ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก – บทที่ 410 เขารักเธอ

ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 410 เขารักเธอ

ด้วยความกังวล เขาจึงดึงมือของเธอออกจากเตาย่างและเปิดขวดน้ำแร่อย่างรวดเร็ว เพื่อดับตรงจุดที่โดน

ของเหลวเย็น ๆ บรรเทาความเจ็บปวดของเธอขณะที่เนลล์พูดเบา ๆ ว่า “ไม่เป็นไร มันไม่ได้โดนจริง ๆ ฉันเพียงแค่สัมผัสมันเบา ๆ ไม่ได้เจ็บแล้ว”

กิดเดียนแสดงสีหน้าอย่างเคร่งเครียด เขามองดูมือของเธออย่างระมัดระวัง ถึงแม้ว่าจะไม่มีแผลพุพอง แต่ก็มีรอยสีแดง ดูเหมือนไม่ร้ายแรงแต่คงเจ็บ

เขารู้สึกหงุดหงิดทันที เขาจึงดึงเธอไปนั่งบนเก้าอี้ให้ห่างจากเตามากที่สุดแล้วพูดว่า “อย่าเข้าไปใกล้ที่นั่นอีก ถ้าคุณอยากกิน ผมจะให้ไซมอนทำให้คุณ”

ไซมอนถึงจะดูขี้เล่นและเขาไม่ได้ชำนาญอะไรมากนัก แต่ทักษะการย่างบาร์บีคิวของเขานั้นยอดเยี่ยมมาก จริง ๆ แล้วเขาเป็นคนเสนอให้ทำบาร์บีคิวในคืนนี้

เนลล์ดึงมือและแซวด้วยรอยยิ้ม “ทำไมคุณถึงกังวลล่ะ? ฉันไม่เป็นอะไร”

กิดเดียนยังคงไม่มีความสุข

ปากของเนลล์กระตุก “โอเค ฉันจะทำผิดพลาดบ้างไม่ได้เหรอ? อย่าเรียกหาโจเอล พวกเขากำลังสนุกอยู่ อย่าไปขัดจังหวะพวกเขา”

กิดเดียนมองไปทางโจเอล แน่นอนว่าโจเอลกับไซมอนกำลังเล่นตลกกับคนอื่น ๆ แม้ว่าพวกเขาจะอายุ 20 ปี แต่พวกเขาก็เล่นเหมือนเด็ก ๆ โดยไม่คำนึงถึงภาพลักษณ์ของพวกเขาเลย

เขาอดไม่ได้ที่จะพ่นออกมาอย่างหนักและเย้ยหยัน “เด็กดื้อ!”

เนลล์อมยิ้มก่อนจะลุกขึ้น จับมือเขาแล้วนั่งลงที่เตาอีกครั้ง “เอาล่ะ ไม่ต้องพูดถึงคนอื่นแล้ว อยากกินอะไร ฉันจะทำเนื้อย่างให้คุณเพิ่ม ”

จู่ ๆ ชายคนนั้นก็หยิบภาชนะในมือเธอแล้วพูดว่า “นั่งลง ผมจะทำเอง”

แม้ว่าเนลล์จะแปลกใจเล็กน้อย แต่เธอก็ขยับเก้าอี้กลับอย่างเชื่อฟังและถามว่า “คุณรู้วิธีทำเหรอ?”

เขาเหลือบมองเธออย่างรังเกียจ “แค่งานเล็ก ๆ แค่นี้ มันจะเรื่องใหญ่แค่ไหน?”

เนลล์ไม่เชื่อเขา

อย่างไรก็ตาม ความจริงก็คือบางครั้ง IQ ของบุคคลสามารถกำหนดสิ่งต่างๆ ได้มากมาย นี่เป็นครั้งแรกที่กิดเดียนทำบาร์บีคิว เมื่อเขาเริ่มทำอาหารครั้งแรก การทำอาหารของเขาไม่ค่อยดีนัก แต่เมื่อเสียบไม้ครั้งที่สาม รสชาติก็ดีขึ้น ต่อมาก็อร่อยขึ้นเรื่อย ๆ

เนลล์ไม่สามารถหยุดกินและชื่นชมทักษะของเขาขณะที่เธอกิน “พระเจ้า ถ้าวันหนึ่งคุณเลือกที่จะไม่เป็น ซีอีโอคุณสามารถตั้งแผงขายเนื้อย่างได้ คุณจะรวยอย่างแน่นอน”

กิดเดียนเหงื่อตกในทันที

ซีอีโอของบริษัทลีย์ ผู้มีเกียรติขายบาร์บีคิวข้างถนน? มันน่าขายหน้าขนาดไหน?

