ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 437 ช่วยเหลือเธอ
เมื่อใดก็ตามที่วิลเลียมเห็นเธอมีปัญหา เขาก็จะไม่พูดอะไร แม้ว่าเขาจะต้องจำนำของมีค่าทุกอย่างในบ้านของเขา เขาก็ไม่พูดอะไรสักคำ
ทุกครั้งที่เขาเห็นสการ์เล็ตจะมีรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา
ต่อมาเมื่อสการ์เล็ตพบว่าเมื่อใดก็ตามที่อีกฝ่ายเผชิญหน้ากับวิลเลียม เขาจะต่อยหน้าตัวเองอย่างบ้าคลั่ง
เขาจะต่อยตัวเองจนกว่าอีกฝ่ายจะพอและบอกให้หยุด
ในเวลานั้น วิลเลียมบอกว่าเมื่อเขามีเงินในอนาคต เขาจะแก้แค้นให้สำเร็จ
สการ์เล็ตยากที่จะเชื่อ ไม่มีใครในโลกนี้ที่จะปฏิบัติกับเธอในลักษณะนี้เลย
เธอเริ่มแนะนำครอบครัวของเธออย่างต่อเนื่อง เพื่อให้วิลเลียมเป็นส่วนหนึ่งของตระกูลกริฟฟิน
ท่านผู้หญิงไม่สามารถเอาชนะความดื้อรั้นของเธอได้ และยอมตกลงในที่สุด
หลังจากที่พวกเขาแต่งงานกัน วิลเลียมก็ไปหาคนที่ทำผิดต่อเขา โดยที่มีตระกูลกริฟฟินสนับสนุนเขา เขาจึงจัดการต่อยพวกเขาทีละคน
เมื่อสการ์เล็ตรู้เรื่องนี้ เธอก็ทะเลาะกับเขา เธอตำหนิเขาที่ทำสิ่งที่จะทำให้ภาพลักษณ์ของตระกูลกริฟฟินเสื่อมเสีย
วิลเลี่ยมไม่ได้พูดอะไรมากในตอนนั้น เขาเพียงก้มศีรษะลงแล้วยอมรับ
เขาไม่ได้อธิบายหรืออฺบายเหตุผลกับเธอ
สการ์เล็ตเข้าใจในภายหลังว่าเหตุผลที่เขาทำเช่นนั้นคือ เขาเกลียดคนพวกนั้นที่ดูถูกเขา
วิลเลียมมักใส่ใจกับสิ่งเหล่านี้มากเกินไป ในตอนนั้นสการ์เล็ตคิดว่าเขาทำผิด เธอคิดว่ายิ่งเขาแสดงให้เห็นว่าเขาใส่ใจกับมันมากเท่าไหร่ คนอื่นก็จะคิดว่าเขามันก็แค่ปลิงที่เกาะตระกูลกริฟฟิน
สการ์เล็ตคิดว่าถ้าเธอได้ทำทั้งหมดอีกครั้ง ถ้าเธอมีโอกาสเลือกอีกครั้ง เธอจะไม่ตัดสินเขาแบบเดียวกับที่เธอทำ จะคอยติดตามเขาและแก้แค้นทุกสิ่งที่พวกนั้นพูดถึงเขาอย่างแน่นอน ตาต่อตา ฟันต่อฟัน
อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว!
ทุกสิ่งทุกอย่างได้หายไปอย่างไร้ความหมายอย่างสมบูรณ์แบบ
วิลเลี่ยมเป็นคนระยำ เขาติดการพนัน เขาเป็นคนที่หนีหนี้ แต่เขาก็ยังเป็นผู้ชายที่เธอรัก!
ตลอดหลายปีที่ผ่านมา แม้ว่าเธอต้องแอบช่วยเขาในการจัดหาเงินทุนให้กับครอบครัวคาบอท แต่วิลเลียมก็ทำหน้าที่ของเขาเพื่อตระกูลกริฟฟินเช่นกัน!
ถ้าไม่ใช่เพราะเขาช่วยท่านผู้หญิงทำสิ่งต่าง ๆ จากเงามืด และจัดการกับปัญหาที่ตระกูลกริฟฟินไม่สามารถเกี่ยวข้องโดยตรงได้ ในทุกวันนี้ตระกูลกริฟฟินจะเป็นเช่นไร
ทำไมชีวิตของพวกเขาถึงกลายเป็นแบบนี้?
เหตุใดผู้ที่กระทำการชั่วช้าและชั่วร้ายที่สุดถึงเป็นคนที่มีชีวิตต่อไปอย่างสนุกสนาน?
เขาถูกกำหนดให้มีชีวิตที่แย่กว่าคนอื่นหรือไง? ทำไม?
