ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 430 ลักพาตัวเพื่อเรียกค่าไถ่
เลียมไม่สามารถพูดอะไรได้มากเมื่อเห็นสิ่งนี้
“ถ้างั้นก็ให้ระมัดระวังและปฏิบัติตามสถานการณ์ คุณไม่จำเป็นต้องพูดมากกับคนบ้าที่ถึงจุดสิ้นสุดของเชือก ถ้ามีอะไรผิดพลาดก็ฆ่าเขาซะ เราจะปกป้องคุณอย่างเป็นความลับ”
กิดเดียนพยักหน้า
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
เนลล์ตื่นขึ้นจากได้ยินเสียงฝีเท้า
เธอยังคงเวียนหัวเล็กน้อย ดวงตาของเธอยังรู้สึกหนักและยากที่จะเปิดขึ้น หลังจากลืมตาขึ้นเล็กน้อย เธอรู้สึกราวกับว่าเธอถูกความมืดห้อมล้อม รังสีของแสงส่องเข้ามาจากด้านนอกอย่างไม่ไกลนัก และเธอก็เห็นร่างที่เดินไปเดินมาอย่างแผ่วเบา
สถานที่นี้คือที่ไหนกัน?
ความคิดของเนลล์ยังคงพร่ามัว ในความทรงจำของเธอ เธอเพิ่งออกมาจากโรงพยาบาล เดิมที เธอกำลังจะไปซื้ออาหารจีนจานโปรดของกิดเดียน จากนั้นเมื่อเธอขึ้นแท็กซี่…
เนลล์ขมวดคิ้วและพยายามคิดย้อนกลับไป เกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น?
เธอตกใจอย่างกะทันหันเมื่อมีฉากปรากฏขึ้นในความทรงจำของเธอ
ไม่!
เนลล์เดินไปรอบ ๆ ทันที และลุกขึ้นจากพื้นโดยไม่รู้ตัว
เธอถูกล้อมรอบด้วยความมืดและมีประตูที่ปิดอย่างหลวม ๆ อยู่ข้างหน้า
มีแสงลอดเข้ามาทางช่องประตู มือและขาของเธอถูกมัดไว้ ข้างใต้ของเธอเป็นพื้นไม้ที่มีกลิ่นอับชื้น มีกลิ่นของลม ราวกับอยู่บนเรือ
เรือ?
ทำให้เนลล์สะดุ้งเล็กน้อย มือของเธอถูกมัดแน่นจนทำให้ข้อมือของเธอเจ็บ เธอขมวดคิ้วและพยายามดิ้นหนีแต่ทำไม่ได้ กลับทำให้ข้อมือของเธอเจ็บมากขึ้นไปอีก
หัวใจของเนลล์เศร้าลง เธอเม้มริมฝีปากและขยับไปทางประตู เธอสามารถเห็นร่างที่เดินไปมาผ่านรอยแตกของประตูได้ด้วยแสงจ้า
ร่างนั้น… ดูคุ้นเคย!
เธอค้นหาอย่างหนักในความทรงจำของเธอ และในที่สุดก็จำได้เมื่อคน ๆ นั้นหันกลับมา ตามที่เธอเดา นั่นคือ วิลเลียม คาบอท
“วิลเลียม คาบอท!” เธอตะโกนว่า “คุณมัดฉันไว้ที่นี่เพื่ออะไร?”
ในขณะนั้น วิลเลียมกำลังรอคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ
เมื่อได้ยินเสียงของเธอ เขาก็ตระหนักว่าเธอสามารถคลานไปที่ประตูได้แล้ว เขาเดินไปอย่างรวดเร็วและเตะไหล่เธอขณะจ้องมองเธอ เนลล์ไม่สามารถรักษาสมดุลของเธอได้และถอยหลังกลับไป
วิลเลียมเดินตามเข้าไปและเปิดไฟในห้องโดยสาร เขาอุ้มเธอไปด้านข้างแล้วพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “แกฟื้นขึ้นมาแล้วสินะ! ถ้างั้นฉันจะฆ่าแกเดี๋ยวนี้!”
