ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก – บทที่ 353 การสืบหาหลักฐาน

ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 353 การสืบหาหลักฐาน

นายท่านการ์เร็ตต์พูดเสียงเบา “ผีเสื้อของเล่นตัวนี้ถูกพบในห้องของเธอ ไม่ใช่แค่พิสูจน์ว่าฆาตกรคือเธอ? สำหรับแรงจูงใจของเธอแม้ว่าเธอจะไม่ต้องการบอกเราในตอนนี้ แต่เธอก็เต็มใจที่จะพูดหลังจากที่เธอได้รับความทุกข์ทรมานและเธอจะเรียนรู้ว่าการเล่นเป็นใบ้มันไม่มีประโยชน์”

เนลล์ขมวดคิ้ว

เธอไม่คิดว่านายท่านการ์เร็ตต์จะเป็นคนทำตามอำเภอใจ

เธอส่ายหัวและพูดอย่างจริงจังว่า “ไม่ คุณคิดผิด แม้ว่าจะพบผีเสื้อของเล่นตัวนี้ในห้องของไอริส แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะเป็นของเธอ”

คำเหล่านี้ทำให้ทุกคนสับสนในทันที

พวกเขาทั้งหมดมองเธอด้วยความสงสัยไม่เข้าใจว่าเธอหมายถึงอะไร

จิม การ์เร็ต หัวเราะเยาะ “ถ้าสิ่งนี้พิสูจน์ไม่ได้แล้วจะเป็นอย่างไร”

“แน่นอน เราต้องดูหลักฐานโดยละเอียดมากกว่านี้!”

เนลล์หยิบผีเสื้อของเล่นขึ้นมาและแสดงต่อหน้าทุกคน จากนั้นเธอก็พูดขึ้น “ทุกคนโปรดดู ถึงแม้ว่าของเล่นชิ้นนี้จะดูธรรมดามาก แต่ถ้าคุณมองเข้าไปใกล้ ๆ คุณจะสังเกตเห็นว่าส่วนหนึ่งของปีกของมันเปียก ฉันดมมันอย่างระมัดระวังก่อนหน้านี้และพบว่ามันมีกลิ่นเหมือนน้ำหอม ฉันไม่รู้ว่ามันคือน้ำหอมอะไร แต่ก่อนหน้านี้มีคนเดินผ่านฉันไปและทำให้ฉันจำได้ว่ามันมาจากสินค้าใหม่ล่าสุดของอาร์มานี่

“อย่างที่ทุกคนทราบดีว่า น้ำหอมนี้ได้รับความนิยมอย่างมากในช่วงนี้ตอนเปิดตัวสินค้าและราคาไม่ใช่ถูก ๆ ไอริสเป็นเพียงสาวใช้และเธอคงไม่สามารถซื้อขวดน้ำหอมได้ แม้จะมีเงินเดือนต่อปีก็ตาม ถ้าของเล่นชิ้นนี้เป็นของเธอจะมีกลิ่นน้ำหอมแรงขนาดนี้ได้อย่างไร? ฉันเชื่อว่าผู้ร้ายคงสังเกตเห็นว่าเธอกำลังจะถูกเปิดโปงและโยนมันเข้าไปในห้องของไอริส เพื่อวางหลักฐานและใส่ร้ายเธอ!”

ฝูงชนตกใจกับข้อมูล พวกเขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าเหตุการณ์เล็กน้อยที่เรียบง่ายเช่นนี้จะมีความจริงที่ซับซ้อนซ่อนอยู่เบื้องหลัง

ในทางกลับกันใบหน้าของเซลีนก็เปลี่ยนไป เมื่อสัมผัสถึงความตื่นตระหนกแวบเข้ามาในดวงตาของเธอ

มีคนถามว่า “แล้วใครคือผู้ร้ายตัวจริง?”

ริมฝีปากของเนลล์เม้มขึ้นและเธอหันไปหาเซลีนด้วยรอยยิ้มที่คลุมเครือ “ช่างเป็นเรื่องบังเอิญที่โชคร้าย ฉันเพิ่งได้กลิ่นน้ำหอมนี้เมื่อฉันเดินผ่านหญิงสาวคนนั้นไปที่นั่น คุณหนูรองเจนนิงส์ ไม่ใช่ถึงคิวของคุณที่จะยืนหยัดและอธิบายตัวเองตอนนี้เหรอ?”

