ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 560 ความหมายของความดึงดูดใจ
โจเอล ฟอสเตอร์แสยะยิ้ม “โอ้ ใช่เหรอ ดูเหมือนว่าคุณจะยังไม่ได้รับรู้จากบทเรียนเมื่อก่อนหน้านี้”
ขณะที่เขาพูด หัวใจของ ลูซี่ แคทซ์หยุดชั่วคราวและรู้สึกเกลียดชังเขา แต่เธอไม่สามารถทำอะไรได้
เธอนึกไม่ออกว่าในโลกนี้จะมีคนที่ไร้ยางอายจนคุกคามเธอ ด้วยสุขภาพของแม่เธอได้
แม้ว่าเธอจะเผชิญหน้ากับเซซิลที่สี่ เธอก็ยังไม่มีความรู้สึกที่หมดหนทางและโกรธเคืองแบบนี้
ในท้ายที่สุด ลูซี่นึกถึงอาการของแม่และก้มศีรษะลง
เธอถอนหายใจและพูดว่า “โอเค ฉันผิดในเรื่องนี้ แต่คุณต้องการให้ฉันทำอะไร คุณไม่ชอบให้ฉันติดต่อกับผู้ชายคนอื่น หมายความว่าฉันต้องอยู่บ้านทั้งวัน และไม่สามารถทำอะไรได้เลยใช่ไหม?”
“โจเอล ฟอสเตอร์ ฉันก็เป็นมนุษย์คนนึงนะ ฉันต้องการพื้นที่ของตัวเองบ้าง ฉันไม่ใช่นกคีรีบูนที่คุณสามารถเก็บไว้ในกรงได้ อยากเห็นฉันแบบนั้นจริง ๆ ใช่ไหม?”
น้ำตาที่ไหลมาจากดวงตาของหญิงสาวส่งผลกระทบต่อหัวใจของโจเอล เขารู้สึกเจ็บปวดหัวใจ
ผ่านไปครู่หนึ่ง เขาพูดด้วยสีหน้าเย็นชาว่า “ผมไม่ได้บอกว่าคุณจะทำอะไรไม่ได้ ผมแค่จะบอกว่าคุณควรรักษาระยะห่างกับผู้ชายคนอื่น”
ลูซี่หยุดครู่หนึ่ง แล้วมองออกไปอย่างไม่เต็มใจ และกระพริบตาที่แดงก่ำของเธอ
“คุณไม่ต้องกังวล ครั้งหน้าฉันจะจำไว้”
โจเอลปล่อยเธอไป หลังจากที่เขาได้ยินเรื่องนี้
เมื่อเขาปล่อยมือ เขาก็สังเกตเห็นรอยลายนิ้วมือสีแดงสองอันบนคางของเธอ เป็นเขาเองที่เป็นคนทำสิ่งนี้กับเธอ
ดวงตาของเขาหดหู่ทันที
โจเอลล้วงมือกลับเข้าไปในกระเป๋าและพูดว่า “ผมมีงานเลี้ยงตอนค่ำที่จะต้องไปเข้าร่วมในคืนพรุ่งนี้ คุณควรไปกับผม”
ลูซี่ประหลาดใจและหัวใจของเธอก็ตื่นตกใจ
แม้ว่าโจเอลจะไม่ได้เผชิญหน้ากับเธอในช่วงเวลานี้ แต่เธอก็ยังรู้สึกไม่มั่นใจกับการเปลี่ยนแปลงนี้
ลูซี่ไม่คิดว่าเมื่อเขาเผผชิญหน้าเธอแล้ว ความสัมพันธ์ของพวกเขาจะต้องเป็นที่รู้จักในที่สาธารณะ
เธอไม่คิดว่าเธอจะเล่นบทแฟนสาวของเขาเร็วขนาดนี้ โจเอลไม่ได้ให้เวลาเธอเลย แม้ว่าอยากจะปฏิเสธเขา แต่หลังจากพูดจบเขาก็จากไป
วันรุ่งขึ้นในตอนกลางคืน
ลูซี่ครุ่นคิดทั้งวันเพื่อหาวิธีแก้ปัญหา แต่เธอคิดไม่ออก
