัวและพยายามลืมตาที่หนักอึ้งขึ้น แต่สิ่งที่เธอเห็นก็คือความมืด
มีแสงสะท้อนอยู่ไม่ไกลและสามารถมองเห็นร่างที่ไม่ชัดเจนเคลื่อนไหวไปมา
สถานที่นี้คืออะไร?
เธอจำได้ว่าเธอกินข้าวมื้อเย็นได้ไม่นาน หลังจากนั้นก็ขึ้นเรือ ไม่นานเธอก็หลับไปด้วยความหิว
หลังจากนั้น…
เซลีนขมวดคิ้วและจำอะไรไม่ได้เลย
เธอจำได้ว่าถูกย้ายไปรอบ ๆ และในที่สุดก็ถูกขังอยู่ในห้องมืดเล็ก ๆ
ข่าวร้าย!
เซลีนสะดุ้งตื่นและกระโดดขึ้นจากพื้น
มีเพียงความมืดเท่านั้นที่โอบรอบเธอ มีแสงสว่างจากประตูด้านหน้าซึ่งไม่ได้ปิดสนิท
มือของเธอถูกมัดไพล่หลัง และขาของเธอก็ถูกมัดด้วยเช่นกัน พื้นด้านล่างของเธอเป็นไม้ที่มีความชื้นเค็ม และมีลมเข้าหูของเธอซึ่งดูเหมือนว่าเธออยู่บนเรือ
บนเรือ?
เซลีนตกใจเล็กน้อยที่เดาออก และข้อมือของเธอก็ปวดเนื่องจากถูกมัดไว้แน่น
เธอขมวดคิ้วและพยายามดิ้นรนเพื่อปล่อยให้ตัวเองเป็นอิสระและมันทำให้ข้อมือของเธอเจ็บปวดมากยิ่งขึ้น
หัวใจของเธอจมลงและเม้มริมฝีปากขยับไปด้วยความยากลำบากไปที่ประตูเพื่อดูร่างที่ยืนอยู่ข้างนอกจากความช่วยเหลือของแสง
รูปร่าง … ดูคุ้น ๆ จัง!
เหมือนเธอเห็นที่ไหนมาก่อน?
ภายใต้แสงจันทร์ร่างนั้นหันกลับมาและเดินไปหาเธอ
เธอสวมชุดลำลองสีฟ้าอ่อนและมีหน้ากากสีเงินปิดกั้นใบหน้าของเธอ
อย่างไรก็ตามเธอสูงและมีหุ่นดี เธอไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตอนเดินเธอจะเชิดหน้าอกและหัวขึ้นตลอด ซึ่งไม่เหมือนกับคนปกติทั่วไปที่เดิน
เซลีนหน้าซีดลงเล็กน้อย เมื่อเธอรู้ว่าคน ๆ นั้นกำลังเดินมาที่ห้อง เธอก็รีบกลับไปนั่งที่เดิมที่เธอตื่นขึ้นมา
ประตูห้องโดยสารเรือเปิดออกพร้อมกับเสียงดังเอี๊ยด
คนที่เข้ามาในห้องนั้น ประหลาดใจเมื่อพบว่าเธอตื่นแล้ว
“ฉันคิดว่าคุณจะตื่นขึ้นวันพรุ่งนี้ซะอีก เพราะยากล่อมประสาทที่หนักหน่วง ดูเหมือนว่าการคุณจะฟื้นตัวไวดีนะ”
เสียงของเธอมีความชัดเจนและมีความเย็นชา เสียงดูไม่แก่
เพื่อระงับความกลัวของเธอเซลีนถามด้วยเสียงสั่นเครือว่า “คุณเป็นใคร?”
“เธอคิดว่าฉันจะบอกไหมล่ะ ว่าฉันเป็นใคร?”
