ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 343 เสียใจ
ท่าทางของธาราเปลี่ยนไปเล็กน้อย ทว่าความรู้สึกผิดของเธอกลับชัดเจนมากยิ่งขึ้น
ณ จุดนี้ แม้จะเสียความรู้สึก โอเวนก็สังเกตเห็นเช่นกันว่ามีบางอย่างผิดปกติ
เขามองไปที่เนลล์ก่อนจะมองไปที่ธาราด้วยคิ้วที่ขมวดมุ่น
“ธารา คุณรู้อะไร? ไม่ต้องกลัว ผมอยู่ตรงนี้ พูดออกมาเลยถ้าคุณต้องการ”
ในขณะที่เขาพูด เขาก็จับมือของเธอเอาไว้เพื่อให้ความเข้มแข็งกับเธอ
แววตาที่สับสนฉายแววผ่านดวงตาของธาราออกมา ทว่าเธอก็ไม่ได้พูดอะไร
อย่างไรก็ตาม เนลล์ไม่ได้กังวลและรอฟังคำตอบของเธอเงียบ ๆ
แม้ว่าโซ่ของสร้อยคอเส้นนั้นจะค่อนข้างยาว ดังนั้นแม้ว่าเธอจะสวมมันเอาไว้ตัวจี้ก็มักจะซ่อนอยู่ภายใต้เสื้อผ้าของเธอ
นอกเหนือจากนี้เธอไม่เคยสวมเสื้อคอลึก หากก่อนหน้านี้เธอจำสร้อยคอไม่ได้ เธอคงไม่มีทางรู้ว่ามีทับทิมประดับอยู่ที่จี้
นึกถึงปัญหาที่ธาราติดพันอยู่ในตอนนี้ ต้องมีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่ในนั้น
ตอนนี้เรื่องราวได้ถูกเปิดเผย เธอรู้ว่าถ้าธาราต้องการจะพูดออกมา เธอจะต้องพูดมันออกมาอย่างแน่นอน ถ้าเธอไม่ต้องการจะพูดถึง ไม่ว่าเรื่องนั้นจะฉุกเฉินมากแค่ไหน ก็ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะไปบังคับเธอ
ยิ่งไปกว่านั้น ความสัมพันธ์ของเธอกับธาราตอนนี้ก็ไม่ได้เลวร้ายนัก เพราะในขณะนี้โอเวนกับกิดเดียนเป็นพี่น้องที่ดีต่อกัน เธอและธาราก็มีสถานะที่ค่อนข้างคล้ายกันคือเป็นภรรยาของพวกเขา
ถ้าธาราอยากจะมีอนาคตที่ดีกับโอเวน เธอจะต้องไม่ทำอะไรที่ทำให้เนลล์เสียหายอย่างแน่นอน
ความจริงแล้ว เนลล์พูดถูก
หลังจากที่ธาราต่อสู้กับตัวเองอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็ตัดสินใจที่จะบอกความจริง
เธอมองไปที่เนลล์ด้วยความลังเลและพูดขึ้น “เนลลี่ ความจริงแล้ว ฉัน…เคยเห็นสร้อยคอที่คุณสวมมาก่อน”
เนลล์เลิกคิ้วขึ้น
“คุณเห็นมันที่ไหน?”
“ฉันก็จำไม่ค่อยได้ ในตอนนั้นฉันยังเด็กมาก ฉันคิดว่ามันเป็นตอนที่ฉันกลับไปที่บ้านเก่าเพื่อเล่นกับป้าของฉัน ฉันเห็นสร้อยเส้นนั้นในห้องของเธอ แต่ฉันจำรายละเอียดของสร้อยเส้นนั้นได้ไม่ค่อยชัดเจนนัก เพราะเรื่องนั้นมันผ่านมานานมากแล้ว”
สีหน้าของเนลล์เปลี่ยนไป “ป้าของคุณคือใครคะ?”
โอเวนอธิบายขึ้น “ตระกูลการ์เร็ตต์มีลูกสาวเพียงแค่คนเดียว และแน่นอนว่าป้าของธาราคือ จูเลียต”
เนลล์ประหลาดใจ
จูเลียตเหรอ? เป็นไปได้อย่างไร?
