ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 312 ความหวังของคนหนุ่มสาว
ธาราเหลือบมองไปที่โอเวน และเห็นว่าเขาไม่ได้มีเจตนาที่จะพูดอะไรก่อนที่เธอจะแนะนำเขา “นี่คือ โอเวน แจ็คแมน เขาเป็นคณบดีของสถาบันวิจัยของเรา และเป็นรุ่นพี่ของหนูด้วย”
โซฟีพยักหน้าด้วยความสำนึก “โอ้ว คณบดี ป้าไม่คาดคิดว่าคุณจะประสบความสำเร็จตั้งแต่อายุยังน้อย จะเป็นไรไหม ถ้าป้าจะเรียกเธอว่า หนุ่มน้อยแจ็คแมน”
หนุ่มน้อยแจ็คแมน?
ธาราหน้าซีดและกำลังจะพูดแต่โอเวนพยักหน้าไปด้วยรอยยิ้ม “แน่นอนครับ คุณป้า”
เธอรู้ว่ายากที่จะพูดอะไรออกไป เมื่อเธอเห็นแบบนั้นจึงยกขึ้นชามและกระซิบว่า “หนูจะไปเอาข้าว”
จากนั้นเธอก็ก้มหน้าลงและรีบออกไป
สายตาของโซฟีมองกลับไปกลับมาระหว่างสองคนนั้น อย่างคลุมเครือเล็กน้อย และเธอกำลังเดาบางอย่างอยู่ในใจ
เธอยิ้มอย่างมีมารยาท “ธาราของเราเป็นเด็กสาวที่ดี แต่ตอนนี้เธอโตแล้ว เธอไม่ได้บอกเราพ่อแม่เป็นห่วงเธอมากมาย หนุ่มน้อยแจ็คแมนปีนี้เธออายุเท่าไหร่?”
โอเวนยิ้มอย่างสุภาพ “ผมเพิ่งอายุยี่สิบเจ็ด”
“ยี่สิบเจ็ด!”
โซฟีหายใจเข้าลึก ๆ คิดกับตัวเองว่า ‘ภูมิหลังครอบครัวของเขาต้องไม่ธรรมดาแน่ ๆ ถึงได้เป็นคณบดีตั้งแต่ตอนอายุยี่สิบเจ็ด’
เธอมองไปที่โอเวนอีกครั้งและเห็นว่าเขาแต่งตัวดีหล่อและมีออร่าของพวกคนชนชั้นสูงที่เหมาะสมกับเขา เขา เขาเป็นคนประเภทที่คนทั่วไปมีความประทับใจตั้งแรกแรกที่ได้เห็นในทันที
หัวใจของโซฟีอดไม่ได้ที่จะอยู่ในอารมณ์ที่เบิกบานใจ เธอหัวเราะ “สถาบันวิจัยของเธอต้องมีความยากลำบากมากเลยใช่ไหม ต้องศึกษาโรคทุกชนิดทั้งวันเลยสินะ”
โอเวนตอบอย่างตรงไปตรงมาว่า “มันก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้นครับ โชคดีที่เราทำได้ ง่ายกว่าการปฏิบัติทางคลินิกมาก การวิจัยยาก็สามารถที่จะเป็นประโยชน์ต่อมนุษยชาติได้ดีขึ้น ดังนั้นมันจึงไม่ใช่เรื่องยาก”
รอยยิ้มบนใบหน้าของธาราขยายกว้างมากขึ้น เมื่อเขาตอบ
“นั่นเป็นเพราะเธอยังเด็กและแววที่ดี”
โอเวนเริ่มเขินอายเล็กน้อย “คุณป้าก็ชมผมเกินไป”
ไม่นานธาราก็มาตักข้าวใส่ชาม แม่! ทำไมแม่ถึงถามคำถามเยอะเหลือเกิน”
โซฟีตะลึงก่อนที่เธอจะจ้องไปที่ธารา “หนุ่มน้อยแจ็คแมนมาเยี่ยมเราในฐานะแขก จะเป็นอะไรไปกับการถามคำถามแค่ไม่กี่ข้อ”
จากนั้นเธอก็หันไปหาโอเวน “หนุ่มน้อยแจ็คแมน เธอไม่คิดแบบนั้นเหรอ?”
