ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 304 โชคดีที่ยังมีเขา
“เอ่อ?”
เมื่อคาเรนได้ยินเช่นนั้นสีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปด้วยความตกใจ
ทั้งสองรีบเช็คอุณหภูมิของเด็ก มันคือ 38.5 องศา
จู่ ๆ เจเน็ตก็รู้สึกไม่ดี โชคดีที่คาเรนมีประสบการณ์ จึงทำให้เธอสงบลง “อย่าตกใจนะ ไข้ของเด็กฃอยู่ที่ 38.5 องศายังไม่ร้ายแรงเกินไป ต้องไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้”
เจเน็ตพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง
เนื่องจากคืนนี้เธอดื่มสุรา เธอจึงไม่สามารถขับรถได้
ส่วนที่แย่ที่สุดคือ คาเรนก็ขับรถไม่เป็นเหมือนกัน
วิลล่าที่พวกเขาอาศัยอยู่ถือได้ว่าตั้งอยู่ในย่านที่ร่ำรวย มีแท็กซี่ขับผ่านไปมา แต่อย่างน้อยก็ต้องเดินไปที่ถนนข้างนอกอย่างน้อย 10 นาทีเพื่อเรียกแท็กซี่
มันอยู่ใกล้กับ เฟิงเฉียว วิลล่า จากที่นี่ซึ่งใช้เวลาประมาณ 5-6 นาที แต่เนื่องจากมันดึกเกินไป จึงไม่อยากรบกวนคนอื่น อย่างที่สองเธอไม่รู้ว่าเนลล์และคนอื่น ๆ กลับมากันแล้วหรือยัง
เจเน็ตอุ้มลูกของเธออย่างกระวนกระวายขณะที่คาเรนปลอบเธอ ขณะพยายามใช้โทรศัพท์มือถือเพื่อเรียกแท็กซี่
อย่างไรก็ตามแม้ว่าจะมีรถแท็กซี่ในตอนกลางดึก แต่ก็ต้องใช้เวลามากกว่าสิบนาที
ในขณะนั้นจู่ ๆ เจเน็ตก็เห็นรถแลนด์โรเวอร์สีดำจอดอยู่ไม่ไกล
รถคันนั้นดูคุ้นเคยและมีแสงเรือง ๆ เล็กน้อยที่เบาะรถคนขับเหมือนมีคนสูบบุหรี่
การแสดงออกของเธอเปลี่ยนไปทันที เมื่อเธอกัดฟันและวิ่งไปที่รถโดยมีเด็กอยู่ในอ้อมแขนของเธอ
“คุณแฮนค็อก คุณจะไปไหน?”
คาเรนรีบวิ่งตามหลังมา
เธอวิ่งไปที่ แลนด์โรเวอร์และเคาะประตูแรง ๆ สองสามครั้ง
ประตูรถเปิดออกเผยให้เห็นใบหน้าที่เย็นชาและดุร้ายของชายคนนั้น
มันคือ เลียม แจ็คแมน!
เธอควรจะโกรธเมื่อเห็นใบหน้านี้ แต่ในเวลานี้เธอเห็นเขาเป็นผู้ช่วยชีวิตที่ตกลงมาจากฟ้าและฉีกยิ้ม
“เลียมรีบพาฉันไปโรงพยาบาลเร็ว ฉันขอร้อง!”
เลียมขมวดคิ้ว
เขาเหลือบมองเด็กในอ้อมแขนของเธอ เท่านั้นเองการแสดงออกของเขาก็เปลี่ยนไป จากนั้นเขาก็โยนก้นบุหรี่ออกไปนอกหน้าต่าง
เขาไม่ได้พูดอะไร หรือถามอะไรเลยและพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า “ขึ้นรถเร็ว!”
