ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 328 การรวมตัวของครอบครัว
เป็นวันส่งท้ายปีเก่าทางจันทรคติไม่กี่วันต่อมา
นี่เป็นวันหยุดเทศกาลทั่วประเทศ
เนื่องจากทุกคนอยู่ที่เมืองหลวง พวกเขาจึงต้อนรับปีใหม่ร่วมกัน ดังนั้นเนลล์จึงพาลิซซี่และซันนี่กลับไปที่ลีย์ เรสซิเด้น ในช่วงบ่าย
แม้จะมีการเฉลิมฉลองปีใหม่ กิดเดียนก็ยังคงอยู่ที่ออฟฟิศตรวจดูเอกสาร เขาสามารถตามกลับมาที่บ้านได้ในภายหลัง
เนลล์โทรไปบอกเขาล่วงหน้าและบอกให้เขาตรงไปที่ลีย์ เรสซิเด้น หลังจากเขาเสร็จงานแล้ว แทนที่จะกลับไปบ้านที่เฟิงเฉียว วิลล่า
มันเป็นภาพของความรื่นเริงในลีย์ เรสซิเด้น และเป็นโอกาสที่หาได้ยากที่ทุกคนจะมารวมตัวกัน
เมื่อเร็ว ๆ นี้ ท่านผู้หญิงมีอารมณ์ดี นี่เป็นเรื่องที่เข้าใจได้ ในอดีต ไม่กิดเดียนอยู่ที่ต่างประเทศก็จีนก็ยุ่งอยู่กับบางอย่าง แม้ว่าพวกเขาจะกลับมาแล้ว มันค่อนข้างไม่น่ายินดีที่จำนวนสมาชิกในครอบครัวมีเพียงปู่ย่าและหลานสองคน
ทว่าปีนี้ต่างออกไป เมื่อเห็นเปลเด็กไกวอยู่ใกล้ ๆ เธอ หัวใจของท่านผู้หญิงก็เต็มไปด้วยความอบอุ่น ราวกับว่าความกังวลหลายปีถูกยกออกจากเธอ
ปีใหม่หลังจากนั้น จีนในฐานะสมาชิกคนหนึ่งของตระกูลลีย์ ควรกลับบ้านมาที่บ้านเพื่อร่วมงานสำคัญเช่นนี้
อย่างไรก็ตาม ด้วยความเป็นห่วงเนลล์ ท่านผู้หญิงไม่อ้อมค้อมและขอตัวเลือกของเธอเอาไว้ล่วงหน้า
เนลล์ไม่ได้มีเจตนาไม่ดีต่อจีนแต่อย่างใด จีนอยู่ต่างประเทศเพราะเหตุการณ์เดิมพันหิน และมันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเธอ
ด้วยปัญหาเกี่ยวกับเหตุการณ์เดิมพันหิน ได้รับการแก้ไขบ้างแล้ว จึงเป็นธรรมดาที่เธอต้องการจะกลับบ้าน
เนลล์พูดตอบอย่างชัดเจนต่อท่านผู้หญิงด้วยรอยยิ้ม คนที่นั่งเอนหลังพักผ่อนรู้ว่าเนลล์ไม่ได้ไม่รู้สึกไม่พอใจแม้แต่น้อยกับการทดสอบทั้งหมด
ในช่วงบ่ายวันเดียวกัน เนลล์ไม่ได้กลับไปที่ลีย์ เรสซิเด้น เร็วว่าที่จีนมาถึง
ทั้งคู่หนีจากกันและกันที่ประตู จีนยังคงวางท่าใหญ่โต แม้ว่าจะไม่ได้หลงตัวเองหลังจากบทเรียนในครั้งนั้น แม้ว่าเธอจะไม่มีความสุขที่เจอเนลล์ เธอเพียงแค่เยาะเย้ยโดยไม่แสดงความคิดเห็น และเดินไปตามทางของเธอ
เนลล์ปล่อยมันไป
เธอรู้สึกว่ามันหนักพอแล้วสำหรับจีนที่อายุสี่สิบแต่พยายามทำตัวเหมือนเด็กวัยรุ่น
เป็นที่ยอมรับ ว่าพวกลีย์เป็นพวกเลือกที่รักมักที่ชัง อย่างไรก็ตาม จีนเป็นคนซื่อ ๆ เชื่อฟังทุกคำที่เธอบอกและไม่กล้าคิดอะไรด้วยตัวเอง
การโจมตีและโกรธคนแบบนี้มีแต่จะเสียเวลา นอกจากนี้ยังเหนื่อยเปล่าอีกด้วย