ยิ่งสการ์เล็ตคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งร้องไห้มากขึ้นเท่านั้น เมื่อถึงเวลาที่เธอร้องไห้เสร็จ เธอแทบจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่อีกต่อไป เธอได้แต่นั่งจมปลักอยู่ในความปวดร้าว
ในขณะนั้นได้ยินเสียงฝีเท้า รองเท้าบูทหนังขัดมันคู่หนึ่งปรากฏขึ้นต่อหน้าเธอ
สการ์เล็ตตกใจ เธอเงยหน้าขึ้นมอง
แดดแรงมาก เธออาจจะตาบอดเพราะแสงแดด เมื่อเธอพยายามแหงนหน้าขึ้นมอง เธอหรี่ตาลงก็มองไม่เห็นว่าชายผู้นี้เป็นอย่างไร สการ์เล็ตเห็นแต่เขาสวมหมวกสีดำ
เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีดำสะอาดหมดจดและเอามือซุกไว้ในกระเป๋าเสื้อ เขายืนเหนือเธอ ราวกับพระเจ้ากำลังมองดูมดที่ไม่เหมาะสมอยู่
“จึ๊ ๆ มงกุฎของเจ้าหญิงแห่งตระกูลกริฟฟินได้หลุดพ้นออกจากความเมตตาแล้ว โดนทิ้งอยู่กลางถนน ช่างน่าเศร้าเหลือเกิน!
ชายคนนั้นพูด น้ำเสียงของเขาออกมาจากตัวเขา ราวกับธารน้ำแร่จากภูเขาอันอ่อนโยน
แม้ว่าเขาจะประชดประชัน แต่ก็มีบางอย่างเกี่ยวกับน้ำเสียงของเขาที่น่าดึงดูดอย่างประหลาด มันไม่ได้ออกมาอย่างหยาบคาย
“คุณเป็นใคร?” สการ์เล็ตถาม
“ผมคือผู้ช่วยชีวิตของคุณ”
“ช่วยฉัน?”
“ใช่ ช่วยชีวิตคุณ!”
เขายิ้มบาง ๆ ให้เธอ หลังจากพูดจบเขาหันกลับมาทันทีโดยไม่สนใจปฏิกิริยาของเธอ และเดินไปที่รถเบนท์ลีย์สีดำที่จอดอยู่ข้างถนน
สการ์เล็ตนั่งอยู่ที่นั่นอย่างตกตะลึง เธอตั้งสติได้ครู่หนึ่งก่อนจะดึงตัวเองให้ลุกขึ้นวิ่งไล่ตามเขาทันที
…
อีกสถานที่หนึ่ง
หลังจากส่งท่านผู้หญิงกริฟฟินและครอบครัวกลับไป เนลล์รู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย
เธอกลับไปที่ห้องนอนและนอนอยู่บนเตียง เธอนวดคิ้วที่เหนื่อยล้าของเธอก่อนจะหลับตาลง ไตร่ตรองถึงเหตุการณ์ล่าสุด
กิดเดียนถูกนำตัวมาที่นี่ในช่วงครึ่งทางของการเปลี่ยนยาของเขา ในตอนนี้แมทธิวพาเขากลับไปเพื่อทำต่อจากที่ค้างไว้
เนลล์หลับตาลงบ้าง ทันใดนั้นเธอก็จำได้ว่าเอเวลิน เธอถูกขังไว้มาสักระยะหนึ่งแล้ว
เธอยังคงรู้สึกเจ็บปวดในใจเมื่อคิดถึงคน ๆ นี้
เนลล์สามารถทนกับสิ่งต่าง ๆ มากมายจากคนรอบข้างได้ เว้นแต่ว่ามันจะส่งผลอันตรายต่อกิดเดียน
เธอจะไม่นั่งที่ตรงนั้น นั่นคือสิ่งสำคัญที่สุดของเธอ
หลายวันผ่านไปตั้งแต่ตอนนั้น เธอสงสัยว่าเอเวลินจะยังยืนกรานที่จะดื้ออยู่หรือเปล่า
ไม่สำคัญหรอกว่าเธอยืนกรานที่จะเป็นคนดื้อรั้นแค่ไหน คำพูดนั้นตายไปแล้ว แต่คน ๆ นั้นยังมีชีวิตอยู่ จะมีวิธีให้พวกเขาเอาคำพูดออกจากปากของเธอได้
เมื่อเนลล์คิดถึงเรื่องนี้ เธอบังคับให้ตัวเองที่เหนื่อยล้าไปอาบน้ำเพื่อฟื้นฟูตัวเอง
หลังจากนั้นไม่นาน เนลล์ก็มาถึงวิลล่าที่เอเวลินถูกจับขังไว้ เธอมาพร้อมกับแนนซี่
