ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 422 ลอบสังหาร
“แน่นอนว่าองค์กรไม่เคยโกหก นอกจากนี้หากหัวใจของคนไม่อยู่ในองค์กรอีกต่อไป ก็ไม่มีประโยชน์ที่จะรักษาพวกเขาไว้อยู่ดี”
“ดีมาก งั้นฉันจะทำ”
“ดี เอเวลิน คุณไม่เคยทำให้ผมผิดหวัง ครั้งนี้ผมหวังว่าคุณคงจะไม่ทำเช่นกัน”
เอเวลินหัวเราะอย่างไม่มีอารมณ์ขัน
เธอวางสายโดยไม่พูดอะไรอีก
ลมกลางคืนพัดมาอย่างแรง เอเวลินเดินไปที่ระเบียงและจ้องมองไปที่ทะเลที่มีแสงไฟของเมือง เปลือกตาของเธอหย่อนลงเล็กน้อย
ผ่านไปครู่หนึ่ง เธอขบริมฝีปากและหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋า
เมื่อเปิดเครื่อง เธอเห็นหมายเลขโทรศัพท์ที่เพิ่งโทรหาเธอเมื่อไม่นานนี้ แววตาซับซ้อนแวบผ่านดวงตาของเธอ
“เซเว่น ฉันทำธุรกิจของฉันเสร็จแล้ว ฉันส่งคนไปตรวจสอบเรื่องที่คุณถามแล้ว และฉันมีข้อมูลบางอย่าง เธอสะดวกที่จะพบกับฉันตอนนี้หรือไม่?”
ในอีกด้านหนึ่ง เมื่อเนลล์ได้ยินคำขอของเอเวลินเธอก็ตกลงอย่างรวดเร็ว “แน่นอน เธออยู่ที่ไหน? ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหละ”
“เดี๋ยวฉันส่งที่อยู่ให้นะ”
“ตกลง”
หลังจากวางสาย ดวงตาของเอเวลินก็ฉายแววเย็นชา นิ้วที่คล่องแคล่วของเธอพิมพ์และส่งข้อความ
เมื่อเนลล์และกิดเดียนขับรถไปยังที่อยู่ที่ เอเวลินส่งมาพวกเขารู้ว่าที่นี่เป็นโรงแรมหรู
เนลล์ทำตามคำแนะนำของเอเวลินและขึ้นลิฟต์ไปที่ชั้น 48
ทันทีที่พวกเขาก้าวออกไปที่ห้องโถง พวกเขาพบว่าตัวเองอยู่ที่สวนบนดาดฟ้า ทันใดนั้นพวกเขาเห็นเอเวลินนั่งอยู่บนโซฟา
เธอถูกรายล้อมไปด้วยกลุ่มผู้ชายที่หัวเราะและหยอกล้อกัน ดูเหมือนว่าพวกเขากำลังพยายามทำให้เธอเมา
เนลล์ขมวดคิ้ว เธอเห็นว่าสีหน้าของเอเวลินดูเคืองเล็กน้อย เธอจึงรีบวิ่งไปผลักพวกผู้ชายออกไป เธอถามอย่างเคร่งขรึม “คุณกำลังทำอะไรอยู่?”
เมื่อคนเหล่านั้นเห็นเนลล์ พวกเขาก็หัวเราะ “โอ้ ผู้หญิงคนนี้มาจากไหน? เธอเองก็ดูน่าค้นหาเหมือนกันนะ!”
ขณะที่พวกเขาพูดกัน ก็มีคนเอื้อมมือไปแตะแก้มของเนลล์
อย่างไรก็ตาม มือของเขาสามารถไปถึงได้เพียงครึ่งทางก่อนที่มันถูกขวางด้วยฝ่ามือขนาดใหญ่ หลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงแตก ข้อมือของชายคนนั้นเพิ่งถูกหัก
ชายคนนั้นกรีดร้องและถอยหลัง เขาตะโกนว่า “ไอ้สารเลวตัวไหนมันกล้าแตะต้องฉัน?”
วินาทีต่อมา เข่าของเขาถูกเตะจากด้านหลัง ขาของเขาสั่นสะท้านพร้อมกับเขาทรุดตัวลงกับพื้นด้วยเสียงดัง
“ตุ้บ”
กิดเดียน ลีย์ ตะคอกกลับไป “ระวังปากด้วย!”