เนลล์คร่ำครวญด้วยความเจ็บปวดและขมวดคิ้ว ขณะที่การเคลื่อนไหวของเขาทำให้น่องของเธอถลอก
“วิลเลียม คุณจะทำอะไร? ฉันขอเตือนคุณ สิ่งที่คุณทำตอนนี้ถือเป็นการลักพาตัวและผิดกฎหมาย!”
เนลล์พูดอย่างใจเย็น
วิลเลียมยิ้มอย่างเคร่งขรึมขณะที่เขานั่งลงตรงหน้าเธอ และเผยให้เห็นกริชที่ส่องประกาย
“ลักพาตัว? ผิดกฎหมาย? คิดว่าตอนนี้ฉันยังกลัวอยู่ไหม?”
ดูเหมือนเขาจะพูดกับตัวเอง แต่ดูเหมือนเขาจะพูดกับเธอด้วยว่า “ตระกูลกริฟฟินกำลังจะฆ่าฉัน แม้ว่าฉันจะไม่ได้ลักพาตัวเธอไป เธอคิดว่าอนาคตของฉันจะดีขึ้นกว่าการอยู่ในคุกล่ะ?”
เนลล์หรี่ตาลงเล็กน้อย “ฉันไม่ได้มาจากตระกูลกริฟฟินด้วยซ้ำ เกี่ยวอะไรกับฉันด้วย?”
“เธอคิดว่าอย่างไร?” วิลเลียมกล่าวขณะที่ดวงตาของเขาเย็นชาด้วยความเกลียดชัง
“ถ้าไม่ใช่เพราะเธอบอกกิดเดียน แล้วใครเป็นคนบอกเลียมเกี่ยวกับเรื่องนี้ ในวันนี้ฉันจะล้มลงเหมือนกับที่เป็นอยู่ตอนนี้ไหม?
“เนลล์ คราวที่แล้วฉันฆ่าแกไม่ได้เพราะแกโชคดี ถ้าแกหุบปากตอนนี้ ฉันก็อาจจะยังปล่อยแกไป แต่ฉันจะไม่ทำ ดังนั้นฉันจะทำตามที่แกต้องการอย่างเลวร้ายที่สุด พวกเราทั้งคู่จะไม่มีชีวิตที่ดี!”
เนลล์ตัวสั่นและเดินถอยหลัง
“คุณอยากทำอะไรล่ะ? ฆ่าฉันเหรอ?” เธอพูดในขณะที่เสียงของเธอสั่นเล็กน้อย
“ไม่ ไม่ ไม่ใช่!” วิลเลี่ยมส่ายหัว “ความพยายามของฉันก็จะเสียเปล่า ถ้าฉันฆ่าแกตอนนี้? ไม่ต้องกังวล ชีวิตของแกมีมูลค่าตั้งหนึ่งพันล้าน ฉันจะไม่ฆ่าแกก่อนที่ฉันจะได้เงินมา”
หนึ่งพันล้าน?
เนลล์ชะงักไปครู่หนึ่ง ทันใดนั้น โทรศัพท์ของวิลเลียมก็ดังขึ้น เขามองและเดินออกไป
ประตูถูกปิด แต่เนลล์ได้ยินแต่เสียงภายนอก
“คุณมาถึงหรือยัง?”
“…”
“ผมกำลังเตือนคุณ! คุณมีเวลาแค่สองชั่วโมง ถ้าหากคุณไม่มาที่นี่ภายในสองชั่วโมงหรือหากคุณลองเล่นตุกติกอะไรก็ตาม เตรียมตัวเก็บร่างผู้หญิงของคุณไปได้เลย!”
ดูเหมือนว่าสายจะถูกวางสายที่นี่ ไม่นานเขาก็เปิดประตูและเดินเข้าไป
เนลล์มองดูท่าทางที่มืดมนของเขาและพูดอย่างขุ่นเคืองว่า “วิลเลียม คาบอท! คุณบ้าหรือเปล่า? สิ่งที่คุณทำคือการลักพาตัวเพื่อเรียกค่าไถ่!”
วิลเลียมเย้ยหยัน เขาย่อตัวลงและดึงผมของเธอ ขณะกัดฟันและพูดว่า “แกคิดว่าฉันไม่รู้ว่าฉันกำลังลักพาตัวแกเพื่อเรียกค่าไถ่? แกคิดว่าฉันจะทำสิ่งนี้หากมีวิธีอื่นอีกเหรอ?
