ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 308 กำลังจะแต่งงาน
อย่างไรก็ตามเธอไม่มีเวลาตอบสนอง เมื่อเธอก้าวออกไปชายคนนั้นก็จับเธอแล้วเหวี่ยงเธอลงบนเตียงขนาดใหญ่
ในวินาทีต่อมาร่างกายของเขาทำให้เธอรู้สึกหนักใจ ธาราก็ร้องเสียงหลง ก่อนที่เธอจะทำอะไรลงไป ก็ได้ยินเสียงเสื้อผ้าของเธอถูกฉีก
เธอไม่รู้ว่าเธออยู่ที่ไหนหรือกำลังทำอะไร
วันรุ่งขึ้นเมื่อธาราตื่นขึ้นมาผู้ชายที่อยู่ข้าง ๆ เธอก็ยังคงหลับสนิท
หน้าต่างถูกเปิดออกและแสงแดดอ่อน ๆ สาดส่องเข้ามาทางช่องหน้าต่างทำให้ทั้งห้องมีแสงจาง ๆ
ในขณะที่เธอหลับตา ความเจ็บปวดในร่างกายของเธอก็เต้นแรง และความทรงจำเมื่อคืนที่ผ่านมาก็ท่วมเข้ามาในจิตใจของเธอทำให้ปลายนิ้วของเธอสั่นเล็กน้อย
แม้ว่าเธอจะสงสัยว่าการแบ่งปันความสนิทสนมแบบนั้นกับเขาจะเป็นอย่างไร แต่คืนนั้นเธอเข้าใจผิดว่าทั้งคู่มีอะไรกัน หลังจากเมื่อคืนเธอตระหนักว่าก่อนหน้านี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แต่สิ่งที่เกิดขึ้นกลับโหดร้าย และเจ็บปวดมากจนเธอทนไม่ได้
หลังจากนั้นไม่นานเธอก็ลืมตาขึ้นอีกครั้งหยุดชั่วคราวแล้วหันไปมอง
บางทีผู้ชายคนนั้นอาจถูกครอบงำด้วยความปรารถนาเมื่อคืนที่เขายังคงหลับอยู่จนถึงตอนนี้ เธอจ้องมองเขา แม้ว่าเธอจะรู้ว่าเป็นเขา แต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะศึกษาใบหน้าที่หล่อเหลาที่หลับอยู่ข้าง ๆ หมอนด้วยความประหลาดใจ
เธอไม่สามารถอธิบายได้อย่างชัดเจนว่าเธอรู้สึกอย่างไร ตอนนี้เขาดูเงียบ และสวยงามราวกับเทพบุตร
อย่างไรก็ตามไม่มีใครคาดคิดว่า เมื่อคืนเขาโหดร้ายและกดขี่ข่มเหงเพียงใด
ธาราหายใจเข้าลึก ๆ เธอไม่ต้องการคิดถึงความทรงจำอันไม่พึงประสงค์เหล่านั้นอีกต่อไป ทันทีที่เธอคิดจะลุกขึ้นโทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้น
เธอตกใจรีบหยิบมันขึ้นมาเพื่อปกปิดมัน จากนั้นมองไปที่ชายคนนั้น จนเห็นว่าเขาขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นเขาก็กลิ้งตัวและดึงเธอเข้าสู่อ้อมแขนของเขา โดยไม่มีการเคลื่อนไหวอื่นใดอีก
การหายใจของเธอหยุดนิ่ง เธอก็ปิดโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว เธอไม่กล้าแม้แต่จะหายใจเข้าลึก ๆ ..
หลังจากนั้นไม่นานเธอก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อผู้ชายข้าง ๆ เธอไม่แสดงท่าทีว่าจะตื่น
เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาดูว่าเป็นสายจากแม่
ใบหน้าของเธอซีดเซียว ขณะที่เธอคิดถึงความรับผิดชอบที่แม่มอบให้ก่อนที่จะออกไปเมื่อคืน และรู้สึกผิดเล็กน้อย
เธอค่อย ๆ ขยับแขนของชายคนนั้นให้ห่างจากเอวของเธอ เพื่อลุกขึ้นพร้อมกับถือโทรศัพท์ของเธอ จากนั้นเธอก็เปลี่ยนเสื้อผ้าและออกไป
เมื่อเธอกลับถึงบ้านแม่ของเธอกำลังทำอาหารเช้าอยู่ในครัว เมื่อได้ยินเสียงเธอกลับมาเธอก็รีบออกมาจากห้องครัวแล้วถามว่า “ธาราทำไมแกกลับมาป่านนี้ เมื่อคืนแกไปไหนมา ฉันติดต่อแกไม่ได้เลย”
ธารารู้สึกผิดอยู่แล้ว เธอก็นึกคำพูดเมื่อแม่ของเธอถามเธอ
เธอตอบได้เพียงอย่างคลุมเครือ “มีบางอย่างเกิดขึ้นที่สถาบันวิจัยฉันจึงไปช่วย แม่ฉันเหนื่อยนิดหน่อยฉันจะไปพักผ่อนก่อน”
หลังจากพูดเสร็จเธอก็รีบขึ้นไปชั้นบน
เมื่อกลับมาที่ห้องเธอล็อกประตูจากนั้นก็นำเสื้อผ้าบางส่วนเข้าไปในห้องน้ำ
เมื่อน้ำอุ่นไหลรินลงมาจากศีรษะเธอจึงหลับตา และยืนอยู่ใต้ฝักบัว จากนั้นเธอก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดในร่างกายของเธอลดลงเล็กน้อย น้ำอุ่นไหลผ่านผิวของเธอ ร่างที่สวยงามของเธอก็สะท้อนอยู่ในกระจกตรงข้ามเธอ มีร่องรอยฟกช้ำบนผิวกายของเธอ