เนลล์ไม่เคยทำตัวไม่ดี เธอไม่สามารถใส่ใจทำสิ่งต่าง ๆ ที่ไม่มีประโยชน์อะไรได้เลย
ลีย์ เรสซิเด้น ประดับตกแต่งด้วยอุปกรณ์ตกแต่งสำหรับปีใหม่มากมาย ทำให้สถานที่นี้เปล่งประกายไปด้วยความสุข
เมื่อพวกเขาอยู่ในบ้าน เนลล์และลิซซี่ ไปเล่นด้วยกัน ขณะที่คาเรนและแม่บ้านอีกคนดูแลซันนี่ ในทางกลับกัน เธอไปหาท่านผู้หญิงในครัวด้านหลัง
วันก่อนปีใหม่เป็นช่วงเวลาที่สำคัญที่สุดของปี บ่อยครั้งที่ท่านผู้หญิงชอบทำอาหารอร่อย ๆ ให้กับครอบครัว นี่เป็นธรรมเนียมที่ปฏิบัติสืบทอดกันมานานหลายสิบปี
เมืองหลวงตั้งอยู่ทางเหนือของประเทศจีนที่ซึ่งมีอากาศหนาวจัด จึงนิยมรับประทานเกี๊ยวในก่อนช่วงปีใหม่
ในฐานะที่ท่านผู้หญิงและจีนเติบโตขึ้นในทางเหนือ พวกเขาคุ้นเคยกับประเพณีนี้
อย่างไรก็ตาม เนลล์ถูกเลี้ยงดูมาในจินเฉิงและมันตั้งอยู่ในตอนใต้ นาน ๆ ครั้ง เธอถึงจะได้กินเกี๊ยวและบะหมี่
ดังนั้น เธอจึงเป็นคนเดียวที่ไม่ประสาในครอบครัวทั้งหมด คนอื่น ๆ รู้วิธีทำเกี๊ยวทั้งหมด
ท่านผู้หญิงยิ้มออกมาท่ามกลางความลำบากใจของเธอ “มาตรงนี้เถอะ ถ้าหนูต้องการเรียน ฉันจะสอนหนูเอง”
จีนชำเลืองมองไปที่เธอ เธออยากจะเหน็บแหนมเธอแต่ก็หยุดลง ดูเหมือนเมื่อเธอคิดเช่นนั้นเธอจึงหุบปาก
เนลล์ไม่ได้สังเกตท่าทางของจีน แม้ท่านผู้หญิงควินตันจะให้ความเชื่อมั่น ทว่าเนลล์ก็ยังคงไม่มั่นใจแต่ก็ยังรั้งตัวเองเอาไว้และล้างมือของเธอ
นอกจากสาวใช้ แล้วยังมีพวกเขาอีกสามคนที่กำลังห่อเกี๊ยว
กิดเดียนกลับบ้านเวลา 17:30 น. และกำลังเล่นหมากรุกกับนายท่านใหญ่ในห้องหมากรุก
หญิงชราเคลื่อนไหวมือของเธอช้าลงและพูดขึ้น “ดู ใส่ไส้ลงไปและจับแผ่นเกี๊ยว มือซ้ายจับตรงกลางโดยไม่ต้องขยับเหมือนเป็นจุดศูนย์กลางขณะที่มือขวาของหนูจับจีบ มันจะสวยและอร่อยเมื่อหนูทำแบบนี้ ปล่อยมันไป”
เนลล์ไม่ได้ละสายตาจากการเคลื่อนไหวของท่านผู้หญิง และทำความเข้าใจกับใจความสำคัญ
เนลล์พยักหน้า “ได้ค่ะ หนูจะลองดู”
อย่างไรก็ตามสิ่งที่แน่นอนที่สุดคือมองดูง่ายกว่าทำให้สำเร็จ
เธอไม่เคยรู้มาก่อนว่าการห่อเกี๊ยวจะเป็นเรื่องยากแบบนี้
แผ่นเกี๊ยวเหมือนมีชีวิตอยู่ในมือของท่านผู้หญิงที่จับจีบให้เป็นรูปร่างถูกใจได้อย่างง่ายดาย
อย่างไรก็ตาม ในมือของเธอ เกี๊ยวที่เธอห่อไม่สามารถหมุนหรือจับจีบเป็นรูปทรงให้มีรูปร่างสม่ำเสมอได้ มันมองดูน่ากลัว
ตรงกลางจมลงเมื่อเธอใส่ไล้น้อยเกินไปและเมื่อเธอใส่ไส้มากเกินไป มันก็จะปริแตกออกที่ตะเข็บ
ครู่หนึ่ง เธอลุกลี้ลุกลน
ท่านผู้หญิงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาดัง ๆ
