ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 547 เข้าไปยุ่งกับธุรกิจของเธอ
ถ้าโจเอล ฟอสเตอร์จำไม่ผิด เจ้าหน้าที่แคทซ์กับครอบครัวได้ย้ายออกจากเมืองหลวงไป เมื่อประมาณสิบเอ็ดหรือสิบสองปีที่แล้ว
ในเวลานั้น ลูซี่ แคทซ์อายุประมาณเก้าหรือสิบขวบ
ถ้าเป็นอย่างนี้ แสดงว่าเจ้าหน้าที่แคทซ์เสียชีวิตไปไม่นาน หลังจากที่เขาย้ายออกไปอยู่กับครอบครัว
หลายปีมานี้ ลูซี่ แคทซ์ก็ไม่มีพ่อ และต้องทนกับการรังควาญจากพ่อเลี้ยงขยะนั้นเหรอ
โจเอลรู้สึกปวดใจในทันทีโดยไม่รู้ตัว พร้อมกับความรู้ผิดที่มากมาย
เขาเสียใจกับประสบการณ์ของเธอ ยิ่งไปกว่านั้น เขาเกลียดตัวเองที่ไม่สนใจครอบครัวแคทซ์ และไม่พยายามตามหาเธอ
ในสายตาของเด็ก มิตรภาพในวัยเด็กของพวกเขานั้นช่างบริสุทธิ์แต่ก็ลืมง่าย
แม้ว่าเขาจะจำเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่ไล่ตามเขาอยู่ตลอดเวลาได้ ในตอนนั้นที่เธอเรียกเขาว่าพี่โจเอล ก่อนที่ความรู้สึกในใจของเขาเริ่มมีอิทธิพล เมื่อเขาได้พบกับลูซี่เป็นครั้งแรกหลังจากที่ผ่านมาหลายปี เขาก็ไม่เคยคิดที่จะเริ่มตามหาเธอเลย
โธ่ มนุษย์ หลายครั้งที่สถานการณ์แบบนี้ยอมให้ใครคนหนึ่งพลาดสิ่งสำคัญ และคนที่สำคัญที่สุดไปโดยไม่รู้ตัว
โจเอลเงียบอยู่นานจนกระทั่งรถขับมาถึงล็อบบี้อพาร์ตเมนต์ของลูซี่ ขณะที่ลูซี่เตรียมจะลงจากรถ เขาก็ส่งเสียง
“รอเดี๋ยว!”
ลูซี่หยุดและหันกลับมา
เขาลงจากรถแล้วรีบเดินไปหาเธอ
ลูซี่เม้มริมฝีปากเข้าหากันและถามว่า “คุณมีอะไรอีกเหรอ?”
โจเอลมองมาที่เธอ นับเป็นครั้งแรกที่คิ้วที่ประณีตของเขาไม่ได้แสดงออกถึงความโรแมนติกตามปกติของเขา แต่กลับเป็นบุคลิกที่ซับซ้อนและเคร่งขรึมแทน
เขาพูดเสียงต่ำ “ขอผมไปส่งคุณ”
ลูซี่ตกใจแต่ไม่ได้ปฏิเสธเขา เธอเพียงแค่พยักหน้าเล็กน้อย
เธอหันกลับไปและเดินเข้าไปข้างใน โจเอลเห็นดังนั้นก็รีบตามไป
แม้ว่าจะมีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นระหว่างพวกเขาสองคน แต่นี่เป็นครั้งแรกที่โจเอลอยู่ลำพังกับเธอในบ้านของเธอ
ก่อนหน้านี้ ลูซี่พักอยู่ที่อพาร์ตเมนต์ที่จัดหาโดยซิงฮุย หลังจากที่เธอหาเงินได้แล้ว เธอไม่ต้องการย้าย ดังนั้นเธอจึงซื้ออพาร์ตเมนต์ไว้
พวกเขาขึ้นลิฟต์ไปที่ชั้นสิบแปด ลูซี่หยิบกุญแจออกมาแล้วเปิดประตู จากนั้นทั้งสองก็เข้าไปในอพาร์ตเมนต์ของเธอ
