ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 411 อย่าอิจฉาเลย
เมื่อกลุ่มพวกเขาเดินจากไป โชคดีที่ครั้งนี้ไม่ใช่ช่วงพีคของรีสอร์ท จึงมีห้องส่วนตัวให้บริการ
โจเอลขอห้องส่วนตัวและสั่งอาหารทะเลเต็มโต๊ะ ในขณะที่พวกเขาพูดคุย หัวเราะและกินอาหารกัน
โจเอลเป็นพวกชอบสร้างปัญหาคอยยุยงเพื่อน ๆ ของเขาให้ดื่มให้หมดขวดทีละคน ธาราที่ขี้อายและดื่มไม่เก่ง หลังจากดื่มไปไม่กี่ครั้ง เธอก็ค่อนข้างจะเมา อลันเคยเป็นทหารมาหลายปีและมีโอกาสดื่มไม่มากนัก ต่อมาแม้ว่าเขาจะทำธุรกิจ แต่เขาไม่ค่อยได้เข้าสังคม ดังนั้นเขาจึงดื่มไปเพียงไม่กี่แก้วเท่านั้น
มีเพียงไซมอนและลูซี่เท่านั้นที่กล้าพอที่จะเผชิญหน้ากับโจเอล
โจเอลต้องการดื่มกับกิดเดียน แต่ฝ่ายนั้นไม่ค่อยสนใจเขา เขาหยิบหยกออกมาแล้วพูดว่า “ฉันมีของให้แล้ว จำสิ่งที่แกสัญญากับฉันไว้ด้วย”
เมื่อมองดูหยกที่อยู่ข้างหน้าเขา โจเอลอดไม่ได้ที่จะกอดและจูบกิดเดียน
แม้จะรู้สึกขอบคุณอย่างเก็บไว้ไม่อยู่ แต่เขาก็ไม่กล้าประจบประแจงกิดเดียน เขากลับให้สนใจกับเนลล์แทน
ตอนนี้ ไซมอนค่อนข้างเมาแล้ว เมื่อเขาสังเกตเห็นหยกชิ้นนั้น เขาก็ร้องออกมาทันทีว่า “ไอ้บ้า นี่ไม่ใช่ชิ้นที่ อาวุโสฮิวจ์เพิ่งได้มาเหรอ?”
โจเอลสวมกอดหยกในอ้อมแขนอย่างระมัดระวังและกล่าวว่า “มันเป็นของฉันแล้ว!”
ไซมอนเหลือบมองทั้งสองคนอย่างสงสัยและโบกมือ “ฉันไม่ปล้นแกหรอก มันเป็นแค่หินก้อนหนึ่ง แต่แกปฏิบัติต่อมันเหมือนเป็นสมบัติล้ำค่าเลย”
โจเอลสูดหายใจเข้า แล้วหันกลับมาพูดกับลูซี่ว่า “ลูซี่ อย่าอิจฉาเลย ผมจะให้หยกนี้กับคุณปู่ ไม่ใช่ให้ผู้หญิงคนอื่น ผมจะมอบชิ้นที่สวยงามกว่านี้ให้คุณในครั้งต่อไปในวันเกิด ผมรับประกันได้เลยว่ามันจะดีกว่านี้”
เขาดื่มมากไปหน่อย เมื่อเขาพูดจะได้กลิ่นแอลกอฮอล์ออกมา ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาเต็มไปด้วยรอยแดง
ความรู้สึกท่วมท้นกับสิ่งที่เขาพูด ลูซี่รีบถอยกลับเพื่อรักษาระยะห่างของเธอ เธอจ้องมาที่เขาอย่างโกรธเคือง
“ไร้สาระเปล่า ๆ ใครอยากให้คุณเอามันมาให้ฉัน”
“ฮะฮะ…”
ไม่รู้ว่าเขาเมาหรือแกล้งเมากันแน่ โจเอลก็พึมพำอย่างคลุมเครือว่า “แม้ว่าคุณจะไม่ต้องการ แต่ผมก็จะให้มันกับคุณ ผมอยากให้มันแก่คุณ คุณไม่เหมือนพวกผู้หญิงอื่น ๆ ผมแค่อยากจะให้คุณ คุณกับผู้หญิงคนอื่นต่างกันมาก…”
ขณะที่เขาพูด คำพูดของเขาเริ่มไม่สอดคล้องกัน
เมื่อเห็นสิ่งนี้ เนลล์ก็ขัดจังหวะเขาอย่างรวดเร็ว
“โจเอลเมาแล้ว ช่วยพาเขากลับไปพักก่อนได้ไหม?”
