ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 316 ส่งเธอกลับบ้าน
ฝ่ามือหยาบแห้งจับลงบนผิวที่เย็นเล็กน้อยของเธอ ธาราจำน้ำเสียงที่บอบบางของผู้หญิงคนนั้นได้โดยไม่รู้ตัวก่อนหน้านี้และจู่ ๆ เธอก็รู้สึกเบื่อหน่ายและสะบัดเขาออกอย่างแรง
“หมอแจ็คแมนนี่มันคือที่สาธารณะ นึกถึงภาพลักษณ์ของคุณด้วย ฉันไม่ใช่สาวบาร์อย่างเธอ!”
จากนั้นเธอก็รีบหนีไปโดยไม่ลังเล
คำพูดของเธอทำให้ใบหน้าของผู้หญิงเย็นชา และเธอก็ก้าวไปข้างหน้าและตะโกนว่า “หยุดอยู่ตรงนั้น! เธอเรียกใครว่าสาวบาร์?”
อย่างไรก็ตามธาราไม่สนใจเธอแล้วเดินจากไปอย่างรวดเร็ว ผู้หญิงคนนั้นตีโพยตีพาย แต่ท่าทางที่มืดมนของโอเวน เมื่อเธอหันไปมองรอบ ๆ ก็ทำให้เธอเงียบและเธอไม่กล้าที่จะพูดอะไรอีกต่อไป
เธอพึมพำและลังเล “คุณชายแจ็คแมน ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นนะ ฉันก็แค่…”
“พอ!”
การแสดงออกของโอเวนบ่งบอกว่าไม่พอใจมาก “เนื้องจากผมอยู่ใกล้ ๆ ผมก็เลยมาดูเพราะครอบครัวของเราเป็นเพื่อนกัน และคุณบอกว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับคุณ ไม่เป็นไรผมจะออกไปเดี๋ยวนี้!
“อย่างไรก็ตาม ในอนาคตหากไม่ใช่เรื่องเร่งด่วนโปรดอย่าใช้คำพูดนั้นเป็นเรื่องตลก สำหรับความคิดอื่น ๆ ขออภัยผมไม่สนใจ ดังนั้นคุณสามารถเก็บไว้กับตัวเองได้! ”
จากนั้นเขาก็จากไปโดยไม่รอการตอบสนองของเธอ
หญิงสาวมองดูการจากไปของเขาที่ไม่หันกลับมา หน้าของเธอซีดไปด้วยความโกรธ
หลังจากนั้นครู่หนึ่งเธอก็กระทืบเท้าอย่างเยาะเย้ย ก่อนจะหันหลังเดินไปทางอื่น
…
ธารากลับมาที่บูธด้วยใบหน้าที่เย็นชา เมื่อเห็นเธอทอมรีบเข้าไปหาด้วยรอยยิ้ม
“เมื่อกี้คุณไปไหนมา? ผมไม่เห็นคุณตั้งนานแล้ว”
ธาราไม่แม้แต่จะมองเขา เธอเอื้อมมือไปหยิบแก้วเบียร์ตรงหน้าเธอแล้วดื่มเข้าไปอึกใหญ่แล้วตะคอกออกมา “ฉันต้องรายงานคุณ เมื่อฉันไปห้องน้ำด้วยหรือไง?”
ทอมหายใจไม่ออกแต่ค่อนข้างมีความสุข
“ผมไม่ได้บอกว่าคุณต้องรายงานผม ผมแค่ถาม สถานที่แบบนี้ค่อนข้างอีเหละเขะขะ ดังนั้นผมเลยถามออกด้วยความเป็นห่วง แต่ท่าทางของคุณมันทำให้ความหวังดีของผมเสียไปเปล่า ๆ ”
ธาราชะงักกับคำพูดนั้นก่อนจะขมวดคิ้ว “ฉันสบายดี”
จากนั้นเธอก็รินแก้วให้ตัวเองอีกแก้วแล้วกระดกหัวกลับมาดื่มให้หมด
แอลกอฮอล์ฉุนไหลลงคอของเธอทำให้จิตใจของเธอลุกโชนราวกับไฟที่ลุกโชน แต่ความระคายเคืองในใจของเธอไม่ได้ทุเลาลงเลย และค่อนข้างรุนแรงขึ้นและรุนแรง
ดวงตาของทอมเป็นประกายและเขายิ้ม “คุณไม่ได้บอกว่าคุณไม่ดื่มเหรอ? ทำไมคุณถึงดื่มตอนนี้?”
