ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 464 ชีวิตหลุดลอยไป
เนลล์พยักหน้าและหันมองไปทางวอร์ด
“ปู่เป็นยังไงบ้าง?”
สีหน้าของโจเซฟซีดเผือด เมื่อพวกเขาเอ่ยถึง
เขาถอนหายใจ
“เหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว มุ่งหน้าไปเลย จำไว้ว่าอย่าทำให้มันสายไป”
เนลล์พยักหน้า
เธอก้าวเข้าไปในวอร์ด ขณะที่กิดเดียน, เลียม และคนอื่น ๆ รออยู่ข้างนอก แทนที่จะตามเธอเข้าไป
พวกเขารู้ว่านายท่านต้องการพบเนลล์เพียงลำพังในช่วงเวลานี้ จะเป็นการดีที่สุดที่พวกเขาทิ้งทั้งสองคนอยู่กันตามลำพัง
เนลล์สวมชุดป้องกันก่อนที่จะเข้าไป
ชายชราที่ใกล้จะถึงประตูแห่งความตายนอนอยู่บนเตียงโดยหลับตาอยู่ บางทีอาจเป็นเสียงฝีเท้าที่ทำให้เขาเหลืยบมองไปที่เสียงนั้น และหันศีรษะไปทางเธอด้วยความยากลำบาก
เสียงฝีเท้าของเนลล์หยุดอยู่ที่นั่น
เธอบอกตัวเองให้เข้มแข็ง แต่สายตาของนายท่านที่นอนอยู่ที่นั่นทำให้ดวงตาสีแดงของเธอท่วมท้นไปด้วยน้ำตา
“เน เนลลี่”
เขาเอื้อมมือออกไปหาเธอ เธอเม้มริมฝีปากแน่นเพื่อพยายามกลืนก้อนเนื้อในลำคอของเธอ ก่อนจะก้าวไปข้างหน้าสองก้าวเพื่อจับมือเขา
“คุณปู่ ปู่ตื่นแล้ว เป็นยังไงบ้างคะ?”
ชายชรามองมาที่เธอ ดวงตาของเขางุนงง
ใช้เวลาสักครู่ก่อนที่เขาจะตอบอย่างแผ่วเบาว่า “ปู่คิดว่าปู่ฝันไป เป็นหนูจริง ๆ ด้วย”
ในขณะนั้น ความแข็งแกร่งที่เนลล์สร้างขึ้นมาเป็นเวลานานก็พังทลายลงจนพังยับเยินเพราะคำพูดของเขา
เธอจับมือที่แทบจะกลายเป็นกระดูกของชายชราที่เบิกตากว้าง
เมื่อเทียบกับความเจ็บปวดของเธอ นายท่านการ์เร็ตต์ดูค่อนข้างสงบ
เขานอนเงียบ ๆ อยู่ตรงนั้น สบตาเธอด้วยความเมตตาและความรักเป็นเวลานานมาก ก่อนจะพูดเบา ๆ ว่า “เนลลี่ ฟังปู่นะ”
เนลล์พยักหน้า
เธอหยุดร้องไห้ไม่ได้
บางทีเขาอาจจะรู้สึกได้ว่าเขาใกล้จะถึงจุดจบแล้ว ชายชราไม่ได้เรียกร้องให้เธอหยุดร้องไห้
เขาพูดช้า ๆ แทนว่า “ปู่ทำให้คนสามคนผิดหวังในชีวิต
“แค่ก ๆๆ… หนึ่งคือแม่ของหนู ถ้า ถ้าไม่ใช่เพราะปู่ เธอคงไม่ต้องแยกทางกับคนที่เธอรักและได้นอนพักผ่อนตั้งแต่อายุยังน้อยขนาดนี้ ปู่เอง… ที่เห็นแก่ตัว ปู่คิดว่าการแยกทางเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดสำหรับเธอ ดังนั้นปู่จึงสร้างความเข้าใจผิดระหว่างพวกเขา หนู…
