ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 496 ปล่อยเธอไป
ไม่สงสัยเลยว่านี่เป็นการระเบิดที่รุนแรงสำหรับเจด้าซึ่งมีภาพลักษณ์ที่บริสุทธิ์และไร้เดียงสา
อย่างไรก็ตาม โจเอลไม่สนใจเรื่องนี้
เขาไม่เคยใจดีกับผู้หญิงที่เขาไม่สนใจ
ถ้าเจด้าไม่ควรทำอะไรเกินไปในตอนนี้ เขาอาจจะยังมองข้ามเรื่องนี้ไปเพราะหน้าตาที่อ่อนน้อมและมารยาทดีของเธอมาก่อน อย่างไรก็ตาม…
เจด้าคิดว่าเขาจะยอมโดนใครตบง่าย ๆ หรือไง?
เขาสามารถอดทนต่อลูซี่ได้ เพราะเขารักเธอจากก้นบึ้งของหัวใจและปฏิบัติกับเธอเพียงคนเดียว
เจด้าคิดว่าใครกันที่ประพฤติตัวเช่นนั้น? เธอคิดว่าเธอจะหนีไปได้หลังจากที่ตบเขาเหรอ
โจเอลรู้สึกตลกมากเมื่อคิดเรื่องนี้
สิ่งที่เขาไม่รู้คือ จู่ ๆ ลูซี่ก็ตัวสั่นเมื่อได้ยินคำพูดของเขา
ดูเหมือนเธอจะไม่ใช่ผู้หญิงคนเดียว…
ดวงตาของลูซี่หรี่ลง แต่เธอไม่ได้พูดอะไร
เธอไม่สามารถสนใจเรื่องนี้ได้ และที่สำคัญกว่านั้น เธอทำไม่ได้
สถานการณ์อยู่ในภาวะชะงักไปครู่หนึ่ง
ไม่มีใครกล้าขึ้นมาหยุดโจเอล ทั้งสี่คนที่เกี่ยวข้องก็ไม่มีอะไรจะพูด
คนนอกไม่กล้าเข้าไปแทรกแซงเพราะกลัวว่าจะทำให้โจเอลโกรธ ในขณะที่คนในนั้นไม่ได้ทำอะไรเพราะไม่รู้ว่าจะพูดอะไร
ในที่สุดโจเอลก็เป็นคนทำลายความเงียบ
เขาหันกลับมายิ้มให้เมซ ขณะปรับแขนเสื้อ “ผมจะให้โอกาสคุณอีกครั้ง ยอมแพ้เรื่องของเธอแล้วคุณจะสามารถสนุกกับชีวิตที่หรูหราได้ ถ้าคุณปฏิเสธ ผมจะลากตระกูลสมิธลงไปกับคุณ”
ใบหน้าของลูซี่และเมซซีด
ในที่สุด ลูซี่ก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป
“โจเอล ทำไมคุณถึงทำกับฉันแบบนี้? แค่ปล่อยฉันไป” ลูซี่กัดริมฝีปากล่างของเธอ เธออ่อนลงหลังจากนั้น “ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะ”
โจเอลตกใจกับคำว่า “ได้โปรด” เป็นเวลานาน และไม่สามารถหวนคืนความรู้สึกได้
เขาและลูซี่เป็นเพื่อนในวัยเด็กมาสิบปีแล้ว และเขารู้ว่าเธอมีความมุ่งมั่นแค่ไหน
อย่างไรก็ตาม เธอขอร้องให้เขาปล่อยเธอไป และปล่อยให้เธอแต่งงานกับเมซ
แล้วเขาไปอยู่ในตำแหน่งอะไร?
“เขาดีขนาดนั้นเลยเหรอ?” จู่ ๆ น้ำเสียงของโจเอลก็สงบลงมาก สงบจนลูซี่ตื่นตระหนก
ลูซี่ปฏิเสธมันในใจของเธอ เธอไม่ต้องการให้เขาเห็นว่าเธอมีความทุกข์ใจ ดังนั้นเธอจึงพยักหน้า
“ใช่” เสียงของลูซี่เบามาก นุ่มนวลจนอาจไม่ได้ยินเธอ หากเขาอยู่ห่างออกไปเพียงเล็กน้อย
โจเอลรอคำตอบของลูซี่ เขาอยากรู้คำตอบของเธอมาก
อย่างไรก็ตาม เขารอคำตอบเช่นนั้น
ร่างกายของโจเอลแข็งทื่อ
เขาหัวเราะอย่างกะทันหัน เสียงหัวเราะของเขาดังขึ้นเรื่อย ๆ จนดังก้องไปทั่วสถานที่
เสียงหัวเราะทำให้ลูซี่ตื่นตระหนก
เธออยากจะเดินไปจับเขา โดยบอกเขาว่าเธอรักเขา และไม่ต้องการที่จะแต่งงานกับเมซ
ลูซี่รู้ว่าเธอทำไม่ได้ เธอทำได้เพียงจับเมซไว้ในอ้อมแขนของเธอแน่นโดยไม่ปล่อยมือ
หัวใจของเมซเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด แต่รู้สึกประทับใจเมื่อรู้สึกว่าแขนของลูซี่แน่น
เขาเงยหน้าขึ้นและมองไปที่ลูซี่ที่กำลังมองลงมา เขาไม่เห็นหน้าเธอ
เมซรู้สึกเพียงว่าเขาไม่เคยรักเธอมากเท่าตอนนี้
“ลูซี่ ผมจะทำดีกับคุณ ผมจะดีกับคุณอย่างแน่นอน” เมซจับมือเธอและสัญญาอย่างจริงจัง
ลูซี่ยิ้มอย่างไม่เต็มใจ แต่ไม่ได้ตอบ
ถ้าเป็นไปได้ เธอไม่ต้องการแต่งงานกับเมซ และไม่ต้องการจะปฏิบัติกับโจเอลแบบนี้
แต่เมื่อลูซี่นึกถึงพ่อบุญธรรมของเธอที่เป็นเหมือนปลิง เธอก็บังคับตัวเองไม่ให้คิดถึงโจเอล
เขาดีเกินไปสำหรับเธอใช่ไหม
ถ้าอย่างนั้นเธอควรปล่อยเขาไป
ลูซี่รู้สึกดีขึ้นมากเมื่อนึกถึงเรื่องนี้
อย่างไรก็ตาม โจเอลไม่รู้ความคิดภายในของเธอ
เขารู้สึกว่าเขาเป็นแค่เรื่องตลกในตอนนี้
เขาคิดอย่างตรงไปตรงมาและจ่ายเงินเพื่อพยายามแยกพวกเขาออกจากกัน แต่พวกเขาก็แสดงความรักต่อหน้าเขา
ตลกดีใช่ไหมล่ะ?