ธาราจ้องมองเขา “ไม่ใช่เรื่องของคุณไม่ว่าฉันจะดื่มหรือไม่ก็ตาม ทำไม? คุณรู้สึกไม่ดีเหรอ?”
จากนั้นเธอก็ดึงธนบัตรสองร้อยดอลลาร์ออกจากกระเป๋าและยัดใส่มือของเขา “นี่คือสำหรับเครื่องดื่มพอไหม?”
ทอมมองธนบัตรเงินในมือของเขาและไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ “คุณกำลังพูดเรื่องไร้สาระอะไร? ผมชวนคุณออกมาสนุก ทำไมผมถึงรู้สึกแย่กับการดื่มแอลกอฮอล์เพียงเล็กน้อย”
จากนั้นเขาก็ใส่เงินกลับเข้าไปในกระเป๋าของเธอ
“การดื่มคนเดียวไม่ใช่เรื่องสนุก มาผมจะดื่มเป็นเพื่อนคุณ!”
เขาหยิบแก้วและกำลังจะไปกับเธอ
ธาราอารมณ์แปรปรวน แม้ว่าเธอจะเกลียดเขา แต่ครั้งนี้เธอก็ไม่ปฏิเสธเขาและชนแก้วกับเขา
อย่างไรก็ตามเธอไม่รู้ว่า เพราะเธอไม่เห็นว่าทอมได้แอบผสมผงสีขาวห่อเล็ก ๆ ก่อนที่จะนำแก้วมาให้เธอ
เมื่อแก้วทั้งสองกระทบกันธาราก็กระดกถ้วยลงในลมหายใจเดียว ทอมเพียงจิบเบา ๆ และจ้องมองใบหน้าของเธอ
เมื่อเขาเห็นเธอดื่มแก้วนั้นแววตาแห่งชัยชนะที่ดุร้ายก็ฉายชัด
จากนั้นภายใต้การนำของทอมทั้งสองก็ดื่มอีกหลายแก้ว
แม้ว่าธาราจะทนต่อแอลกอฮอล์ได้ไม่มาก แต่ตอนนี้เธอก็อารมณ์ไม่ดี และเบียร์ที่ทอมสั่งมีปริมาณแอลกอฮอล์ต่ำดังนั้นเธอจึงไม่กลัวที่จะดื่มอีกสักสองสามแก้ว
อย่างไรก็ตามหลังจากผ่านไปสองสามแก้วจู่ ๆ เธอก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ
ด้วยเหตุผลบางประการเบียร์ในปัจจุบันดูเหมือนจะแข็งแกร่งเป็นพิเศษ ในอดีตเธอสามารถดื่มเบียร์ได้อย่างน้อยหลายขวด แต่วันนี้เธอดื่มไปเพียงไม่กี่แก้วเมื่อศีรษะของเธอมึนงงและเริ่มหมุน
เธอคิดกับตัวเองว่า ‘ที่บอกว่าไม่ใช่ไวน์ที่ทำให้มึนเมา แต่เป็นนักดื่มที่ทำให้ตัวเองเมาจริงหรือ?’