“หนึ่งพันล้าน! แม้ว่าฉันจะสามารถหาเงินได้ แต่ฉันก็จะถูกทั้งกริฟฟินและลีย์ไหนจะพวกตำรวจไล่ตามไปตลอดชีวิต! พันล้านจะมีประโยชน์อะไร!”
จากนั้นเขาก็เอาหัวเธอโขกกำแพงอย่างแรงเพื่อระบายความโกรธ
เนลล์ครางอย่างเจ็บปวด เธอกัดฟันและพูดว่า “แล้วทำไมคุณถึงทำแบบนี้?”
“เพราะพวกเขาจะส่งฉันเข้าคุก! ไม่เข้าใจหรือไง?”
ด้วยเหตุผลบางอย่าง วิลเลียมเริ่มหงุดหงิดและจ้องไปที่เนลล์
“ในนั้นมีแต่พวกวิปริต! แกคิดว่าฉันจะสบายดีอยู่ไหม? เมื่อฉันถูกปล่อยตัว? ฉันไม่มีทางเลือก! พวกเขาบังคับให้ฉันทำสิ่งนี้!”
“ไม่! ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของคุณเอง!
เนลล์พยายามซ่อนความกลัวและพูดอย่างดุเดือดว่า “คุณจะถูกจำคุกเพียงไม่กี่ปีเพราะใช้เงินส่วนรวมในทางที่ผิด แต่ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับฉัน จะถือเป็นการขู่กรรโชกและคุกคามชีวิต คุณจะถูกตัดสินประหารชีวิต!
“ลองคิดดู คุณคิดว่าฉันมีค่าถึงหนึ่งพันล้านจริงเหรอ? ถ้าคุณจะปล่อยฉันตอนนี้ ฉันอาจจะยังช่วยคุณได้ ตราบใดที่คุณเติมเต็มในส่วนที่ขาด คุณอาจจะไม่ต้องติดคุกด้วยซ้ำ เพราะคุณเป็นลุงของเลียมและพ่อของอีเวียต จริงไหม? พวกเขาจะไม่ทำให้คุณต้องลำบาก เพราะเห็นแก่อีเวตต์และน้าสการ์เล็ต!”
วิลเลียมดูเหมือนลังเล
ดวงตาของเขาสว่างขึ้นเล็กน้อยราวกับว่าเขากำลังพิจารณาสิ่งที่เธอพูด
เนลล์พูดต่ออย่างรวดเร็ว “วิลเลียม เราไม่มีความแค้นใด ๆ ระหว่างกัน ถ้าคุณไม่ได้วางแผนที่จะทำร้ายฉันในครั้งที่แล้ว ฉันคงไม่บอกกิดเดียนว่าคุณทำอะไรลงไป ถ้าคุณปล่อยฉันตอนนี้ ฉันรับประกันได้ว่าฉันจะขอให้เลียมช่วยคุณ
“อีกอย่าง น้าสการ์เล็ตไม่อยากเห็นคุณติดคุกใช่ไหม? ถ้าเราสองคนจะอ้อนวอนแทนคุณ คุณจะกลัวอะไรอีก? เราทุกคนเป็นญาติกัน ทุกอย่างแก้ไขได้ ตราบใดที่เราไม่ทะเลาะกัน อย่างไรก็ตาม หากคุณยืนยันที่จะลักพาตัวฉันในตอนนี้ จะไม่มีการหันหลังกลับเมื่อตำรวจเข้าแทรกแซง”
ขณะที่เธอกำลังพูด โทรศัพท์ของวิลเลียมก็ดังขึ้นอีกครั้ง
เขาเหลือบมอง เนลล์อย่างเฉียบขาด แต่คราวนี้ แทนที่จะออกไป เขารับสายต่อหน้าเธอ
เนลล์ไม่รู้ว่าใครอยู่อีกฝั่งหนึ่งหรือคน ๆ นั้นบอกอะไรเขา แต่เธอเห็นว่าสีหน้าของวิลเลียมค่อย ๆ มืดมนขึ้นอย่างเรื่อย ๆ