เมื่อเห็นสีหน้าที่ตกใจของเธอ ธาราก็รีบพูดเสริมขึ้นมา “แต่ฉันจำได้ไม่ค่อยชัดเจนเท่าไร และฉันก็พบว่าสร้อยเส้นที่คุณเคยสวมมาก่อนหน้านั้นคล้ายกับที่ฉันเคยเห็นตอนเด็ก ๆ มาก ส่วนที่จะเหมือนกันจริง ๆ ไหม ฉันก็ไม่แน่ใจจริง ๆ บางทีฉันอาจจะคิดมากไปเอง”
ใบหน้าของเนลล์หม่นลงและเธอก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
ด้วยเหตุผลบางอย่าง จู่ ๆ เธอก็นึกขึ้นมาได้ว่าสิ่งที่ซิลเวียที่เคยบอกกับเธอเมื่อนานมาแล้วตอนที่เธอเอาสร้อยเส้นนี้คืนนี้
ซิลเวียเคยพูดว่า “เนลล์ สักวันเธอจะเสียใจ!”
ทำไมเธอถึงพูดแบบนั้น?
เธอจะต้องเสียใจเรื่องอะไร?
เนลล์ไม่กล้าคิดเรื่องนี้ มันก็เหมือนกับเมล็ดพืชที่ฝังอยู่ใต้ดินแล้วจู่ ๆ มันก็ผุดขึ้นมาจากดิน
เมื่อธาราสังเกตเห็นสิ่งที่เธอแสดงออกมาดูไม่ดี เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกแย่ที่พูดเรื่องนี้ขึ้นมา
ในขณะนั้นเอง ลิซซี่ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ถัดไปจากเธอ เบิกตากว้างจ้องมองไปที่ผู้ใหญ่ที่กำลังพูดคุย เธอไม่ค่อยเข้าใจขณะที่เธอกินอมยิ้มของเธอ ทันใดนั้นเองดวงตาของเธอก็เป็นประกาย
เธอตะโกนขึ้นมาว่า “คุณพ่อขา” อย่างมีความสุขและวิ่งไปที่ประตู
เนลล์กลับมามีสติและเงยหน้าขึ้นมอง กิดเดียนมาถึงแล้ว
บรรยากาศที่ตึงเครียดผ่อนคลายลงทันทีเพราะการมาถึงของเขา ธาราและโอเวนลุกขึ้นยืนด้วยรอยยิ้มพร้อมกับทักทายกิดเดียน “พี่รอง มาแล้วเหรอ”
กิดเดียนอุ้มลิซซี่ขณะที่พยักหน้าให้พวกเขา
ทันทีที่เขามองกลับไป เขาสังเกตเห็นสีหน้าของเนลล์ที่ดูค่อนข้างขุ่นเคือง
เขาถามขณะที่ขมวดคิ้ว “เกิดอะไรขึ้น? เมื่อกี้พวกคุณพูดคุยอะไรกัน?”
การแสดงออกของทั้งโอเวนและธาราเปลี่ยนไป
ชื่อเสียงของกิดเดียนในเรื่องการปกป้องภรรยาของเขาเป็นที่เลื่องลือในหมู่พี่น้อง ถ้าเขารู้ว่าใครทำให้เนลล์ไม่พอใจ พวกเขาจะได้รับความโกรธเกรี้ยวของเขาแน่นอน
เช่นนั้นโอเวนจึงพูดขึ้นด้วยความสุขุม “พี่รอง เรายังมีเรื่องต้องทำ ดังนั้นเราจะไม่รบกวนครอบครัวของพี่ เราจะไปตรงนั้นก่อน”
ด้วยเหตุผลนั้น เขาจึงลากธาราออกไป
กิดเดียนเหลือบมองพวกเขาขณะที่เขาอุ้มลิซซี่เอาไว้ ๆ “โอเวนพูดอะไรกับคุณ?”
เนลล์ส่ายหัวของเธอ
จากนั้นเธอจึงนิ่งไปชั่วขณะ ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมองไปที่เขาและพูดขึ้นอย่างจริงจัง “ไม่ใช่คุณหมอแจ็คแมนค่ะ แต่เป็นธารา”
กิดเดียนขมวดคิ้ว
เนลล์ถอนหายใจ
“ความจริงแล้วไม่มีอะไรหรอก มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับสร้อยคอที่แม่ทิ้งเอาไว้ให้ฉัน ธาราพูดว่าเธอเคยเห็นสร้อยเส้นนั้นที่ตระกูลการ์เร็ตต์ตอนเธอยังเด็ก ซึ่งฉันคิดว่ามันค่อนข้างแปลกนิดหน่อย ตามเหตุผลที่แม่ของฉันและพวกการ์เร็ตต์ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน เป็นไปไม่ได้เลยที่สร้อยเส้นนั้นจะไปปรากฏที่พวกการ์เร็ตต์เมื่อสิบถึงยี่สิบปีก่อน แต่ธาราพูดว่าเธอเคยเห็นมันมาก่อน ฉันไม่สามารถเข้าใจมันได้”
สีหน้าของกิดเดียนหม่นลง “เธอบอกไหมว่าเธอเห็นมันเมื่อไร?”