โชคดีที่มีสถานะทางสังคมของโจเอล เมื่อไหร่ที่เขาปรากฏตัวในเหตุการณ์เหล่านี้ เขามักจะมาพร้อมกับเพื่อนผู้หญิงหลายคน ตราบใดที่เธอรักษาระยะห่างและปฏิเสธที่จะยอมรับทุกอย่าง มันก็คงจะไม่เป็นอะไร
ในตอนนี้ ลูซี่ยังแต่งหน้าอยู่
สไตลิสต์เป็นผู้เชี่ยวชาญที่มีประสบการณ์ ภายในสิบนาที สไตลิสต์ก็ได้มอบลุคที่สบาย ๆ ให้กับเธอและเลือกชุดเดรสปักมือสีลาเวนเดอร์เพื่อให้เธอไปเปลี่ยนเป็นชุด
หลังจากที่เธอแต่งตัวเสร็จแล้ว สไตลิสต์ยังชมเธอและบอกว่าเธอดูเหมือนเทพธิดาที่สวยจนเกินไป
ลูซี่เห็นเงาสะท้อนของเธอในกระจก ผ้าเนื้อบางที่โปร่งแสงของชุดราตรีที่คอและไหล่ของเธอด้วยสีอ่อน เป็นการปักอย่างประณีต เมื่อจับคู่กับใบหน้าที่ไร้เดียงสาของเธอ ทำให้ดูเหมือนกับนางฟ้าอย่างแท้จริง มันเป็นรูปลักษณ์ที่เธอไม่ได้จินตนาการไว้
เธอชอบรูปลักษณ์ที่ฉูดฉาดและกล้าหาญ เธอชอบใส่สีที่สว่างที่สุดและแต่งหน้าหนาให้กระตุ้นอารมณ์ เธอชอบที่จะเห็นผู้ชายเหล่านั้นจ้องมองเธอโดยไม่สามารถละสายตาไปจากเธอได้ แต่เมื่อพวกเขาหันหลังกลับ พวกเขาก็ต้องแกล้งทำเป็นสุภาพบุรุษ รู้สึกโล่งใจเป็นพิเศษเมื่อเห็นสิ่งนี้
ลูซี่เป็นคนธรรมดาทั่วไป
อย่างไรก็ตาม คืนนี้มันไม่ใช่ตัวตนเธอเลย เธอเป็นแค่เครื่องประดับของโจเอล เธอจึงไม่ขออะไรมาก เธอพยักหน้ารับกระเป๋าที่สไตลิสต์เตรียมไว้ให้เธอแล้วเดินออกไป
ลมกลางคืนในเดือนเมษายนมีความหนาวเย็น ลูซี่กอดไหล่แล้วขึ้นรถ โจเอลมองเธอแล้วขมวดคิ้ว และถามว่า “ทำไมคุณถึงเลือกสีนี้?”
ลูซี่เลิกคิ้วขึ้น ริมฝีปากของเธอเป็นประกายเพราะเธอทาลิปกลอส เธอหัวเราะและพูดว่า “คุณไม่ชอบมันเหรอ แต่ฉันชอบมัน”
แสงในรถสลัว แต่ดวงตาของหญิงสาวดูราวกับถูกประดับประดาด้วยดวงดาวดวงเล็ก ๆ พวกมันดูสดใสและสวยงาม นัยน์ตาของความมืดแวบผ่านดวงตาของโจเอลและเขาหันหลังกลับ
“ก็โอเค”
หลังจากที่เขาพูดแบบนี้ เขาก็เหยียบคันเร่งและเร่งความเร็วออกไป
งานเลี้ยงถูกจัดขึ้นบนเรือยอทช์ บุคคลที่เข้าร่วมมีทั้งแต่บุคคลสำคัญ ดาราภาพยนตร์ และเจ้าพ่อธุรกิจจากทุกวงการ เพื่อนผู้หญิงที่พวกเขาพามาไม่จำเป็นต้องเป็นภรรยา หรือแฟนสาวของพวกเขา บางคนเป็นเพื่อน พี่สาว น้องสาว เลขา พนักงาน และอื่น ๆ ซึ่งความสัมพันธ์ไม่ค่อยชัดเจน
ลูซี่จับมือโจเอลเดินเข้ามา เมื่อพวกเขามาถึงล็อบบี้ คนที่มีผมสีบลอนด์ และตาสีฟ้าก็ต้อนรับพวกเขาอย่างกระตือรือร้น
“สวัสดี! โจเอล ไม่เจอกันนานเลยนะ!”
