ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 435 ขอโทษบางคน
หลังจากตรวจสุขภาพแล้ว ผลปรากฏว่าไม่มีปัญหาใหญ่ รอยกระแทกบนศีรษะกับรอยฟกช้ำบนมือของเธอดีขึ้นหลังจากทาขี้ผึ้งมาเป็นเวลาสองวัน สำหรับเด็กในครรภ์ของเธอทุกอย่างก็เรียบร้อยดี
เพื่อความความปลอดภัย เอมมี่ก็สั่งยาเพื่อให้อาการของเธอคงที่ เขาให้เธออยู่ในโรงพยาบาลในช่วงเวลานี้ เพื่อหลีกเลี่ยงการไปที่อื่นป้องกันอุบัติเหตุที่ไม่คาดฝัน
หลังจากทุกอย่างจบลง แมทธิวก็เข้ามาเชิญเอมมี่ไปดื่มกาแฟ
เอมมี่คิดว่า เขาน่าจะเลิกยุ่งกับทั้งคู่ได้แล้ว เพราะพวกเขาคงมีอะไรจะพูดกัน เขาจึงยินดีออกไป
กิดเดียนพาเนลล์ไปที่เตียงแล้วห่มผ้าห่มให้เธอ “ใช้เวลาอีกสองสามวันดูแลลูกน้อย อย่าไปไหน”
เนลล์พยักหน้า เธอดึงมือของเขาและให้เขานั่งลงเช่นกัน
“คุณควรพักผ่อนเช่นกัน ให้เอมมี่รักษาบาดแผลของคุณด้วย”
กิดเดียนพยักหน้า
“คุณไปพักก่อนเถอะ เดี๋ยวผมจะไปให้เขาดูทีหลัง”
เนลล์สงบลงเมื่อเธอได้ยินคำสัญญาของเขาเท่านั้น
กิดเดียนก้มลงจูบเธอที่หน้าผาก “หลับซะ!”
หลังจากนั้น เขาซุกตัวอยู่ที่มุมผ้าห่มและมองดูเธอผล็อยหลับไป จากนั้นเขาก็จากไป
วันถัดไป
เมื่อเนลล์ตื่นขึ้น ท้องฟ้าด้านนอกก็สว่างแล้ว เธอหรี่ตาเล็กน้อยแล้วยืดตัวก่อนจะลุกขึ้น
กิดเดียนตื่นนานแล้ว เธอลงจากเตียงแล้วเดินไปที่หน้าต่าง ภายนอกมีแสงแดดส่องถึง ชั้นล่างมีคนงานคอยดูแลสนามหญ้าให้บรรยากาศร่มรื่น
หลังจากที่เนลล์แปรงฟัน เธอไปที่ห้องนั่งเล่น
กิดเดียนนั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่นโดยมีแล็ปท็อปอยู่ข้างหน้าเขา ดูเหมือนเขาจะดูข้อมูลบางอย่างอยู่ เธอเดินไปตบไหล่เขาจากด้านหลัง
กิดเดียนปิดแล็ปท็อปของเขาตามสัญชาตญาณและหันกลับมามองเธอ “คุณตื่นแล้ว!”
“อืม” เนลล์ไม่ได้สังเกตท่าทางของเขา เธอเปิดเสื้อผ้าเพื่อตรวจสอบบาดแผลที่พันแผล
“แผลเป็นไงบ้าง? นั่งแบบนี้จะไม่ระคายเหรอ?
