ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 329 สามีและภรรยาที่แต่งงานกันถูกต้องตามกฏหมาย
ผู้ชายคนนั้นเม้มริมฝีปากของเขา “ผมพูดว่าคุณต้องเรียนรู้วิธีทำ”
เขาวางเกี๊ยวที่ห่อแล้วในมือของเขาลงและเดินเข้าไปหาเธอจากด้านหลังของเธอ เมื่อเห็นเธอทำหน้าบึ้งและหงุดหงิด
เขาโอบแขนของเขาไว้รอบตัวของเธอ ชายคนนั้นให้แผ่นเกี๊ยวกับเธอและจับมือของเธอขณะที่เขาแนะนำเธอถึงวิธีการทำ
“ดูสิครับ อย่ากดตรงนี้แรงเกินไปไม่อย่างนั้นมันจะไม่ขยับ ใช้มือนี้ค่อย ๆ บีบมันให้เข้ารูปแบบขึ้นมา จำความรู้สึกนี้ หมุน จีบ หมุน ครับ มันไม่ง่ายกว่าเหรอ?”
เนลล์รู้สึกประหลาดใจที่พบว่าการห่อเกี๊ยวง่ายดายด้วยวิธีที่เขาสอนให้เธอแบบประชิดตัว
กิดเดียนจับมือของเธอเอาไว้และสอนเธอห่อเกี๊ยวแบบเดียวกันหลาย ๆ ครั้ง
เมื่อถึงเกี๊ยวตัวที่ห้า เนลล์ไม่สามารถทนนั่งเฉย ๆ ได้ และบอกขึ้น “ขอฉันลองทำเอง”
มองด้วยดวงตาเข้ม ชายหนุ่มพยักหน้า “ได้ คุณลองดูนะ”
เธอยกกระดาษห่อเกี๊ยวขึ้นมาด้วยความระมัดระวังและจับจีบเบา ๆ ตามความรู้สึกที่เขาสอนให้กับเธอ
ไม่นาน เธอก็สามารถจับจีบเกี๊ยวจนเสร็จ
แม้ว่ามันจะไม่ได้ออกมาดีเหมือนที่วิธีที่เขาสอนเธอ แต่อย่างน้อยมันก็เรียกว่าเกี๊ยวได้
ด้วยความดีใจ เธอคว้าเกี๊ยวและหันมาหาเขาด้วยรอยยิ้ม “ดูสิคะ ฉันทำได้!”
ชายคนนี้ติดเชื้อรอยยิ้มเรียบง่ายทว่ามีความสุขของหญิงสาว ดวงตาสีเข้มของเขาเต็มไปด้วยความสุข
เขาพยักหน้า “ครับ ภรรยาของผมเก่งมาก”
เนลล์รู้สึกเขินอายกับคำชมที่เกิดขึ้นกะทันหัน
เธอปัดเส้นผมของเธอไปยังด้านหลัง เธอยิ้มด้วยความเขินอาย “คุณสอนฉันดีต่างหากค่ะ”
อย่างไรก็ตามเธอลืมไปว่ามือของเธอเต็มไปด้วยแป้งจากการห่อเกี๊ยวตลอดทั้งเช้า ผมที่เธอปัดไปด้านหลังทำให้แก้มมีแป้งติดอยู่เป็นแนวทั้งสองข้าง
เธอดูเหมือนลูกแมวขี้อาย
ด้วยดวงตามืดมนของเขา ชายหนุ่มอ้อมมือไปที่ด้านหลังศีรษะของเธอในทันทีและประทับริมฝีปากลงจูบบนริมฝีปากของเธออย่างลึกล้ำ
ตั้งตัวไม่ติด จิตใจของเนลล์ก็วางเปล่าด้วยจุมพิตของเขา จากนั้นเธอก็มองไปรอบ ๆ ด้วยความสับสน
เธอศอกเอวของเขาและทำหน้ามุ้ย “คุณกำลังทำอะไรคะ? ที่นี่คือลีย์ เรสซิเด้น คุณย่าและคุณน้าก็ยังอยู่ข้างนอกนั่น!”
กิดเดียนหัวเราะ “แล้วยังไงครับ?”
เนลล์จ้องมองไปที่เขา
“ระวังปากด้วย! จะเกิดอะไรขึ้นถ้ามีคนเห็นเราคะ?”