ใบหน้าของเซลีนกลายเป็นสีขาวไปหมด ดวงตาของเธอกระพริบขณะที่เธอพูดตะกุกตะกัก “พี่สาว ฉันไม่เข้าใจว่าพี่กำลังพูดถึงอะไร?!”

“โอ้? ไม่สำคัญว่าคุณจะไม่ยอมรับมัน ฉันไม่คิดว่าปีกผีเสื้อจะเปียกขนาดนี้ถ้าคุณฉีดมันใส่ตัวเองแล้วมันโดนหมอก ถ้าให้เดาคงเป็นเพราะขวดแตกโดยไม่ได้ตั้งใจ หรือน้ำหอมหกเลยทำให้ปีกเปียก! คุณหนูรองเจนนิงส์ คุณช่วยให้ฉันดูว่ามีอะไรอยู่ในกระเป๋าของคุณหรือไม่?”

เซลีนพยายามปฏิเสธทันที แต่ท่านผู้หญิงควินตันได้สั่งแนนซี่ซึ่งอยู่ข้าง ๆ เธอด้วยท่าทางลุกลี้ลุกลนทันที แนนนี่ก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและกระชากกระเป๋าถือออกไป

“พี่กำลังทำอะไร? พี่ไม่ใช่ฉันนะ”

ก่อนที่เซลีนจะพูดจบเนลล์ก็เปิดกระเป๋าแล้ว

แน่นอนว่ามีรอยเปียกที่ด้านในของกระเป๋า กลิ่นหอมภายในมีร่องรอยอย่างเห็นได้ชัดว่าเกิดจากการหกของน้ำหอม

เซลีนมองไปที่เธอและหน้าซีดทันที

เมื่อหันไปรอบ ๆ เนลล์ก็ยื่นกระเป๋าให้กับนายท่านและยิ้มเยาะ “อย่างที่คาดไว้ หากใครไม่เชื่อสามารถมาดูเองได้ ดมกลิ่นด้วยตัวคุณเองและดูว่าฉันกล่าวหาว่าเธอผิดหรือเปล่า?!”

เกมส์ขึ้นผลิกกลับมาอย่างรวดเร็วจนในชั่วขณะ ไม่มีใครสามารถตอบสนองอะไร

แต่เมื่อพวกเขาแสดงปฏิกิริยาพวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะมองไปที่เนลล์ด้วยความไม่เชื่อ การสนทนาที่น่าตกใจปะทุขึ้นจากฝูงชน

“เป็นไปได้ยังไง? คนร้ายคือ เซลีน เจนนิงส์ จริงๆ!”

“ไม่น่าเชื่อเลย ฉันคิดว่าเธอเป็นคนดีตอนที่เธอขอร้องสาวใช้คนนั้นก่อนหน้านี้! ใครจะคิดว่าเธอเป็นคนร้ายตัวจริง!”

“มันเหมือนกับปีศาจที่ตำหนิบาป ความสามารถของเธอในการกล่าวหาว่าหลอกลวงนั้นแข็งแกร่งเกินไป!”

“ถ้าเธอไม่เปิดเผยตอนนี้ ฉันคงคิดว่าเธอเป็นคนดีตั้งแต่ต้นจนจบ!”

“น่ากลัวแค่ไหน!”

การสนทนาพัฒนาไปอย่างรวดเร็วจนกลายเป็นการเยาะเย้ยเยาะเย้ยต่อ เซลีน

นายท่านการ์เร็ตต์ หยิบกระเป๋าและดูร่องรอยที่ชัดเจนของน้ำหอมที่หกอยู่บนนั้น ในตอนนั้นสีหน้าของเขามืดมนราวกับก้นหม้อ

แม้แต่ โจเซฟ การ์เร็ตต์ ก็ยังขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ

“เซลีน เธอจะอธิบายตัวเองอย่างไร”

“หนู…”

เซลีนสูญเสียคำพูด เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าเนลล์จะละเอียดรอบคอบขนาดนี้ และเปิดเผยหลักฐานที่เธอปกปิดได้ดีขนาดนี้

ดังนั้นเธอจึงคิดไม่ออกว่าจะพูดอะไร

เมื่อเธอไม่พูด เนลล์ก็หัวเราะเยาะเมื่อเห็นว่าเธอพูดไม่ออก “คุณใส่ผีเสื้อของเล่นตัวนี้ไว้ในกระเป๋าของคุณ และยังคงมองหาโอกาสที่จะโจมตีลิซซี่ แต่คุณไม่เคยคิดเลยว่าคุณจะทำน้ำหอมของคุณหกโดยไม่ได้ตั้งใจ ซึ่งจะทำให้มันเปื้อนไปด้วยกลิ่นหอม

