ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 414 มันไม่ใช่เรื่องของคุณ
ไม่ว่ามันจะน่าลำบากใจสักแค่ไหน โจเอลก็ต้องรับผิดชอบต่อสิ่งที่เขาก่อขึ้น
เขาถอนหายใจ
“เมื่อคืนผมเมามาก และขอโทษด้วยที่ทำให้คุณขุ่นเคือง แต่เนื่องจากเรื่องที่เกิดขึ้น เราทำใจยอมรับมันดีไหม?”
ดวงตาของลูซี่เบิกกว้าง
เธอไม่อยากเชื่อเลยว่าเขากล้าพูดแบบนี้
“ทำใจยอมรับเหรอ? ไปลงนรกซะ!”
เธอโกรธมากจนเตะโจเอลตกจากเตียง จากการเตะตามด้วยเสียงโครมครืน “ต่อให้ผู้ชายทุกคนในโลกนี้ตายไปแล้ว ฉันก็จะไม่อยู่กับคุณ คุณยังให้ฉันทนอยู่กับคุณหรือไง? ไปลงนรกซะ!”
หลังจากพูดจบ เธอไม่สนใจเขาและกระโดดลงจากเตียงในขณะที่ที่ห่อผ้าห่มไว้ แล้วเดินไปที่ห้องน้ำอย่างโกรธเคือง
ไม่นานก็มีเสียงน้ำไหลออกมาจากห้องน้ำ
โจเอลจับเข่าลุกขึ้นยืนด้วยรอยยิ้ม และมองไปทางห้องน้ำด้วยดวงตาที่หรี่ลงเล็กน้อย
ลูซี่อาบน้ำเสร็จอย่างรวดเร็ว
เมื่อเธอรีบออกมา เธอถูกห่อด้วยผ้าเช็ดตัวเท่านั้น ขณะที่ผมยาวเป็นกระจัดกระจายพาดบ่า ร่องรอยของคืนที่บ้าคลั่งก่อนหน้านี้สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน
เธอก้มลงหยิบเสื้อผ้าที่ขาดของเธอขึ้นจากพื้น และดูรังเกียจมันเล็กน้อย
จากนั้น สายตาของเธอก็เหลือบไปที่เสื้อเชิ้ตสีขาวที่ชายคนนั้นโยนลงไปบนโซฟา
แม้ว่าจะรู้สึกรังเกียจเล็กน้อย แต่ก็ไม่มีทางเลือกในเวลานี้ เธอจึงเดินไปหยิบเสื้อเชิ้ตสีขาวแล้วเดินไปที่ห้องน้ำ
โจเอลเปิดปากของเขาและต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เขาก็ช้าเกินไป
ประตูห้องน้ำถูกปิดลง ประมาณหนึ่งนาทีต่อมา ลูซี่ก็ออกมาอีกครั้งหลังจากสวมเสื้อของเขา
ผู้หญิงมีรูปร่างผอมเพรียวสูง 160 เซนติเมตร สวมเสื้อผ้าเกือบคลุมเข่าของเขา
โจเอลกลืนน้ำลาย
“นี่…”
“ฉันเตือนคุณแล้ว คุณไม่ได้รับอนุญาตให้พูดอะไรเกี่ยวกับเราแม้แต่คำเดียว!”
ก่อนที่เขาจะพูดจบ เขาก็ถูกผู้หญิงคนนั้นขัดจังหวะ
ลูซี่จ้องที่เขาอย่างดุเดือดและหลังจากคำเตือนสิ้นสุดลง เธอหยิบกระเป๋าของเธอแล้วเดินออกไปข้างนอก
สีหน้าของโจเอลทรุดลง
“คุณกำลังจะไปไหน?”
“ไม่ใช่ธุระอะไรของคุณ!”
ประตูถูกปิดลงอีกครั้ง!
