ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 429 เธอมีค่าหมื่นล้าน
ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของเลียม!
ทุกอย่างมันกำลังดีอยู่แล้ว เขาบอกว่าเขาจะไม่กลับมาในตอนนี้ แต่ตอนนี้เขาอยู่ที่นี่แล้ว!
ถ้าเขาไม่ตรวจสอบบัญชีล่วงหน้า ถ้าเขาไม่แจ้งคณะกรรมการ ถ้าไม่ใช่เพราะเขา…
ฉันจะจบลงแบบนี้หรือไง?
สการ์เล็ตจ้องเลียมอย่างดุเดือด แววตาเต็มไปด้วยความตั้งใจที่จะข่มขู่เขาผ่านความอาวุโสของเธอที่เหนือเขา
อย่างไรก็ตาม เมื่อเธอได้พบกับความเยือกเย็นที่เย็นยะเยือกของเลียมแทน ราวกับว่าหนูได้พบกับแมว เธอเบือนหน้าหนีโดยไม่รู้ตัวเมื่อความกลัวเพิ่มขึ้นในหัวใจของเธอ
“วิลเลียมอยู่ที่ไหน?” ท่านผู้หญิงถาม
“ฉัน ฉันไม่รู้” สการ์เล็ตพูดอย่างเงียบ ๆ
“แกไม่รู้เรื่องนี้เลยเหรอ? แล้วรู้อะไรบ้างไหม?”
ท่านผู้หญิงโกรธจัดและขว้างถ้วยชาใส่เธอ สการ์เล็ตไม่กล้าที่จะหลีกเลี่ยงและถ้วยชาก็กระแทกเข้าที่ใบหน้าของเธอ สถานการณ์อยู่ในความสับสนวุ่นวาย
โชคดีที่ชาไม่ร้อน ท่านผู้หญิงยังคงแสดงความเมตตา เธอไม่ได้ทำร้ายสการ์เล็ตมากนัก ยกเว้นรอยฟกช้ำที่หน้าผากของเธอ
มันน่าอายจริง ๆ สำหรับเธอ
“ยังจะไม่พูดอีกเหรอ?” จัสตินตะโกนขณะกัดฟัน
แม่ของเธอโกรธ หลานชายของเธอโกรธ เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จัสติน พี่ชายของเธอที่ไม่รู้อะไรก่อนหน้านี้จะไม่ผิดหวัง
“ฉันไม่รู้จริง ๆ ฉันติดต่อเขาไม่ได้ตั้งแต่เมื่อคืนนี้ ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาไปที่ไหน?” สการ์เล็ตพูดขณะร้องไห้ด้วยความกลัว
“สมควรตายจริง ๆ!” จัสตินชี้ไปที่หน้าผากของเธอแล้วตะโกน “นังนี่! ถ้าเขากล้าวิ่ง ฉันจะหักขาเขา! โซอี้ แจ้งตำรวจ!” เขาพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืนด้วยความโกรธ
สีหน้าของสการ์เล็ตเปลี่ยนไปทันทีที่เธอได้ยินว่าพวกเขากำลังจะโทรหาตำรวจ เธอคว้าเสื้อของจัสตินขณะร้องไห้
“พี่ อย่าเรียกตำรวจนะ ฉันขอร้องพี่อย่าโทรหาตำรวจ ฉันจะขอให้เขาคืนเงินให้ทันที อย่าโทรหาตำรวจเลย วิลเลียมจะถูกทำลายอย่างสิ้นเชิงถ้าเขาโดนแจ้งความ”
“คุณคิดว่าครอบครัวคาบอท สามารถจ่ายเงินได้จริงหรือไง?”
จัสตินสะบัดเธอออกอย่างเคร่งขรึมก่อนจะพูดว่า “ถ้าไอ้สารเลวนั่นจะเป็นสมุนที่ดี ฉันก็ยอมทนกับการติดต่อลับ ๆ ของเขา แต่ตอนนี้มันได้วางแผนสำหรับเราไว้แล้ว ตระกูลกริฟฟิน! คิดว่าฉันจะยังสุภาพกับมันอยู่ไหม?”