อพาร์ตเมนต์ไม่ใหญ่ มีสองห้องและห้องนั่งเล่น มันดูอบอุ่นเพราะเธอตกแต่งด้วยโทนสีอบอุ่น
ลูซี่วางกระเป๋าไว้ด้านข้างและหยิบรองเท้าแตะให้เขาจากชั้นวาง เธอพูดว่า “ฉันไม่มีรองเท้าแตะของผู้ชาย ฉันมีแค่ของผู้หญิง คงไม่เป็นไรหรอก”
โจเอลเหลือบมองรองเท้าแตะข้าง ๆ ที่น่ารัก
เขาไม่ได้ใส่ใจ เพียงแค่ถอดรองเท้าแล้วเดินไปที่ห้องนั่งเล่นโดยสวมถุงเท้า
ลูซี่สังเกตว่าเขาไม่ได้สวมรองเท้าแตะและรู้สึกงงนิดหน่อย แต่ก็ไม่สำคัญ เธอจึงเดินตามเขาเข้าไปข้างใน
“คุณต้องการน้ำไหม”
“อืม”
โจเอลตอบกลับอย่างพึมพำและลูซี่หยิบน้ำอุ่นหนึ่งแก้วมาให้เขา
เขาเดินไปรอบ ๆ บ้าน นอกจากห้องนอนของเธอแล้ว เขายังเที่ยวบ้านของเธอเสร็จและพูดว่า “ที่นี่น่าอยู่ มันเหมาะกับคุณ”
ลูซี่ยิ้มเบา ๆ และพูดว่า “ที่นี่เป็นเพียงที่สำหรับนอน ก็เหมาะที่ยังพออยู่ได้”
คำพูดเหล่านี้ไม่ได้ฟังเหมือนมาจากนักแสดงระดับ A เพื่อนของเธอทั้งหมดที่อยู่ในระดับเดียวกับเธออยู่ในบ้านที่หรูหราและขับรถหรู ไม่มีใครที่จะใช้ชีวิตง่าย ๆ เหมือนเธอ
โจเอลมองเธอและขมวดคิ้วเล็กน้อย หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ถามว่า “คุณไม่มีอะไรจะพูดกับผมเหรอ?”
ลูซี่เลิกคิ้วของเธอและมองเข้าไปในดวงตาของเขา จากนั้นเธอก็ละสายตาออกไปในวินาทีต่อมา
เธอรู้ว่าเขาต้องการจะถามอะไรจากเธอ แต่คำพูดเหล่านั้นวนเวียนอยู่ในใจเธอนับครั้งไม่ถ้วน และเธอก็ยังไม่อยากจะพูดถึง
โจเอลเห็นว่าเธอเงียบจึงเริ่มถามเธอว่า “ป้าแคทซ์เป็นอย่างไรบ้าง ตอนนี้เธออยู่ไหน”
ลูซี่เม้มริมฝีปากเข้าหากันและพูดหลังจากนั้นครู่หนึ่ง “เธอไม่ค่อยสบาย เลยไปอยู่ที่บ้านพักคนชรา”
เขาขมวดคิ้ว
“บ้านพักคนชราเหรอ เกิดอะไรขึ้น”
ลูซี่ฝืนยิ้มและแสร้งทำเป็นไม่มีอะไร
“เธอแก่แล้ว ก็เป็นการเจ็บป่วยของคนชราทั่วไปเท่านั้น ไม่มีอะไรมาก”
ขณะที่เธอพูดแบบนี้ เธอดูราวกับว่าเธอไม่ต้องการพูดถึงเรื่องนี้อีก ก่อนจะเหลือบมองไปที่เขา
“อืม…คุณนั่งตรงนี้สักพักก็ได้ ฉันขอไปเปลี่ยนชุดก่อน”
เสื้อผ้าของเธอขาด เธอจึงสวมเสื้อคลุมของโจเอลเพื่อปิดไว้
โจเอลเข้าใจและพยักหน้า
ผ่านไปสิบนาที ในขณะที่ลูซี่ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
เมื่อเธอออกมาจากห้องของเธอ เธอเห็นว่าโจเอลยืนอยู่ที่ระเบียง และมองออกไปข้างนอกอยู่ในห้วงความคิดเขา
ลูซี่เดินเข้ามาแล้วถามว่า “คุณกำลังคิดอะไรอยู่?”