กิดเดียนยิ้มอย่างอ่อนโยน
เขาจับมือเธอและให้เธอนั่งบนตักของเขาแล้วพูดกับเธอว่า “คุณคิดว่าตอนนี้สามีของคุณอ่อนแอไหม แม้แต่ตอนเขานั่งเขายังห่วงคุณมาก”
เนลล์หน้าแดง เธอเปลี่ยนเรื่อง โดยคิดว่าเขาคงไม่ทำเรื่องตลกด้วยเพื่อให้ตัวเองเสียเปรียบแน่
เธอลูบท้อง “ฉันหิว ฉันอยากกินข้าวเช้า”
กิดเดียนพยักหน้าและพาเธอไปที่ห้องอาหาร
วอร์ดที่กิดเดียนเลือกเป็นเหมือนห้องชุดของประธาน มีสิ่งอำนวยความสะดวก เช่น ห้องนั่งเล่นและห้องรับประทานอาหาร
อาหารเช้าถูกจัดเตรียมโดยเจ้าหน้าที่พยาบาลในช่วงเช้าตรู่ แนนซี่มาถึงเมื่อเช้าเช่นกัน หลังจากรับประทานอาหารเช้าแล้ว เธอก็เข้ามาทักทายเนลล์
เมื่อแนนซี่อยู่ที่นี่ กิดเดียนก็สบายใจอย่างเห็นได้ชัด
จู่ ๆ หมอก็พากิดเดียนไปตรวจ เนลล์ปล่อยให้เขาจากไปโดยไม่กังวลและถือโอกาสคุยกับแนนซี่
ขณะที่สองคนกำลังคุยกันอยู่บนโซฟา จู่ ๆ แมทธิวก็รีบเร่งรีบแจ้งพวกเขาว่าท่านผู้หญิงกริฟฟินได้มาถึงและ สการ์เล็ต กริฟฟิน มาเพื่อขอโทษ
เนลล์ประหลาดใจ เธอพบว่ามันค่อนข้างแปลกประหลาด
เมื่อพวกเขามาถึงที่นี่ เธอจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องพบกับพวกเขา
แล้วเธอก็ตกลง
ไม่นาน ท่านผู้หญิงก็พาสมาชิกตระกูลกริฟฟินหลายคนเข้ามา นอกจากสการ์เล็ตแล้ว ยังมีจัสติน, เบลีย์, อีเวตต์ และคนอื่น ๆ
เนลล์ตกใจเมื่อเห็นว่าพวกเขามากันหลายคน
กิดเดียนยังไม่กลับมา ดังนั้นเธอจึงต้องจัดการเองในตอนนี้
“ท่านผู้หญิง ลุงกริฟฟิน คุณมาแล้ว กรุณานั่งลงก่อน”
ขณะที่ท่านผู้หญิงก้าวเข้ามา เธอจับมือเธอด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวล หลังจากตรวจดูเธอชั่วครู่และพบว่าไม่มีรอยแผลเป็นที่มองเห็นได้ เธอก็เริ่ม “เนลลี่! เธอสบายดีหรือเปล่า? ฉันกังวลมากเมื่อได้ยินว่าเกิดอะไรขึ้น เธอเป็นอย่างไรบ้าง? เจ็บตรงไหนหรือเปล่า?”
เนลล์นิ่งงันเล็กน้อยจากความกังวลที่แท้จริงของท่านผู้หญิง เธอส่ายหัวอย่างเชื่องช้า “ฉันไม่เป็นไรค่ะ ฉันไม่เจ็บ”
“จริง ๆ นะ? ดีแล้วล่ะ ไม่เจ็บก็ดีแล้ว”
หลังจากที่เธอพูดจบ เธอเปลี่ยนไปใช้น้ำเสียงที่โกรธจัด “วิลเลียม คาบอท ที่น่ารังเกียจนั่น! แทนที่จะตายด้วยตัวเองที่ไหนสักแห่งที่นั่น เขาต้องลากใครบางคนไปกับเขาด้วย! พวกเขาโชคดีที่ไม่มีใครได้รับบาดเจ็บ ถ้าเกิดอะไรขึ้น ฉันจะคิดซะว่านั่นคือสิ่งที่ครอบครัวคาบอทได้รับ เพราะคือสิ่งที่พวกเขาสมควรได้รับ!”
สการ์เล็ตที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ก็หน้าซีดกับคำด่าของท่านผู้หญิง
“สการ์เล็ต แกรออะไรอยู่? จะไม่ขอโทษเหรอ?”
เนลล์จ้องสการ์เล็ตที่ยืนอยู่ข้างเธอ
จากมุมมองของเธอ เหตุการณ์ทั้งหมดนี้เกี่ยวข้องกับ สการ์เล็ต กริฟฟิน น้อยมาก
ในท้ายที่สุด เธอเป็นลูกสาวคนโตของตระกูลกริฟฟิน เธอเป็นแม่ของชอว์ด้วย แม้ว่าเธอจะแต่งงานกับ วิลเลียม คาบอท แต่ก็ไม่ได้เปลี่ยนความจริงที่ว่าเธอเกิดจากตระกูลกริฟฟิน
เธอถูกลากเข้าสู่ความยุ่งเหยิงนี้ เนื่องจากวิลเลียมยักยอกเงินหลายพันล้านของบริษัท แย่ที่สุดกลายเป็นที่เลวร้ายที่สุด ชื่อของเธอจะถูกลบออกจากบริษัท
เธอยังมีลูกสาวคนหนึ่ง เธอมีบางสิ่งที่จะมีชีวิตเพื่ออยู่ต่อไป ไม่มีทางที่เธอจะทำแบบนี้ได้
เธอเม้มปากและพูดด้วยน้ำเสียงต่ำ ๆ “ท่านผู้หญิงกริฟฟิน ฉันเชื่อว่าเหตุการณ์นี้ไม่เกี่ยวข้องกับน้าสการ์เล็ต เธอไม่จำเป็นต้องขอโทษฉัน!”