เมื่อคืนชายคนนั้นหยาบกระด้างราวกับเสือไม่มีความน่าสงสารเลย
เธอรู้สึกว่าเมื่อคืนเขาทำตัวผิดปกติ แต่เธอไม่เคยมีประสบการณ์แบบนี้มาก่อนดังนั้นเธอจึงไม่แน่ใจ
เมื่อเธอตื่นขึ้นมาในตอนเช้า เธอรู้สึกหวาดกลัวในใจ เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเลื่อนประตูออกไป ไม่อย่างนั้นเธอก็ไม่รู้ว่าจะต้องเผชิญหน้ากับเขาอย่างไร เมื่อเขาตื่นขึ้นมา
เธอหายใจเข้าลึก ๆ ระงับความตื่นตระหนกในใจแล้วปิดฝักบัว หลังจากเช็ดน้ำที่ตัวแล้วก็เดินจากไป
เธอรู้สึกเหนื่อยล้าเล็กน้อย ในขณะที่เธอนอนอยู่บนเตียงโดยวางแผนที่จะหลับตาสักพักเธอก็ตกอยู่ในห้วงนิทราโดยไม่คาดคิดทันทีที่ถึงเตียง
เธอหลับสนิท แม้ว่าจะไม่นานเพราะเธอมีความฝันที่เต็มไปด้วยความทรงจำที่น่าอับอายจากเมื่อคืน
ดวงตาสีแดงเข้มของชายคนนั้นเหมือนเปลวไฟที่บ้าคลั่งซึ่งแทบจะเผาผลาญร่างกายของเธอให้กลายเป็นเถ้าถ่าน
ในที่สุดเธอก็หายใจไม่ออก หลังจากที่เธอรู้สึกตัวเธอก็ดูเวลา เป็นเวลาเช้าเพียง 10.00 น. จึงยังเช้าอยู่
อย่างไรก็ตามเธอไม่อยากนอนต่อเพราะกลัวว่าเธอจะฝันแบบนั้นอีกเมื่อหลับตา
เธอจึงลุกขึ้นสวมเสื้อผ้าแล้วเดินออกไป
เมื่อเธอลงมาชั้นล่างเธอก็เห็นคนจากครอบครัวเกรแฮมนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น
ในฐานะผู้ช่วยของตระกูลการ์เร็ท แม้จะไม่ได้ถูกวางตัวให้อยู่ในตําแหน่งสําคัญ แต่ก็จําเป็นที่จะต้องมีพิธีรีตอง
แม้จะไม่คุ้นเคยกับ เกรแฮมแต่เธอก็เคยพบพวกเขาในงานเลี้ยงวันเกิดของชายชรามาก่อน
ตอนนี้ ที่นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น เป็นคู่แม่ลูกจากการ์เร็ตต์ ชื่อของเธอคือ ลีนาลีในขณะที่ชื่อของเขาคือ ทอม เกรแฮม
เธอค่อนข้างคุ้นเคยกับทอม เนื่องจากพวกเขาเป็นศิษย์เก่าจากวิทยาลัยเดียวกัน แต่เนื่องจากวิชาที่แตกต่างกันพวกเขาจึงไม่ได้มีปฏิสัมพันธ์กันมากนัก
อย่างไรก็ตามมีข่าวลือเล็กน้อยที่วิทยาลัยว่าทอมชอบเธอ ดังนั้นเธอจึงให้ความสนใจกับเขามากขึ้นในเวลานั้น
อย่างไรก็ตามเธอรู้สึกงงงวยเล็กน้อยเกี่ยวกับการมาถึงของเกรแฮม ในวันนี้
ทันทีที่เธอออกมาโซฟีเห็นเธอจึงยิ้ม และโบกมือให้เธอ “ธารามาที่นี่เร็ว ๆ มาทักทายป้าเกรแฮมของแก”
ธาราเม้มริมฝีปาก ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะปัดแม่ของเธอออกไป เธอจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเดินเข้าไปทักทายอย่างว่างเปล่า “ป้าเกรแฮม”
มาดามเกรแฮมมองไปที่เธอ และพยักหน้าในขณะที่ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่พึงพอใจ “เด็กคนนี้สวยมาก ทอมมีความสุขมากที่จะได้แต่งงานกับผู้หญิงดี ๆ อย่างเธอ”
รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอสดใสขึ้นเมื่อเธอพูดและเธอก็โบกมือให้เธอ “เข้ามาใกล้ ๆ ให้ฉันดูคุณหน่อยสิ”
เปลือกตาของธารากระตุก เธอมองไปที่แม่ของเธอด้วยความสับสน
อย่างไรก็ตาม เธอเห็นดวงตาของแม่ของเธอเป็นประกาย แม้ว่าเธอจะไม่ได้มองกลับมาที่เธอก็ตาม
เธอทำหน้ามุ่ยกลับไป และถามอย่างจริงจังว่า “คุณป้าหมายความว่ายังไงคะ? หนูไม่เข้าใจ”
ท่านผู้หญิงเกรแฮมเก็บรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ และพูดอย่างอ่อนโยนว่า “ธารา ป้าได้ยินมาว่าหนู และลูกชายของป้า ทั้งคู่เป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียนในวิทยาลัย และมีความสัมพันธ์ที่ดีกันใช่ไหม? ป้าคิดว่าเมื่อครอบครัวของเราสองคนรู้จักกัน ความจริงที่ว่าหนูกับทอมอายุเท่ากันและเป็นเพื่อนร่วมชั้นคุณต้องเข้ากันได้ดี ดังนั้นป้าจึงอยากใช้โอกาสนี้คุยกับแม่ของหนู และดูว่ามีโอกาสที่พวกคุณทั้งคู่จะแต่งงานกันได้ไหม? ”
