ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 266 เขากำลังตามหาใครบางคน
แม้ว่าร้านอาหารนี้จะเป็นร้านอาหารที่หรูหราเป็นพิเศษในจินเฉิง แต่มันก็ยังไม่ดีพอ
ตัดสินจากลักษณะภายนอกของโจเซฟ การ์เร็ตต์ เขาดูไม่เหมือนคนประเภทที่จะทานอาหารที่สถานที่นี้ มีเพียงสองเหตุผลที่เขาอยู่ที่นี่ ไม่ว่าเขาจะมีเวลาน้อยหรือมีเหตุผลพิเศษบางอย่างที่ดึงดูดเขามายังสถานที่แห่งนี้
เนลล์รู้สึกสนใจ แต่เธอไม่รู้จักโจเซฟดีนัก ดังนั้นเธอจึงไม่กล้าถามเขา
คนทั้งสองก้าวเข้ามาในร้านอาหาร มันเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยของลูกค้า และเสียงกรุ๊งกริ๊งของมีดส้อมบนโต๊ะอาหาร
เธอไม่แน่ใช่ว่าเธอคิดไปเองหรือเปล่า แต่เธอมีความรู้สึกว่าโจเซฟมองเธอด้วยสายตาแปลก ๆ
คนที่เป็นเพียงคนรู้จักโดยทั่วไปแล้วไม่ได้แสดงความมีน้ำใจแบบนี้
ความสงสัยของเนลล์ทวีคูณ เธอถามเขา “เอ่อ คุณการ์เร็ตต์คะ คุณมาทำอะไรที่จินเฉิงหรือคะ?”
โจเซฟตอบ “ฉันมาตามหาใครบางคน”
“โอ้? ฉันถามได้ไหมคะว่าคุณกำลังตามหาใคร?”
โจเซฟนิ่งไปชั่วครู่และยิ้ม “ลูกของเพื่อนเก่า”
เขาไม่ได้ให้รายละเอียดเมื่อเขาพูดแบบนั้น เนลล์สังเกตเห็นความอึดอัดใจที่จะอธิบายต่อไป และเก็บคำถามของเธอเอาไว้กับตัวเธอเอง
ดังนั้นเธอเพียงแค่ยิ้มให้เขา
อาหารมาเสิร์ฟ ในฐานะคนท้องถิ่นของจินเฉิง เนลล์จึงแนะนำอาหาร “นี่คือหมูเปรี้ยวหวานเป็นอาหารที่ขึ้นชื่อมากของที่นี่ค่ะ ฉันสงสัยว่าที่เมืองหลวงมีรสชาติอย่างไร ลองชิมดูนะคะคุณการ์เร็ตต์”
โจเซฟมองหมูเปรี้ยวหวานจานนั้นและนิ่งไป เขาเริ่มค่อนข้างสับสน
เนลล์เห็นปฏิกิริยาของเขาและถามเขาด้วยความเป็นห่วง “คุณเป็นอะไรหรือเปล่าคะ คุณการ์เร็ตต์?”
โจเซฟได้สติและยิ้มออกมา “ฉันไม่เป็นไร”
อาหารจานโปรดของแอนนี่คือ หมูผัดเปรี้ยวหวานเหมือนกัน
ถ้าเธออยู่ที่นี่…
เฮ้อ!
เนลล์ยังคงตั้งคำถามจากสิ่งที่เธอเห็น แต่เธอพบว่าคุณการ์เร็ตต์เพียงแค่รู้สึกหดหู่
หลังจากนั้นเธอก็จำได้ว่าเขากำลังตามหาใครบางคน เขาอาจจะยังหาคน ๆ นั้นไม่พบ หรือความเศร้าของเขาเกิดจากเหตุผลอื่น
แม้ในขณะนี้ มันจะเป็นครั้งที่สองที่เขาได้พบกันและเป็นการพบกันโดยบังเอิญ ดังนั้นในคงไม่เหมาะสมที่เธอจะถามเขา ดังนั้นเธอจึงเลือกที่จะเงียบ
หลังจากที่พวกเขารับประทานอาหารเสร็จแล้ว มันก็ถึงเวลาที่โจเซฟจะต้องไปขึ้นเครื่องบินที่สนามบิน เขาไม่มีคนไปส่ง ดังนั้นเขาจังขออาศัยติดรถไปกับเนลล์ด้วย
ระหว่างทาง พวกเขาพูดคุยกัน เนลล์มีกาลเทศะและไม่ถามถึงเรื่องส่วนตัวของเขา
อย่างไรก็ตาม เรื่องส่วนตัวของเขาก็ไม่เกี่ยวกับเธอ เธอเป็นเพียงเพื่อนใหม่เท่านั้น
ที่สนามบิน เนลล์ส่งข้อความถึงกิดเดียน เพื่อแจ้งให้เขาทราบว่าเธอมาถึงแล้ว
เที่ยวบอกของโจเซฟคือ 13:50 น. และเหลือเวลาอีกครึ่งชั่วโมง
เธอไม่รู้ว่าสิ่งที่เขาพูดเป็นความจริงหรือเปล่า ว่าเขาไม่ต้องการให้หญิงสาวเช่นเธอรอใครสักคนเพียงลำพัง หรือเขาเพียงแค่อยากพูดคุยกับเธอต่อ แต่โจเซฟก็ยังคงตามเธอและปฏิเสธที่จะไปขึ้นเครื่องบิน
เมื่อเห็นว่าเขาอยากอยู่เป็นเพื่อนเธอ เนลล์จึงไม่อยากปฏิเสธเขา
เวลาผ่านไปได้สักพักก่อนกิดเดียนจะปรากฏตัวขึ้น
เขาสวมสูทสีดำและเขาคลุมทับด้วยเสื้อโค้ดสีเทาเข้ม เหมือนเช่นเคยเขาหล่อ โดดเด่นและมีเสน่ห์!