“เนลล์ เราเป็นสามีภรรยาที่แต่งงานกันถูกต้องตามกฎหมายนะ มันไม่เป็นไรจริง ๆ ถ้าจะมีใครสักคนจับได้ว่าเรากำลังจูบกัน”
เนลล์ “…”
ที่พูดว่าท่านผู้หญิงและจีนอยู่ใกล้ ๆ แม้ว่านายท่านใหญ่จะไม่ได้ปรากฏตัว พระเจ้าก็รู้ว่าเมื่อไรที่เขาจะโผล่ออกมากะทันหัน
เธออาจจะตายด้วยความอับอายหากเธอถูกจับได้
เขารู้ว่าเธอขี้อาย เมื่อเห็นว่าเธอแก้มแดงจรดใบหู เขาจึงเม้มริมฝีปากด้วยความชอบใจและหยุดแกล้งเธอ
เขาถอดถุงมือและพูดขึ้น “ยังมีเวลาก่อนอาหารเย็น ไปเดินเล่นกับผมไหม?”
เนลล์เหลือบมองเวลา ความจริงมันยังไม่ค่ำ เพราะยังไม่ถึงเวลา 18:00น.
ดังนั้นเธอจึงก้มศีรษะของเธอ “ได้ค่ะ”
ทั้งคู่ถอดถุงมือออกและดูแลสถานที่ก่อนที่จะจับมือกันออกไป
ณ ลีย์ เรสซิเด้น ล้อมรอบไปด้วยบ้านพักตากอากาศซึ่งส่วนใหญ่เป็นลูกหลานของสี่ตระกูลใหญ่ที่อาศัยอยู่
เมื่อหลายปีก่อน 80% ของผู้อยู่อาศัยย้ายมาที่นี่หลังจากที่อาคารถูกรื้อถอน ย่านใกล้ ๆ ดูเหมือนเป็นพื้นที่ขนาดใหญ่อีกแห่งหนึ่ง
ขณะที่ทั้งคู่กำลังเดิน พวกเขาก็บังเอิญพบคนที่เดินผ่านมาที่ทักทายกิดเดียน
“พี่ชายลีย์ พี่รอง”
“พี่ชาย!”
“น้องชาย นายกำลังจะไปไหน?”
“พี่รอง พี่กำลังพาพี่สะใภ้มาเดินเล่นเหรอ?”
เห็นได้ชัดจากคำทักทายต่าง ๆ ว่ากิดเดียนค่อนข้างคุ้นเคยกับผู้คนที่นี่ เขาถูกพูดถึงแตกต่างจากโลกภายนอก
กิดเดียนตอบด้วยการพยักหน้าแทนที่ตอบ โดยมองตามเขาห่าง ๆ
อย่างไรก็ตาม แม้ว่าเขายังคงรักษาใบหน้าเฉยเมยของเขาแล้วหันไปทางผู้คนเหล่านั้น ทว่าก็มีความอบอุ่นในดวงตาของเขา ซึ่งแตกต่างจากความเฉยเมยที่เขามีต่อผู้อื่น
จากนั้นเขาก็เผชิญหน้ากับเด็กหนุ่มที่กำลังใกล้เข้ามา
เขาถูกเรียกว่าเด็กผู้ชาย เพราะผมทรงที่ตัดสั้นจนเกรียนสีบลอนด์และเครื่องแต่งกายโลหะแบบพังก์ สิ่งหนึ่งที่เราสามารถบอกได้ว่ามันเป็นรูปแบบที่เด็ก ๆ นำมาใช้ในช่วงวัยที่ต่อต้าน
เขาหมุนตัวบนสเก็ตบอร์ดของเขาราวกับสายลม ดวงตาของเขาเบิกกว้างเมื่อเห็นกิดเดียน
เขาวางเท้าลงและหยุดก่อนจะตะโกนด้วยความกระตือรือร้น “พี่รอง พี่กลับมาแล้ว!”
กิดเดียนจ้องมองไปที่เขา สายตาของเขาอ่อนลง
“ใช่ เป็นยังไงบ้าง?”