“แม่ของหนูโกรธปู่มาทั้งชีวิต ถ้าปู่จากไป ปู่จะขอให้เธอยกโทษให้ คนที่สองคือพ่อของหนู
“พ่อของหนูเป็นคนดี สิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างเขากับแม่ของหนูไม่ใช่ความผิดของเขา ถ้ามีคนถูกตำหนิ มันจะเป็นสินบนที่ทุจริตของตระกูลและชะตากรรมที่ประชดประชัน ปู่ทำให้พวกเขาไม่สบายใจอย่างไม่เป็นชิ้นดี ทิ้งให้พ่อของหนูต้องจมอยู่ในกองขยะ ซึ่งนำไปสู่การฆ่าตัวตายอย่างไม่ได้ตั้งใจ ปู่เป็นหนี้เขามากกว่าคำขอโทษ
“คนที่สามคือหนู”
เขาค่อย ๆ เอียงศีรษะและจ้องมองมาที่เนลล์ มือผอมบางของเขาลูบไล้ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความห่วงใย ขณะที่ดวงตาของเขาฉายมีแสงสะท้อนของน้ำตา
“เนลลี่ เพราะสิ่งที่ปู่ทำ หนูได้รับบาดเจ็บตามท้องถนนตั้งแต่เด็ก ปู่ทำให้หนูล้มเหลว ปู่ไม่มีวิธีอื่นที่จะชดใช้ เวลาของปู่บนโลกนี้กำลังจะหมดลงแล้ว ปู่หวังว่าหนูจะไม่เกลียดปู่”
จากนั้นเขาก็ไออย่างรุนแรง ไอจนรับรู้ถึงความร้ายแรงที่มาจากปอด
เนลล์ยื่นแขนออกทันทีเพื่อลูบหลังของเขา นายท่านการ์เร็ตต์หลับตาลงและตอบอย่างช้า ๆ “เนลลี่ ปู่เป็นหนี้หนูมากเกินไป มันคงจะดีถ้าหนูจะไม่ยอมรับปู่ว่าเป็นปู่ของหนูอีกในร้อยปีข้างหน้า ปู่ตกลงที่จะบริจาคอวัยวะ เศษร่างกายของปู่ทำสิ่งสุดท้ายเพื่อโลก และเพื่อชดใช้บาปของปู่กับหนู…”
“คุณปู่อย่าพูดอย่างนั้นสิ”
เนลล์สำลักเสียงสะอื้น
“เด็กดี มันดีแล้ว ปู่จะมองดูหนูอยู่ หนูต้องมีชีวิตที่ดี”
ด้วยคำพูดสุดท้ายนี้ น้ำเสียงของเขาก็น้อยลงทันที
เนลล์สัมผัสได้ถึงมือที่เธอจับไว้อย่างอ่อนแรง
ตามด้วยแขนที่ร่วงลง
ตกตะลึงจนพูดไม่ออก หัวใจของเธอเศร้าลงทันที
ที่ด้านข้าง เครื่องวัดอัตราการเต้นของหัวใจเริ่มส่งเสียงบี๊บอย่างรุนแรง เข้ามาจากภายนอก โจเซฟเหลือบมองและในไม่ช้า สีหน้าของเขาก็ถูกล้างออกไปทันที
เขาวิ่งออกไปและตะโกนว่า “หมอ หมออยู่ที่ไหน?”
“กำลังไป”
แพทย์ที่อยู่ใกล้ ๆ วิ่งเข้ามา โจเซฟหันไปมองเนลล์ และพบว่าเธอยืนอยู่ตรงนั้นราวกับรูปปั้นโดยที่ตาของเธอเหม่อลอย ใบหน้าของเธอซีดเซียว ชาไม่มีความรู้สึกและว่างเปล่า
เขาเข้าใจเธอ และหลังจากนั้นไม่นานเขาก็ถอนหายใจเบา ๆ
“เนลลี่ ทำไมหนูไม่ออกไปก่อน?”