จากนั้นห้องก็เงียบลงในทันที
โจเอลยืนอยู่ที่นั่น มองไปที่ประตูที่ถูกปิดอย่างกระแทก ครู่หนึ่งเขาก็ยิ้มอย่างขมขื่น
ในเวลานี้อีกด้านหนึ่ง
เนลล์กับกิดเดียนได้ขึ้นเครื่องบินไปยังประเทศ F แล้ว
หลังจากหายไปสี่ปีและกลับมายังที่ที่คุ้นเคย อารมณ์ของเนลล์ก็ซับซ้อน
เธอเคยคิดว่าหลังจากที่เธอจากไป เธออาจจะไม่มีวันไปที่นั่นอีกตลอดชีวิตที่เหลือของเธอ
โดยไม่คาดคิด แค่ผ่านมาสี่ปีเท่านั้น …
เป็นสี่ปีที่ทุกอย่างเปลี่ยนไป
เมื่อคาเลนเสียชีวิต ก็มี แดเนียล เลวี แต่ใครจะมาแทนที่อาวุโสเคที่เขาตายไปแล้ว?
เมื่อนึกถึงความพยายามครั้งก่อนของเขาในการช่วยเหลือเธอ เนลล์สัมผัสได้ถึภาระที่หน้าอกของเธอราวกับถูกหินกดทับและหายใจไม่ออก
โชคดีที่เธอไม่ได้อยู่คนเดียวในครั้งนี้
ยิ่งกว่านั้น กิดเดียนได้มากับเธอด้วย
เมื่อรู้สึกถึงอารมณ์ของเธอ ชายคนนั้นก็บีบมือเธอแล้วพูดว่า “เมื่อเราไปถึงที่นั่น เราอาจต้องไปเยี่ยมกริฟฟินก่อน ผมไม่ได้บอกใครเกี่ยวกับทริปนี้ยกเว้นเลียม เพราะเขาคือทายาทคนต่อไปของตระกูลกริฟฟิน ตระกูลกริฟฟินมีอำนาจมากในประเทศ F และน่าจะเป็นประโยชน์ในการสืบสวนของเรา”
เนลล์พยักหน้า
ตระกูลกริฟฟินย้ายออกมานอกประเทศเมื่อปลายศตวรรษที่ผ่านมา อำนาจที่อยู่เบื้องหลังก็ไม่อาจหยั่งรู้ได้
ท้ายที่สุดแล้ว ต้นกำเนิดของพวกเขามาจากสังคมของพวกนอกกฎหมาย หลังจากการก่อตั้งสาธารณรัฐประชาชนจีน พวกเขาก็ไปต่างประเทศ เนื่องจากการพัฒนาภายในประเทศไม่เอื้ออำนวย ด้วยวิธีการที่ไม่ธรรมดาและภูมิหลังที่มั่นคง พวกเขาเกือบจะครอบงำสังคมของพวกนอกกฎหมายทั้งหมดของประเทศ F
สำหรับการสืบสวนทั่วไป กิดเดียนก็คงจะไม่มีปัญหา แต่ถ้าเขาต้องการสอบสวนกองทหารมังกร ตระกูลโบฮิเนีย และการตายของอาวุโสเค เขาต้องการความช่วยเหลือจากครอบครัวกริฟฟิน
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เนลล์ก็สูดหายใจเข้าลึก ๆ
มันยังเร็วอยู่และเที่ยวบินทางไกลใช้เวลาอย่างน้อยเจ็ดหรือแปดชั่วโมง
เธอจึงพูดว่า “ไปพักผ่อนก่อนเถอะ กว่าเราจะไปถึงก็เช้าพอดี กลัวเราจะเจ็ตแล็ก”
กิดเดียนพยักหน้าและทั้งสองก็หลับตาเพื่อพักผ่อน
เครื่องบินมาถึงประเทศ F เวลาหกโมงเช้า
กิดเดียนได้แจ้งตระกูลกริฟฟินล่วงหน้าแล้ว ดังนั้นทันทีที่เขาลงจากเครื่องบิน เขาได้พบกับคนขับรถที่ตระกูลกริฟฟินส่งมาให้ ซึ่งมาต้อนรับพวกเขาที่สนามบิน
ทั้งสองกล่าวขอบคุณและขึ้นรถซึ่งพาพวกเขาไปที่กริฟฟิน