โจเอลยิ้มเยาะเมื่อนึกถึงเรื่องนี้
เขามองลึกไปยังคนสองคนที่อยู่บนพื้น และไม่พูดอะไร จากนั้นเขาก็หันซ้าย
ลูซี่โล่งใจเมื่อเห็นว่าโจเอลจะจากไป แต่เธอก็กังวล
อย่างไรก็ตาม เธอไม่ได้แสดงออกอะไรและช่วยเมซให้ลุกขึ้นยืน จากนั้นเธอก็ช่วยเขาออกจากสถานที่
เจด้าจ้องที่หลังของพวกเขาอย่างเกลียดชัง การแสดงออกของเธอน่าเกลียด
“ลูซี่ แกจะต้องชดใช้!”
ลูซี่ไม่ได้ยินเสียงพึมพำของเจด้า
เธอมองที่เมซจากไปด้วยท่าทางที่ซับซ้อน หลังจากช่วยเขาเข้าไปในรถของเขา
เมซไม่ได้สังเกตว่าลูซี่รู้สึกผิด
เขาแค่คิดว่าลูซี่อาจจะอารมณ์ไม่ดีหลังจากที่เธอเจอประสบการณ์มามากขนาดนี้
เขาไม่รู้ว่าลูซี่เป็นห่วงโจเอล
ตั้งแต่โจเอลออกจากสถานที่ เธอก็คิดถึงเขา เธอกังวลว่าเขาจะทำอะไรที่เป็นอันตราย
เธอห่วงใยเขา
เป็นการแต่งงานตามสัญญาระหว่างเธอกับเมซ เขาให้เงินทุนแก่เธอ ในขณะที่เธอช่วยเขาบรรเทาความกดดันที่มาจากพ่อแม่ของเขา
ประเด็นหลักของสัญญาแต่งงานนี้ขึ้นอยู่กับการแลกเปลี่ยนผลประโยชน์ และตัวแปรเดียวคือ เมซชอบเธอมากและปฏิบัติต่อเธอเป็นอย่างดี
ดังนั้น ลูซี่จึงค่อย ๆ พัฒนาความรักให้กับเขา
แต่ก็จำกัดอยู่แค่ความรักในครอบครัวเท่านั้น
ลูซี่ยังคงรักโจเอลมากที่สุด เธออาจจะเดาได้ว่าเธอทำร้ายโจเอลมากแค่ไหนในวันนี้ ดังนั้นเธอจึงอดเป็นห่วงเขาไม่ได้
ดังนั้น ความรู้สึกของลูซี่ที่มีต่อโจเอลจึงค่อนข้างซับซ้อน
ขณะที่เธอเดินไปตามถนน เธอก็ได้ยินเสียงรถบีบแตรข้างหลังเธอ
เธอมองย้อนกลับไปที่รถและพบว่ามีคนนั่งอยู่ที่เบาะคนขับ
ลูซี่ไม่รู้จักใครไปมากกว่านี้ และมันไม่ใช่ใครอื่นนอกจากโจเอล เธอตกตะลึง
เธอไม่รู้ว่าโจเอลมาทำอะไรที่นี่ในเวลานี้
ลูซี่รู้สึกเหมือนกำลังตกอยู่ในอันตราย
ความรู้สึกที่เธอตกอยู่ในอันตรายกระตุ้นให้เธอก้าวต่อไปและวิ่งเร็วขึ้นโดยไม่คำนึงถึงส้นเท้าของเธอ
อย่างไรก็ตาม เธอยังช้ากว่ารถมาก
โจเอลตามทันลูซี่หลังจากนั้นไม่นาน
รถจอดอยู่ข้างลูซี่
คราวนี้ลูซี่ไม่วิ่งต่อ เธอรู้ว่าเธอไม่สามารถหนีไปได้
“คุณกำลังจะทำอะไร?!” ลูซี่มองโจเอลอย่างใจเย็น
โจเอลลงจากรถและเดินไปหาลูซี่พร้อมกับโยกตัวไปมาโซซัดโซเซ
ลูซี่ได้กลิ่นแอลกอฮอล์ที่มาจากเขา
เธอขมวดคิ้วมองโจเอล “เมาหรือเปล่าเนี่ย?”
โจเอลไม่ตอบคำถามของเธอ ทันใดนั้นเขาก็จับมือเธอและดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขนของเขา “ตามผมมา”
ลูซี่รู้สึกกลัวขึ้นมาทันที
เธอเตะและตีเขาอย่างสิ้นหวัง พยายามหนีจากเขา
แต่สุดท้ายเธอก็ทำไม่สำเร็จ
