ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก – บทที่ 426 เขาจะกลายเป็นพ่อคน

ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 426 เขาจะกลายเป็นพ่อคน

หลังจากที่เบลีย์ออกจากอาคาร เขาก็ไปโรงพยาบาลทันที

เมื่อรู้ว่า กิดเดียน ลีย์ ไม่เป็นไร เขารู้สึกโล่งใจอย่างแท้จริง

ในเวลานี้ภายในวอร์ดวีไอพี

เนลล์ลืมตาขึ้นและยกผ้าห่มขึ้นโดยสัญชาตญาณเพื่อลุกจากเตียง แต่พยาบาลก็หยุดโดยสัญชาตญาณ

“คุณคะ การตั้งครรภ์ของคุณมีความเสี่ยง คุณต้องพักผ่อนให้มากกว่านี้”

พยาบาลพยายามช่วยเธอนอน แต่เนลล์จับแขนเธอแล้วถามว่า “กิดเดียน ลีย์ เขาฟื้นหรือยัง?”

เบลีย์ซึ่งกำลังจะป้อนอาหารเสริมบางอย่างสำหรับเธอ ได้ยินคำถามนี้ความเจ็บปวดท่วมท้นหัวใจของเขา ก็พุ่งขึ้นมาในดวงตาของเขา

สิ่งแรกที่พี่สะใภ้สนใจเมื่อตื่นนอนไม่ใช่ตัวเอง

เบลีย์สูดหายใจเข้าลึก ๆ ในไม่ช้าสีหน้าของเขาก็กลายเป็นปกติ เขาเดินเข้าไปด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน เมื่อมองไปที่เนลล์ที่ยังคงยืนกรานว่าจะออกไปข้างนอก เขาก็ทำให้เธอสงบลง

“พี่ใหญ่สบายดี เขาเพิ่งได้รับการผ่าตัดใหญ่ ดังนั้นเขาจึงยังอยู่ในอาการโคม่า พี่สะใภ้ไม่ต้องห่วง พี่ต้องดูแลตัวเองก่อน ด้วยวิธีนี้เมื่อเขาตื่นขึ้นเขาจะได้รู้สึกโล่งใจ”

เนลล์หลับตาลงโดยไม่รู้ตัวและใช้ปลายนิ้วลูบท้องของเธอ หัวใจที่วิตกกังวลของเธอค่อย ๆ สงบลง

ตอนนี้เธอไม่ได้ตัวคนเดียวอีกต่อไปแล้ว เธอควรดูแลตัวเองให้ดี จากนั้นเมื่อเขาตื่นขึ้น เธอจะสามารถบอกเขาได้ว่าเธอกำลังอุ้มลูกของเขาอยู่

หางตาของเนลล์ย่นเล็กน้อย เธอนึกภาพใบหน้าของกิเดียนที่ดูประหลาดใจเมื่อเขารู้เรื่องนี้

เมื่อเห็นว่าอารมณ์ของเนลล์คงที่แล้ว เบลีย์ก็เหลือบมองพยาบาลเพื่อส่งสัญญาณว่าเธอจะไม่จากไป แค่มีเขาอยู่ตรงนั้นก็พอ

หลังจากที่พยาบาลจากไป เบลีย์ก็ให้เนลล์กินอาหารเช้าของเธอ มีหลายเหตุการณ์เกิดขึ้นเมื่อเร็ว ๆ นี้ และเธอกินน้อยมาก เธอไม่เพียงต้องการสารอาหารเท่านั้น แต่ลูกน้อยของเธอก็ต้องการสารอาหารเหล่านี้ด้วย

เนลล์ต่อสู้อย่างหนักเพื่อระงับความกังวลของเธอที่มีต่อกิดเดียน หลังจากรับประทานอาหารแล้ว เธออยากจะไปเยี่ยมเขาเป็นการส่วนตัว เบลีย์รู้ว่าเขาไม่สามารถหยุดเธอได้ เขาจึงพาเธอไปที่นั่น

“ฉันอยากอยู่เป็นเพื่อนเขา พวกนายช่วยออกไปก่อนนะ”

เนลล์นั่งเงียบ ๆ ข้างเตียงกิดเดียน เมื่อมองดูผิวที่ซีดบนใบหน้าของเขา หัวใจของเธอก็ปวดร้าวมากขึ้นไปอีก แม้แต่เสียงของเธอก็แหบแห้ง

“เอาล่ะ เราจะรอข้างนอก ถ้ามีอะไรก็บอกเราได้นะ”

เบลีย์และคนอื่น ๆ เห็นด้วยและออกไปข้างนอกเพื่อไม่ให้รบกวนพวกเขา

เนลล์จับมือกิดเดียนอย่างเบา ๆ ช่วงเวลาที่เธอจับมือเขา ความเหน็ดเหนื่อยที่เธอได้รับในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาก็ลดลง เธอรู้สึกปลอดภัยอีกครั้ง

เธอเอนกายลงข้างเขาและพักพิงกับเขา

กิดเดียน ลีย์ คุณจะต้องหายดีในเร็ว ๆ นี้!