“หลังจากเหตุการณ์นั้นคุณกลัวว่าเราจะรู้คุณจึงโยนผีเสื้อเข้าไปในห้องของไอริสและพยายามใส่ร้ายเธอ เพื่อลบล้างความผิดของคุณออกไป อย่างไรก็ตามคุณไม่เคยคาดหวังว่าหลักฐานจะอยู่กับของเล่นได้นานขนาดนี้ ไม่ใช่สิ่งที่คุณสามารถล้างออกได้โดยไม่ตั้งใจ

“ตอนนี้คุณมีอะไรจะพูดอีกล่ะ?”

ใบหน้าของเซลีนซีดขาวเหมือนกระดาษ

เธอมองไปที่เนลล์จากนั้นก็มองไปที่นายท่านการ์เร็ตต์แล้วอธิบายด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “คุณปู่ หนูไม่ได้ทำร้ายลิซซี่ หนูไม่แค้นเธอแล้วทำไมหนูต้องทำร้ายเธอ”

พร้อมกับเสียงที่สั่นเทาของเธอท่าทางที่อ่อนแอและน่าสมเพชของเธอ ทำให้ใบหน้าของนายท่านการ์เร็ตต์ขมวดคิ้วทันที ความสงสัยที่บอกถึงความรำคาญฉายไปทั่วใบหน้าของเขา

ท่านผู้หญิงควินตันรู้ดีว่านายท่านการ์เร็ตต์จะต้องเข้าข้างเซลีนอย่างแน่นอน

ดังนั้นเธอจึงรีบพูดว่า “ถ้าอย่างนั้น เธอจะอธิบายเกี่ยวกับผีเสื้อตัวนี้อย่างไร และเรื่องที่เธอผลักลิซซี่ลงไปในน้ำ”

เซลีนลังเลก่อนกระซิบ “ฉันยอมรับว่าผีเสื้อเป็นของฉัน ฉันพามันมาที่นี่เพื่อเล่นกับลิซซี่ แต่ฉันสาบานว่าฉันไม่มีเจตนาร้ายอย่างแน่นอน!”

มีคนพูดประชดประชันว่า “เธอสารภาพแล้ว แต่เธอบอกว่าเธอไม่ได้มีเจตนาร้ายใด ๆ เธอจะขัดแย้งในตัวเองได้แค่ไหน?”

แฮเรียต บร็อคแมน ฝืนยิ้มและพูดแทนเซลีน “ บางทีเซลีนอาจมีปัญหาลับ ๆ ฉันหวังว่าทุกคนจะไม่คาดเดาก่อนที่จะได้ยินสิ่งที่เธอพูด”

เมื่อเห็นแฮเรียตพูดขึ้นเขาก็ไม่สามารถพูดอะไรได้อีกและทำได้เพียงแค่หุบปากลง

เซลีนพูดต่อว่า “ตอนนั้นฉันเอาผีเสื้อมาและอยากเล่นกับเธอแล้วก็ให้ของเล่นกับเธอ ฉันไม่คาดคิดว่าลิซซี่จะเผลอตกลงไปหลังจากไล่มันไปที่สระว่ายน้ำ ฉันกลัวมากจนไม่รู้ตัวเลยเอื้อมมือไปดึงเธอกลับมา แต่มันก็สายเกินไปและฉันจับเธอไม่ทัน

“ตอนที่ฉันเห็นลิซซี่ตกลงไปในน้ำฉันตกใจมาก ฉันอยากจะลงไปช่วยเธอ แต่คนข้างนอกได้ยินเสียงจึงรีบเข้ามาทันที

“ฉันกลัวว่าทุกคนจะบอกว่าฉันผลักเธอลงไปโดยไม่ได้ตั้งใจดังนั้นฉันก็วิ่งหนีไปโดยไม่คิดอะไรมาก ต่อมาฉันกลัวว่าทุกคนจะเข้าใจผิดและตำหนิฉัน ดังนั้นฉันจึงวางผีเสื้อของเล่นไว้ในห้องของไอริส

“ฉันขอโทษ ฉันผิดเอง ฉันรู้ว่าฉันไม่ควรทำแบบนี้ แต่ฉันทำไปด้วยความกลัวเท่านั้น ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายลิซซี่เลย”