ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 406 มื้อเที่ยงที่เต็มไปด้วยความรัก
เนลล์คุ้นเคยกับเส้นทางไปบริษัทลีย์เป็นอย่างดี ด้วยเหตุนี้เธอจึงตรงไปที่อาคารสำนักงาน บางคนที่คุ้นเคยกับเธอก็โบกมือและพยักหน้าทักทาย ในขณะที่คนอื่น ๆ ที่ไม่คุ้นเคยกับเธอ เริ่มกระซิบเมื่อเห็นเธอถือกล่องข้าวกลางวันและกดลิฟต์ไปที่ชั้น 38
ชั้น 38 เป็นชั้นของประธาน ตัวตนของเนลล์ไม่ใช่ความลับอีกต่อไป ทุกคนต่างก็สงสัยว่าเธอมาที่นี่เพื่อนำอาหารมาให้ประธานแน่นอน
ประธานเป็นชายโสดที่มีคุณค่ามานานหลายปีแล้ว และแม้แต่อดีตของเขา สเตฟานี การ์เร็ตต์ ก็เป็นแค่เรื่องราวที่สื่อและปาปารัสซี่จับได้ แต่เขาไม่เคยยอมรับมัน
อย่างไรก็ตาม เขาโดนผู้หญิงคนนี้ได้ตัวไปอย่างง่ายดาย แม้ว่าทุกคนจะสุภาพและให้ความเคารพอย่างทั่วไป แต่ก็ยังมีความริษยาและความหึงหวงอยู่ในใจ
เนลล์สัมผัสได้ถึงดวงตาด้านหลังของเธอ เธอถอนหายใจอย่างไม่สบายใจ โชคดีที่ลักษณะงานของเธอทำให้ไม่ต้องนั่งอยู่ในบริษัททุกวัน มิฉะนั้นแล้วเธอคงจะไม่จมน้ำตายในน้ำลายของผู้หญิงเหล่านี้ เธอก็จะถูกฆ่าโดยสายตาของพวกเขา
เมื่อลิฟต์มาถึงชั้น 16 ประตูก็เปิดออกพร้อมกับเสียง ติ้ง และ แมทธิว สตาร์ก ก็เดินเข้ามา เขาอุทานด้วยความประหลาดใจเมื่อเขาเห็นเธอ
“คุณผู้หญิง คุณมาที่นี่ทำไม?”
เนลล์ซ่อนกล่องอาหารกลางวันไว้ข้างหลังอย่างเงียบ ๆ ก่อนจะยิ้มแห้ง ๆ
“ฉันว่างแล้วก็อยู่บ้านไม่มีอะไรทำ ฉันเลยมาที่นี่”
แมทธิวเผยสีหน้าที่คิดตามอย่างหนัก
“คุณนาย ถ้าคุณมาที่นี่เพื่อเจอท่านประธาน เขาอยู่ในสำนักงานและเขายังไม่ได้ทานข้าวเลยครับ!”
เนลล์พยักหน้า แสร้งทำเป็นว่าไม่รับรู้อะไร
เมื่อเห็นภาพนั้น แมทธิวก็ยิ้มในใจแต่ไม่กล้าแสดงออก เขาทำได้แค่แกล้งทำเป็นไม่เห็นกล่องอาหารกลางวันที่เธอซ่อนไว้อยู่ด้านหลัง
ไม่นานลิฟต์ก็มาถึงชั้น 38
ประตูลิฟต์เปิดออก แมทธิวก็เดินออกไปก่อนและเปิดประตูให้เธอ เขาพูดอย่างสุภาพ “ระวังนะครับ”
เนลล์เดินออกไป ทั้งสองคนยืนอยู่หน้าห้องทำงานของประธาน
“ท่านประธาน นี่คือข้อมูลในช่วงสามเดือนที่ผ่านมาจากแผนกวางแผนที่คุณขอ”
กิดเดียนก้มศีรษะลงและกำลังเขียนอะไรบางอย่าง โดยไม่เงยหน้าขึ้น เขาตอบรับในลำคอก่อนจะชี้ไปที่ตู้หนังสือที่เต็มไปด้วยเอกสารข้าง ๆ เขา “วางไว้ตรงนั้น”
“ครับผม”
แมทธิววางรายงานไว้ที่นั่นก่อนจะพูดว่า “มีอะไรอีกไหมครับท่าน?”