เขาจ้องที่เธอและพูดว่า “กินเข้าไป”

เนลล์ดื่มด่ำกับอาหารอร่อยและป้อนอาหารเขาเป็นครั้งคราว

แม้ว่ากิดเดียนจะเรียนทำอาหาร แต่เขาก็ยังไม่ชอบอาหารประเภทนี้มากนัก ถ้าไม่ใช่เพราะคำแนะนำของโจเอลในวันนี้ และคนอื่น ๆ ก็ไม่ได้คัดค้านอะไร เขาคงไม่ยินยอมที่จะกินสิ่งนี้อย่างแน่นอน

กลิ่นของบาร์บีคิวดึงดูดคนสองคนที่กำลังต่อสู้ที่อยู่ไกล ๆ โจเอลตะโกนมาแต่ไกล “ว้าว พี่สะใภ้รองย่างอยู่หรือเปล่า? กลิ่นหอมจัง”

เมื่อเขาเข้าใกล้พวกเขาเท่านั้น เขาจึงรู้ว่ากิดเดียนกำลังทำอาหารอยู่

กรามของพวกเขาตกลงไปในทันใด และจากนั้นพวกเขาก็มองไปที่เนลล์ข้าง ๆ พวกเขากินมันจนปากมันเยิ้ม โดยไม่สนใจว่าคนจะมองเธออย่างไรในขณะนั้น

ทั้งสองคนสั่นสะท้านในหัวใจทันที

พี่รองเอาใจแต่ภรรยาของเขา!

ในฐานะที่เป็นคนที่ไม่เคยแตะต้องอะไรในครัวมาก่อน เขาได้เรียนรู้ที่จะย่างเองจริง ๆ เหรอเนี้ย!

เป็นเวทมนตร์แห่งความรักจริง ๆ สินะ และมันช่างยอดเยี่ยมเหลือเกิน!

โจเอลไม่สามารถทนต่อการยั่วยวนของกลิ่นหอมได้ เขายิ้มขณะที่เขาเลียริมฝีปากและเอนตัวไป “พี่รอง กลิ่นหอมมาก! ย่างให้ผมด้วย”

ไซมอนไม่สามารถแสร้งทำอีกต่อไปได้ ดังนั้นเขาจึงเดินออกไป “ผมก็ต้องการเหมือนกัน ผมต้องการหอยนางรมครึ่งโหล เนื้อสามไม้ และเนื้อแกะสิบไม้”

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่กิดเดียนทำคือ ทำเย็นชาต่อพวกเขา

ทันทีหลังจากนั้น เขาพูดออกมาสามคำสั้น ๆ “ทำกินเอง!”

พวกเขาถึงกับอึ้ง!

เนลล์ยิ้มเมื่อมองดูพวกมันพ่นลมออก อย่างไรก็ตามโจเอลไม่มั่นใจจึงวิ่งหนีไปหาอลัน

“พี่ครับ พี่คงเคยเรียนวิธีทำบาร์บีคิวในกองทัพมาก่อน! พี่จะมาทำอาหารให้พวกเราไหม?”

อลันไม่แสดงสีหน้าขณะที่เขาถ่มน้ำลายออกมาอย่างเย็นชา “ไม่!”

โจเอลพูดไม่ออก

“แล้วทำไมผมถึงจัดปาร์ตี้บาร์บีคิวนี้ด้วยล่ะ ทุกคนย่างไม่เป็น เราอดไม่ได้หรอก!”

อลันยังคงไม่แสดงสีหน้าใด ๆ “แกต้องการเป็นเจ้าภาพและเราก็ไม่ได้บังคับให้แกทำ”

หลังจากหยุดไปพักหนึ่ง เขาเสริมว่า “พูดแล้วฉันก็หิวเหมือนกัน ในฐานะเจ้าบ้านไม่คิดจะทำอาหารให้ฉันกินหน่อยเหรอ?”

โจเอลพูดไม่ออกอีกครั้ง

ทำไมเขาถึงไม่คิดเรื่องนี้? ทำไมเขาถึงสนใจที่จะจัดงานวันเกิดบาร์บีคิว?

เขาหันไปมองผู้กระทำผิดที่เสนอแนวคิดนี้ เขาคำราม “ไซมอน มานี่และทำอาหารให้ฉัน!”

ไซมอนลืมตาขึ้นและมองดูก่อนจะตะโกนว่า “ฉันไม่ว่าง!”