โจเอลหยิบไวน์หนึ่งแก้วจากบริกร ชนแก้วของเขา และดื่มไวน์ไปจิบหนึ่ง
“ผมได้ยินมาว่าคุณจะขยายกิจการในประเทศจีน ผมเดาว่าคงจะได้เจอคุณที่นั่นบ่อย ๆ”
บุคคลนั้นฉลาดเฉลียวและไม่ได้พูดคุยเพิ่มอีกต่อไป เมื่อโจเอลพูดแบบนี้
“ตกลง ครั้งหน้าเราคงไปด้วยกัน”
จากนั้นเขาก็ก้าวถอยหลังและยิ้มอย่างอบอุ่นให้ลูซี่ ลูซี่ก็ยิ้มกลับอย่างสุภาพ และเดินตามโจเอลเข้าไป
“เฮ้! นั่นใช่นายน้อยคนรองของฟอสเตอร์ไม่ใช่เหรอ เขามาจริง ๆ ด้วย!”
“ไหน อยู่ไหน อา! เขาจริง ๆ ด้วย! แต่เอ๊ะ ผู้หญิงข้าง ๆ เขาเป็นใคร เธอดูคุ้น ๆ”
“ฉันจำเธอได้ เธอคือ ลูซี่ แคทซ์ ดาราอันดับหนึ่งในสังกัดซิงฮุย ใครจะคิดว่าเธอคบกับโจเอลอยู่ล่ะ ดูเหมือนว่าเธอจะปีนขึ้นไปด้านบนได้แล้ว”
“ฮา! ใครจะไปรู้ว่าเธอใช้เสน่ห์ดึงดูดแบบไหน”
“มันจะเป็นอะไรได้อีก ถ้าผู้หญิงปฏิบัติต่อผู้ชายอย่างดี เธอก็คงจะไม่ได้อะไรจากเขาอีกเลย ไม่ต้องพูดถึงถ้าคนนั้นคือ นายน้อยคนรองของฟอสเตอร์”
“นั่นไม่ถูกต้อง ฉันได้ยินมาว่านายน้อยคนรองของฟอสเตอร์มีแฟนแล้ว เมื่อก่อนเธอเคยดังนะ เธอชื่อ…โอ้! เจด้า สเวนสัน”
“ไม่มีทาง! เธอยังกล้าที่จะติดต่อกับนายน้อยคนรองของฟอสเตอร์อีกเหรอ เธอไม่กลัวว่าเจด้า สเวนสัน จะรู้เรื่องนี้เหรอ…”
ได้ยินเสียงที่ผู้หญิงนินทากัน ในโอกาสเช่นนี้ ผู้ชายจะไม่พูดอะไรเลย แม้ว่าพวกเขาจะอยากรู้เหมือนกันก็ตาม มีแต่ผู้หญิงที่เบื่อเท่านั้นที่รวมตัวกันเพื่อนินทา เมื่อผู้ชายของพวกเขาเริ่มสร้างเครือข่าย
ลูซี่จับแขนโจเอลไว้ ก้าวของเธอแน่วแน่และหนักแน่น ราวกับว่าเธอไม่ได้รับผลกระทบจากการนินทา
โจเอลเลิกคิ้ว และซ่อนความชื่นชมผ่านดวงตาของเขา
เจ้าบ้านเป็นชายวัยกลางคนที่มีพุงใหญ่ ลูซี่เคยเห็นเขามาก่อนในบางเหตุการณ์ เขาเป็นเจ้าสัวจากประเทศ S ครั้งสุดท้ายที่เธอเห็นเขา เขาเย่อหยิ่ง แต่ตอนนี้เขาเอาใจใส่และยินดีต้อนรับ
“นายน้อยคนรองฟอสเตอร์! ยินดีต้อนรับ! ยินดีต้อนรับ! เชิญทางนี้”
โจเอลพยักหน้าเล็กน้อย ล็อบบี้เต็มไปด้วยแสงไฟและเสียงเพลง มีคู่รักสองสามคู่บนฟลอร์เต้นรำอยู่แล้ว เขามองลงมาที่ลูซี่และถามว่า “คุณเต้นได้ไหม?”
ลูซี่เลิกคิ้วขึ้น ดวงตาที่สวยงามของเธอเปล่งประกายความมั่นใจ
“ได้สิ”
จากนั้นทั้งสองก็เลื่อนไปที่ฟลอร์เต้นรำ ลูซี่เคยเรียนเต้น ย่างก้าวของเธอสง่างาม ภายใต้แสงไฟในชุดผ้าบางสีซีดของเธอ ทำให้เธอดูเหมือนนางฟ้าที่โบยบินไปรอบ ๆ และดึงดูดความสนใจของผู้คนมากมายได้อย่างรวดเร็ว
จากข้างบน โจเอลมองเธอด้วยดวงตาที่ลึกซึ้ง และริมฝีปากของเขาขดเป็นรอยยิ้มโดยไม่รู้ตัว