ท่านผู้หญิงถึงกับพูดไม่ออก แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ติดใจกับเรื่องนี้อีก เธอรู้ดีว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับสการ์เล็ต เธอแค่ลากเธอออกมาเพื่อแสดงความหวังดีเท่านั้น
การแสดงความหวังดีต่อเนลล์ ก็เท่ากับการแสดงความหวังดีต่อกิดเดียน โดยทิ้งความประทับใจที่ดีให้กิดเดียน พวกเขาสามารถรักษาความสัมพันธ์อันสงบสุขระหว่างทั้งสองตระกูลได้
“เนลลี่ เธอได้รับความเดือดร้อนอย่างมากในฐานะเหยื่อของเหตุการณ์นี้ ไม่ต้องกังวล ตำรวจกำลังตรวจสอบเรื่องนี้อยู่แล้ว สำหรับคนที่กล้าทำร้ายเธอ เราจะไม่ยอมให้แม้แต่ใครคนไหนเดินจากไปอย่างไร้ค่า!”
เนลล์พยักหน้าตอบ
ข้าง ๆเธอ สการ์เล็ตจ้องมาที่เธอด้วยความรุนแรงที่เพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ ในที่สุดเธอก็ตั้งคำถามออกมาว่า “เนลล์ พวกคุณทุกคนอ้างว่าวิลเลียมถูกผู้สมรู้ร่วมคิดฆ่า ฉันอยากถามเธอว่า สหายของเขามีหน้าตาเป็นอย่างไร พวกเขาอยู่ที่ไหน เมื่อมันเกิดขึ้นได้ไง และทำไมพวกเขาถึงฆ่าเขา? บอกฉันสิ!”
เนลล์ขมวดคิ้ว
“ฉันไม่เห็นผู้สมรู้ร่วมคิดของเขา พวกเขาบอกว่ามือปืนพาเขาออกไป ฉันเลยไม่รู้ว่าเขาหน้าตาเป็นอย่างไร คุณถามทำไม? อาจเป็นเพราะการดำเนินงานล้มเหลว ดังนั้นพวกเขาจึงฆ่าเขาเพื่อไม่ให้ถูกเปิดเผย!”
“แกโกหก!”
เสียงของสการ์เล็ตเริ่มกระวนกระวาย ข้าง ๆ เธอ อีเวตต์พยายามรั้งเธอไว้แต่เธอไม่สนใจเธอ เธอชี้ไปที่หน้าของเนลล์ด้วยนิ้วของเธอราวกับว่ามันเป็นมีด “พวกคุณฆ่าเขา! ผลชันสูตรของแพทย์นิติเวชออกมาแล้ว มันบอกว่านิ้วของเขาหักตอนที่เขายังมีชีวิตอยู่ เขายังมีซี่โครงอีกสองซี่ที่ถูกเตะจนหัก!
“แกโหดร้ายเหลือเกิน! ใช่ เขาลักพาตัวแก ความผิดอยู่ที่เขา แต่แกก็ไม่ได้รับอันตรายใช่ไหม?
“ทุบตีเขาก็พอแล้ว ทำไมแกถึงฆ่าเขาด้วย? แกไม่รู้หรือว่าเขาเป็นลูกชายคนเดียวของครอบครัวคาบอท พวกเขาจะทำอย่างไร เมื่อตอนนี้แกฆ่าเขา?”
เสียงอันน่าสะพรึงกลัวของสการ์เล็ตดังขึ้นทั่วทั้งห้องโถง เนลล์ขมวดคิ้วตอบและตอบอย่างเคร่งขรึม “ฉันบอกว่าเราไม่ได้ฆ่าเขา! คนที่ฆ่าเขาคือผู้สมรู้ร่วมคิดของเขา!”
นอกจากนี้ เขาทำทั้งหมดนี้เพื่อตัวเอง
เธอไม่สนใจครอบครัวคาบอทสักนิด ในอนาคตของครอบครัวคาบอทจะทำอะไรกับเธอล่ะ?
เพื่อเป็นการแสดงความนับถือ เธอไม่ได้แสดงความคิดต่อหน้าท่านผู้หญิง
สการ์เล็ตไม่ได้รู้สึกแบบเดียวกันอย่างแน่นอน
เธอคำราม “แกกำลังโกหก! คิดว่าฉันไม่รู้เคล็ดลับเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่แกใช้บ่อย ๆ เหรอ?”