ผู้ชายคนนั้นกำลังแพ้ เขาเงยหน้าขึ้นมองที่กิดเดียน เพียงแค่เหลือบมองเครื่องแต่งกายของกิดเดียนก็เพียงพอแล้วที่จะบอกว่าเขาไม่ใช่คนที่จะล้อเล่นด้วย ชายคนนั้นไม่กล้าพูดอะไรอีก เขาประคองแขนที่บาดเจ็บและเดินกะเผลกออกไป
เอเวลินดูเหมือนเธอมีสติเล็กน้อย เธอยิ้มให้เนลล์ “เซเว่น เธอมาแล้ว มาดื่มกันเถอะ!”
เนลล์มองดูสภาพที่มึนเมาของเอเวลินอยู่และขมวดคิ้วอย่างลึกซึ้ง
กิดเดียนก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว
“เธอไม่ได้บอกว่าเธอมีข้อมูลที่จะส่งต่อให้เราเหรอ? ทำไมเธอถึงเมาขนาดนี้ล่ะ”
แม้แต่เนลล์ก็ยังสับสน
อย่างไรก็ตาม เนลล์ไม่ได้ติดต่อกับกองทหารมังกรมาเป็นเวลานาน แม้ว่า เอเวลิน บรู๊ค ถึงจะเคยเป็นเพื่อนที่ดีของเธอ แต่ก็ไม่ได้ติดต่อกันมาหลายปีแล้ว เนลล์ไม่ได้รู้เรื่องชีวิตของเอเวลินมากนัก
เธอจึงไม่พูดอะไร เธอพูดเบา ๆ ว่า “พาเธอกลับก่อนแล้วค่อยคุยกันทีหลัง นี่ไม่ใช่ที่ที่ดีสำหรับการพูดคุยเรื่องดังกล่าว”
กิดเดียนพยักหน้าเห็นด้วย
เนลล์ก้าวไปข้างหน้าและคว้าแก้วไวน์จากมือของ เอเวลิน “หยุดดื่มก่อน ตามฉันมา!”
ด้วยเหตุนี้ เนลล์จึงพยุงช่วยเอเวลินให้ลุกขึ้นจากโซฟา
“ไม่ ไม่ เธอต้องดื่มกับฉัน! ฉันยังไม่พอ”
เอเวลินบ่นพลางเอื้อมมือไปหยิบแก้วของเธอ
เนลล์เพิกเฉยต่อการประท้วงของเธอและลากเธอไปด้วย
เนลล์ตัวเล็กมาก ดังนั้นจึงเป็นเรื่องยากมากสำหรับเธอที่จะช่วยเหลือเอเวลิน ซึ่งอยู่ในสภาพเมาสุรา
กิดเดียนทนดูไม่ได้ เขาจึงก้าวขึ้นไปช่วยเธอ “ผมช่วย”
เขาพาหญิงสาวขี้เมามาออกจากเนลล์และทั้งสองคนก็อุ้มเอเวลินขึ้นขณะที่พวกเขาเดินทางกลับ
ในชั่วพริบตาก็มีแสงสว่างวาบขึ้นมาทันที
วินาทีต่อมา ‘ตุ๊บ’ กิดเดียนถูกเตะให้ถอยหลังไปสองก้าว
เลือดสดสาดกระจายไปทั่วอากาศ ก่อนที่กิดเดียนจะรู้ตัว เขาก็คุกเข่าลงกับพื้นพร้อมกับอ้าปากค้าง
เนลล์ก็ตกตะลึงจนช็อค เธอเพียงแค่ยืนอยู่ที่นั่นและไม่สามารถตอบสนองอะไรได้เลย
แล้วเธอก็เห็นเอเวลินหยิบมีดสั้นออกมา พระเจ้าเท่านั้นที่เธอรู้ว่าจะกระโดดไปข้างหน้าและแทงไปที่หัวใจของเขา
เนลล์รู้สึกว่าหัวใจของเธอหยุดเต้น
ปากของเธออ้าปากค้างเมื่อร่างกายของเธอยืนนิ่งอยู่กับที่ ราวกับว่าเวลาได้หยุดนิ่งและโลกก็เงียบไปโดยสิ้นเชิง
จน…
ชายผู้นั้นหายใจหอบ อาเจียนเป็นเลือด และล้มลงกับพื้น
ในที่สุด เนลล์ก็ตอบสนอง เธอรีบวิ่งไปหาเขาด้วยเสียงกรีดร้องโหยหวน
“กิดเดียน ลีย์!”