โจเอลหันกลับมา ดวงตาของเขาดูมืดมนแต่ซับซ้อน ภายใต้ท้องฟ้ายามค่ำคืน เขามองดูเธอในความเงียบ เสียงของเขาลึกและต่ำราวกับว่ามาจากระยะไกล มันให้ความรู้สึกเหมือนแม่เหล็ก
เขาถามว่า “ผมคิดว่า ถ้าผมเป็นห่วงคุณมากกว่านี้ ถึงแม้ว่าจะเป็นแค่การโทรหาเพียงครั้งเดียว คุณอาจจะต้องไม่เจอสิ่งเหล่านี้”
ลูซี่ประหลาดใจเพราะเธอไม่รู้ว่าเขากำลังคิดเรื่องนี้อยู่
เธอเงียบและกดริมฝีปากของเธอด้วยกัน
ผ่านไปครู่หนึ่ง เธอหัวเราะและพูดว่า “คุณไม่ควรคิดแบบนั้น เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันเลย…”
โจเอลขัดจังหวะกลางประโยคของเธอ
“ไม่เกี่ยวข้อง ในสายตาคุณ เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันเลยเหรอ”
เขาเยาะเย้ยและเดินเข้าไปหาเธอ
ลูซี่ลังเล เธออยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่จู่ ๆ ก็รู้สึกเหมือนไม่ควรพูด
เธอเพียงแค่มองไปที่โจเอลและถอนหายใจ
“ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น”
“ผมไม่สนใจว่าคุณหมายถึงอะไร ตอนนี้ผมรู้ความจริงแล้ว ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เรื่องของคุณก็จะเป็นของผมด้วย”
ลูซี่ขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเรื่องนี้
เธอไม่คิดว่าโจเอลจะพูดแบบนี้
อย่างไรก็ตาม เธอรู้จักนิสัยของพ่อเลี้ยงของเธอ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเธอถึงไม่อยากจะบอกความจริงกับโจเอล เธอแค่ไม่อยากให้เขาเข้าไปพัวพันกับความวุ่นวายนี้
ถึงแม้ว่าเธอก็รู้ว่าโจเอลมีวิธีจัดการกับสิ่งต่าง ๆ ในแบบของเขา แต่พ่อเลี้ยงของเธอก็ไม่ซื่อสัตย์และกำจัดไม่ได้ง่ายขนาดนั้น
ยิ่งกว่านั้น…
ลูซี่หัวเราะอย่างไม่เต็มใจและพูดว่า “มันก็ฟังดูตลกดีนะ พวกเรามีความสัมพันธ์อะไรจนทำให้คุณต้องเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องของฉันด้วย”
โจเอลตกตะลึงกับคำตอบของเธอ จู่ ๆ เขาก็นึกถึงบางสิ่งและดวงตาของเขาก็เย็นชา
ลูซี่หัวเราะขณะที่เธอใช้นิ้วสางผม เธอพูดอย่างสบาย ๆ ว่า “ฉันมีคู่หมั้นแล้ว แม้ว่าฉันต้องการความช่วยเหลือใด ๆ ก็ตาม ฉันก็จะขอจากเขาอย่างแน่นอน นายน้อยฟอสเตอร์ คุณคิดว่าคุณช่วยฉันในฐานะอะไร”
เมื่อเธอพูดเช่นนี้ นัยน์ตาที่เย็นชาของโจเอลก็กลายเป็นความไม่พอใจในทันที
ทันใดนั้นเขาก็เดินไปหาลูซี่และตรึงเธอไว้กับผนัง เสียงของเขาลึกและเยือกเย็น
“อ๋อ! ไม่ต้องการความช่วยเหลือจากผมงั้นเหรอ งั้นเมื่อกี้ใครกันตอนอยู่ที่บาร์ ใครที่ไม่ปล่อยผม จับตัวผมไว้ แล้วอ้อนวอนให้ผมช่วย”
ลูซี่หมดคำพูดเมื่อเขาโต้กลับในลักษณะนี้
