ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 468 อาหารจานนี้บำรุงกำลัง
เนลล์นั่งลงและคิดในใจก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างช่วยไม่ได้
ไม่ใช่ว่าเธอไม่เคยเห็นคนกระตือรือร้นที่จะเอาใจขนาดนี้ ที่มีความแข็งแกร่ง… จริง ๆ เลย…
เธอยกมือขึ้นถุมขมับโดยไม่แสดงความเห็นเพิ่มเติม
ไม่นานก่อนที่เฮเลนจะออกมาพร้อมกับซุป
“พี่สะใภ้ ฉันทำสิ่งนี้เพื่อพี่โดยเฉพาะเลย ซุปนี้เหมาะสำหรับการเติมพลังและบำรุงเลือด มันดีสำหรับการบำรุงร่างกาย เหมาะสำหรับสตรีที่มีครรภ์”
เนลล์มองชามซุปที่มีสีแดงและสีขาวอยู่ข้างหน้าเธอ กลิ่น รูปลักษณ์ และรสชาติมันทำให้น้ำซุปดูน่ารับประทาน
เธอยิ้มให้เฮเลน “ขอบคุณ ลำบากเธอจริง ๆ”
“ไม่เลย ฉันแค่ทำหน้าที่ของฉัน”
แม้ว่าเฮเลนจะพูดจาอย่างสนิทสนม แต่เนลล์ก็ขดริมฝีปากของเธอและไม่พูดอะไร
เธอหันไปเรียกสาวใช้ที่อยู่ใกล้ ๆ “ไปที่โรงยิมเพื่อดูว่าคุณผู้ชายออกกำลังกายเสร็จแล้วหรือยัง เรียกเขามาทานอาหารกลางวัน ถ้าเขาเสร็จแล้ว”
“ค่ะ”
สาวใช้รีบออกไปอย่างรวดเร็ว แต่เมื่อไปถึงประตู เธอก็ได้ยินเสียงร้อง
“คุณผู้ชาย”
ทุกคนหันไปหาต้นเสียงและเห็นกิดเดียนปรากฏตัวที่ทางเข้าห้องอาหารในชุดลำลอง
โรงยิมในวิลล่ามีห้องน้ำในตัว เขาเปลี่ยนเป็นชุดลำลองสีขาวอีกชุดหนึ่ง ซึ่งแตกต่างจากชุดที่เขาใส่ตอนออกไปเมื่อเช้า
ด้วยเส้นผมที่สะอาดสะอ้านของเขาไหลซึมด้วยไอน้ำ เห็นได้ชัดว่าเขาเพิ่งอาบน้ำเสร็จ
เนลล์ยิ้มออกมา “คุณกลับมาแล้ว มากินข้าวกันค่ะ เฮเลนทำมาครึ่งวันเลยนะ”
กิดเดียนกวาดสายตาเหลือบมองจานบนโต๊ะโดยไม่พูดอะไรสักคำ
เขาพยักหน้าเบา ๆ เดินเข้าไปหาเธอก่อนที่จะดึงเก้าอี้นั่งลง
ด้วยเหตุผลบางอย่าง เฮเลนแอบเดินกลับเข้าไปในครัว
เมื่อถึงเวลาที่เธอก็โผล่มาพร้อมกับถือซุปอีกชามอยู่ในมือ เฮเลนพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ลูกพี่ลูกน้อง ฉันเตรียมซุปทะเลนี้มาเพื่อพี่โดยเฉพาะ มันมีปลิงทะเลกับดักแด้อยู่ด้วย เพราะพี่สะใภ้กินไม่ได้ ฉันจึงใส่มันไปแทน ลองชิมดูสิ”
หลังจากที่เปลือกตาของเธอกระตุก เนลล์ก็เงยหน้าขึ้นมองเธอ
อย่างไรก็ตาม เฮเลนดูเหมือนเมินเฉยต่อเนลล์ ดวงตาที่สดใสของเธอจับจ้องที่กิดเดียน
เนลล์หัวเราะเยาะเบา ๆ
ทำหน้านิ่วคิ้วขมวด กิดเดียนตอบกลับอย่างเคร่งครึมว่า “ฉันไม่ชอบรสชาติของอาหารทะเล เอามันออกไป!”