ผู้คนที่อยู่ใกล้เคียงได้รับการแจ้งเตือนด้วยเสียงกรีดร้องของเธอ เมื่อพวกเขามองข้ามไปและเห็นคนนอนอยู่บนพื้นเต็มไปด้วยเลือด ใบหน้าของทุกคนซีดเผือดและตะโกนด้วยความตื่นตระหนก
ความโกลาหลในร้านอาหาร เนลล์พยายามเข้าไปหากิดเดียนหลังจากพยายามอยู่ชั่วครู่ เขาถูกแทงที่หน้าอกสองครั้ง และเลือดก็ไหลอย่างไม่หยุด
เธออยากจะเอื้อมมือไปกดที่แผล แต่ไม่รู้ว่าจะกดตรงไหน เลือดสีแดงฉานเปื้อนหน้าอกของเขาไปหมดแล้ว เธอมองไม่เห็นอะไรเลย
เนลล์เงยหน้าขึ้นมองคนร้าย เอเวลินยืนอยู่ตรงนั้นด้วยดวงตาที่กระจ่างและชัดเจน ไม่มีความมึนเมา
หยาดน้ำตาเริ่มร่วงหล่นจากดวงตาของเนลล์ เธอจ้องที่เอเวลินด้วยความเกลียดชังที่เปิดเผย
เอเวลินหน้าซีดเล็กน้อยแต่ไม่ได้พูดอะไร
คนผู้นี้ซึ่งเคยคุ้นเคยกับเธอมาก่อน บัดนี้ดูเหมือนคนแปลกหน้าที่น่าสะพรึงกลัว
“รถพยาบาล กรุณาโทรเรียกรถพยาบาลหน่อยสิ!”
คนที่มีจิตใจเมตตากรุณาช่วยเรียกรถพยาบาลอย่างรวดเร็ว
เนลล์กอดกิดเดียนแน่นในอ้อมแขนของเธอ ร้องไห้อย่างหนักจนเธอไม่สามารถแม้แต่จะเปล่งเสียง
แววตาของเอเวลินแสดงความไม่พอใจเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะหันหลังกลับ
ไม่มีใครหยุดเธอ เนลล์ทำได้แค่มองดูคนร้ายหลบหนีไปท่ามกลางฝูงชน
เนลล์โอบกอดกิดเดียนไว้แน่นและพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือว่า “กิดเดียน ลีย์ คุณต้องไม่เป็นไรนะ ลืมตาของคุณและมองมาที่ฉัน คุณต้องรอดนะ อดทนไว้ก่อน คุณต้องอดทนนะ”
ความกลัวที่ไม่มีที่สิ้นสุดได้เพิ่มพูนขึ้นจากก้นบึ้งของหัวใจของเธอ ราวกับมีมือยักษ์จับเธอไว้และลากเธอเข้าไปในขุมนรก
เนลล์ไม่เคยรู้สึกกลัวขนาดนี้มาก่อน
เธอตกใจมากจนไม่สามารถแม้แต่จะไล่ตามคนร้าย กลัวจนไม่สนใจว่าทำไม
ทั้งหมดที่เธอรู้ก็คือจะต้องไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเขา เขาต้องไม่ตาย!
ไม่ได้อย่างแน่นอน
กิดเดียนหลับตาลง พูดไม่ออก เขาทำได้เพียงจับมือเธอแน่น
มือนั้นเปรียบเสมือนเครื่องช่วยชีวิตของเนลล์ไว้ นิ้วของเธอถูกมือของเขากดไว้ แต่เธอก็ไม่รู้สึกเจ็บปวดใด ๆ
เนลล์จับกิดเดียนไว้ จิตใจของเธออยู่ในความสับสน เธอนึกถึงเหตุผลที่พวกเขามาที่ประเทศ F รวมถึงโทรศัพท์จากเอเวลินอย่างกะทันหัน
ทันใดนั้นเธอก็เข้าใจ เธอสะอื้นไห้ “ฉันขอโทษ ทั้งหมดเป็นความผิดของฉัน ความผิดของฉันทั้งหมด ฉันไม่ควรให้เธอมากับฉัน ฉันมันโง่เองที่เชื่อเธอ คุณจะไม่เป็นไร ได้โปรด”
