ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 392 อย่าเจอเขาอีกเลย
ทันใดนั้นกล้องก็เล็งมาที่เขาและแสงกะพริบหลายครั้งก็ดับลง
เจสันตกตะลึง เมื่อฝูงชนถ่ายรูปเสร็จและรู้ว่าเขาเป็นใคร พวกเขาจึงระดมยิงคำถามใส่เขา
“คุณมอร์ตันเราได้ยินมาว่าคุณได้นัดพบกับ เนลล์ เจนนิงส์แฟนเก่าของคุณที่นี่ เป็นความจริงใช่ไหม?”
“คุณทั้งคู่เลิกรากันไปนานแล้ว คุณกำลังทำให้เปลวไฟเก่ากลับมาหรือเปล่า?”
“คุณรู้ไหมว่าตอนนี้เธอได้แต่งงานกับคุณลีย์แล้ว? คุณคิดว่าจะมีโอกาสกับเธอไหม?”
“กี่ครั้งแล้วที่คุณสองคนได้แอบพบกันอย่างลับ ๆ ?”
“ … ”
คำถามที่ถูกกล่าวหานับไม่ถ้วนถูกส่งไปยังเจสัน ทุกคนหมกมุ่นกับเรื่องซุบซิบจนลืมไปว่าเจสันยังคงถูกมัด และปากเขายังถูกปิดอยู่จึงพูดไม่ออก
ในที่สุดผู้สื่อข่าวคนหนึ่งก็รู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติกับเขา
เขาเดินไปหาเจสันและถอดผ้าออกจากปาก
เจสันตะคอกออกมา “นี่มันเรื่องไร้สาระอะไร! ผมถูกลักพาตัว! ผมไม่เคยเจอเนลล์!”
ผู้สื่อข่าวและพนักงานต้อนรับของโรงแรมก็เงียบลง
เจสันไม่ใช่คนโง่ ด้วยสถานะปัจจุบันของเนลล์ เขาไม่สามารถทำให้เธอโกรธเคืองได้
มันจบลงแล้วเรื่องระหว่างพวกเขา การยอมรับว่าเขามีความสัมพันธ์กับเนลล์จะทำให้เขามีแต่ดูไม่ดีเท่านั้น
เนลล์จึงคิดว่าปลอดภัยที่จะทิ้งเขาไว้ที่นั่น
ในขณะเดียวกันในอีกด้านหนึ่ง
เนลล์ลากเกรกอรี่ไปด้วยขณะที่พวกเขากระโดดไปที่ระเบียงข้าง ๆ ในที่สุดพวกเขาก็ออกจากโรงแรมเพราะไม่มีใครอยู่ข้างนอก
เธอเดาว่าใครก็ตามที่ตั้งตัวเธอได้ไปประจำการผู้สื่อข่าวที่ชั้นล่างของโรงแรมแทนที่จะอยู่นอกห้อง ดังนั้นพวกเขาจึงใช้ประตูหลัง
อย่างไรก็ตามเมื่อพวกเขาออกไป Mayback สีดำก็หยุดอยู่ตรงหน้าพวกเขา
เกรกอรี่เลิกคิ้ว
“ลิตเติ้ลเซเว่น ถ้าผมบอกสามีของคุณว่า ผู้ชายที่คุณมีความสัมพันธ์ด้วยไม่ใช่ เจสัน มอร์ตัน แต่เป็นผมเขาจะทำอย่างไร?”
เนลล์จ้องมองเขาอย่างหงุดหงิดและพูดขึ้น “เลิกทำเป็นเล่นสักที!”
