ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก – บทที่ 455 การกลับมาเยือนสถานที่เก่า

ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 455 การกลับมาเยือนสถานที่เก่า

กิดเดียนหยุดเคลื่อนไหว

เขาปรับระดับสายตาของเขากับเธอ

“คุณสองคนสนิทกันไหม?” เขาถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง

เนลล์งงกับคำถามของกิดเดียน จากนั้นเธอก็จำได้ว่าครั้งหนึ่งชายคนนี้เคยอิจฉา เกรกอรี่ เกรแฮมและยิ้มอย่างรู้เท่าทัน

“ไม่ ไม่สนิทเลย”

“เขาไม่ได้ช่วยคุณเหรอ?” กิดเดียนถามอย่างใจเย็น

“อืม… นั่นเป็นความจริง แต่เขาก็ใช้ฉันเพื่อประโยชน์ของเขาเอง” เนลล์หัวเราะคิกคัก “ใครจะไปรู้ว่าฉันจะแข่งรถเก่งขนาดนี้”

เนลล์หัวเราะอย่างเชื่องช้า รู้ดีว่าพวกเขาไม่ควรดำเนินบทสนทนานี้อีกต่อไป

เธอเหลือบมองไปที่รถที่ปรับปรุงใหม่ซึ่งจอดอยู่ไม่ไกลจากพวกเขา “มีรถอยู่ที่นั่น ฉันขอดูก่อนว่ามันยังใช้งานได้อยู่ไหม เราจะได้สนุกกันถ้าเป็นอย่างนั้น” เธอพูดขณะเดินไปที่รถ

อาจเป็นเพราะพวกเขารีบย้ายจนทิ้งของมากมายไว้ข้างหลัง รวมถึงรถหลายคัน

พื้นที่นี้ค่อนข้างรกร้าง ทุกคนรู้ว่ามันเป็นของกองทหารมังกร นั่นคือเหตุผลที่ทุกอย่างถูกทิ้งไว้อย่างที่เป็นอยู่ ดูเหมือนไม่มีอะไรถูกขโมยไป

เนลล์เปิดประตูรถอย่างง่ายดาย เธอตรวจสอบภายในรถหนึ่งครั้งและพบว่า รถแข่งที่ออกแบบใหม่นี้ไม่ได้ถูกทิ้งร้างนานพอที่จะทำให้มันล้าสมัย

เธอซ่อมบางส่วนที่หักด้วยตัวเอง เข้าไปแล้วสตาร์ทรถ

เสียงคำรามดังสนั่นออกมาจากเครื่องยนต์ รอยยิ้มที่สนุกสนานก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเนลล์ เธอหันหลังและโบกมือให้กิดเดียนซึ่งนั่งอยู่บนรถเข็น

“ไปที่ด้านหลังของเนินเขา คุณสามารถดูฉันขับรถไปรอบ ๆ ได้หนึ่งรอบ”

กิดเดียนไม่คัดค้าน เขาไม่เคยเห็นเนลล์แข่งมาก่อน แต่เขารู้ว่าเธอเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านกีฬา และเธอก็รู้อยู่เสมอว่าขีดจำกัดของเธออยู่ที่ไหน

โดยทั่วไปแล้วเนลล์จะหายใจไม่ออกเนื่องจากต้องกลับบ้านนานหลายชั่วโมง เป็นเรื่องดีที่เธอสามารถใช้โอกาสนี้ได้พักผ่อน

ทุกคนเดินไปที่สนามแข่งที่ด้านหลังเนินเขา

เนลล์ปล่อยให้รถวิ่งไปสักพักแล้วเธอก็สวมหมวกนิรภัย เธอชำเลืองมองคนสามคนที่ยืนอยู่ข้างรางรถไฟและเหยียบคันเร่ง

รถแล่นออกไปด้วยเสียงดังก้องเหมือนลูกศรพุ่งตรงออกจากคันธนู

เนลล์ฝึกฝนกับสโมสรรถแข่งของกองทหารมังกรมาหลายปี ดังนั้นทักษะของเธอจึงยอดเยี่ยมอย่างไม่ต้องสงสัย

เธอเคยสอนทีมแข่งของแกเร็ธตามคำขอของเขานับตั้งแต่เธอเอาชนะเขาในการแข่งขัน

นี่เป็นความลับระหว่างเธอกับแกเร็ธ เขาไม่ได้บอกใครเกี่ยวกับความลับนี้ แม้ในขณะที่เขาบอกว่าเนลล์กำลังจะแต่งงานกับกิดเดียน

