ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 473 ความปรารถนาในวันปีใหม่
กิดเดียนอธิบายสถานการณ์ให้ฟังแก่ท่านผู้หญิงควินตันทางโทรศัพท์ โดยกล่าวว่าแม้ว่าพวกเขาจะไม่ยอมให้ประกันตัวครอบครัววิลเบิร์น แต่พวกเขาก็จะยังดำเนินการให้ถึงที่สุด
ท้ายที่สุด แม่ของกิดเดียนเป็นสมาชิกของครอบครัววิลเบิร์นโดยตรง ถึงเธออาจจะจากไปแต่มันก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงความสัมพันธ์ของพวกเขา ถ้าสถานการณ์ไม่เป็นไปความสัมพันธ์ ผลกระทบก็จะตามมาทีหลัง
หลังจากวางสาย สายตาของเขาก็กลับมาที่ใบหน้าของเนลล์
เขาโน้มตัวเข้าไปแตะริมฝีปากของเธอ เขาพูดพึมพำ “ผมจะต้องออกไปข้างนอกในตอนบ่าย คุณพักผ่อนอยู่ที่บ้านและโทรหาผม ถ้าคุณต้องการอะไร โอเคไหม?”
เนลล์พยักหน้า
เธอหยุดเขา ก่อนที่จะบอกความกังวลของเธอ “ดูแลตัวเองด้วย”
กิดเดียนยิ้มออกมาโดยไม่พูดอะไร เขาหันหลังและจากไป
ใกล้ค่ำ เนลล์ได้รับโทรศัพท์
การโทรเป็นการเปิดเผยกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับวิลเบิร์น สิ่งของในสินค้าไม่ใช่พวกเขาที่เป็นทำ แต่สร้างจากคู่แข่งในธุรกิจ
อย่างไรก็ตาม การสืบสวนยังพบสิ่งอื่น ๆ ด้วย เช่น หลักฐานที่แสดงว่าพ่อของเฮเลนหาผลประโยชน์ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา
ท่านผู้หญิงไม่อ่อนข้อกับการจัดการในเรื่องนี้
ความจริงแล้ว ครอบครัวของเฮเลนเป็นเพียงญาติห่าง ๆ ของคุณแม่ลีย์ ไม่เหมือนกับไซมอนที่มีเชื้อสายโดยตรง
พ่อของเธอเป็นลูกพี่ลูกน้องของคุณแม่ลีย์ ดังนั้นที่ท่านผู้หญิงไม่ปกปิดและเก็บเป็นความลับว่าอยู่เบื้องหลังตลอดหลายปีที่ผ่านมา ตราบใดที่ไม่ปัญหาที่น่าสงสัยและผิดศีลธรรม
เมื่อทำให้เธอผิดหวัง พวกเขาหันหลังและวางแผนจะต่อต้านกับตระกูลลีย์
ปรากฎว่าเป็นการช่วยขโมยจากที่กำลังโดนแขวนคอ เพื่อที่เขาจะมาตัดคอคุณก่อน
ในไม่ช้าเรื่องนี้ก็คลี่คลายโดยพวกลีย์มีส่วนในเรื่องนี้
เนื่องจากท่านผู้หญิงได้เข้าไปแทรกแซง ในท้ายที่สุดเฮเลนก็ไม่ได้แต่งงานกับชายอายุห้าสิบปีคนนั้นและเธอก็สามารถเรียนต่อในเมืองหลวงได้
อย่างไรก็ตาม หลังจากการล่มสลายของทายาทวิลเบิร์น เฮเลนจะไม่สามารถใช้ชีวิตแบบชนชั้นสูงเหมือนเมื่อก่อนได้
เนื่องจากเหตุการณ์ยั่วยวนในครั้งนั้น ท่านผู้หญิงควินตันพบว่าเธอไม่มีกาลเทศะและทำความอับอายต่อครอบครัววิลเบิร์น ท่านผู้หญิงจึงปฏิเสธเธอ ไม่ยอมที่จะใช้เวลากับเธออีก
ยิ่งไปกว่านั้น ชีวิตของเฮเลนอยู่ในความสับสนวุ่นวาย