โอเวนยิ้มอย่างสุภาพก่อนจะพยักหน้าอย่างเป็นธรรมชาติ “ใช่ ไม่เป็นไร ถ้าคุณป้าอยากรู้อะไรก็ถามได้เลย”
คำพูดของเขาทำให้มือของธาราที่จับตะเกียบบีบแน่นขึ้นเล็กน้อย หัวใจของเธอรู้สึกเหมือนตะกุกตะกักและตื่นตระหนก
ในทางกลับกันโซฟีมีความสุขมากที่ได้ยินคำพูดของเขา เธอหัวเราะอีกครั้ง “คนแก่อย่างป้า ค่อนข้างพูดอะไรไปเรื่อย แต่ป้าหวังว่าเธอจะไม่รังเกียจ”
โอเวนตอบด้วยรอยยิ้มที่สุภาพ “ไม่แน่นอนครับ คุณป้าอบอุ่นมากเหมือนคนในครอบครัวของผม ผมชอบมาก”
รอยยิ้มของโซฟีแทบจะฉีกไปถึงหูกับคำพูดของเขา
เมื่อเห็นสภาพที่มีความสุขของแม่ของเธอ ดวงตาของธาราก็รู้สึกสั่นไหวและเธอก็ยิ่งรู้สึกสับสนวุ่นวาย
มากขึ้น
ใบหน้าของเธอดูแปลกไปเล็กน้อย รู้สึกได้เลยว่าฉากนี้มันดูเหมือนว่าเธอแนะนำคู่ชีวิตให้พ่อแม่ของเธอรู้จัก
อย่างไรก็ตาม เมื่อนึกถึงท่าทีและบุคลิกของโอเวนกับตัวตนของเธอเองแล้ว ความคิดเหล่านั้นก็หน้าเศร้าทันทีราวกับถูกสาดน้ำด้วยน้ำแข็ง
โซฟีไม่รู้ความคิดของธาราและพอใจกับวิธีที่โอเวนตอบคำถามของเธอ “ป้ารู้ว่าเธอเป็นเด็กดี ตั้งแต่เห็นครั้งไม่เหมือนเด็กผู้ชายตัวเล็ก ๆ ที่ขี้อายและโอ้ออวดพวกนั้น เธอคงยังไม่ได้แต่งงานใช่ไหม?”
โอเวนตอบอย่างตรงไปตรงมาว่า “ยังไม่ได้แต่งครับ”
รอยยิ้มบนใบหน้าของโซฟีสว่างขึ้น และเธอพยักหน้าซ้ำ ๆ “ดีมาก ดีมากเลย”
ธาราไม่สามารถทนดูได้อีกต่อไป เธอจ้องมองไปที่แม่ของเธอก่อนที่จะตะโกนว่า “แม่กินข้าวได้แล้ว”
โซฟีหยุดชั่วคราวก่อนที่จะรู้สึกอายที่ธาราจ้องมองเธออย่างไม่พอใจแต่ไม่ได้พูดอะไร
เธอยิ้มอย่างขอโทษไปที่โอเวน “หนุ่มน้อยแจ็คแมนมากินข้าวเถอะ ลองดูว่าฝีมือการทำอาหารของป้าถูกใจเธอหรือเปล่า?”
โอเวนพยักหน้าและหยิบตะเกียบขึ้นมาเพื่อเริ่มกิน
เป็นมื้ออาหารที่เงียบและอึดอัดมาก ไม่มีใครพูดอะไรยกเว้นโซฟีที่ถามคำถามสองสามข้อเป็นครั้งคราว และโอเวนก็ตอบคำถามทั้งหมด
โอเวนกินเสร็จอย่างรวดเร็วและพูดอย่างสุภาพว่า “ผมอิ่มแล้ว คุณป้าไม่ต้องรีบทานก็ได้ครับ”
โซฟีตะลึงเล็กน้อย “ทำไมเธอกินน้อยจัง? เธอคิดว่าป้าทำอาหารไม่อร่อยหรือเปล่า?”