จากนั้นเธอก็ปล่อยมือจากแขนของเขาและเดินไปที่รถ
หน้าต่างรถเลื่อนลงเผยให้เห็นด้านข้างที่มีเสน่ห์ของสามีเธอ
เขาไม่ได้มองไปที่พวกเขา แต่สีหน้าที่แข็งกระด้างเต็มไปด้วยความตึงเครียดปรากฎอยู่รอบตัว พวกเขาสามารถอธิบายทุกอย่างได้แน่นอน
เนลล์แนบริมฝีปากของเธอเข้าด้วยกันและพูดว่า “กิดเดียน ฉันอธิบายได้”
กิดเดียนเงียบ
ในไม่ช้า เนลล์เข้าไปในรถ จากนั้นรถก็หายไปจากสายตาของเกรกอรี
เขาสังเกตรถที่จอดทิ้งไว้ ในที่สุดริมฝีปากของเขาก็โค้งขึ้น ขณะที่เขายิ้มด้วยท่าทางที่เขาไม่เห็นคุณค่าในตัวเอง
ในขณะเดียวกันภายในรถ
บรรยากาศตึงเครียดจนแทบหายใจไม่ออก
กิดเดียนยังคงนิ่งเงียบและออร่าที่เปล่งออกมานั้นช่างเย็นชา จนอาจทำให้ใครบางคนแข็งตายได้
แม้แต่แมทธิวซึ่งกำลังขับรถอยู่ก็รู้สึกหนาวที่กระดูกสันหลังและจามออกมา
เนลล์ยังคงปิดปากเงียบ แต่หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็พูดขึ้น
“ฉันโดนจัดฉาก มีคนใช้บันทึกเสียงของแจนเพื่อหลอกฉัน ฉันคิดว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับเธอ ดังนั้นฉันจึงมาที่นี่ หลังจากนั้นฉันก็หมดสติไป ตอนตื่นขึ้นฉันเห็นเกรกอรีและเจสันที่ถูกมัดไว้
“ฉันสงสัยว่ามีคนพยายามใช้เจสันเพื่อทำลายชื่อเสียงฉัน ฉันไม่แน่ใจกับวัตถุประสงค์อื่น ๆ แต่โชคดีที่ฉันตื่นขึ้นมาก่อนหน้านี้และหนีออกมาได้ทันเวลา ดังนั้นฉันจึงคิดว่าพวกเขาทำไม่ประสบความสำเร็จตามแผนของพวกเขา”
เธอเชื่อว่าคำอธิบายของเธอชัดเจนเพียงพอ
แต่กิดเดียนถามว่า “งั้นคุณหมายความว่าทั้งหมดนี้เป็นเรื่องเข้าใจผิดหรือเปล่า?”
เนลล์ตัวแข็ง
เธอเงยหน้าขึ้นและมองเข้าไปในดวงตาของเขา
สายตาของชายคนนั้นเย็นชาอย่างผิดปกติ ราวกับว่าเป็นน้ำแข็งบริสุทธิ์และสามารถทำให้กระดูกของใครบางคนแข็งตัวได้
หัวใจของเธอเต้นผิดจังหวะ เธอก็ตระหนักถึงบางสิ่งได้ทันที
“คุณได้ยินไหม?”
ริมฝีปากของกิดเดียนโค้งเป็นรอยยิ้มที่น่าสยดสยอง
เขายกโทรศัพท์ขึ้นและกดปุ่มบนหน้าจอด้วยนิ้วเรียว ถัดไปมีการเล่นการบันทึกเสียงที่เต็มไปด้วยความรัก
เนลล์ตกตะลึงด้วยความสยดสยอง
การบันทึกนั้นสั้น แต่ผู้ใหญ่ทุกคนจะเข้าใจว่ามันหมายถึงอะไร
กิดเดียนแสยะยิ้ม
“จนถึงตอนนี้คุณยังต้องการให้ผมเชื่อว่านี่เป็นเพียงความเข้าใจผิดอยู่ไหม?”
เมื่อความตกใจทำให้เนลล์ท่วมท้นใบหน้าของเธอก็เริ่มซีด
เธอมองเขาด้วยความไม่เชื่อใจ “คุณไม่เชื่อฉันเหรอ?”
กิดเดียนเงียบ
เนลล์พบว่ามันตลกและน่าขบขัน “กิดเดียนใคร ๆ ก็รู้ว่าการบันทึกนี้ได้รับการแก้ไข ไม่ได้ยินมันหรือไง?”
ในที่สุดชายคนนั้นก็เริ่มตอบสนอง
เขามองดูเธออย่างเคร่งขรึมและถามว่า “ดังนั้นการปรากฏตัวของเขาในคืนนี้ จึงเป็นเรื่องบังเอิญล้วน ๆ ?”