กิดเดียนโบกมือ
นั่นหมายความว่าไม่มีอะไรเพิ่มเติม แมทธิวจึงออกไปอย่างมีชั้นเชิง และปิดประตูตามหลังเขาอย่างเงียบ ๆ
เนลล์ถือกล่องข้าวและยืนนิ่งเงียบ ไม่ส่งเสียงหรือเคลื่อนไหวใด ๆ ที่รบกวน เธอมองไปรอบ ๆ สำนักงานที่เธอไม่ได้มาบ่อย ๆ แทน
สำนักงานมีขนาดใหญ่มาก โดยมีกระจกที่เริ่มจากพื้นจนถึงเพดานทั้งสองด้านและมีแสงสว่างเพียงพอ
โต๊ะของเขาอยู่มุมซ้ายมือ ห่างจากประตู ถัดจากตู้หนังสือขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยหนังสือประเภทต่าง ๆ
ทางขวามือเป็นพื้นที่ประชุมที่มีม่านโปรเจ็กเตอร์ขนาดใหญ่ติดที่ผนัง เนลล์เคยเห็นเขาคุยกับชาวต่างชาติหลายคนที่นั่นมาก่อน
ด้านหลังพื้นที่ประชุมเป็นพื้นที่พักผ่อน พร้อมโซฟา ตู้เย็น ตู้กดน้ำ และมีห้องแยกต่างหากสำหรับห้องน้ำ
กิดเดียนจดจ่ออยู่กับงานของเขามาก ถ้าเขาไม่ยกมือไปหยิบแก้วและพบว่ามันว่างเปล่า เขาคงไม่ทันสังเกตการมาถึงของเธอ
“เนลลี่?”
เขาเงยหน้าขึ้นมองอย่างตกใจ “คุณมาทำอะไรที่นี่?”
เนลล์เดินไปวางกล่องอาหารกลางวันลง และหยิบแก้วเปล่าจากมือก่อนจะเติมและส่งคืนให้เขา
จากนั้นเธอก็พูดอย่างเชื่องช้า “ป้าจอยซ์บอกให้ฉันเอาอาหารกลางวันมาให้คุณ”
กิดเดียนมองกล่องอาหารกลางวันบนโต๊ะและเลิกคิ้วขึ้น “ป้าจอยซ์บอกให้มาเหรอ?”
เนลล์พยักหน้าอย่างคล้อยตาม
สีหน้าของเธอดูจริงใจมากจนไม่น่าจะเป็นความจริง
อย่างไรก็ตาม กิดเดียนก็สามารถดมกลิ่นอะไรแปลก ๆ ได้ ท้ายที่สุดป้าจอยซ์รู้นิสัยการกินอาหารกลางวันที่บริษัท และจะไม่ได้ส่งอาหารกลางวันให้เขามาหลายปีแล้ว ทำไมจู่ ๆ เธอถึงบอกให้เนลล์มาส่งอาหารกลางวันให้วันนี้?
เขาเข้าใจว่าผู้หญิงตัวเล็ก ๆ รู้สึกเขินอายและไม่กล้าบอกความจริงกับเขา ว่าเธอต้องการดูแลเขา
รอยยิ้มที่น่ายินดีปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา ขณะที่เขามองเธอด้วยความสงสัย “ใครเป็นคนทำ?”
“แน่นอนต้องเป็นป้าจอยซ์อยู่แล้ว” เนลล์ตอบโดยไม่ลังเล
เพื่อซ่อนความรู้สึกน่าอึดอัดของเธอ เธอก้าวออกไปและหยิบแก้วเทน้ำหนึ่งแก้วให้ตัวเองก่อนจะดื่มอย่างไม่สนใจ
ความสงสัยในดวงตาของกิดเดียนยิ่งเพิ่มมากขึ้น แต่เขาไม่ได้เผยให้เธอเห็น เขาวางงานในมือลงก่อนจะยกกล่องอาหารกลางวันไปที่บริเวณพักผ่อน
“เมื่อป้าจอยซ์ทำมาแล้ว ผมจะกินให้หมด”
เขานั่งบนโซฟา ให้ความสนใจกับท่าทางของผู้หญิงคนนั้น ขณะที่เขาเปิดกล่องอาหารกลางวัน
แม้ว่าเธอกำลังดื่มน้ำอยู่ แต่ดวงตาของเธอก็ยังมองมาที่เขา ด้วยเหตุนี้ลางสังหรณ์ของเขาจึงได้รับการยืนยันไม่มากก็น้อย
รอยยิ้มอ่อนโยนผุดขึ้นบนริมฝีปากของเขา ขณะที่เขาเปิดกล่องอาหารกลางวัน อาหารข้างในมีความเรียบง่าย ทำให้เขามั่นใจมากว่าป้าจอยซ์ไม่ได้เป็นคนทำ
หากเป็นการทำอาหารของป้าจอยซ์จริง ๆ เธอคงจะทำอาหารที่มีซับซ้อนและมีคุณค่าทางโภชนาการ ไม่ใช่อาหารปรุงเองแบบบ้าน ๆ อย่างนี้เพื่อหลอกเขาแน่ ๆ
กิดเดียนใช้ตะเกียบและกินเข้าไป
รสชาติคือ… อืม ดีเลยแหละ
เนลล์รู้สึกประหม่าเล็กน้อยเมื่อเห็นเขากิน อดไม่ได้ที่จะถามกลับไป “รสชาติเป็นยังไงบ้าง?”