หลังจากนั้น ขณะที่เขาจะขอให้โซอี้โทรหาตำรวจ โทรศัพท์ของเลียมก็ดังขึ้น
ตาของเลียมหรี่ลงเมื่อเขามองดูตัวเลขที่แสดงบนโทรศัพท์
เขายกแขนขึ้นเพื่อหยุดการกระทำของจัสติน
สายตาของทุกคนจับจ้องมาที่เขา พวกเขาไม่รู้ว่าเขาหมายถึงอะไร
เลียมรับสาย
เสียงที่บูดเบี้ยวของวิลเลียมดังขึ้นจากทางโทรศัพท์ “เฮ้ แจ็คแมน ทายสิว่าฉันอยู่ที่ไหน?”
เลียมขมวดคิ้วเล็กน้อย เขามีความรู้สึกไม่ดี
“ฉันอยู่บนร่างผู้หญิงของ กิดเดียน ลีย์ ความรัดกุม ความอ่อนโยน ช่างน่าชื่นใจยิ่งนัก! นายท่านเลียม ไม่แปลกใจเลยที่คนอย่างคุณจะชอบคนสวยแบบนี้ ไม่เลวเลยจริง ๆ”
สีหน้าของเลียมเย็นชาทันที
“ฮิฮิ ไม่ต้องกังวล เธอไม่ใช่ผู้หญิงของคุณด้วยซ้ำ ทำไมคุณถึงกังวลล่ะ? ฉันมาถึงจุดที่ไม่มีทางกลับมาแล้ว ฉันรู้ดี ตระกูลกริฟฟินจะไม่มีวันปล่อยฉันไป
“ในตอนนั้น ทำไมฉันไม่ทำการครั้งใหญ่แทนล่ะ? ฉันจะไม่ทำอะไรแกเพราะแกเป็นหลานชายของฉัน แต่ฉันไม่มีวิธีที่จะติดต่อกับ กิดเดียน ลีย์ ดังนั้นแกช่วยฉันบอกเขาที
“บอกเขาว่าผู้หญิงของเขาอยู่ในมือของฉันแล้ว ถ้าเขาต้องการให้ผู้หญิงของเขาปลอดภัย ให้เขาโทรหาฉันทันที ถ้าไม่อย่างนั้นก็คงจะสายเกินไป”
“วิลเลียม คาบอท!” เลียมตะโกนขณะที่เขากระแทกโต๊ะและยืนขึ้น เส้นเลือดที่หน้าผากของเขาแสดงออกมาให้ได้เห็น
“ฮะ! มันไม่มีประโยชน์สำหรับแกที่จะโกรธเลย! อันที่จริง ถ้าผู้หญิงของแกอยู่ที่นี่ ฉันก็จะลักพาตัวเธอมา แต่โชคดีสำหรับแก เธอไม่เป็นเช่นนั้น
วิลเลียมหยุดครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ขอให้เขาเตรียมเงินหนึ่งพันล้านแล้วมาที่ท่าเรือชิงเจียงเพื่อแลกเปลี่ยนกับฉันภายในสองชั่วโมง! ถ้าเขาไม่มา ก็อย่าโทษฉันที่หยาบคายกับเธอ!”
วิลเลียมวางสายหลังจากที่เขาพูดจบ
หลังจากนั้นเขามองไปที่คนที่อยู่มุมหัวโต๊ะ
“ผมทำสิ่งที่คุณต้องการแล้ว คุณจะปล่อยผมจริง ๆ ไหม?”
“แน่นอน”
ชายคนนั้นเปิดปากของเขาในขณะที่หันหลังให้กับวิลเลียม เขามีรูปร่างผอมบางแต่สูง สวมหมวกและหน้ากาก ร่างกายของเขาถูกปกคลุมไปทั้งตัว เขายังมีเสียงเหมือนหุ่นยนต์ ดังนั้นจึงไม่มีทางบอกตัวตนของเขาได้
วิลเลียมคิดอยู่ครู่หนึ่งและลังเล
“คุณคิดว่ากิดเดียนจะมาช่วยผู้หญิงคนนี้จริง ๆ เหรอ? นั่นคือหนึ่งพันล้าน! มันจะเป็นราคาที่สูงเกินไปหรือเปล่า?”