คุณต้องดีขึ้น ทั้งลูกของเราและฉันต่างก็รอคุณอยู่

ในที่สุดกิดเดียนก็ตื่นขึ้นในตอนเย็นของวันรุ่งขึ้น

แสงอาทิตย์ยามพลบค่ำส่องผ่านหน้าต่างอาบไปทั่วห้องด้วยแสงสีทอง

เมื่อเขาลืมตาขึ้น เขาเห็นใครบางคนนั่งอยู่ข้างเตียง ศีรษะของพวกเขามองไป ดูเหมือนกำลังปอกเปลือกแอปเปิ้ลอยู่

เธอจดจ่อมากจนไม่รู้ว่าเขาตื่นแล้ว

เขามองไปรอบ ๆ และเห็นว่ามีผลไม้ที่ปอกแล้วจำนวนหนึ่งวางเรียงรายอยู่ข้างเตียงของเขาอย่างเรียบร้อย เขาสงสัยว่าเธอนั่งอยู่ที่นี่และปอกผลไม้มานานแค่ไหนแล้ว

กิดเดียนรู้สึกว่าหัวใจของเขาละลาย

เนลล์เกิดมาอย่างงดงาม เธอยังดูน่าทึ่งอีกด้วยเมื่อทำงาน

คลื่นแห่งความอ่อนโยนเพิ่มขึ้นในหัวใจของเขา เขายกมือที่เข็มติดอยู่ขึ้นพร้อมกับนิ้วที่เรียวยาวของเขาแตะไปที่ข้อมือของเนล “เนลลี่”

เนลล์ชะงักไปชั่วขณะ

หลังของเธอยืดตรงขึ้น เธอหันกลับมา กิดเดียน ลีย์ หน้าซีดอย่างเหลือเชื่อแต่ก็รู้ว่าตื่นอยู่แน่ ๆ

เขาตื่นแล้ว!

วินาทีถัดมา เธอดึงเขาเข้าไปกอดแน่นโดยไม่รอให้ชายบนเตียงตอบสนอง “กิดเดียน”

แม้ว่า เนลล์จะมีรูปร่างเล็ก แต่เธอก็โอบกอดชายร่างใหญ่อย่างเขาไว้ได้

เธอจับเขาไว้ด้วยความแข็งแกร่งที่น่าประทับใจ เธอปรารถนาที่จะห่อหุ้มเขาไว้ในกระดูกของเธอ ผสานเข้ากับกระแสเลือดของเธอ เพื่อที่เขาจะได้อยู่กับเธอตลอดไป

“…เนลลี่!”

“กิดเดียน ลีย์! รู้ไหมว่าฉันกลัวแค่ไหน เลือดบนร่างกายของคุณ… พื้นทั้งหมดนั้นถูกคลุมไปด้วยเลือด ฉันกลัวมากว่าคุณจะทิ้งฉันไป… คุณรู้ไหมว่าฉันดีใจแค่ไหนที่ได้เห็นคุณมีชีวิตอยู่… ฉัน… พวกเรา…”

“ผมรู้… เนลลี่”

กิดเดียนขยับจากอ้อมกอดของเนลล์และเช็ดน้ำตาแห่งความปิติออกจากใบหน้าของเธอ “ผมรู้”

เนลล์ก้มศีรษะลงจูบเขา

จากนั้น เธอยืนอยู่ต่อหน้าเขา มองตรงเข้าไปในดวงตาของเขา และพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “คุณลีย์สุดที่รัก ขอแสดงความยินดีด้วย”

ขณะที่เธอพูด เธอก้มลงมองเขาแบบตาต่อตา

เธออยู่ใกล้เขามาก

กิดเดียนคิดในใจ

“ฉันท้อง คุณกำลังจะเป็นพ่อคน”

คำพูดนั้นพูดออกมาเบา ๆ แต่รู้สึกเหมือนเป็นเสียงที่ไม่มีตัวตนในหูของเขา

คุณจะเป็นพ่อคน

พ่อ?!

