ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 486 ได้ลูกชาย
ป้าจอยซ์สร้างความมั่นใจแก่นายท่านลีย์
“นายท่านอย่าวิตกกังวลมากนัก โชคดีที่พวกเขาได้จัดเตรียมทุกอย่างไว้ล่วงหน้าแล้ว นายน้อย คุณนำสิ่งของจำเป็นมาแล้วหรือยัง?”
กิดเดียนพึมพำ “เรารีบออกจากบ้านจึงทิ้งมันไว้ที่บ้าน ผมเลยขอให้ใครสักคนไปเอามันมาแล้ว”
“เอาล่ะ อย่าวิตกกังวลจนเกินไป คุณผู้หญิงแข็งแกร่งมาก ดังนั้นเธอจะผ่านมันไปได้ จะไม่มีอะไรเกิดขึ้น”
แม้ว่าป้าจอยซ์จะพูดอะไร เธอก็ยังเดินไปที่โถงทางเดิน ดูจากรูปลักษณ์แล้ว เธอคือที่สุดในบรรดาพวกเขาทั้งหมด
กิดเดียนนั่งบนม้านั่งและกอดศีรษะของเขา นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกประหม่ามากจนปลายนิ้วของเขาแข็งทื่อ
กิดเดียนรู้สึกใจร้อนกับการเดินไปมาของป้าจอยซ์ว่า “ป้าจอยซ์ หยุดเดินวนไปวนมาได้ไหม?”
ป้าจอยซ์เห็นสีหน้าหงุดหงิดของกิดเดียนและไม่กล้าพูดต่อ เธอจึงนั่งลงเงียบๆ
ในเวลาต่อมาจู่ ๆ กิดเดียนก็ลุกขึ้นและเดินเข้าไป
ป้าจอยซ์ตกตะลึง เธอต้องการจะเรียกหาเขา แต่ถูกท่านผู้หญิงห้ามไว้
“ปล่อยเขาไป ในตอนนี้เขาคงเป็นคนที่กังวลที่สุด การอยู่คนเดียวสามารถช่วยให้เขาสงบสติอารมณ์ได้”
ป้าจอยซ์เงียบไป
กิดเดียนเดินไปที่มุมไกล ๆ ซึ่งไม่ได้ไกลจากห้องคลอด เขายังสามารถมองเห็นห้องคลอดแต่มันก็ยังพอที่ห่างพอที่จะหลีกเลี่ยงฝูงชนได้
เขาหยิบบุหรี่หนึ่งซองออกจากกระเป๋าของเขา หากมองใกล้ ๆ พวกเขาจะเห็นว่านิ้วของเขาสั่น
เมื่อถือไฟแช็ก กิดเดียนก้มศีรษะลงและจุดบุหรี่ได้เพียงไม่กี่ครั้งเท่านั้น
กิดเดียนหายใจเข้าเล็กน้อยและพ่นควันออกมาเล็กน้อย ดวงตาคมคู่ของเขาค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีแดงท่ามกลางควัน
ในเวลานี้ แมทธิว สตาร์กนำของมาให้ตามที่เนลล์ได้ขอ
แมทธิวเห็นกิดเดียนสูบบุหรี่อยู่ที่มุมห้อง เขาตะโกนออกมาว่า “ท่านประธาน!”
ด้วยใบหน้าที่ทรุดโทรม กิดเดียนจึงดึงกระเป๋ามาจากแมทธิว
จากนั้นเขาก็หยิบบุหรี่อีกอันหนึ่ง หักมันแล้วโยนมันลงในถังขยะ กิดเดียนถือกระเป๋าเดินกลับไปที่ห้องคลอดอย่างท่าทางที่ผ่าเผย
เมื่อเห็นเงาของกิดเดียนที่ดูเหมือนเพิ่งฟื้นจากความตาย แมทธิวก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกขบขัน
ประธานกำลังจะมีลูกหรือกำลังจะทำสงคราม?
สำหรับแมทธิว การมีลูกและออกรบนั้นแตกต่างกันเหมือนท้องฟ้าและดิน
อย่างไรก็ตามสำหรับเนลล์แล้ว สองอย่างนี้ก็ไม่ได้ต่างกัน
การดำเนินการเป็นไปอย่างราบรื่นและรวดเร็ว
ศัลยแพทย์หลักเป็นแพทย์เก่าที่มีประสบการณ์ กิดเดียนได้ร้องขอเป็นพิเศษสำหรับการย้ายจากต่างประเทศและเขาอยู่ที่เมืองหลวงเป็นเวลา 2 สัปดาห์เพื่อรอการทำคลอดเนลล์
การรักษาเหมือนกับในสมัยโบราณเมื่อพระราชินีให้กำเนิดบุตร
เมื่อเสียงร้องของทารกแหลมคมดังมาจากห้องคลอด ทุกคนที่อยู่ข้างนอกต่างตกใจในตอนแรก แต่ก็เปี่ยมด้วยความสุขในวินาทีต่อมา
“คลอดแล้ว!”