บ้านพักของตระกูลกริฟฟินตั้งอยู่ในพื้นที่ที่มั่งคั่งของเมืองหลินเมือง F อันมั่งคั่ง มันถูกล้อมรอบด้วยภูเขาและแม่น้ำ ครอบครองพื้นที่ที่ใหญ่กว่าสวนสาธารณะ เมื่อมองจากระยะไกล มันช่างสง่างามราวกับปราสาท พวกเขาเป็นครอบครัวชาวจีนอันดับหนึ่งในประเทศ F
รถขับเข้าไปในคฤหาสน์ ผ่านถนนที่มีต้นไม้บนพื้นราบ และในที่สุดก็หยุดที่หน้าวิลล่าอันรุ่งโรจน์
“คุณชายและคุณนายลีย์ เรามาแล้ว”
แม่บ้านเปิดประตูให้พวกเขา ทั้งสองก็ลงจากรถ และเดินเข้าไปในบ้านภายใต้การเดินนำของแม่บ้าน
“กิดเดียนและเนลลี่ มาถึงแล้ว”
ทันทีที่พวกเขาเดินเข้าไป พวกเขาได้ยินเสียงอบอุ่นของท่านผู้หญิงกริฟฟิน
อย่างที่คาดไว้เนลล์และท่านผู้หญิงกริฟฟิน รู้จักกันเพราะว่าพวกเขาชื่นชอบดวงดาว ดังนั้นพวกเขาจึงรู้จักกันดี
ทันทีที่พวกเขาเข้าไปในประตู พวกเขาได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่นจากหญิงชรา
“ฉันบอกเธอไปนานแล้วว่าเธอจะต้องมาเยี่ยมเมื่อมีเวลา เยี่ยมมากที่พวกเธอทุกคนมาอยู่ที่นี่แล้ว”
กิดเดียนและเนลล์ทักทายผู้คนที่นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นทีละคน ผู้คนจำนวนมากมาที่กริฟฟินโดยไม่คาดคิด
นอกจากพวกเขาสองคนแล้ว ดูเหมือนว่าตระกูลกริฟฟินจะมีแขกคนอื่นๆ
ท่านผู้หญิงกริฟฟินยิ้มและพูดว่า “มาเถอะ ฉันจะแนะนำเธอให้รู้จัก นี่คือพี่น้องที่อยู่ในตระกูลของคุณปู่ของคุณ นี่คือลุงโทบี้… นี่คือลุงไวท์…”
หลังจากการแนะนำรอบหนึ่ง เนลล์ก็เข้าใจอย่างทั่วไป
ผู้สูงอายุส่วนใหญ่มาจากสมัยช่วงนั้น ช่วงปลายศตวรรษที่ผ่านมาที่มีกระแสผู้คนไปต่างประเทศ คนกลุ่มนี้คงมาอยู่กับตระกูลกริฟฟินในสมัยนั้น
หลายทศวรรษต่อมา พวกมันเป็นกองกำลังที่ไม่สามารถประเมินค่าได้ในต่างประเทศ
ทั้งสองทักทายกันอย่างสุภาพ และก่อนที่พวกเขาจะได้นั่งลง พวกเขาก็ได้ยินเสียงอุทานด้วยความปิติยินดี
“พี่กิดเดียน ทำไมพี่ถึงมาที่นี่ได้? พระเจ้า ฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหม?”
ทุกคนตกใจเล็กน้อย
เนลล์หันศีรษะและมองไปรอบ ๆ เห็นเพียงว่าคน ๆ นั้นเป็นผู้หญิงที่แต่งตัวอย่างองอาจ
เธอดูธรรมดาแต่ตาของเธอตั้งตรงซึ่งทำให้เธอดูกล้าหาญ และผิวของเธอเป็นสีแทนอย่างแข็งแรง แตกต่างจากผู้หญิงคนอื่น ๆ ในประเทศจีน
เธอวิ่งไปอย่างตื่นเต้นและจับแขนของกิดเดียน
กิดเดียนขมวดคิ้วแต่ไม่ได้ปัดเธอออก เขาพูดอย่างเงียบ ๆ ว่า “อีวี่? พี่ไม่ได้เจอเธอมาสองสามปีแล้ว เธอโตขึ้นมาก ตอนนี้เธอเป็นผู้ใหญ่แล้ว”
ท่านผู้หญิงกริฟฟินมองไปที่เนลล์และแนะนำด้วยรอยยิ้มว่า “นี่คือหลานสาวของฉัน อีเวตต์ คาบอท เธออยู่ในกองทัพอากาศ เธอเติบโตขึ้นมาในประเทศจีนพร้อมกับกิดเดียนและคนอื่น ๆ”
เนลล์เลิกคิ้ว