จิตใจของกิดเดียนว่างเปล่าไปสามวินาที สามวินาทีต่อมา เขาดึงเนลล์อย่างไม่ต้องสงสัยเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของเขา เสียงของเขาสั่นด้วยความตื่นเต้น

“จริง ๆ เหรอ?”

“ใช่”

“ลูกของเรา”

กิดเดียนเหลือบมองไปยังหน้าท้องที่แบนราบของเนลล์และพูดช้า ๆ

มีเสียงเคาะประตูด้านนอก

จากเสียงนั้น กิดเดียนก็รู้ว่าแขกคนนั้นคือ แมทธิว สตาร์ค

ทั้งสองคนก็สงบลง เนลล์รอให้กิดเดียนปล่อยเธอไป ปาดน้ำตาออกจากใบหน้า แล้วเดินไปเปิดประตู

“คุณจับ เอเวลิน บรู๊ค ได้ใช่ไหม?”

เนลล์พาแมทธิวไปที่เตียงในโรงพยาบาลของกิดเดียน เธอเอาไม้จิ้มฟันจิ้มไปที่แอปเปิ้ลชิ้นหนึ่งแล้วยื่นให้กิดเดียน

“เธอถูกจับแล้ว อย่างไรก็ตาม ในตอนนี้เธอดูเหมือนเป็นคนที่ป่วยทางจิต ผมเลยให้เธออยู่ที่อื่นแล้ว เมื่อเธอดีขึ้น…”

แมทธิวลังเล

“พาเธอมาที่นี่”

กิดเดียน ลีย์ ไม่ได้ให้โอกาสแมทธิวลังเลใจเลย

เขามองดูบาดแผลที่หน้าอกของเขา ความอ่อนโยนในดวงตาของเขาลดลงและถูกแทนที่ด้วยออร่าสีดำ

หลังจากลังเลอยู่บ้าง แมทธิวก็ส่ง เอเวลิน บรู๊ค เข้าไปในห้องของโรงพยาบาล

เนลล์รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

เอเวลิน บรู๊ค ไม่ใช่ เอเวลินที่เธอจำได้อีกต่อไป

ความงามและเสน่ห์ที่ครั้งหนึ่งเคยมีความหมายเหมือนกันกับเอเวลินตอนนี้ไม่มีที่ไหนเลยที่จะพบ ผมของเธอกระเซิงและเธอดูเหมือนหมาป่าที่ดุร้าย เธอมองดู กิดเดียน ลีย์ ที่ดูสงบด้วยแววตาที่อาฆาตแค้น เธอสั่นสะท้านไปทั้งตัว

“อีฟ…” เนลล์กำลังจะพูด

“คุณลีย์… คุณโชคดีมาก”

เอเวลินเงยหน้าขึ้นและพูดอย่างประชดประชัน

เนลล์หันไปมองกิดเดียน

เมื่อเห็นว่า กิดเดียน ลีย์ ไม่แสดงสีหน้าใด ๆ เนลล์จึงหันกลับมามองเอเวลิน

“กิดเดียน ลีย์! คนอย่างคุณแต่งกายด้วยชุดสูทและรองเท้าหนังตลอดทั้งวัน สั่งสอนเกี่ยวกับความยุติธรรมและศีลธรรม แต่คุณยังคงก่ออาชญากรรมต่อมนุษยอย่างนับไม่ถ้วน คุณไม่สนเรื่องชีวิตมนุษย์สักนิด! เพื่อเงินและอำนาจ คุณยอมทำทุกอย่าง!

“ฮ่าฮ่าฮ่า ฉันบอกคุณไว้ก่อนในไม่ช้านี้ คุณจะต้องได้ชดใช้ความผิดทั้งหมดของคุณ!”

อารมณ์ที่สั่งสมมาเนิ่นนานได้ปะทุขึ้นในพริบตาเดียว อดีตที่สงบเยือกเย็นและสง่างาม เอเวลิน บรู๊ค คนที่ยืนอยู่ข้างหน้าพวกเขาตอนนี้ถูกควบคุมด้วยการล้างแค้นถึงเจ็ดปี และตอนนี้ก็กรีดร้องใส่พวกเขาเหมือนคนบ้า

ไม่ใช่เพื่อนสนิทและคนสนิทของเธออีกต่อไป ผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขาดูดุร้ายและน่าสมเพช ไม่มีร่องรอยของ เอเวลิน บรู๊ค หลงเหลืออยู่ในตัวเธอเลย