ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 526 ปากแข็งเป็นล่อ
แม้ว่าตระกูลเฮนเดอร์สันจะถือว่าเป็นหนึ่งในตระกูลที่มีความมั่งคั่งในประเทศ แต่โคลอี้ไม่เคยไปร้านอาหารแบบนี้มาก่อน
โคลอี้พลิกดูเมนูและยอมแพ้ในที่สุด
เธอไม่รู้จริง ๆ ว่าจะสั่งอะไร
จอห์นไม่ได้บังคับให้เธอสั่งอะไร เขาสั่งอาหารบางอย่างและเสริมว่า “เอาขวดเลิฟเวอร์ ลอส ที่ผมทิ้งไว้ที่นี่มา ผมอยากฉลองกับภรรยาของผม”
“ได้ครับ!”
“นายน้อยฟอสเตอร์” โคลอี้พูดอย่างประหม่า เมื่อบริกรจากไป
ใบหน้าของจอห์นทรุดลง “เรียกผมว่าสามี!”
เอ่อ….
“ก็ได้!” โคลอี้ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องประนีประนอม “ฉันแค่อยากจะบอกว่า ถ้าคุณจะแต่งงานกับฉันเพราะว่าเรานอนด้วยกัน ฉันคิดว่ามันไม่จำเป็น คุณเป็นผู้ชาย คุณจะไม่เสียหายอะไรเลย และฉันไม่ต้องการให้คุณรับผิดชอบแทนฉัน ถ้าคุณรู้สึกผิดจริง ๆ ทำไมไม่ชดใช้ด้วยวิธีอื่นล่ะ เผื่อมันจะได้ผลไหม?”
จอห์นยิ้มอย่างสนุกสนาน และพูดว่า “ไม่!”
โคลอี้ไม่รู้จะพูดอะไร
ชายผู้นี้ดื้อรั้นเหมือนล่อจริง ๆ ใช่ไหม
โคลอี้ไม่รู้จะพูดอะไร เธอจึงได้แต่เม้มปากและทำหน้าบึ้ง
ด้วยเหตุผลบางอย่าง พวกเขาเป็นลูกค้าเพียงสองคนในร้ายเยรูซาเล็มคืนนี้ โคลอี้ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะจอห์นจองร้านอาหารทั้งร้าน หรือธุรกิจดำเนินไปอย่างเชื่องช้า เพราะอาหารราคาแพงของพวกเขา
สักพักบริกรก็ยกไวน์มาให้ ขณะที่บริกรกำลังเติมไวน์ พวกเขาก็นั่งเผชิญหน้ากัน โดยไม่พูดอะไรสักคำ
หลังจากนั้นไม่นาน บริกรก็รินไวน์ให้คนละแก้วแล้วจากไป จอห์นหยิบแก้วไวน์ตรงหน้าเขาแล้วพูดว่า “คุณอยากรู้จริง ๆ เหรอว่าทำไมผมถึงแต่งงานกับคุณ?”
โคลอี้พยักหน้าอย่างจริงจัง
เธออยากรู้จริง ๆ ว่าทำไม ท้ายที่สุดแล้วผู้ชายคนนี้ที่อยู่ตรงหน้าเธอ รูปลักษณ์ของเขาน่าประทับใจเกินไป มันคงเป็นเรื่องยากสำหรับเธอ ที่จะเชื่อว่าเขาเพิ่งแต่งงานกับเธอเพราะต้องการรับผิดชอบ
โคลอี้ไม่เคยเชื่อว่ามีความรัก หรือความเกลียดชังที่เกิดขึ้นบนในโลกนี้จะไม่มีเหตุผล
จอห์นหรี่ตาและมองเธอด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย เขามีลุคที่ดูสบาย ๆ แต่มีเสน่ห์ ในขณะที่เขาถือแก้วไวน์ และกวักมือเรียกเธอ
โคลอี้รู้สึกสับสนเล็กน้อย แต่เธอยังคงยืนขึ้น เดินไปหาเขา
อย่างไรก็ตาม เธอไม่คิดว่าจะถูกข้อมือของเขาคว้าไว้ทันที ตอนที่เธอยืนอยู่ต่อหน้าเขา เธอทำได้เพียงกรีดร้องด้วยความตกใจ ขณะที่เธอตกลงไปอยู่ในอ้อมแขนของเขา
“คุณกำลังจะทำอะไร?”