โดยไม่ต้องเหลือบมองที่ชามซุป เขาให้ใครคนหนึ่งเทน้ำหนึ่งแก้วให้เขาแทน
ขณะที่รอยยิ้มบนใบหน้าของเฮเลนแข็งทื่อ เธอรีบหันไปมองเนลล์อย่างรวดเร็วเพื่อขอความช่วยเหลือ
เธอทำหน้าบึ้ง เธอพูดด้วยความไม่พอใจ “พี่สะใภ้ มีอย่างที่ไหนกันฉันยังทำดีไม่พอใช่ไหม? ลูกพี่ลูกน้องถึงโกรธฉัน ฉันจำได้ว่าเขาเคยชอบกินอาหารทะเล”
กิดเดียนชอบอาหารทะเลมาก เฮเลนแน่ใจรสนิยมของเขาเลยจัดเตรียมไว้
เนลล์ยิ้มออกมา ด้วยความเคารพต่อแม่ของกิดเดียนและท่านผู้หญิงควินตันที่ล่วงลับไป เธอไม่อยากให้เฮเลนมีช่วงเวลาอันยากลําบาก
“ในเมื่อซุปเสร็จแล้ว ก็ควรชิมสิ!”
กิดเดียนมองเธอด้วยความตกใจ
“คุณอยากให้ผมกินนี่ไหม?”
“เอ๊ะ? มีอะไรผิดปกติเหรอ?”
“… ผมจะกินแล้วนะ”
เนลล์ “…”
เฮเลน “…”
เกิดอะไรขึ้นกับกลิ่นของความหม่นหมองในอากาศ?
เฮเลนมีช่วงเวลาที่ยากลำบากในการรักษารอยยิ้มที่แข็งทื่อบนใบหน้าของเธอ แต่โชคดีสำหรับเธอ กิดเดียนเชื่อฟังคำพูดของเนลล์ เนื่องจากคนหลังต้องการให้เขากิน เขาจึงหยิบช้อนและจิบเล็กน้อย
ในที่สุดเฮเลนก็รู้สึกสบายใจขึ้น ซุปบำรุงกำลังสำหรับผู้ชาย เธอเคี่ยวซุปเป็นเวลาสามชั่วโมงเลยนะ!
เมื่อสังเกตเห็นว่าเฮเลนยืนขึ้นแล้ว เนลล์จึงโต้กลับว่า “อย่ายืนตรงนั้นสิ มานั่งลงกินด้วยกัน”
เฮเลนนั่งตรงข้ามอย่างเชื่อฟัง
บรรยากาศบนโต๊ะอาหารอาจไม่ดีที่สุด แต่ก็ไม่ได้อึดอัดภายใต้คำแนะนำอันชาญฉลาดของเนลล์
อย่างน้อยมันก็ดูค่อนข้างกลมกลืนกันทั่วไป
มีเพียงเธอเท่านั้นที่รู้สึกไม่ชัดว่าอาหารในวันนี้มีประโยชน์มากมาย
อืม อาหารทุกจานถูกเติมด้วยส่วนผสมที่มีคุณค่าทางโภชนาการ แม้แต่หอยเชลล์แห้งก็ปรุงกับผักด้วย
อย่างไรก็ตาม เธอไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้เลย และเชื่อว่าเฮเลนเตรียมอาหารมาให้เธอโดยเฉพาะ ท้ายที่สุดแล้ว อาหารเหล่านี้มีคุณสมบัติในการฟื้นฟูสำหรับสตรีมีครรภ์ที่เป็นที่นิยมจริง ๆ
เนลล์ยังคงออกกำลังกายอยู่เสมอและจะเดินอย่างน้อยห้ากิโลเมตรต่อวัน แม้ว่าตอนนี้เธอกำลังอุ้มท้องเด็กอยู่ เธอก็ยังทำให้บรรลุเป้าหมายทุกวัน
แม้ว่าเธอจะกินอาหารที่มีประโยชน์ แต่เธอก็ไม่ต้องกังวลว่าลูกในท้องจะโตเกินไป
ไม่นานอาหารกลางวันก็จบลงอย่างสงบสุข
ทันใดนั้น เฮเลนก็กรีดร้องออกมา
“ลูกพี่ลูกน้อง ฉันคิดว่าคุณไม่สามารถกินพริกได้? ฉันเตรียมจานนี้ให้พี่สะใภ้ อย่ากินมัน คุณแพ้พริก!”