หากใครรู้เรื่องนี้ พวกเขาจะเห็นว่าแกเร็ธชื่นชมและเคารพเธออย่างแท้จริงในฐานะบุคคล

รถแข่งสีน้ำเงินแล่นไปตามสนามแข่งอันกว้างขวางอย่างรวดเร็วจนสายตาจับจ้องเป็นเส้นตรงเท่านั้น ความเร็วที่เหลือเชื่อซึ่งมันเดินทางนั้นทำให้ดีอกดีใจจนน่ามอง

สนามแข่งกว้างและทอดยาวจากด้านหนึ่งของเนินเขาไปอีกด้านหนึ่ง

อาจกล่าวได้ว่ากองทหารมังกรซื้อทั้งเนินเขาเพื่อให้การฝึกนั้นง่ายขึ้น

เนลล์วนรอบบนแทร็กนอกสุดหนึ่งครั้ง ก่อนที่จะรู้สึกพอใจ

หลังจากพยายามดริฟท์อย่างสวยงาม รถก็จอดตรงหน้ากิดเดียนและคนอื่น ๆ

ผู้หญิงคนนั้นลงจากรถและถอดหมวกกันน็อคออกอย่างสดใส ผมสีน้ำตาลที่ม้วนเป็นลอนเล็กน้อยของเธอก็ปลิวไปในอากาศเป็นแนวโค้งที่งดงาม ริมฝีปากสีแดงของเธอโค้งเป็นรอยยิ้มในขณะที่ดวงตาของเธอเป็นประกาย

“เป็นยังไงบ้าง? ทักษะของฉันไม่ได้แย่ขนาดนั้นใช่ไหม?”

แมทธิวและแนนซี่ปรบมืออย่างตื่นเต้นก่อนที่กิดเดียนจะพูดขึ้น

“นั่นเยี่ยมไปเลย! คุณผู้หญิงดูเหมือนเทพธิดา! ผมไม่เคยเห็นใครที่สามารถทำให้การแข่งรถดูเป็นกีฬาที่สวยงามได้ขนาดนี้มาก่อน ทักษะของคุณยอดเยี่ยมมาก!”

แนนซี่ไม่ลังเลที่จะพูดแทรก “ใช่! ก่อนหน้านี้ ฉันคิดว่า เนลลี่สามารถจัดการกับทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับธุรกิจได้อย่างดีเยี่ยม ไม่คิดว่าคุณจะรู้จักการแข่งรถดีขนาดนี้ด้วย! เมื่อกี้นี้ทำฉันอึ้งไปเลย!”

เนลล์ขมวดคิ้วและยิ้มให้พวกเขา “พวกคุณก็ชมกันเกินไป ไม่มีใครล้อเลียนคุณแม้ว่าคุณจะตกลงไปในน้ำ”

แมทธิวและแนนซี่ตระหนักว่า เนลล์ได้ผ่านความพยายามอันน่าพอใจของพวกเขาเพื่อทำให้เธอพอใจและลูบจมูกอย่างเชื่องช้า

กิดเดียนปรบมือทันที

“คุณน่าทึ่งจริง ๆ ด้วยทักษะของคุณ คุณจะครองหนึ่งในห้าอันดับแรกของชาร์ตในการแข่งขันระดับนานาชาติอย่างแน่นอน”

เนลล์เลิกคิ้วอย่างพอใจ “แน่นอน ดูด้วยว่าฉันเป็นใคร?”

ใบหน้าที่ภาคภูมิใจบนใบหน้าของเธอ ทำให้เขาหัวเราะคิกคัก

แมทธิวและแนนซี่เคยชินกับการมองเธอเป็นคนที่สงบและรวบรวม นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้เห็นเธอทำหน้าเย่อหยิ่งแบบนี้ พวกเขาจึงอดหัวเราะไม่ได้

เนื่องจากเนลล์มีโอกาสได้ปลดปล่อยอารมณ์ที่ถูกกักขัง เธอจึงคิดว่าถึงเวลาต้องเดินหน้าต่อไป เธอพาคนอื่น ๆ มองไปรอบ ๆ