“ฮะ! คุณคิดว่าหนึ่งพันล้านเหรียญมีค่าสำหรับกิดเดียนมากไหมล่ะ?”
“ไม่มาก แต่ก็ไม่น้อยเช่นกัน ท้ายที่สุดแล้วมันก็เพื่อผู้หญิง”
“ในสายตาของคุณ ผู้หญิงเป็นเพียงของเล่น แต่สำหรับบางคนก็แตกต่างออกไป ไม่ต้องกังวลไป! ที่จริงแล้วแม้ว่าราคาจะสูงถึงหมื่นล้าน แต่เขาก็ยังจะช่วยเธอตราบเท่าที่เขาสามารถจ่ายได้
ชายคนนั้นมองดูนาฬิกาของเขาขณะที่เขาพูดจบ “มันดึกแล้ว พวกเขาควรจะออกมาเร็ว ๆ นี้ ดังนั้นผมจะไปเดี๋ยวนี้”
วิลเลียมพยักหน้าขณะมองดูชายคนนั้นลงจากเรือหาปลาและขึ้นเรือเร็วทันที
อีกด้านหนึ่งในโรงพยาบาล
เลียมพาคนมาด้วยและมาที่วอร์ดของกิเดียน
เลียมถ่ายทอดข้อความของวิลเลียมได้สำเร็จและมองดูท่าทางของชายผู้นี้ขณะที่เขานอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล
กิดเดียนมีสีหน้าเย็นชา ซึ่งไม่ได้โกรธอย่างที่คิด
เลียมเลิกคิ้วด้วยความตกใจและพูดอย่างเงียบ ๆ “ตอนนี้คุณบาดเจ็บสาหัส ถ้าคุณไปไม่ได้ ผมจะไปแทนคุณ”
“ไม่จำเป็น”
กิดเดียนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
เขามองคนที่อยู่ข้าง ๆ เขาเพื่อขอให้เขาถอดท่อ IV ออก
“ผมจะไปที่นั่นเอง”
“ประธาน!”
แมทธิวตะโกนอย่างกังวล
“คุณไปไม่ได้ ตอนนี้คุณยังบาดเจ็บอยู่ นอกจากนี้ วิลเลียมยังบ้าที่กล้าทำสิ่งนี้ คุณจะตกอยู่ในอันตรายถ้าคุณไป”
เลียมขมวดคิ้วเล็กน้อย
“แม้ว่าผมจะไม่อยากที่จะยอมรับมัน แต่เขาก็ยังเป็นหนึ่งในสมาชิกในตระกูลของเรา ท้ายที่สุดเป็นเพราะเรื่องตระกูลของผมที่ส่งผลต่อเนลล์ ดังนั้นผมจึงไปดีกว่า”
กิดเดียนเลิกคิ้วและจ้องมาที่เขา
“คุณคิดว่าเขาจะปล่อยเธอ ถ้าคุณไปที่นั่น?”
เลียมหยุดนิ่ง
วิลเลียมกล่าวอย่างชัดเจนว่า เขาต้องการให้กิดเดียนคุยโทรศัพท์ ถ้าเขารู้ว่าคนที่ไปที่นั่นไม่ใช่กิดเดียน เขาอาจจะไม่ปล่อยเธอ
แมทธิวเห็นดังนั้นก็พูดอย่างกังวลว่า “ทำไมไม่ให้ผมปลอมตัวเป็นประธานแล้วไปแทนล่ะ? เราสูงพอ ๆ กัน นอกจากนี้ วิลเลียมยังเคยเห็นประธานเพียงแค่ครั้งเดียว เขาไม่คุ้นเคยกับรูปลักษณ์ของประธาน ตราบใดที่ผมปลอมตัวอย่างถูกต้อง เขาอาจจะไม่รู้”
อย่างไรก็ตาม คำแนะนำของเขาถูกปฏิเสธโดยกิดเดียน
“ไม่จำเป็น ฉันจะไปที่นั่นเอง รอข่าวจากฝั่งนี้”
“ประธาน!”
“นี่คือคำสั่ง!”
น้ำเสียงของกิดเดียนเย็นลง พยาบาลจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องถอดท่อ IV ออกจากมือนี้