โคลอี้ตื่นตระหนก มือเล็ก ๆ ของเธอกดหน้าอกของเขาขณะที่เธอพยายามจะลุกขึ้น
“อย่าขยับ”
ขณะที่จอห์นโอบเอวโคลอี้ และกอดเธอแน่นขึ้น เขากระซิบว่า “อย่าเล่นกับไฟ”
โคลอี้ตกตะลึง
เสียงทุ้มและสง่างามของจอห์นดังขึ้นข้างหูของเธอ ราวกับว่าเสียงเชลโลน้ำเสียงทุ้มลึก มันเซ็กซี่จริง ๆ
“รู้สึกอะไรไหม นี่คือเหตุผลที่ผมแต่งงานกับคุณ?”
อื้อหือ!
โคลอี้หน้าแดงทันที รู้สึกเขินและโกรธในเวลาเดียวกัน จากนั้นเธอก็ผลักเขาออกไปและลุกขึ้นยืนทันที
“คุณ คุณมันคนเลว!
ชายคนนั้นยิ้มเล็กน้อย เขารู้สึกพอใจที่เห็นเธอหงุดหงิด ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความสุข
“ตอนนี้เราเป็นสามีภรรยากันแล้ว เป็นเรื่องปกติที่สามีจะแกล้งภรรยาของเขาสักหน่อยไม่ใช่เหรอ?”
โคลอี้หน้าแดงด้วยความโกรธแต่เธอก็พูดไม่ออก
โชคดีที่พนักงานเสิร์ฟนำอาหารออกมาในขณะนั้น ช่วยลดความอึดอัดได้
โคลอี้กลับไปนั่งโกรธไม่พูดไม่จา เธอมองดูอาหารอันวิจิตรงดงามที่อยู่ตรงหน้าเธอ แต่เธอก็ไม่มีความอยากอาหารเลย อย่างไรก็ตาม เมื่อเธอเหลือบมองเขา เขากำลังรับประทานอาหารอย่างสง่างาม ขณะรับประทานอาหาร เขายกแก้วไวน์ขึ้น และพูดด้วยรอยยิ้มที่มีเสน่ห์ว่า “เมียจ๋า ไชโย!”
โคลอี้ยิ่งพูดไม่ออก
หลังจากครุ่นคิดแล้ว เธอจึงตัดสินใจเงียบไว้เพราะเขาไม่ต้องการพูดคุยกับเขา การมีสามีที่เป็นลูกคนที่ห้าของราชาเพชรก็ไม่ได้เสียหายอะไร เมื่อคิดอย่างนี้แล้ว โคลอี้ก็ไม่มีอะไรต้องกังวลอีกต่อไปแล้ว เธอหยิบภาชนะบนโต๊ะอาหารแล้วเริ่มกินทันที
ทำไมฉันต้องสนใจเขาด้วยล่ะ ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าการอิ่มท้อง ดังนั้นเธอจะคิดถึงมัน ตอนที่เธออิ่มเท่านั้น
โคลอี้ไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้า เนื่องจากพ่อครัวที่นี่เป็นเชฟระดับเจ็ดดาวที่ได้รับการว่าจ้างจากฝรั่งเศสเป็นพิเศษ อาหารจึงเป็นอาหารฝรั่งเศสต้นตำรับตามปกติซึ่งมันรสชาติดี และไม่ใช่สิ่งที่เธอจะมีโอกาสได้กินตามปกติ ดังนั้นเธอจึงกินโดยไม่สนใจอะไร
เมื่อเห็นสาวน้อยคนนี้ระบายความโกรธด้วยอาหาร จอห์นก็ยิ้มออกมาอย่างแผ่วเบา
โคลอี้มีความอยากอาหารเล็กน้อย เธอจึงอิ่มอย่างรวดเร็ว จอห์นยังคงตัดฟัวกราส์ของเขาอย่างสง่างาม เมื่อเธอวางภาชนะของเธอลง
แสงไฟในร้านอาหารค่อนข้างสลัว ๆ เป็นแสงสีเหลืองอบอุ่นแบบที่ให้ความรู้สึกอ่อยเหยื่อ เมื่อโคลอี้อิ่มแล้ว อารมณ์ของเธอก็ดีขึ้นเล็กน้อยเช่นกัน เธอมองดูจอห์นทานอาหารอย่างช้า ๆ และด้วยแสงที่ส่องเข้ามา ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาจึงดูดีขึ้นกว่าตอนกลางวันซะอีก และดวงตาของเขามีโทนสีฟ้าเล็กน้อย
โคลอี้ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง และคิด ‘ตาของเขาเป็นสีฟ้าเหรอ เขาเป็นลูกครึ่งหรือไง
ทันใดนั้น โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นอยู่ในกระเป๋าตังของเธอ โคลอี้กลับมารู้สึกตัวทันที มองดูโทรศัพท์ของเธอ มาจากพ่อของเธอ
“ค่ะ พ่อ”
โคลอี้ลดเสียงของเธอลงอย่างจงใจ ไม่ต้องการให้จอห์นได้ยิน
“โคลอี้ ลูกปิดโทรศัพท์ทำไม พ่อไม่สามารถติดต่อลูกได้เลย!”