“ผมเตรียมออกไปสนุกแล้วครับ”
สายตาของเด็กชายจ้องมองไปที่เนลล์และหลงเสน่ห์
เขากะพริบตาของเขาให้กิดเดียน เป็นการบอกใบ้
“พี่ชาย นี่ต้องเป็นพี่สะใภ้ของผม เมื่อไรพี่จะแต่งงาน? ให้ผมไปร่วมงานแต่งงานของพี่และร่วมแสดงความยินดีด้วย”
กิดเดียนยิ้ม “เร็ว ๆนี้”
เนลล์ผงะแต่ก่อนที่เธอจะมา กิดเดียนก็พาเธอออกไปแล้ว
ด้านหลังของเขา เด็กหนุ่มร้องขึ้นอย่างมีความสุข “เย้! อย่าลืมบอกให้ผมรู้ด้วย ผมอยากจะเป็นผู้ชายที่ดีที่สุดของคุณ!”
เมื่อทั้งคู่อยู่ห่างออกมาแล้ว เนลล์ที่ยังคงงุนงงหันกลับไปและมองไปที่เด็กคนนั้น เธอถามกับกิดเดียน “เขาคือใครเหรอคะ?”
“น้องคนสุดท้องของพวกเกรแฮม”
“ห๊ะ?”
พูดตามจริง เนลล์เคยได้ยินเกี่ยวกับพวกเกรแฮมมามากและไม่เคยเห็นมาก่อนจริง ๆ
จากสี่ตระกูลใหญ่ในเมืองหลวง ไม่จะเป็นต้องพูด เธอค่อนข้างใกล้ชิดกันเกรแฮม เธอสนิทกับฟอสเตอร์ด้วยเพราะโจเอล
จนกระทั่งตอนนี้ เธอไม่เคยเจอกกับลูกหลานของตระกูลเกรแฮมเลย
เธอเคยพบกับหัวหน้าครอบครัวเกรแฮมเท่านั้น แฮร์ริสัน ระหว่างการรวมตัวที่คฤหาสน์การ์เร็ตต์ในครั้งสุดท้าย
ว่ากันว่าแฮร์ริสันมีลูกชายสามคน คนโตเป็นทหาร ขณะที่คนที่สองทำธุรกิจ ทั้งสองคนมีความโดดเด่นในตัวเองในหมู่คนรุ่นใหม่ คนเล็กดูเหมือนจะถูกครอบครัวไม่แยแสเพราะไม่ค่อยมีอะไรกับเขา
เท่าที่ดู คนที่เขาเพิ่งพบต้องเป็นเกรแฮมคนเล็กในข่าวลือ
เนลล์ครุ่นคิด แต่หลังจากที่เธอคิดเสร็จแล้ว พวกเขาก็มาถึงจัตุรัสใกล้ ๆ
จัตุรัสมีผู้คนพลุกพล่านและดูค่อนข้างคึกคัก
เพราะเป็นช่วงปีใหม่ จึงมีพื้นที่เพื่อให้จุดพลุ แม้ว่าพระอาทิตย์จะยังไม่ตกดินและดอกไม้ไฟจะดูสวยที่สุดในตอนกลางคืน ผู้คนมากมายก็ยังคงมาเล่นเพราะบรรยากาศที่คึกคัก
มือของเนลล์สอดเข้าไปในเสื้อโค้ดของเขา มันดีและอบอุ่น
เธอเห็นคนขายเกาลัดคั่วอยู่ข้างหน้าจึงเอ่ยชวน “เราไปซื้อขนมกันเถอะค่ะ!”
กิดเดียนพยักหน้าแล้วพาเธอไปซื้อของเล็กน้อย ทันใดนั้นเองเสียงโทรศัพท์ของเนลล์ก็ดังขึ้นขณะที่พวกเขากำลังจ่ายเงิน
เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เป็นเจเน็ต
ด้วยรอยยิ้มที่หายไปจากริมฝีปากของเธอ เธอจึงบอกกับกิดเดียนก่อนที่จะเดินออกมาที่ด้านข้างเพื่อรับโทรศัพท์
ความตั้งใจของการโทรมาของเจเน็ตนั้นตรงไปตรงมา เธอเพียงแค่สรุปสถานการณ์ในจินเฉิงให้เนลล์ฟัง และถามถึงซันนี่
เนลล์บอกเธอทุกสิ่งทุกอย่าง
ซันนี่ได้รับการดูแลจากคาเรนมาโดยตลอด จนมาม่าลินด์บลูมและสาวใช้จำนวนหนึ่งที่เคยเป็นแม่ พวกเขามีวิธีดูแลเด็ก ดังนั้นจึงไม่มีอะไรที่ต้องกังวล