รอยยิ้มกว้างปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเนลล์ขณะที่เธอวิ่งตรงไปหาเขา
“เนลลี่!”
กิดเดียนไม่สามารถหยุดยิ้มได้ขณะที่เขาสบตากับเธอ เขาดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนและโอบกอดเธอเอาไว้
“คิดถึงผมไหม?”
หัวใจของเนลล์เต้นถี่รัว
เธอซุกใบหน้าของเธอลงบนแผ่นอกแกร่งของเขา และเธอก็สามารถสัมผัสได้ถึงหัวใจที่เต้นแรงของเขาเช่นกัน
ทันใดนั้นคลื่นความรู้สึกมากมายก็ถาโถมเข้าใส่เธอ และน้ำตาก็เริ่มคลอหน่วยในดวงตาของเธอ
เธอไม่สนใจคนอื่นอีกต่อไปแล้วและกอดรอบเอวของเขาเอาไว้พลางพยักหน้า
กิดเดียนเต็มไปด้วยความสุขและความพอใจ เขาประคองใบหน้าของเธอและมอบจุมพิตที่แสนดูดดื่มให้กับเธอ
จุมพิตนี้ดูเหมือนจะทำให้เนลล์ตกอยู่ในภวังค์ บัดนี้ เธอหลับตาของเธอลงและปล่อยให้ตัวเองจำนนต่อพลังของเขา
ความเย็นชา ความหม่นหมอง การครอบครอง…
เขาต้องการครอบครองเธอ
โจเซฟผู้ซึ่งยืนอยู่ใกล้ ๆ รู้สึกเป็นส่วนเกิน
ในตอนแรก เขารู้สึกแปลกใจเมื่อเขาเห็นกิดเดียน และอยากจะทักทายเขาด้วย
อย่างไรก็ตาม…
จูบนั้นก็ไม่ได้ดำเนินไปนานนัก
สุดท้ายแล้ว พวกเขาก็ยังอยู่ในสนามบิน แม้พวกเขาจะพบกันที่ช่องทางวีไอพี แต่ก็ยังคงมีคนจำนวนมาก และกิดเดียนเกรงว่าภรรยาของเขาจะเขินอาย
ความจริงแล้ว เมื่อเขาผละออกจากการกอด เขาถึงสังเกตเห็นว่าแก้มของเธอเป็นสีแดงมากแค่ไหน มันคล้ายกับแอปเปิ้ลสีแดงสองลูก และมันทำให้เธอดูน่ามองมากยิ่งขึ้น
เธอไม่เคยจินตนาการมาก่อนว่าเธอจะตกอยู่ภายใต้มนต์สะกดของผู้ชายคนนี้และจูบกับเขาในที่สาธารณะ
เงื่อนไขต่าง ๆ และความเขินอายอะไรก็ตาม เธอไม่ได้คิดถึงมันเลยในช่วงเวลานั้น
ในตอนนั้นเองเธอพบว่ามันความรู้สึกบางอย่างกำลังเกิดขึ้นลึก ๆ ภายในหัวใจของเธอ อย่างไรก็ตาม เธอปฏิเสธที่จะเผชิญหน้ากับเขา และหลบเลี่ยงพวกเขา ดังนั้นเธอจึงเมินเฉยต่อการมีอยู่ของเขา
ถึงอย่างนั้นเธอจะเมินเฉยต่ออะไรก็ตามที่มีอยู่ก่อนแล้วได้อย่างไร?