กิดเดียนยกตะเกียบขึ้นและกำลังจะเลือกอาหารรสเผ็ดต่อหน้าเนลล์
จานนี้เป็นคำสั่งจากเนลล์ถึงสาวใช้ให้เสิร์ฟอาหารทุกมื้อ ด้วยความอยากอาหารของเธอที่เปลี่ยนไปในเดือนนี้ เธอจึงจำเป็นต้องทานอาหารเผ็ดเย็น ๆ ในอาหารของเธอ การกัดหนึ่งหรือสองครั้งทำให้ความอยากของเธอสงบลง
กฎนี้ดำเนินมานานกว่าหนึ่งเดือน ตอนที่เนลล์อยู่ต่างประเทศ เธอก็ต้องนำมันไปโรงพยาบาล
ตอนนี้เธอกลับมาแล้ว ครอบครัวจะไม่ลืมเรื่องนี้ แม้ว่าเฮเลนจะเตรียมอาหารกลางวันไว้ตอนบ่ายแล้ว แต่สาวใช้ก็เสิร์ฟอาหารรสเผ็ดตามปกติ
ปัญหานี้เกิดขึ้นโดยไม่คาดคิด
เฮเลนขมวดคิ้ว ขยับจานเผ็ดไปที่มุมโต๊ะของเธอแล้ววางปลาไหลนึ่งตรงหน้าเขา
แล้วเธอก็ยิ้มให้เขาด้วยความยินดี “ลูกพี่ลูกน้องคุณไม่ชอบปลาเหรอ? นี่เพื่อคุณ”
เธอตกตะลึงจนพูดไม่ออก เนลล์มองอาหารรสเผ็ดก่อนที่มันจะถูกเอาออกไป สักพักเธอก็เบ้ปากด้วยความรำคาญ
กิดเดียนแพ้พริก? เธอไม่รู้ได้อย่างไร?
เขากินสิ่งที่เธอกินที่บ้านและกินพริกไปตั้งหลายครั้ง เธอไม่เคยเห็นเขากลืนไม่ได้หรือมีอาการแพ้เลย
เมื่อหันไปมองที่กิดเดียน เนลล์ถามอย่างขบขันว่า “คุณแพ้พริกเหรอ?”
กิดเดียนตอบด้วยน้ำเสียงขุ่นเคืองขมวดคิ้ว “เมื่อหลายปีก่อน ผมโตแล้วและไม่ได้รู้สึกอ่อนไหวต่อพวกมัน”
“โอ้? ฉันเดาว่ามันไม่ใช่ปัญหาแล้ว”
เฮเลนรู้สึกอึดอัดเมื่อมองย้อนกลับไป
เธอฝืนยิ้ม “มันเยี่ยมมากที่พี่ไม่เป็นไร ฉันขอโทษ พี่สะใภ้ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เกิดความโกลาหลครั้งใหญ่ ฉันคุ้นเคยกับร่างกายของลูกพี่ลูกน้องจึงคิดว่าเขายังแพ้พริกอยู่ ฉันหวังว่าเธอจะไม่คิดมาก”
ดวงตาของเนลล์กลายเป็นเย็นชา
อย่างไรก็ตาม เธอยังคงไม่พูดอะไร มีเพียงรอยยิ้มที่ริมฝีปากของเธอเย้ยหยันเล็กน้อย
“ไม่ ฉันไม่ เธอทำแบบนั้นเพราะเธอเป็นห่วงเขา ฉันดีใจที่มีคนเป็นห่วงเขา ฉันจะไปคิดมากทำไม?”
แม้ว่าจะเป็นคำพูดของเธอ แต่น้ำเสียงของเธอค่อนข้างเย็นชา ไม่เหมือนกับการเป็นมิตรครั้งก่อนที่เธอแสดงให้เห็น
กิดเดียนสัมผัสได้ถึงความรู้สึกที่มองไม่เห็น รอยย่นระหว่างดวงตาของเขามีรอยย่นเล็กน้อย
เฮเลนยิ้มอย่างมึนงง เธอฉลาดและรู้ดีว่าควรพูดอย่างอะไร เพราะเนลล์จะไม่เสแสร้งแกล้งทำเป็นว่าจริงใจ
เมื่อเนลล์ให้ทางออกกับเธอ เฮเลนก็รับมันไปไว้แน่นอน