โอเวนส่ายหัวอย่างรวดเร็ว “ไม่ครับ คุณป้าทำกับข้าวอร่อยมาก เป็นเพราะผมออกมาสายไป และเมื่อตอนเช้าผมกินไปแล้ว ตอนนี้ผมจึงไม่หิวมาก”
วิธีที่เขาอธิบายอย่างจริงจังนั้นทำให้ผู้คนรู้สึกว่าเขาจริงใจ และไม่ได้พยายามพูดกะล่อน
โซฟีพยักหน้าอย่างเข้าใจ “โอ้ ถ้าเป็นเช่นนั้น ก็กินแค่พออิ่มก็พอ”
หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็เหลือบไปเห็นธาราที่เหม่อลอยอยู่บนโต๊ะอีกครั้งแล้วก็ยิ้ม “พออิ่มแล้วเธอก็ไปคุยกับธาราเถอะ ไม่ต้องสนใจป้าหรอก”
โอเวนเห็นด้วยกับคำแนะนำของเธอและมองไปที่ธารา
อย่างไรก็ตามธารามุ่ยหน้าด้วยความไม่พอใจ “แม่หนูยังไม่อิ่ม!”
โซฟีมองไปที่เธอและดุเธอ “หนูหมายความว่ายังไง หนูยังไม่อิ่มเหรอ? ดูน้ำหนักที่เพิ่มขึ้นสิ กินให้น้อยลง คิดซะว่ากำลังควบคุมอาหารสิ! หนูดูเหมือนจะไม่อยากอาหารเท่าไหร่เลย ดังนั้นอย่าฝืนตัวเองและไปคุยกับหนุ่มน้อยแจ็คแมนสักพักก่อน แม่จะทำความสะอาดที่นี่”
จากนั้นเธอก็บังคับธาราให้ออกจากโต๊ะ
ธารา “ … ”
ตอนนี้เธอเกือบจะแน่ใจแล้วว่า เธอไม่ใช่ลูกสาวของโซฟี
โอเวนอดไม่ได้ที่จะยิ้มให้กับการถกเถียงกัน “ไม่เป็นไรครับ ปล่อยให้ธารากินต่อเถอะครับ เธอไม่อ้วนเลย ผมจะรอจนกว่าเธอจะกินข้าวเสร็จก่อนแล้วค่อยคุยกัน”
มีบางคนตั้งใจฟังคำพูดของเขาอยู่ หัวใจของธาราสั่นสะท้านราวกับกวางที่กระแทกกระทั้น
เธอก้มศีรษะของเธอให้ต่ำลง เธอรู้สึกถึงสายตาที่ลุกโชนจ้องมองมาที่เธอโดยไม่ต้องเงยหน้าขึ้น
ตามปกติแล้วเธอไม่สามารถทานอาหารได้อีกต่อไปแล้วก่อนจะหายใจเข้าลึก ๆ “ช่างมันเถอะ หนูไม่กินแล้ว”
จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นและวิ่งขึ้นไปชั้นบน
โอเวนตกใจ และไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นอีกครั้ง
โซฟียิ้มอย่างขอโทษ “ป้าขอโทษ วันนี้เธอดูอารมณ์ไม่ค่อยดี อย่าถือสาเลยนะ”
เธออารมณ์ไม่ดี? การแสดงออกของโอเวนเปลี่ยนไป
เขาอดไม่ได้ที่จะจำสิ่งที่เกิดขึ้นในดมื่อคืนวันก่อน เธออารมณ์ไม่ดีเพราะว่าคืนนั้นหรือเปล่า?
ดังนั้น เธอเลยโกรธ!
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้เขาก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างขมขื่นอีกครั้ง มันต้องใช่แน่ ๆ ที่เธอโกรธเนื่องจากเขาเป็นฝ่ายผิด
เมื่อคิดเช่นนั้นเขาก็ฝืนยิ้มให้โซฟีและพูดว่า “ไม่เป็นไรครับคุณป้า ผมจะตามเธอไป”
โซฟีพยักหน้าและโบกมือ “ไปเลยจ๊ะ”
โอเวนก็ขึ้นตามขึ้นไปข้างบนและวิ่งไล่ตามธารา
เมื่อเขาขึ้นไปชั้นบนเขาผลักให้ประตูเปิด มันไม่ได้ถูกปิดไว้เพราะอีกฝ่ายตั้งใจเปิดไว้