“ไม่ต้องรีบ หนูต้องใช้เวลาและเรียนรู้ มันง่าย! ลองจีบอีกสักหน่อยและหนูก็มีความสามารถพิเศษ”
เนลล์หน้าแดงไปหมด เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกว่าเธอเฟอะฟะเพราะมือของเธอ
เมื่อสังเกตว่าท่านผู้หญิงกำลังยืดคอของเธอ จีบจึงวางแผ่นเกี๊ยวลงและพูดว่า “คุณแม่ ต้องเหนื่อยแน่ ๆ ! ให้หนูพาคุณขึ้นไปพักผ่อนข้างบนเถอะค่ะ”
ท่านผู้หญิงมีความสุขมากที่ตื่นมาในตอนเช้า และทำงานอย่างหนักตั้งแต่นั้นมา
เธอพยักหน้า
“เอาล่ะ! หลังจากห่อเกี๊ยวพวกนี้แล้ว ให้พาลิซซี่ไปดูดอกไม้ไฟที่จัตุรัส บอกกิดเดียนให้เลิกเล่นหมากรุกได้แล้วและพาเนลล์ไปด้วย มันดูเหมือนจะเป็นงานรื่นเริงของกลุ่มเด็ก ๆ โตในเมืองหลวงที่นั่น อย่าให้เด็ก ๆ เอาแต่อยู่ที่บ้าน”
จีนถอดถุงมือและพยักหน้า
ท่านผู้หญิงขึ้นไปข้างบนเพื่อพักผ่อนด้วยความช่วยเหลือของเธอ
เนลล์ยังคงสู้รบอยู่กับการห่อเกี๊ยว มีเกี๊ยวเพียงพอแล้วสำหรับมื้อเย็น แต่เธอก็ไม่ปล่อยมันไป
เธอเป็นคนดีได้ด้วยตัวของเธอเองมาตลอด ไม่ว่าเธอจะทำอะไรก็จะได้มาอย่างง่ายดาย มันไม่เคยเกิดขึ้นกับเธอที่วันนี้เธอจะต้องมายอมแพ้กับแผ่นเกี๊ยวเล็ก ๆ นี่
ไม่ เธอต้องทำให้ได้!
ในขณะที่พยายามอย่างเต็มที่ เธอได้ยินเสียงหัวเราะเบา ๆ ดังขึ้นมาจากด้านหลังของเธอ
เธอหันกลับมาด้วยความตกตะลึงจนพูดไม่ออก และพบว่ากิดเดียนยืนอยู่ข้างหลังของเธอและจ้องมองที่มือของเธอ ริมฝีปากของเขาเป็นหลักฐานของเสียงหัวเราะที่ดังขึ้น ดูเหมือนเขาจะอดทนเอาไว้นานแล้ว
เนลล์เขินและหันหลังกลับไปพูดพึมพำ “คุณมาอยู่ที่นี่นานเท่าไรแล้ว? ทำไมคุณถึงไม่ส่งเสียง?”
“ผมมาตั้งนานแล้ว แต่คุณเอาแต่หมกมุ่นอยู่กับการห่อเกี๊ยวและไม่สังเกตเห็นเอง”
ชายคนนั้นพูดขณะที่เขาก้าวมา จ้องมองไปที่ผลงานชิ้นเอกที่ล้มเหลวในมือของเธอ เขาหัวเราะ “คุณใช้แรงมากเกินไป ที่จริงแล้วคุณไม่ต้องออกแรงมากหลังจากที่รู้วิธีทำ ดูสิ มันจับจีบไม่เข้ารูป”
เนลล์รู้สึกพ่ายแพ้หลังจากท่านผู้หญิงแกล้ง แล้วตอนนี้เขายังหัวเราะเธออีก
เมื่อตกอยู่ในความอัปยศอดสูและความขุ่นเคือง เธอจึงเยาะเย้ย “คุณก็ทำสิถ้าคุณทำได้!”
ชายคนนั้นเลิกคิ้วขึ้นและเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา เขาล้างมือของเขา ใส่ถุงมือและเริ่มห่อเกี๊ยว
เนลล์ตะลึง
แผ่นเกี๊ยวที่สีขาวเหมือนกับหิมะดูเหมือนจะมีชีวิตในมือกว้างของเขา
เขาห่อเกี๊ยวอย่างรวดเร็วและสวยงาม
เธอหันไปมองด้วยดวงตาเบิกกว้าง
กิดเดียนเงยหน้าขึ้นและชำเลืองมองเธอที่ด้านข้าง
ด้วยความพ่ายแพ้ทั้งหมด เนลล์ตอบอย่างเศร้าใจ “ทำไมมันดูง่ายจังเมื่อคุณทำ แต่ทำไมฉันถึงทำไม่ได้?”