มีการจองห้องชั้นบนในโรงแรม เนื่องจากไซมอนกับโจเอลไม่ได้วางแผนที่จะกลับบ้านกันในคืนนี้
โจเอลโบกมือโดยไม่คาดคิด
“ผมไม่ได้เมา ผมแค่อยากจะพูดอะไรจากใจของผมในวันพิเศษ ก็คือวันนี้”
ใบหน้าของลูซีขุ่นเคือง เนลล์สังเกตเห็น แม้ว่าเธอจะยังไม่ทราบสถานะความสัมพันธ์ของทั้งคู่
อย่างไรก็ตาม ด้วยจำนวนคนที่มากในวันนี้ มันจะไม่ดีต่อโจเอลเลยที่จะพูดคำที่ชัดเจนออกมา เพื่อไม่ให้ทั้งสองคนมีปัญหากัน
ดังนั้น เนลล์จึงขัดจังหวะเขาและเปลี่ยนเรื่อง และร่าเริงกันหน่อยล่ะสุข มาเล่นเกมกัน!”
ไซมอน ซึ่งยังเมาอยู่บ้าง รู้สึกกระปรี้กระเปร่าทันทีเมื่อฟังคำแนะนำในการเล่นเกม
“เอาล่ะ ได้เวลาเล่นเกม ผมมาแล้ว!”
โจเอลตอบสนองด้วยรอยยิ้ม
“เอาล่ะ ทอยลูกเต๋าแล้วดื่ม พี่รอง มาเล่นกับเราสิ”
กิดเดียนเหลือบมองเขาอย่างรังเกียจ “ถ้าฉันเข้าร่วมกับแก ฉันเกรงว่าแกจะแพ้จนร้องไห้แน่ ๆ”
โจเอลปฏิเสธที่จะยอมรับในตอนแรก แต่ไซมอนดึงเขาพร้อมกับขยิบตา
ทันใดนั้น เขาจำฉากครั้งสุดท้ายที่เขาเล่นลูกเต๋ากับกิดเดียนได้ และกางเกงของเขาก็เกือบหายไป เขาสั่นสะท้านไปทั้งตัวเมื่อคิดถึงเรื่องนี้
ไซมอนพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ลูกเต๋ามันน่าเบื่อ มาเล่นเกมใหม่กันเถอะ”
โจเอลเป็นนักกีฬา เขาจึงตกลงทันที “โอเค โอเค เกมอะไร?”
“ความจริงหรือความกล้าไหมล่ะ?”
ทันทีที่ข้อเสนอนี้เกิดขึ้น เนลล์เป็นคนแรกที่เป็นผู้นำทันทีเนื่องจากเธอสนใจมาก “ฉันก็อยากเล่นเหมือนกัน!”
โจเอลยิ้มและพูดว่า “โอเค มันขึ้นอยู่กับว่าพี่รองจะยอมให้คุณดื่มหรือเปล่า?”
เนลล์หันไปมองกิดเดียนทันที นัยน์ตาสีดำเป็นประกาย “ฉันดื่มไวน์หน่อยได้ไหม? ไม่ต้องกังวล ฉันจะไม่แพ้บ่อย ๆ ”
กิดเดียนลูบศีรษะของเธอและพูดเบา ๆ ว่า “เอาเถอะ ผมจะดื่มถ้าคุณแพ้”
เนลล์มีความสุขในทันที เธอเงยหน้าขึ้นมองไซมอนและคนอื่นๆ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจขณะที่เธอพูดว่า “งั้น? ไม่มีใครมีปัญหาใช่ไหม?”