เนลล์ให้วิลล่าที่ว่างไว้ เพื่อจับเอเวลินเป็นเชลย พวกเขาได้มอบหมายงานให้ใครบางคนเฝ้าดูแลตลอดเวลา
เมื่อคน ๆ นั้นเห็นเนลล์มาถึง เขาก็ลงไปที่ห้องใต้ดินโดยไม่พูดอะไร และพาเอเวลินออกมา
เนลล์นั่งลงบนโซฟาอย่างพอใจ เมื่อมองไปที่เอเวลินซึ่งถูกบังคับให้คุกเข่าอยู่ข้าง ๆ เธอ รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ
เอเวลินดูมอมแมมเล็กน้อย แต่เสื้อผ้าของเธอกลับสะอาด เนลล์รู้ว่าเธอถูกบังคับให้เปลี่ยนก่อนที่จะมาถึงที่นี่ เพื่อไม่ให้ใครดูถูกเธอ
เธอและหลาย ๆ คนได้รับรายงานมากกว่าใคร ๆ ว่าผู้ชายอย่างกิดเดียนนั้นโหดเหี้ยมขนาดไหน
รูปลักษณ์ที่หลอกลวง รูปลักษณ์ที่ฉลาด เอเวลินดูดีอย่างสมบูรณ์แบบ ความจริงก็คือใต้เสื้อผ้านั้นซ่อนบาดแผลที่น่าสยดสยองไว้มากมาย
เนลล์ไม่ได้สนใจเรื่องนั้น ทำไมเธอจะต้องกังวลเกี่ยวกับบาดแผล ตราบเท่าที่พวกเขาสามารถบังคับคำสารภาพจากเธอได้?
เนลล์มองที่หน้าเอเวลินอย่างเหยียดหยาม “เอเวลิน ทำไมเธอไม่พูดความจริง บอกฉันทีว่าทำไมเธอถึงลอบสังหารกิดเดียน”
เธอรู้สึกว่าเหตุการณ์นี้มีอะไรมากกว่านั้น
พ่อของเธออาจมีส่วนในเรื่องนี้ แต่เขาเพียงคนเดียวไม่สามารถเป็นภัยคุกคามมากพอที่จะคุกคามความปลอดภัยของกิดเดียนได้
เอเวลินลืมตาขึ้นเพื่อมองดูเธอ หลังจากนั้นเธอก็หลับตาและแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน
สีหน้าของเธอดูเหมือนหนูตายที่ไม่รู้สึกหนาว มันทำให้เนลล์เย้ยหยัน
คิ้วของเธอค่อย ๆ ฉายความโกรธเคือง
สถานการณ์กับเอเวลินนั้นพิลึกแปลก ๆ
ถ้าไม่ใช่เพราะเธอพยายามลอบสังหารกิดเดียนอย่างกะทันหัน พวกเธอก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน
สำหรับตอนนี้… มันคงยากที่จะกลับไปทำอย่างนั้น
จู่ ๆ อารมณ์ก็กังวลขึ้นเล็กน้อย
เนลล์ไม่รีบร้อน เธอกลับไปที่โซฟาของเธอ เธอใช้ปลายนิ้วแตะโซฟา ขณะรอผู้หญิงคนนั้นอย่างเงียบ ๆ ก่อนที่เธอจะพูด
การผสมผสานของแสงแดดและลมอ่อน ๆ ที่มาจากนอกหน้าต่าง สายลมพัดผ่านใบไม้ดูเหมือนเมฆฝุ่นที่ทับถมความทรงจำในอดีตอันยาวนานที่ปั่นป่วน
เธอจำได้ว่าในตอนนั้นระหว่างพวกเขาไม่ได้เป็นแบบนี้
ย้อนกลับไปตอนนั้น เอเวลินได้ช่วยชีวิตเธอไว้ด้วยซ้ำ
เมื่อนึกถึงการพบกันครั้งแรกของพวกเขา ทันใดนั้นเนลล์ก็มีอารมณ์อ่อนไหวเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะรู้ตัว เธอก็เริ่มหวนคิดถึงอดีตของเธอ
มันเป็นหนึ่งในไม่กี่ครั้งในชีวิตของเธอที่เธอได้รับความอบอุ่นเช่นนี้ มันเป็นสาเหตุของความทุกข์ในปัจจุบันของเธอด้วย
“คุณยังจำได้ไหมว่าเราพบกันครั้งแรกเมื่อเจ็ดปีที่แล้ว” เนลล์ถามขึ้นทันที
ร่างกายของเอเวลินรู้สึกว่าร่างกายของเธอแข็งทื่อ ดวงตาของเธอดูหม่นหมอง
เธอจะลืมไปได้อย่างไร?