เนลล์กำนิ้วของเธอ ต่อกันทีละข้อ
มีเสียงดังในหูของเธอเมื่อจู่ ๆ เธอถูกใครบางคนดึงออกไป และก็สวมกอดเธออย่างอบอุ่น
กิดเดียนจับตัวเธอไว้ มองสีหน้าที่ซีดเผือด ขณะที่หมอทำการปฐมพยาบาลแก่นายท่านการ์เร็ตต์
อย่างไรก็ตาม ไม่มีความหวังอีกต่อไปแล้ว
หลายนาทีต่อมา แพทย์ประกาศเวลาตายของนายท่าน
ขณะที่เขาได้ลงนามข้อตกลงที่จะบริจาคอวัยวะของเขา แพทย์จำเป็นต้องเร่งขั้นตอนในการเก็บและขนส่งก่อนที่ร่างกายจะแข็งทื่อ
โจเซฟเป็นผู้ชาย และอายุมากกว่าเธอหลายสิบปี ดังนั้นเขาจึงสามารถรับได้กับชีวิตและความตายได้
ขณะที่เขาเข้าใจกับความรู้สึกของเธอกับความสูญเสียเขาจึงเดินไป
“พวกเขาจะพาปู่ไป หนูจะ…” เขาหยุดชั่วคราวก่อนจะพูดต่อไปอย่างเคร่งขรึม “หนูต้องการอะไรเพื่อจดจำเขาไหม?”
หลังจากลงนามในข้อตกลงบริจาคอวัยวะ แม้แต่ครอบครัวก็ไม่ได้รับอนุญาตให้แตะต้องสิ่งใด ๆ ของผู้จากไป
เนลล์มองมาที่เขาและท้ายที่สุดก็ส่ายหัว
“ปู่จะอยู่ในใจหนู นี่เป็นวิธีที่ดีที่สุดในการจดจำปู่”
โจเซฟพงกหัวและไม่นาน คณะแพทย์หลายคนก็พาคนมาช่วยพาเขาออกไป
เนื่องจากยังมีขั้นตอนที่ต้องรับมืออีกมาก โจเซฟจึงตามหมอออกไปโดยปล่อยให้วอร์ดว่าง
เนลล์ยืนอยู่ตรงนั้นพร้อมกับแสงแดดที่ส่องผ่านหน้าต่าง พาดมาบนไหล่ของเธอ ที่เย็นเฉียบราวกับหิมะ
เธอหลับตาลง ราวกับว่าอากาศยังคงอบอวลไปด้วยลมหายใจสุดท้ายของชายชรา และคำพูดที่หนักใจของเขา
“เนลลี่ อย่าเกลียดปู่…”
น้ำตาก็เริ่มไหล
ด้วยสายตาที่หดหู่ใจ กิดเดียนจับเธอแน่นอย่างเงียบ ๆ
เนลล์เอนตัวพิงร่างกายของเขาอย่างอ่อนแรง ราวกับเรือที่หายไปในทะเลในที่สุดก็เข้าเทียบท่า
เธอจับไหล่ของเขาไว้แน่นแล้วร้องไห้ออกมา
ไม่รู้ว่าเลียมเข้ามาเมื่อไหร่ เขาถอนหายใจ
“เนลล์ทุกสิ่งจบลงแล้ว ผมขอแสดงความเสียใจด้วยครับ”
เนลล์ไม่ได้พูด
เสียงร้องข้างนอกเป็นของตระกูลการ์เร็ตต์
ไม่ว่าจะจริงใจหรือหลอก ทุกคนก็แสดงความรู้สึกเศร้าโศก
…
งานศพของนายท่านการ์เร็ตต์นั้นเรียบง่าย
สิ่งนี้ได้รับการร้องขอเป็นพิเศษจากนายท่านก่อนที่เขาจะตาย
เขาเชื่อว่าความผิดของเขามีค่ามากกว่าคุณธรรมในชีวิต ดังนั้นเขาจึงไม่ต้องการงานศพใหญ่ นอกจากเพื่อนสนิทและครอบครัว ยังไม่มีใครได้รับอนุญาตให้ไปงานศพของเขาอีก
งานศพต้องมีสุสานแน่นอน หลังจากรับใช้กองทัพมาครึ่งชีวิตแล้ว นายท่านก็แสดงท่าทีทัศนคติต่อชีวิตและความตาย เขาไม่กังวลกับขนบธรรมเนียมอันเล็กน้อยและซับซ้อนที่ตามมาหลังจากความตาย