แน่นอน โจเอลตกลง ไซมอนและคนอื่น ๆ ก็เช่นกัน พวกเขาหันกลับมาถามเจเน็ตและโอเวนก็เห็นด้วย
รอบแรก เนลล์อาสาเป็นเจ้ามือ
เธอหยิบถ้วยลูกเต๋าที่โจเอลยื่นให้เธอเขย่า แล้วพูดว่า “รีบคิดให้ดี ๆ แล้วเขียนมันลงบนกระดาษก่อนจะยื่นให้ฉัน”
ไซมอนเรียกบริกรให้เข้ามาพร้อมกับนำปากกาและกระดาษมาด้วย ทุกคนได้กระดาษสองสามแผ่นแล้วยื่นให้เธอหลังจากเขียนหัวข้อ
กิดเดียนไม่สนใจเกมสำหรับเด็กประเภทนี้ เขาจึงอาสาเป็นผู้ช่วยเหลือของเนลล์ เพียงช่วยดื่มแทนการเข้าเล่นเกม
ธาราดื่มได้ไม่ดีเช่นกัน เธอจึงไม่เข้าเล่น
ในท้ายที่สุด มีเพียง เนลล์, ไซมอน, โจเอล, โอเวน และอลันเท่านั้นที่เป็นผู้เล่น
โซฟาทรงกลมล้อมรอบโต๊ะกระจกขนาดใหญ่
เนลล์แบ่งโน้ตในมือออกเป็นสองส่วน อันหนึ่งสำหรับความจริง และอีกอันสำหรับคำท้า หลังจากผสมกันแล้วพวกเขาก็จัดเรียงคำสั่งบนโต๊ะทีละรายการ
เธอวางถ้วยลูกเต๋าตรงกลาง แล้วทุกคนก็ล้อมโต๊ะเป็นวงกลม
เนลล์เคยบอกไปแล้วว่าเธอจะเป็นเจ้ามือก่อน เมื่อเห็นว่าทุกคนไม่คัดค้าน เธอจึงหยิบถ้วยลูกเต๋าขึ้นมาเขย่า
เมื่อเธอเปิดฝาออก เลขสามก็ถูกเปิดเผย
เนลล์เลือก “ท้า” โดยไม่ลังเล
โจเอลยิ้มและหยิบโน้ตหมายเลข 3 ขึ้นมาบนโต๊ะแล้วเปิดออก ตาของเขาหยุดกะทันหัน ใบหน้าของเขาบูดเบี้ยว
โอเวนซึ่งนั่งอยู่ข้าง ๆ เขาสามารถอ่านข้อความในกระดาษได้อย่างง่ายดาย ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความสยองขวัญ
“ใครเป็นคนเขียนเนี่ย จูบกับเพศตรงข้าม!”
แม้แต่สุภาพบุรุษอย่างโอเวนก็อดไม่ได้ที่จะระเบิดคำสบถออกมา เป็นไปได้ว่าสิ่งที่เขียนในกระดาษเล็ก ๆ นั้นแปลกจริง
โจเอลอดหัวเราะไม่ได้ ในขณะที่ส่งโน้ตให้เนลล์แล้วพูดว่า “พี่สะใภ้ ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากช่วยพี่นะ แต่มันเป็นเรื่องจริง อืม ผมจะพูดยังไงดีล่ะ ผมช่วยไม่ได้จริง ๆ”
เนลล์มองกระดาษนั้นด้วยความสงสัย และเมื่อเธออ่าน เธอก็รู้สึกไม่ดี
อะไรวะ!?
จูบใครก็ได้ที่เป็นเพศตรงข้ามเป็นเวลาสิบนาที?
เนลล์อยากจะร้องไห้เพราะไม่คิดว่าโชคของเธอจะแย่ขนาดนี้ถึงได้คำท้าที่สุดจะร้อนแรงตั้งแต่รอบแรกเลย
เธอดึงแขนเสื้อของกิดเดียนแล้วพูดว่า “ไม่ ฉันจะไม่เล่นอีกแล้ว”
ทุกคนขมวดคิ้วทันทีเมื่อต่อต้าน “ไม่ พี่สะใภ้! พี่คงไม่ละอายใจหรอกนะ”
เนลล์ไม่ได้ตั้งใจจะกลับคำใด ๆ แต่จะจูบต่อหน้าคนจำนวนมากเป็นเวลาสิบนาทีเนี้ยนะ?
พระเจ้า! นี่มันเป็นรอบที่จะฆ่าเธอเลยนะ