กิดเดียนคิดก่อนที่จะล้อเลียนเธอว่า “คุณเคยชิมฝีมือป้าจอยซ์มาก่อนไหมล่ะ?”
เนลล์สูญเสียคำพูดอย่างกะทันหัน
เธอไม่สามารถพูดได้ว่าเธอเป็นคนทำมันขึ้นมา!
เมื่อเห็นชายคนนั้นกินอาหารทีละคำโดยไม่มีอารมณ์บนใบหน้า หัวใจของเธอก็รู้สึกไม่มั่นคงราวกับว่าแมวกำลังเกาเล็บของมันแก้เก้อ
“ฉันไม่ได้กินอาหารที่ป้าจอยซ์ทำวันนี้”
หลังจากเวลาผ่านไปนาน เธอก็รู้แล้วว่าเธอมันไม่ได้เรื่องจริง ๆ
กิดเดียนเห็นดังนั้น จึงยื่นตะเกียบให้ “ทำไมไม่ลองดูหน่อยล่ะ?”
เนลล์รีบโบกมือ “ไม่ ไม่เป็นไร”
ช่างเป็นเรื่องตลก! เธอได้ลิ้มรสมัน ตอนที่มันเพิ่งทำเสร็จและคิดว่ามันออกมาดี แต่เธอไม่รู้ว่าเขาชอบมันหรือเปล่า
ท้องของเขาเคยชินกับการกินอาหารทุกประเภท ดังนั้นเธอจึงไม่รู้ว่าเขาจะปรับให้เข้ากับอาหารจานเล็ก ๆ ของเธอที่ทำเองได้ไหม
เธอมองดูกิดเดียนกินอาหารเสร็จก่อนจะเช็ดปากด้วยกระดาษทิชชู่ “รสชาติดี บอกให้ป้าจอยซ์ทำอาหารกลางวันมาให้บ่อย ๆ นะ”
เหมือนเชือกที่ตึงอยู่รอบ ๆ หัวใจของเนลล์ก็ได้คลายลงและเธอก็ยิ้มออกมาทันที
เธอพยักหน้า “ได้สิ”
กิดเดียนรู้สึกยินดีกับใบหน้าที่ยิ้มแย้มของเธอ ผู้หญิงคนนี้พยายามที่จะปิดบังเพื่อเอาใจเขาหรือเปล่า?
เขาดึงเธอเข้ามาและจูบเธอที่ริมฝีปากก่อนที่เธอจะตอบสนองกลับ
จูบมันไม่ได้เลศเลออะไรเลย
เขาเพิ่งกินข้าวเสร็จและปากของเขาก็ยังมีกลิ่นอาหารติดอยู่ ดังนั้นการจูบเธอจึงเหมือนกับเติมรสชาติให้ปากของเธอเหมือนกัน
เนลล์รำคาญเล็กน้อยก่อนจะผลักเขาออกไป อย่างที่คาดไว้เขาก็ไม่ได้ขยับแม้แต่นิ้วเดียว
ด้วยแรงฮึดที่รุนแรงในหัวใจของเธอ เธอแยกฟันออกและกัดที่ริมฝีปากของเขา
ชายคนนั้นส่งเสียงขู่และปล่อย พบรอยฟันบนริมฝีปากของเขาที่เริ่มมีเลือดไหลออกมา
เขาก้มศีรษะลง มองดูเธอด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความเร่าร้อนขณะที่เขาพูดเสียงแหบว่า “เจ้าเล่ห์นักนะ”