กิดเดียนรู้สึกท่วมท้น
ประตูห้องคลอดยังคงปิดอยู่ แต่กิดเดียนรู้สึกเหมือนถูกแช่แข็งเอาไว้ มันเหมือนกับว่าเขากลายเป็นหินเมื่อได้ยินเสียงร้องของทารก
ท่านผู้หญิง นายท่านลีย์ ร้องไห้ออกมาด้วยความยินดีเล็กน้อยและผลักเขาไปข้างหน้า
“ทำไมแกถึงยังยืนอยู่ตรงนี้อีก? เขาเป็นลูกชายของแกนะ! ไปดูเร็ว ๆ !”
กิดเดียนตอบสนองในภายหลังเพราะร่างกายของเขาตกตะลึงกับผลกระทบที่ยิ่งใหญ่นี้ ไม่ว่าเขาจะทำอะไร มันก็ล่าช้าไปหมด ไม่เหมือนกับการเคลื่อนไหวที่ปกติของเขา
แพทย์จึงนำทารกออกมา
“ยินดีด้วย เด็กผู้ชาย!”
“เป็นเด็กที่ดีนะ โตขึ้นไปเขาจะสดใสเหมือนกิดเดียนอย่างแน่นอน”
ทุกคนรุมล้อมอยู่รอบ ๆ ทารก ท่านผู้หญิงเป็นคนแรกที่พาทารกออกจากอ้อมแขนของหมอ เมื่อมองดูทารกที่ห่อตัวโดยที่ตาบวมเล็ก ๆ ของเขายังคงปิดอยู่ นายท่านก็เกือบร้องไห้ด้วยความปิติยินดี
อย่างไรก็ตาม สีหน้าของกิดเดียนดูไม่ค่อยร่าเริงนัก
กิดเดียนถามหมอโดยไม่แม้แต่จะชำเลืองมองดู “ภรรยาของผมเป็นอย่างไรบ้าง?”
หมอยิ้มและพูดว่า “เธอยังต้องใช้เวลาสองสามนาทีในการทำความสะอาด เธอจะออกมาในไม่ช้า”
“ผมเข้าไปหาเธอได้ไหม?”
“เดี๋ยวก่อน เราไม่อยากทำให้มดลูกแปดเปื้อน”
หลังจากนั้นหมอก็เข้าไปในห้องคลอดและปิดประตูตามหลังเขา
กิดเดียนทำได้เพียงยืนข้างนอก เต็มไปด้วยความกังวล
อย่างไรก็ตาม ขั้นตอนการทำความสะอาดมดลูกนั้นรวดเร็ว ครู่ต่อมา เนลล์ถูกพาออกมาจากห้องคลอด
เนลล์โดนดมยาสลบ ดังนั้นเธอจึงยังไม่รู้สึกตัว เธอสวมหน้ากากออกซิเจนและใบหน้าของเธอค่อนข้างซีด
กิดเดียนรู้สึกหัวใจเต้นแรงขณะรีบวิ่งไปหาเนลล์และเรียกเบา ๆ “เนลลี่”
ผู้ป่วยไม่ตอบสนอง
หมอยิ้มและอธิบายว่า “เธอจะไม่ได้ฟื้นเร็วขนาดนั้น พาเธอไปที่วอร์ดก่อน ระวังอย่าให้เธอเป็นหวัด”
เหมือนฝูงผึ้ง ทุกคนตามเนลล์เข้าไปในวอร์ด
เนลล์ตื่นนอนจนถึงเวลาห้าโมงเย็น
เมื่อเธอตื่นขึ้น พระอาทิตย์ก็ค่อย ๆ ลับขอบฟ้า ให้แสงเรืองรองสีทองอร่าม
หน้าต่างในวอร์ดปิดอย่างแน่นหนา แต่ม่านถูกแง้มทิ้งไว้ ปล่อยให้ทั้งห้องมีบรรยากาศที่อบอุ่น
เนลล์ชะงักครู่หนึ่งก่อนที่เธอจะต้องคิดว่าเธออยู่ที่ไหน
เธอรู้สึกตัวทันที
“ลูกของฉันล่ะ!”