ความรู้สึกเหล่านั้นราวกับเมล็ดพันธุ์ที่ปลูกเอาไว้ เมื่อได้รับสารอาหารอย่างทั่วถึง มันก็งอกขึ้นจากดินและผลิดอกออกใบเติบโตเป็นต้นไม้ใหญ่
ดังนั้น เวลาและระยะทางเป็นสารอาหารที่ดีที่สุด
หลังจากที่เธอรู้สึกได้ถึงการจ้องมองจากผู้คนที่เดินผ่านไปที่ด้านหลังของเธอ เนลล์จึงเงยหน้าขี้น
จากนั้น เธอสังเกตเห็นผู้คนมากมายกำลังมองไปที่ทิศทางที่พวกเขาจะไป เธอซุกหน้าลงกับแผ่นอกของกิดเดียน ดังนั้นคนอื่น ๆ จึงมองไม่เห็นว่าเธอมอง
ทว่าก็ยังมีคนที่สามารถบอกได้จากรูปร่างและเสน่ห์ของเธอว่าเธอเป็นคนสวย
ผู้ชายที่หล่อเหลาและหญิงสาวสวยมักจะดึงดูดความสนใจ นับประสาอะไรกับการกระทำที่ไร้ยางอาย
เนลล์หน้าแดงราวกับโกรธจัดและรีบใช้ผมของเธอปิดบังใบหน้าเอาไว้ เธอจึงเป็นที่สนใจในที่สารธารณะน้อยลง
สวรรค์เท่านั้นที่รู้ว่าเธอเป็นนักแสดงที่มีชื่อเสียงพอสมควร
เธอมีข่าวในแง่ลบมากพอแล้ว มันคงดีกว่าถ้าเธอจะไม่ถูกถ่ายภาพหรือจบลงด้วยการที่เธอถูกพาดหัวข่าวในวันพรุ่งนี้
กิดเดียนเห็นเธอปิดบังใบหน้าของเธอ และหัวเราะออกมา
“คุณเขินเหรอ?”
เนลล์ส่ายศีรษะของเธอและดึงแขนเสื้อของเขา “ไปกันเถอะค่ะ!”
“ตกลง” เขาหยุดชั่วขณะและไม่เคลื่อนไหว เขายกมือขึ้นปิดบังใบหน้าของเธอ
ใบหน้าของเธอเล็กและถูกฝ่ามือใหญ่ของเขาปิดบังเอาไว้ทั้งหมด
เนลล์รู้สึกตกตะลึง เมื่อเธอเงยหน้าขึ้น เธอสังเกตว่าดวงตาของเขาฉายแววความเอ็นดูปนขบขัน เขาพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงแหบเบา “ผมก็คิดถึงคุณเหมือนกัน มาก ๆ ด้วย”
เสียงหัวเราะของเนลล์ดังออก
โอ้ ผู้ชายคนนี้…
เธอเพียงบอกว่าเธอคิดถึงเขา เขาจำเป็นต้องตอบตามที่เธอตอบด้วยหรือ?
ทำไมต้องจริงจังขนาดนั้น?
อย่างไรก็ตาม เธอรู้สึกได้ถึงความอ่อนหวาน เต็มไปด้วยความสุขและเธอรู้สึกได้
เธอพยักหน้ารับ “อืม ฉันรู้ค่ะ”
เธอจับมือของเขาและพูดขึ้น “มาตรงนี้ค่ะ ให้ฉันแนะนำใครบางคนให้คุณรู้จัก”
กิดเดียนผู้เชื่อฟังยอมให้ภรรยาของเขาพาเขาไปพบ โจเซฟ การ์เร็ตต์
เนลล์เขินอายนิดหน่อย เธอมั่นใจว่าโจเซฟเห็นว่าพวกเขาจูบกันอย่างดูดดื่ม ถึงอย่างนั้นเธอก็ทำไปมันแล้ว ดังนั้นเธอจะแสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“คุณการ์เร็ตต์ เป็นคนที่รอเป็นเพื่อนฉันอยู่ที่นี่ กิดเดียนคะ นี่คือเพื่อนของท่านผู้หญิงโจนส์ คุณการ์เร็ตต์ค่ะ”
โจเซฟหัวเราะเบา ๆ และพูดขึ้น “กิดเดียน ช่างน่าประหลาดใจอะไรอย่างนี้! ฉันสงสัยมาตลอดว่าทำไมเธอถึงชอบอยู่ที่จินเฉิงในทุกวันนี้ เห็นได้ชัดว่าเธอซ่อนผู้หญิงสวย ๆ เอาไว้ที่บ้าน”
กิดเดียนยิ้มตอบกลับไป “ฮ่าฮ่า ผมก็คิดไม่ถึงเหมือนกันครับ และเนลล์ก็รู้จักลุงรองด้วย ดูเหมือนจะไม่ต้องแนะนำให้รู้จักกันแล้ว”