อย่างไรก็ตาม เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องที่ใครจะต้องกังวลทั้งหมดเพราะเธอทำตัวเอง ความวุ่นวายที่เกิดขึ้นเป็นเพียงข้อบกพร่องที่สูญเสียไปเพื่อให้เข้าไม่ถึงสถานที่ระดับไฮเอนด์เหมือนเมื่อก่อน
เมื่อเทียบกับนักเรียนทั่วไป เธอยังคงใช้ชีวิตปกติ
ในที่สุดปัญหาเหล่านี้ก็หยุดลงในอีกหนึ่งเดือนต่อมา
อาการบาดเจ็บของกิดเดียนเกือบหายสนิทแล้ว ในขณะที่ทารกในครรภ์ของเนลล์เริ่มใหญ่ขึ้น ตามคำแนะนำของแพทย์ เนลล์ไม่ต้องวุ่นวายและต้องอยู่บ้านเพื่อประโยชน์ของทารก
เรื่องที่เกี่ยวข้องกับอาวุโสเคยังไม่สิ้นสุด แต่เธอมีลูกระหว่างทาง ตอนนี้เธอกลับมาแล้ว มันเป็นไปไม่ได้ที่เธอจะเดินทางไปประเทศ F เพื่อจุดประสงค์นี้
ร่างกายของเธออาจไม่สามารถรับมือกับการเดินทางไปมา และไม่ต้องพูดถึง ลีย์จะรู้สึกไม่สบายใจที่ปล่อยเธอไป
ดังนั้น เธอจึงทิ้งเรื่องนี้ไว้ให้กิดเดียนเพื่อจัดการสอบสวนในประเทศ F
โชคดีที่เกลยังมีความตั้งใจที่จะปกปิดความจริงเกี่ยวกับเรื่องนี้ที่เกี่ยวข้องกับครอบครัวเชลบี อย่างน้อยก็ให้โอกาสกับพวกเขา
เวลาผ่านไปในพริบตาและไม่นานก็ถึงวันตรุษจีน
เนลล์สัญญากับลิซซี่ว่าจะไปกับเธอเพื่อปล่อยโคมลอยในแม่น้ำ เมื่อทราบแล้วว่างานโคมลอยในเทศกาลฤดูใบไม้ผลิจัดขึ้นที่ชานเมือง ทั้งครอบครัวก็รับประทานอาหารเย็นร่วมกันและขับรถไปที่สถานที่
มันเป็นโอกาสที่หายากมากที่นานท่านและท่านผู้หญิงต้องการร่วมสนุกด้วย ดังนั้นพวกเขาจึงไปพร้อม ๆ กัน
กิดเดียนใช้รถเพียงคันเดียวในครอบครัวห้าคน ขณะที่เนลล์นั่งที่นั่งของผู้โดยสารร่วมกับลิซซี่ ท่านผู้หญิงและนายท่านนั่งเบาะหลัง
รถขับอยู่บนถนนที่พลุกพล่าน เหมือนกับช่วงปีใหม่ ร้านค้าริมถนนก็พลุกพล่านเต็มไปด้วยเสียงดนตรีและเสียงของส่วนลดเพื่อส่งเสริมการขาย ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีแสงไฟหลากสีที่โอบล้อมต้นไม้ข้างถนน เป็นภาพที่มีชีวิตชีวาจากดอกไม้ไฟและทะเลตะเกียง
รถแล่นไปที่นั่นอย่างช้า ๆ และไม่นานก็ถึงฝั่งแม่น้ำ
แม่น้ำที่ผสานจากลำธารสามสายไหลผ่านใจกลางเมือง ช่วยเพิ่มเสน่ห์ของภูมิทัศน์ให้กับเมือง
โคมลอยเป็นประเพณีดั้งเดิมของที่นี่ตั้งแต่สมัยนั้น จะมีการปล่อยโคมลงแม่น้ำในวันที่สิบห้าของเดือนจันทรคติแรก หรือที่เรียกกันว่าเทศกาลโคมไฟในสมัยโบราณ แต่ที่นี่มีเทศกาลภายในเดือนแรก วันที่ไม่สำคัญเท่ากับก่อนวันที่สิบห้า
ด้วยเหตุนี้ คูเมืองจึงเต็มไปด้วยโคมลอยตั้งแต่วันแรกจนถึงวันที่สิบห้าของวันตรุษจีน ชายหญิงผู้สูงวัย และเด็กจำนวนนับไม่ถ้วนมาขอพร
ต้นหลิวทั้งสองฝั่งบานสะพรั่ง ร้านค้าหลายแห่งได้รับการตกแต่งด้วยกลิ่นอายของความคลาสสิก โดยเก็บภาพความงามของเจียงหนาน โบราณไว้ใต้ก้อนเมฆ