เนลล์สัมผัสได้ถึงแขนของเธอในวินาทีถัดมา
เธอหันกลับมาเห็นแก้มที่ตอบซูบและดวงตาที่แดงก่ำ
“กิดเดียนเหรอ?” ริมฝีปากของเนลล์ขยับและเสียงของเธอก็แหบเล็กน้อย “ลูกอยู่ไหน?”
ชายคนนั้นไกวเปลข้างเตียง
“ลูกอยู่นี่ ไม่ต้องกลัว”
เสียงของกิดเดียนเบาและน้ำเสียงของเขาอ่อนโยน เนลล์มองไปยังห่อเนื้อสีชมพูอ่อน ๆ ที่วางอยู่บนเปลเด็กสีขาว และดวงตาของเธอก็ไหลรินทันที
เขารีบเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาของเธอ
“อย่าร้องไห้ การร้องไห้หลังคลอดไม่ดีต่อร่างกาย”
เนลล์สำลัก “ขอฉันอุ้มเขาหน่อย”
“เอาล่ะ หยุดร้องไห้แล้วผมจะพาเขาไปหาคุณ”
เธอปาดน้ำตาของเธอทันที จากนั้นกิดเดียนก็ยืนขึ้นอย่างแข็งทื่อ และอุ้มทารกออกจากเปลของทารก
เมื่อเห็นการเคลื่อนไหวที่น่าอึดอัดใจของกิดเดียน ใจของเนลล์ก็แทบจะกระโจนออกมาจากอกของเธอ ในที่สุดเธอก็ยื่นแขนออกไปรับทารกและกอดเขาราวกับเขาเป็นอัญมณีล้ำค่า
กิดเดียนพูดไม่ออก
อะไรคือความรู้สึกที่ไม่ถูกใจอย่างกะทันหันนี้?
ทารกยังหลับอยู่ และอาจเป็นเพราะเขารู้สึกปลอดภัยที่แม้หลังจากเปลี่ยนมือแล้ว เขาก็ยังไม่เห็นวี่แววว่าจะตื่นเลย
อย่างไรก็ตาม ใบหน้าเล็ก ๆ นั้นขมวดคิ้วและหลับตา เผยให้เห็นขนตาที่ยาวและบางของเขาซึ่งดูเหมือนพัดเล็ก ๆ สองอัน
ริมฝีปากสีชมพูเล็ก ๆ ของทารกแนบชิดกัน ทำให้เขาดูจริงจัง
ผิวของเขายังคงเป็นสีแดงสด มันนุ่มและโปร่งแสงมากจนมองเห็นเส้นเลือดฝอยเล็ก ๆ ใต้ผิวหนังของเขาได้
เนลล์มีความสุขในตอนแรก แต่เมื่อจ้องมองไปที่ใบหน้าของทารก เธอก็ขมวดคิ้ว
กิดเดียนสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงในสีหน้าของเธอและถามอย่างกังวลว่า “เกิดอะไรขึ้น?”
“กิดเดียนตอนลูกออกมา คุณตามเขามาที่นี่หรือเปล่า?”
กิดเดียนตกตะลึงกับคำถามและตอบว่า “ไม่ แต่คุณย่าเป็นคนไปรับมา”
เนลล์ขมวดคิ้วมากขึ้น
กิดเดียนนึกไม่ออกว่าเนลล์กำลังคิดอะไรอยู่ ดังนั้นเขาจึงระวังที่จะไม่พูด
จู่ ๆ เนลล์ก็พูดขึ้นว่า “คุณคิดว่าเราเอาเด็กมาผิดคนหรือเปล่า? ทำไมฉันรู้สึกว่าเด็กคนนี้น่าเกลียดมาก? เขาดูไม่เหมือนเราสองคนเลยสักนิด”
กิดเดียนตกตะลึง
ฮ่าฮ่า!
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นคนเป็นแม่เรียกลูกแท้ ๆ ของเธอว่าน่าเกลียด
กิดเดียนอธิบายอย่างอดทนว่า “ทารกแรกเกิดทุกคนมีรูปลักษณ์ภายนอกเช่นนี้ เพราะยังไม่พัฒนารูปลักษณ์ภายนอกของพวกเขา รอจนกว่ารูปลักษณ์ของเขาจะพัฒนามากขึ้น เขาจะต้องดูดีอยู่แล้ว”