โจเอลโกรธจัดเดินไปและเตะก้นของเขา “แกคิดว่าฉันจะมาขอร้องแกหรือไง ไปตรงนั่น”

ไซมอนโกรธมากหลังจากถูกเตะ และขณะที่พวกเขากำลังจะทะเลาะกัน ทันใดนั้น พวกเขาก็ได้ยินเสียงที่คมชัดและชัดเจน

“โอ้ะ จัดงานที่นี่จริง ๆ ด้วย พวกคุณกำลังย่างบาร์บีคิวกันอยู่เหรอ?”

ทุกคนตกตะลึงและเมื่อพวกเขาหันศีรษะ พวกเขาก็เห็นร่างเพรียวบางกำลังเดินมาหาพวกเขาภายใต้แสงจันทร์

ดวงตาของโจเอลเป็นประกายขึ้นมาทันใด

อย่างไรก็ตาม ประกายในดวงตาของเขาอยู่ที่นั่นครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะระงับทันที

“โอ้ คุณจริงด้วย คุณบอกว่าผมว่าคุณจะไม่มา เฮอะ คุณทนไม่ได้ที่จะอยู่ห่างจากผมใช่ไหม?”

ลูซี่กลอกตาใส่เขา

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็กระแทกกล่องของขวัญในอ้อมแขนใส่เขาอย่างโกรธจัดและพูดอย่างเย็นชาว่า “อย่าหลงตัวเอง ฉันก็แค่มาตอบแทนความช่วยเหลือของคุณเมื่อครั้งก่อน ใครอยากเต็มใจจะมา!”

ทุกคนรู้จักลูซี่ ดังนั้นเมื่อพวกเขาเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น พวกเขาก็จากไปอย่างเงียบ ๆ โดยอัตโนมัติ เพื่อหลีกเลี่ยงการมีส่วนร่วม

แม้ว่าโจเอลจะถูกกล่องของขวัญกระแทก แต่เขาก็ไม่โกรธ เขาเปิดมันออกด้วยรอยยิ้มทันที

ข้างในนั้นเป็นนาฬิกาสุดหรู แม้ว่าจะไม่แพงเป็นพิเศษ แต่สไตล์ก็สอดคล้องกับตัวตนของเขาเป็นอย่างมาก

ที่สำคัญที่สุด เธอมอบให้เขา ดังนั้นโจเอลจึงชอบมันอย่างแน่นอน

เขาถอดนาฬิกาบนข้อมือออกทันทีและแทนที่ด้วยนาฬิกาเรือนนี้ จากนั้นเขาก็ยกมันขึ้นเพื่อดูภายใต้แสงไฟ

“ไม่เลว เพราะคุณจริงใจ ผมจะยอมรับมัน มาร่วมกับพวกเราเร็ว”

ลูซี่เดินไปหาพวกเขา

เธอเห็นเนลล์นั่งอยู่เพียงแวบเดียว เธอจึงยิ้มอย่างรวดเร็วและเดินไป เมื่อนางได้กลิ่นอาหาร เธอก็สูดหายใจเข้าลึก ๆ

“ว้าว กลิ่นหอมจัง! พี่เนลลี พี่ทำอาหารนี่ด้วยเหรอ ขอฉันชิมหน่อยได้ไหม?”

เมื่อเห็นสิ่งนี้ เนลล์ก็ส่งจานไปทันทีและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ฉันไม่ได้ทำ แต่ลองชิมดู”

ลูซี่หยิบชิ้นเนื้อขึ้นมาอย่างรวดเร็วแล้วใส่เข้าไปในปากของเธอ

วินาทีต่อมา ไซมอนและโจเอลก็ร้องไห้อย่างโกรธจัดมาจากด้านหลัง “พี่สะใภ้รอง พี่ลำเอียงมาก ไม่ให้อาหารกับเรา แต่ให้อาหารเธอ!”

เนลล์หัวเราะและพูดว่า “เธอเป็นผู้หญิงนะ! ไม่เป็นไรถ้าคุณไม่รู้จักเคารพคนแก่และรักเด็ก แต่คุณต้องรู้จักวิธีปฏิบัติต่อผู้หญิงคนหนึ่ง!”

ทั้งสองถูกโจมตีด้วยวาจาอีกครั้ง

หลังจากเล่นอยู่บนชายหาดเป็นเวลาสองชั่วโมง โจเอลก็บ่นว่าอาหารไม่พอ ดังนั้นเขาจึงยืนกรานที่จะลากทุกคนไปที่โรงแรมใกล้เคียงเพื่อทานอาหารทะเล