เธออารมณ์ไม่ดีจึงเมาง่าย
เมื่อเธอตระหนักว่า เธอเริ่มมีความคิดที่จะล่องลอย เธอจึงตื่นตัวและไม่อยากอยู่ที่นี่อีกต่อไป
เธอหยิบกระเป๋าของเธอและสะดุดขึ้น “มันดึกแล้ว ฉันจะกลับบ้าน”
จากนั้นเธอก็แกว่งไปมาและเดินออกไป
ทอมจะยอมปล่อยโอกาสนี้ไปได้อย่างไร เขารีบเดินไปข้างหน้าเพื่อช่วยเหลือเธอและยิ้มกว้าง “มาเถอะคุณไม่ได้บอกว่าอยากคุยกับผมเหรอ? เรายังไม่ได้เริ่มพูดคุยกันเลย”
ธาราขมวดคิ้วและพูดอย่างไม่มีความสุข “มีคนมากมายอยู่รอบ ๆ เราจะคุยกันอีกครั้ง ฉันจะบอกคุณเมื่อฉันมีเวลา”
“ไม่จำเป็นสำหรับสิ่งนั้น ไม่มีเวลาเหมือนปัจจุบัน ไหน ๆ คุณก็ออกมาแล้วเรามาคุยกันวันนี้! แล้วผมจะพาคุณกลับบ้าน เราคุยกันช้า ๆ ในรถได้”
ธาราขมวดคิ้วและต้องการปฏิเสธโดยไม่รู้ตัว
อย่างไรก็ตามเมื่อเธอพยายามผลักมือเขาออกไปเธอก็พบว่าเธอไม่มีแรงเลย และไม่สามารถผลักเขาออกไปได้
ไม่มีใครสังเกตเห็นการเคลื่อนไหวของพวกเขาดังนั้นเธอจึงถูกทอมพาออกมาในที่สุด
เมื่อพวกเขามาถึงที่จอดรถชั้นใต้ดินลมหนาวที่พัดเข้ามาจากทางเดินก็พัดมาที่ใบหน้าของเธอและเธอก็สะอื้นเล็กน้อย
เมื่อพบว่าเธอกำลังจะถูกทอมยัดเข้าไปในรถเธอจึงตื่นตัวทันทีและกดประตู “ฉันไม่ต้องการให้คุณไปส่งฉันกลับบ้าน ฉันจะนั่งแท็กซี่กลับเอง”
อย่างไรก็ตาม ความงามอยู่ในอ้อมแขนของเขาแล้วในเวลานี้ ทอมยอมให้เธอจากไปได้อย่างไร?
เขาหยุดเธอด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย “คุณรู้ไหมว่าการกลับไปคนเดียวจะอันตรายแค่ไหน? ให้ผมพาคุณไปส่งจะดีกว่า”
ธาราส่ายหัว “ไม่จำเป็น ฉันจะไปเอง”
จากนั้นเธอก็ผลักเขาออกไป
อย่างไรก็ตามชายคนนั้นก็คว้าตัวเธอไว้ในทันใด “คืนนี้คุณจะไม่ไปไหน แต่อยู่กับผม! ไม่ต้องกังวลผมจะอ่อนโยนกับคุณ!”
คำพูดดังกล่าวทำให้เกิดความรู้สึกหนาวสั่นในหัวใจของธารา ขณะนี้ชายคนดังกล่าวได้เปิดเผยเจตนาที่แท้จริงแล้ว แม้ว่าเธอจะหัวหมุน แต่เธอก็รู้ว่าเขาพยายามจะทำอะไร
เธอต่อสู้กับเขาอย่างหมดหวังและกรีดร้อง “ไปกันเถอะ!”
จากนั้นเธอก็พยายามวิ่งหนี
อย่างไรก็ตามยาเริ่มมีผลแล้ว เธอจะหนีไปที่ไหน?
ทอมเอื้อมมือคว้าอย่างง่ายดายและดึงเธอกลับมา เนื่องจากเธอถูกดึงอย่างแรงศีรษะของเธอก็กระแทกกับประตูรถดังโครม และเธอก็คร่ำครวญและกุมศีรษะโดยไม่รู้ตัว
ครู่ต่อมาทอมเอนตัวไปจับคางของเธอแล้วพูดอย่างโหดเหี้ยมว่า “ทำตัวให้เป็นผู้หญิงที่ดี และอย่าทำให้ผมต้องใช้กำลังกับคุณ ฤทธิ์ของยามันแรงพอสมควร”
คำพูดของเขาทำให้ธาราสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง และความตื่นตระหนกอย่างรุนแรงก็จู่โจมเธอ