คราวนี้เนลล์สูญเสียคำพูด
กิดเดียนเผยรอยยิ้มของเขาอีกครั้ง
“ผมเชื่อคุณ เมื่อคุณบอกว่ามีคนพยายามจัดฉากคุณกับ เจสัน มอร์ตัน แต่คุณจะอธิบายบันทึกนี้อย่างไร คนที่จัดฉากคุณกับเจสันทำการบันทึกนี้มีการกล่าวถึงชื่อของเกรกอรี สิ่งนี้มันความหมายว่าอะไร?”
เนลล์รีบตอบกลับ
“คุณโทรหาฉันเมื่อไหร่?”
กิดเดียนไม่ตอบ
เนลล์ปฏิเสธที่จะเถียงกับเขา เธอจึงหยิบโทรศัพท์ออกมาดู สิบห้านาทีที่แล้ว
ใช้เวลาอย่างน้อยสิบห้านาทีในการไปถึงโรงแรมจากสนามบินซึ่งหมายความว่า กิดเดียนได้โทรหาเธอทันทีที่ลงจากเครื่องบินและได้ยินเสียงบันทึกนี้
ส่วนเธอหมดสติไปเมื่อสองชั่วโมงก่อนในห้องพักของโรงแรม
เมื่อเธอจำสิ่งนี้ได้ ดูเหมือนว่าเนลล์จะเข้าใจอะไรบางอย่าง
เธอไม่สามารถทำอะไรได้ ทำได้แค่นวดอาการปวดที่หน้าผากของเธอ
“ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้คิดเรื่องนี้อย่างถูกต้องและมันทำให้คุณกังวลเกี่ยวกับฉัน แต่ฉันมั่นใจได้ว่าการบันทึกนั้นมันส่งโดยเกรกอรี เขาต้องการที่จะทำให้เกิดรอยแยกระหว่างเรา ดังนั้นอย่าตกหลุมพรางของเขา”
กิดเดียนที่หงุดหงิดก็ขยับริมฝีปากของเขา
“โอ้? คุณกำลังบอกว่าเขาชอบคุณงั้นเหรอ?”
เนลล์ถูกจับได้
“ผมรู้สึกมาตลอดว่าคุณสองคนมีความสัมพันธ์ที่ไม่น่าจะเป็นไปได้ ถึงอย่างนั้นพวกคุณทั้งคู่ก็ไม่เคยมีการติดต่อกันมาก่อน จากที่ดูตอนนี้ความรู้สึกของผมคงจะเข้าใจผิดใช่ไหม?”
เนลล์ยังคงปิดริมฝีปากของเธอไว้ โดยที่เธอไม่รู้ว่าจะตอบเขาอย่างไร
กิดเดียนกล่าวเสริมว่า “ทำไมวันนี้คุณไม่พาแนนซี่ไปด้วย?”
“ฉัน…” เธอลังเลและฝืนยิ้ม “ขอโทษฉันลืม”
เห็นได้ชัดว่ากิดเดียนอารมณ์เสีย
“คุณลืมหรือคุณเลือกที่จะไม่พาเธอไปด้วย? เนลลี่คุณเรียนรู้ที่จะโกหกผม”
เนลล์พูดไม่ออก
ชายคนนั้นพิจารณาเธออย่างตั้งใจ สายตาของเขาดูจริงจัง แต่ก็มีแววตาผิดหวังและความเศร้าที่ซับซ้อนอยู่
“คุณรู้รึเปล่า? ผมเชื่อเสมอมาว่าเราสามารถไว้วางใจซึ่งกันและกันได้อย่างสมบูรณ์ หลังจากทุกสิ่งทุกอย่างที่เราผ่านด้วยกันมา แต่เห็นได้ชัดว่าคุณไม่ได้คิดเหมือนกัน
“เนลลี่ คุณสามารถเลือกที่จะให้ผมอยู่ในความมืด แต่ในฐานะสามีของคุณ ผมมีสิทธิ์ที่จะเรียกร้องความภักดีจากภรรยาของผม! เพราะฉะนั้นผมห้ามไม่ให้คุณเจอคน ๆ นี้อีกได้ไหม?”
เนลล์รู้สึกจุกในลำคอ
“กิดเดียน…”
“ผมไม่ต้องการคำว่า ‘ไม่’ สำหรับคำตอบ”
เป็นครั้งแรกที่เขาแสดงให้เธอเห็นด้านที่เข้มงวดและไม่ยอมแพ้ของเขา