เซลีนตะลึง
คน ๆ นั้นเดินไปรอบ ๆ เธอและพูดว่า “ไม่ต้องห่วงฉันจะไม่ทำอะไรเธอ เธออยู่ที่นี่สักพัก แล้วจะมีคนส่งอาหารและเครื่องดื่มให้เธอทุกวัน เมื่อถึงเวลานั้นฉันจะปล่อยเธอไป ดังนั้นฉันหวังว่าเธอจะเชื่อฟังในระหว่างที่อยู่ที่นี่ อย่าคิดหนี ไม่งั้นฉันจะไม่รับประกันความปลอดภัยของเธอเข้าใจไหม?”
เซลีนโกรธมาก
เธอมาเพื่อสะกดรอยตามหาอีกคน แต่ตอนนี้เธอคือคนที่ถูกลักพาตัวแทน?
ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงบางสิ่งและหันไปหาคน ๆ นั้นอย่างกระวนกระวาย
“โทรศัพท์มือถือและข้อความพวกนั้นมาจากคุณใช่ไหม?”
เธอคิดว่าคน ๆ นั้นจะปฏิเสธ แต่อีกฝ่ายก็ทำให้เธอตะลึงพร้อมกับพยักหน้า
“ใช่ มันมาจากฉันเอง”
ดวงตาของเซลีนเบิกกว้าง
“คุณโกหกฉัน?”
“ฉันไม่ได้โกหก เนลล์ เจนนิ่งส์ อยู่ที่สถานที่พักผ่อนแสนสงบจริง แต่ตอนนี้ฉันไม่อนุญาตให้เธอไปที่นั่นได้เพราะฉันมีบางอย่างที่สำคัญกว่าให้เธอทำ”
เซลีนรู้สึกสับสนกับเธอคนนี้
“คุณต้องการให้ฉันทำอะไร?”
“ฉันพูดไปแล้วแค่อยู่ที่นี่ระหว่างนี้ ไม่ต้องกังวลเพราะฉันจะไม่ทำร้ายเธอ”
“การมัดตัวฉันไว้แบบนี้ ไม่เรียกว่าทำร้ายฉันเหรอ?”
“นั่นเป็นเพียงมาตรการอย่างหนึ่งที่จะป้องกันไม่ให้เธอหนีไป” คน ๆ นั้นพูดและถอนหายใจ
“ฉันไม่อยากทำแบบนี้ แต่ฉันไม่มีทางเลือกอื่น เธอมีครอบครัวที่รักเธออยู่แล้ว แต่ทำไมเธอถึงยังโลภขนาดนี้? แต่ฉันเข้าใจนะ ที่เธอพยายามบรรลุเป้าหมายให้สูงเข้าไว้! แม้ว่ามันจะไม่ใช่ของเธอ แต่เธอก็ยังสู้ เมื่อมันถ้ามีโอกาสใช่มั้ยล่ะ?
นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันไม่โทษเธอ คราวนี้ฉันผูกมัดเธอไว้ เพื่อที่เธอจะได้ไม่ทำสิ่งที่ฉันเกลียด!
ฉันจะให้เธออยู่ที่นี่สามวันเท่านั้น หลังจากผ่านไปสามวันฉันจะไม่สนใจว่าเธอจะไปที่ไหน
นอกจากนี้เพื่อชดเชยในสิ่งที่เธอเสียไป หลังจากนี้ฉันจะตามหาคนที่เธอตามหา เพราะฉะนั้นเราจะติดหนี้ซึ่งกันและกัน”
เซลีนร้องไห้อย่างฟูมฟาย
ติดหนี้ซึ่งกันและกันหมายความว่าไง?
เซลีนไม่ได้ติดต่อกับใคร และนั่งเรือตรงไปที่สถานที่พักผ่อนแสนสงบเพื่อแอบไปโจมตีเนลล์
อย่างไรก็ตามตอนนี้เธอจะต้องติดอยู่บนเรือเป็นเวลาสามวัน?