จากน้ำเสียง เซนดูโกรธเล็กน้อยและทำให้โคลอี้ตกใจ
โทรศัพท์ของเธอปิดงั้นเหรอ มันไม่น่าจะใช่นะ!
เธอเพิ่งหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋า
โคลอี้ไม่มีเวลาคิดเรื่องนี้ และเพราะเธอยังโกรธพ่ออยู่ที่ไม่เชื่อเธอในตอนเช้า เธอจึงถามอย่างทื่อ ๆ ว่า “มีอะไรหรือเปล่าคะ?”
“ลูกอยู่ที่ไหน?”
โคลอี้ลังเลเล็กน้อยก่อนจะตอบอย่างตรงไปตรงมาว่า “ร้านอาหารเยรูซาเลม”
“ลูกอยู่คนเดียวเหรอ”
โคลอี้ไม่พูดอะไร
เธอจำไม่ค่อยได้ว่าจอห์นเป็นคนที่พาเธอออกจากงานแต่งงาน และพ่อของเธอไม่ได้ถามเธอในตอนนี้เพราะเขาห่วงใยเธอ ท้ายที่สุด ตราบใดที่มีตา ก็สามารถบอกได้ว่าชายผู้นี้ไม่ใช่คนธรรมดา เธอไม่ต้องการให้ครอบครัวของเธอเข้าใจผิด
อย่างไรก็ตาม เซนสามารถบอกได้เลยว่าโคลอี้กำลังลังเล
เสียงของเขาสงบลงเมื่อเขาพูดว่า “ลูกอยู่กับคุณฟอสเตอร์ใช่ไหม?”
โคลอี้เหลือบมองที่จอห์นซึ่งอยู่ไม่ไกล และขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นเธอก็ปฏิเสธอย่างไม่ได้ตั้งใจ “ป่าว”
“ไม่เหรอ แล้วลูกไปทำอะไรข้างนอกคนเดียว”
โคลอี้ไม่รู้จะตอบอย่างไร และเพราะว่าเธอโกหกไม่เก่ง เธอจึงนิ่งเงียบ
เสียงของเซนดังขึ้นอีกครั้ง “ไม่ใช่ว่าการมีแฟนเป็นเรื่องน่าอาย ทำไมลูกไม่บอกพวกเราล่ะ เมื่อเช้านี้มีเรื่องเข้าใจผิดกันอย่างใหญ่หลวง”
“เขาไม่…”
“โอเค ไม่เป็นไร ตราบใดที่พ่อรู้ว่าลูกไม่ได้เป็นอะไร แค่พาคุณฟอสเตอร์มาทานอาหารทุกครั้งที่ลูกว่าง ตกลงไหม?”
“พ่อคะ เรา…”
“เอาล่ะ พ่อยังมีสิ่งที่ต้องทำ พอแค่นี้ก่อน ไว้คุยกันวันหลัง”
เซนวางสายโทรศัพท์อย่างรวดเร็วจนเธอไม่สามารถโต้ตอบได้แม้ว่าหน้าจอของเธอจะแสดงขึ้นแล้วว่าการโทรได้สิ้นสุดลง
เมื่อกี้พ่อพูดว่าอะไรนะ
พาคุณฟอสเตอร์ไปกินข้าวที่บ้าน
โคลอี้อยากจะร้องไห้ออกมาจริง ๆ…
จากนั้นเธอก็กลับไปยังที่นั่งพร้อมกับโทรศัพท์ของเธอ