จากนั้นเนลล์ก็นิ่งไปก่อนจะส่ายหัวเร็ว ๆ “ไม่แน่ใจ ฉันเองก็ลืมถาม”
“คุณถามเธอในภายหลังนะ”
“ได้ค่ะ”
ไม่นานนัก เนลล์ก็พบโอกาสที่จะคุยกับธาราตามลำพัง
อย่างไรก็ตาม ธาราจำเรื่องราวต่าง ๆ ได้ไม่ค่อยชัดเจนจริง ๆ ยกเว้นตอนที่เธออายุเพียงไม่กี่ขวบ เพราะในตอนนั้นพ่อของเธอยังคงสนิทกับพวกการ์เร็ตต์ ดังนั้นเธอจึงมีโอกาสไปเล่นที่นั่นบ่อย ๆ
น่าเศร้าที่พ่อของเธอถูกพวกการ์เร็ตต์ทอดทิ้งและพวกเขามีโอกาสที่จะไปที่บ้านหลังเก่าน้อย เมื่อเวลาผ่านไป พวกเขาจะไม่ได้ที่นั่นนอกเสียจากมีโอกาสพิเศษ
ช่วงเวลาสองปีที่ผ่านมา ในขณะที่เธอเติบโตขึ้นและโดดเด่นในหมู่คนรุ่นใหม่ จากนั้นจึงมีโอกาสมากขึ้นที่ที่เธอจะไปเยี่ยมเยือน
ดังนั้น ถ้าความทรงจำของเธอก็จำได้เท่าที่เธอสามารถจำ เพียงครั้งเดียวที่เธอได้เห็นสร้อยคอเส้นนั้นคือตอนที่เธออายุไม่กี่ขวบ
เมื่อเนลล์ได้ฟังเรื่องนี้ เธอดูไม่ผิดหวังแม้จะไม่สามารถยืนยันเวลาที่แน่นอนไม่ได้
สุดท้ายแล้ว มันก็เป็นเพียงการคาดเดาของพวกเขา
ตั้งแต่ที่จูเลียตเสียชีวิตไป ไม่ว่าสร้อยคอเส้นนั้นจะมีส่วนเกี่ยวของกับเธอหรือไม่ มันก็ไม่มีความหมายกับเธออีกต่อไป
สำหรับเธอแล้ว มันเป็นเพียงแค่ของที่ระลึกและความทรงจำที่แม่ของเธอทิ้งเอาไว้ให้ก็เท่านั้น
หลังจากที่คิดถึงเรื่องนี้ เนลล์ก็ไม่ดิ้นรนอีกต่อไป เมื่อทานอาหารค่ำเสร็จแล้ว เธอก็เดินตามทุกคนไปที่สวนกลางแจ้งที่อยู่ด้านหลัง
สวนนี้ถูกสร้างที่ริมน้ำโดยมีน้ำพุแฟนซีขนาดใหญ่อยู่ตรงกลาง ใกล้กับสนาม มีโต๊ะและบาร์เล็ก ๆ ที่มีเครื่องดื่มและขนมขบเคี้ยวมากมาย มีวงดนตรีมืออาชีพแสดงอยู่บริเวณมุมของสนามหญ้า ซึ่งวงดนตรีของพวกเขานั้นได้รับอิทธิพลมาจากตะวันตกอย่างแน่นอน
เมื่อนายท่านใหญ่พาลิซซี่ไป เนลล์และกิดเดียนจึงอยู่ตามลำพัง
โจเอล เลียม และคนอื่น ๆ ก็ได้รับเชิญเช่นกัน แม้ว่าเนลล์จะยังคงมีปัญหามากมายกับเลียม เธอไม่ได้พูดอะไรเพราะวันนี้เป็นงานเลี้ยงวันเกิดของนายท่านใหญ่การ์เร็ตต์
ผู้คนสองสามคนรวมตัวกันและพูดคุยกันสักพัก ในไม่ช้า พวกเขาก็เห็นร่างที่บอบบางเดินมาหาจากที่ไม่ไกลนัก
“นายน้อยลีย์, นายน้อยฟอสเตอร์, นายน้อยแจ็คแมน, คุณแฮนค็อก, พี่สาว คุณอยู่ที่นี่ด้วย”