ตระกูลลีย์นั้นคุ้นเคยกับพื้นที่และไม่แปลกใจกับสถานที่ท่องเที่ยวดังกล่าว
ในทางกลับกันเนลล์อาศัยอยู่ในจินเฉิง ดังนั้นจึงเป็นเรื่องยากที่ได้เจอทิวทัศน์นี้
แม่น้ำยาวมากและไหลไปทั่วทั้งเมือง ถนนที่คดเคี้ยวริมแม่น้ำเต็มไปด้วยร้านค้าแปลกตา
มีบาร์และร้านขายของประดับประดาต่าง ๆ แผงขายอาหารอร่อย และของว่างในท้องถิ่น รวมถึงร้านอาหารสองสามร้าน
ชาวต่างชาติส่วนใหญ่มาที่นี่เพื่อความสนุกสนาน แต่ก็มีคนในท้องถิ่นจำนวนมากเช่นกัน
กิดเดียนไปซื้อโคมลอยมาห้าโคม พวกเขาแบ่งโคมหนึ่งอันสำหรับสมาชิกในครอบครัว แต่ละคนมาไว้ที่ริมแม่น้ำ
พวกเขาแหวกทางของพวกเขาผ่านฝูงชนและในที่สุดก็ถึงฝั่ง เพียงแต่ไม่มีที่ว่างสำหรับพวกเขาทั้งห้าที่จะยืนพร้อมกัน ดังนั้นพวกเขาจึงถูกดันไปที่ต่าง ๆ
ท่านผู้หญิงและนายท่าน พร้อมด้วยลิซซี่ถูกดันเข้าหามวลชน ขณะที่เนลล์และกิดเดียนยังคงอยู่ด้านนี้
เนลล์หยิบปากกามาร์คเกอร์สีดำออกมาแล้วยื่นให้เขาพร้อมรอยยิ้ม “คุณจะขออะไร?”
เขามองไปที่โคมของเธอ ก่อนจะเลื่อนสายตามองไปที่เธอ “เขียนก่อนก็ได้”
“ไม่ ฉันอยากเห็นคุณเขียนก่อน”
กิดเดียนหยุดและรับโคมมา “ก็ได้!”
เขาถือตะเกียงขึ้นและเขียนข้อความบนโคมไฟ
เนลล์เข้ามาใกล้ก่อนจะหัวเราะออกมา
“นี่ขออะไร! อย่าทำให้เสียโอกาสสิ ตกลงไหม? อันนี้ไม่นับ!”
กิดเดียนปล่อยโคมลงแม่น้ำด้วยใบหน้าที่เรียบเฉียบ “ทำไมไม่นับ?”
“แน่นอนว่าไม่นับ! มันเป็นความปรารถนานี้ไม่สมจริงเลย”
ชายคนนั้นเลิกคิ้ว
“ถ้าความปรารถนาในชีวิตมันเป็นจริง จะสามารถเรียกมันว่าความปรารถนาได้หรือไง?”
ตะลึงจนพูดไม่ออก เนลล์เชิดคางขึ้นและมองที่เขา
คืนนั้นอากาศหนาวเย็น แสงสีที่ริมฝั่งแม่น้ำสะท้อนให้เห็นลักษณะที่ลึกซึ้งและใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา รูปร่างที่เพรียวบางของเขาสร้างขึ้นที่นั่นสามารถกระตุ้นหัวใจของผู้หญิงหลายคนได้ในพริบตา
ทันใดนั้น เธอก็รู้สึกท่วมท้นไปด้วยอารมณ์ที่อธิบายไม่ได้
เธอเขย่งและจูบไปที่คางของเขา
กิดเดียนก้มศีรษะลงและสบตากับเธอ
เนลล์ยิ้มให้เขา ดึงหมวกออกและเขียนข้อความหนึ่งบรรทัดลงบนตะเกียง
“ขอให้ความปรารถนาของเขาเป็นจริง”
ชายคนนั้นกระพริบตาและจับมือเธอ
เนลล์ปล่อยตะเกียงลงบนผืนน้ำและยิ้ม “นี่คือการรับประกันสองครั้งว่าเหล่าทวยเทพจะได้ยินเสียงของเรา”
เสียงของเขาแหบ “เนลลี่”
“ฮะ?”
เนลล์หันศีรษะของเธอและวินาทีต่อมา ริมฝีปากของเธอก็ถูกผนึกด้วยความอบอุ่นของเขา
พวกเขาอยู่ข้างนอกหลังจากทั้งหมด ท่ามกลางผู้คนมากมายที่อยู่รายล้อม เขาไม่ได้จูบอย่างลึกซึ้ง เป็นเพียงจูบที่หนักกว่าการแตะ ในไม่ช้าเขาก็ปล่อยเธอ