ขณะที่เด็กอยู่ในอ้อมแขนของเธอ เจเน็ตก็รีบเข้าไปในที่นั่งผู้โดยสาร
คาเรนเดินตามคำเรียกร้อง และรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยที่เห็นเธอเข้าไป ในรถของคนแปลกหน้า
เจเน็ตไม่มีเวลาอธิบายให้เธอฟัง ในขณะนั้นมีเพียงส่งสัญญาณให้เธอเข้าไปในรถโดยเร็ว แล้วพวกเขาก็รีบไปโรงพยาบาล
นอกจากนั้นภูมิหลังของเลียมคือ นักขับรถแข่ง ดังนั้นการแข่งรถก็เป็นจุดแข็งของเขา
ในเวลานี้เขาไม่ได้สนใจไฟแดง เขาเร่งความเร็วไปตลอดทางซึ่งทำให้การขับรถครึ่งชั่วโมงนั้นสั้นลงเหลือเพียงสิบนาที
ไม่นานพวกเขาก็มาถึงโรงพยาบาล
เจเน็ตส่งเด็กให้หมอ ผลการตรวจออกมาอย่างรวดเร็ว
เด็กเป็นหวัดและไม่สบายนิดหน่อย นอกจากนั้นผิวหนังและม่านตาของเขายังเป็นสีเหลืองซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นโรคดีซ่าน อย่างไรก็ตามจะสามารถยืนยันได้หลังจากการตรวจเพิ่มเท่านั้น
ใบหน้าของเจเน็ตซีดลงเมื่อเธอได้ยินว่าเป็นโรคดีซ่าน เธอก็ทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้
หมอปลอบใจเธอ “ไม่ใช่เรื่องแปลกที่ทารกแรกเกิดจะมีอาการตัวเหลือง แม้ว่าเด็กคนนี้จะมีอาการดีซ่านในตอนหลัง แต่ก็อาจไม่ใช่เรื่องเลวร้าย ตรวจเจอเร็วเป็นสิ่งที่ดี โดยทั่วไปมันไม่เป็นอันตราย”
แค่นั้นเจเน็ตก็รู้สึกโล่งใจเล็กน้อย
เจ้าตัวเล็กถูกหมอพาไปตรวจสุขภาพอีกรอบ และได้รับยาลดไข้
เจเน็ตตามพวกเขาอย่างใกล้ชิด เพราะกลัวว่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้นกับเด็ก
ยิ่งไปกว่านั้น เด็กเป็นหวัดที่บ้านและมีไข้ คาเรนรู้สึกผิดและโทษตัวเอง เพราะเธอดูแลไม่ดี เธอไม่กล้าแม้แต่จะมองไปที่เจเน็ต
เลียมเข้าใจเรื่องราวทั้งหมดอย่างคร่าว ๆ แต่เมื่อเทียบกับอารมณ์ที่หดหู่ของเจเน็ต และคาเรนดูเหมือนว่าเขาจะสงบลงมาก
เนื่องจากมีการตรวจสุขภาพหลายครั้ง และบางรายการก็สำคัญมาก จึงต้องมีลายเซ็นจากสมาชิกในครอบครัว
มือของเจเน็ตสั่นเมื่อเธอเซ็นเอกสาร
หลังจากลงชื่อพยาบาลก็ขมวดคิ้วที่ตัวอักษรมันคดเคี้ยว
“ลายเซ็นนี้ไม่สามารถใช้ได้ มันคดเคี้ยวเกินไป และดูไม่เหมือนตัวอักษร จะเกิดอะไรขึ้นหากคุณปฏิเสธการเรียกเก็บเงินในตอนหลัง ลงชื่ออีกครั้ง! ”
ด้วยเหตุนี้จึงมีการส่งใบเรียกเก็บเงินใหม่ไปยังเจเน็ตอีกครั้ง
ใบหน้าของเจเน็ตกลายเป็นสีซีด และเมื่อเลียมเห็นสิ่งนั้นเขาก็หยิบปากกาขึ้นมาและเซ็นชื่อลงไป
พยาบาลมองไปที่เขา และชื่อของเขา
“คุณเป็นพ่อของเด็กเหรอนี่ ดูปกติดีนะคะ รอตรงนี้สักพักการตรวจจะเสร็จในอีกครึ่งชั่วโมง”
หลังจากพูดเสร็จพยาบาลก็หยิบใบเสร็จและจากไป
หลังจากนั้นเจเน็ตก็นั่งเงียบ ๆ และขวัญกำลังใจของเธอก็หายไปมาก
คาเรนเดินเข้ามาและพูดอย่างรู้สึกผิด “ฉันขอโทษด้วยนะคะคุณแฮนค็อก ฉันดูแลซันนี่ไม่ดี เขาเป็นหวัด ฉันขอโทษจริง ๆ”
เจเน็ตเหลือบมองเธอมและไม่พูดอะไร
ดูเหมือนว่าเธอจะไม่มีแม้แต่แรงที่จะว่ากล่าว
เมื่อมองไปที่เธอในสภาพนั้น คาเรนก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดมากขึ้น
เลียมยืนอยู่ข้าง ๆ อย่างเงียบ ๆ ในขณะที่พิงกำแพง แต่สายตาของเขาเย็นชา เมื่อมองไปที่คาเรน
หลังจากนั้นประมาณครึ่งชั่วโมง ทารกก็ได้รับการตรวจสุขภาพ และถูกส่งตัวออกไปในที่สุด
เจเน็ตรีบลุกขึ้นยืน เธอจ้องมองไปที่หมออย่างประหม่า
“หมอคะลูกฉันเป็นยังไงบ้าง?”
หมอพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “ไข้ ไม่ใช่ปัญหาใหญ่ ยาแก้ไข้ 2 อย่างน่าจะช่วยได้ แต่ตอนนี้ยืนยันแล้วว่าเป็นโรคดีซ่าน ดังนั้นเด็กต้องเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลเป็นเวลาสองวัน พวกคุณกลับไป และชำระเงินก่อน เมื่อทุกอย่างเสร็จแล้ว คุณจะสามารถพบลูกของคุณได้ ”
ใบหน้าของเจเน็ตซีดลง
เลียมรับบิลหันกลับไป และไปจ่ายเงิน
เนื่องจากเด็กต้องเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล เธอจึงต้องเตรียมการหลายอย่าง
คาเรนรีบนั่งแท็กซี่กลับบ้าน เพื่อไปเอาสิ่งของจำเป็น เมื่อเธอกลับมา ทารกก็อยู่ในวอร์ดแล้วโดยมีเจเน็ต และเลียมอยู่ข้าง ๆ
เธอไม่รู้จักเลียม แต่เมื่อดูว่าพวกเขามีความสัมพันธ์กันอย่างไร ในตอนนี้ทำให้เธอเข้าใจว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาไม่ธรรมดาแน่ ๆ
ดังนั้นหลังจากวางของลงอย่างเงียบ ๆ แล้วเธอก็ออกไปและไม่กล้าพูดอะไรสักคำ
ใช้เวลาไม่นานหมอก็เข้ามา
หมอยื่นกล่องยาให้พวกเขา และบอกให้พวกเขารอ สแกนในเช้าวันรุ่งขึ้นเวลา 10.00 น. ก่อนออกไป
หลังจากฟังคำอธิบายของแพทย์ และทราบอย่างคร่าว ๆ ว่าแม้ว่าทารกจะป่วย แต่โชคดีที่ตรวจพบเร็วและไม่เป็นอันตรายถึงชีวิต
แค่นั้นเจเน็ตก็รู้สึกโล่งใจขึ้น
ตอนนี้ในที่สุดเธอก็มีเวลาสนใจเลียมและคาเรน
ประการแรกเธอสร้างความมั่นใจให้กับคาเรนก่อนที่จะส่งเธอกลับไปโดยปล่อยให้เลียมอยู่คนเดียว
“ขอบคุณ”
เธอก้มศีรษะลงและพูดออกมา
ไม่ว่าจะเป็นอย่างไรถ้าครั้งนี้ไม่ได้เขาไว้ เธอจะไม่สามารถขึ้นรถมาโรงพยาบาลได้ และเธอไม่รู้ว่าจะกังวลขนาดไหน
เลียมมองเธอแล้วยิ้มเบา ๆ
“คุณจะขอบคุณผมสำหรับเรื่องอะไร?”
เจเน็ตเม้มริมฝีปาก
“ขอบคุณที่ขับรถพาเรามาที่นี่”
“ฮ่า!” เขาเยาะเย้ย “เจเน็ตดูเหมือนคุณจะลืมไปนะ ว่าเขาไม่ได้เป็นแค่ลูกชายคุณ
เจเน็ตพูดไม่ออก