เธอชี้ไปทางโรงอาหารแล้วพูดว่า “ที่นี่คือที่ที่เราเคยกิน ย้อนกลับไปตอนนั้น ระบบการฝึกที่เข้มงวดนั้นยากสำหรับเรา เราจึงวิ่งไปที่โรงอาหารราวกับว่าชีวิตของเราขึ้นอยู่กับมันเมื่อถึงเวลาอาหาร

“ฉันมาเข้าร่วมทีมช้า ฉันเลยอายเล็กน้อยที่จะสู้กับพวกเขาเพื่อซื้ออาหาร ถึงแม้ว่าฉันจะแก่กว่าพวกเขาที่เหลือก็ตาม แต่ฉันยังคงเป็นมือใหม่ จากนั้นฉันก็เริ่มรู้ว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง

“ถ้าฉันไม่ต่อสู้เพื่อมัน ฉันจะมีอาหารกลางวันไม่พอกิน ถ้าฉันมีอาหารไม่พอ ฉันก็ไม่มีแรงที่ต้องใช้สำหรับการฝึกในตอนบ่าย ไม่มีความแข็งแกร่งหมายความว่าฉันจะทำผิดพลาด และการทำผิดพลาดจะทำให้ฉันถูกลงโทษ มันเป็นวงจรที่อุบาทว์ ถ้าฉันยังไม่ตายจากความหิวโหย ผิวของฉันก็ไหม้เพราะถูกลงโทษ

“ดังนั้นฉันจึงเลิกทำดีกับพวกเขาในที่สุด ฉันจำได้ว่าฉันเป็นคนแรกที่วิ่งไปที่โรงอาหารเมื่อถึงเวลาอาหารกลางวัน”

เธอหยิบชามเปล่าขึ้นมาที่โรงอาหารขณะที่เธอพูด “ดู นี่คือชามที่เราใช้ ฉันสามารถกินอาหารสองชามได้แล้ว”

แนนซี่และแมทธิวอดหัวเราะไม่ได้ พวกเขานึกภาพไม่ออกว่าคนที่อ่อนโยนและสง่างามอย่างเนลล์ จะต่อสู้เพื่ออาหารกับกลุ่มวัยรุ่น

พวกเขาไม่ได้สังเกตเห็นดวงตาที่มืดมิดของกิดเดียนท่ามกลางการล้อเลียนของพวกเขาเอง

ทัวร์ของเนลล์จบลงแล้ว และเธอก็รู้ว่าถึงเวลาทานอาหารเย็นแล้ว

พวกเขาพร้อมที่จะกลับบ้าน เมื่อหญิงวัยกลางคนปรากฏตัวจับมือเด็กผู้หญิงอายุไม่เกิน 7 ขวบ พวกเขากำลังเดินออกจากอาคารที่ว่างเปล่าแห่งหนึ่ง

ทั้งสี่คนตกตะลึงชั่วขณะ สถานที่แห่งนี้ถูกทิ้งร้างมาเป็นเวลานาน ผู้หญิงกับเด็กมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?

เนลล์ตัวแข็งไปด้วยความตกใจ สายตาของเธอเหลือบไปที่กระเป๋าเดินทางที่ผู้หญิงคนนั้นถืออยู่ในมือ และดวงตาของเธอก็เบิกกว้าง

เธอจำกระเป๋าเดินทางได้ เป็นสิ่งที่อาวุโสเคเคยใช้มาก่อน

รูปแบบและภาพเหล่านั้นบนกระเป๋าเดินทางถูกวาดโดยอาวุโสเคเอง งานอดิเรกของเขานอกเวลางานคือการวาดภาพ และงานศิลปะที่มีสีสันของเขาปกคลุมผนังบ้านและสิ่งของส่วนใหญ่ที่เขาใช้เป็นประจำ

นั่นคือเหตุผลที่กระเป๋าเดินทางมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว ไม่เคยพบกระเป๋าเดินทางที่คล้ายกับอันนี้ที่ไหนในโลกนี้

นิ้วของเนลล์ขดเป็นกำปั้น เท้าของทุกคนดูเหมือนจะถูกหยุดลงกับพื้น

จนกระทั่งแม่และลูกสาวเดินเข้ามาหาพวกเขาและกำลังจะผ่านพวกเขาไป เธอจึงเปล่งเสียงออกมาได้

“เดี๋ยวก่อน!”

พวกเขาหันกลับมามองเธอด้วยความสับสน