จอมนางข้ามพิภพ บทที่ 721 จวินหย่วนโยว เจ้าฟังข้าอธิบาย
จวินหย่วนโยวก้าวเดินราวกับบิน มุ่งตรงไปข้างใน กลุ่มคนลาดตระเวนผ่านมาพอดี พวกเขาติดตามด้านหลังกลุ่มคนลาดตระเวนไปทันที
รั่วจิ่งหันไปมองดูหนึ่งในทหารคนหนึ่ง พร้อมพูดขึ้นว่า “สหาย เด็กที่เจ้าสำนักพากลับมาในวันนี้ เราต้องเฝ้าไว้ให้ดี ห้ามให้เกิดเรื่องใดๆ เด็ดขาด”
คนชุดดำสวมชุดสีดำด้านข้าง รีบพูดตอบขึ้นมาว่า “เจ้าพูดถูก เด็กคนนั้นไม่ธรรมดา เจ้าสำนักให้หลิวเหิงเฝ้าไว้ เราก็ต้องคอยระวังไว้ด้วย”
“เจ้าพูดถูก” รั่วจิ่งพูดตอบ
คนคนนั้นก็ไม่คิดอะไรมาก ตรวจลาดตระเวนต่อไป
ต่อมาพวกจวินหย่วนโยว ฉวยโอกาสตอนที่กลุ่มลาดตระเวนเลี้ยวตรงมุม รีบหลบไปด้านข้าง แล้วรีบออกมาหา
คนทำงานคนหนึ่งกำลังถืออาหารไปยังสถานที่หนึ่ง ดวงตาดำของจวินหย่วนโยวหรี่ลง กลางค่ำกลางคืนจู่ๆ ก็เอาของกินไปให้ หรือว่าจะนำไปให้เสี่ยวเทียน?
เขารีบพาคนตามไป ในใจหวั่นเกรงอย่างมาก
“พวกเจ้าหยุดเดี๋ยวนี้นะ” เสียงเยือกเย็นชาดังขึ้นมา ซึ่งก็คือรองเจ้าสำนักของสำนักสิ้นรัก
พวกจวินหย่วนโยวรีบหยุดฝีเท้า แต่ไม่ได้หันหน้าไป
สีหน้ารองเจ้าสำนักแสดงถึงความสงสัย เดินไปหาพวกเขา พร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่เฝ้าอยู่ข้างนอกดีๆ ใครให้พวกเจ้าเข้ามาข้างใน?”
เขากำลังเดินเข้าไปใกล้ ยังไม่ทันได้พูดอะไรอีก มีดสั้นในมือหลิงเฟิงก็จ่อตรงคอของเขา พร้อมพูดขึ้นว่า “หลิวเหิงกับเด็กคนนั้นอยู่ที่ไหน?”
รองเจ้าสำนักสะดุ้ง หันมามองอย่างระแวดระวัง พร้อมพูดขึ้นว่า “พวกเจ้าเป็นใคร?”
“ไม่ต้องพูดมาก หากยังไม่บอกข้าจะฆ่าเจ้า” มีดสั้นในมือหลิงเฟิงทำเป็นออกแรง
มีดสั้นแทงขอของรองเจ้าสำนัก ความเจ็บปวดไปถึงใจมากล้ำกราย เลือดสีแดงก็ไหลออกมา
“อ้าก ไว้ชีวิตข้าด้วย ข้าบอก พวกเขาอยู่ในห้องขังของสำนักสิ้นรัก ข้าพาพวกไป” รองเจ้าสำนักรีบร้องขอชีวิต
“หากเจ้าเล่นตุกติก ข้าจะตัดหัวเจ้าทิ้ง” หลิงเฟิงพูดข่มขู่
รองเจ้าสำนักตกใจอย่างมาก รีบพาพวกเขาไปทันที
และแล้ว จวินหย่วนโยวก็มองเห็นจวินเสี่ยวเทียนนอนอยู่บนเตียง อาจเป็นเพราะเหนื่อยมากแล้ว ถึงได้นอนหงายไปเสียแบบนั้น บนตัวไม่มีผ้าห่ม
ส่วนชายวัยกลางคนด้านข้าง น่าจะเป็นหลิวเหิง เขากำลังเช็ดดาบอยู่ ไม่ได้สนใจจวินเสี่ยวเทียนที่อยู่ด้านหลัง
เห็นลูกชายตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ จวินหย่วนโยวเจ็บปวดใจอย่างมาก เส้นเอ็นตรงหน้าผากกระตุกนูนขึ้น
“เด็กคนนั้นคือคนที่พวกเจ้าตามหา ตอนนี้ปล่อยข้าได้หรือยัง” รองเจ้าสำนักพูดขึ้นมาด้วยเสียงเบา มือกลับลูบไปที่ค่ายกลด้านข้าง
หลิงเฟิงกำลังจะปล่อยเขา จู่ๆก็มีลูกศรมากมายพุ่งมาหาพวกเขา
“ไปตายเสียเถอะ” รองเจ้าสำนักพูดขึ้นมาอย่างโหดเหี้ยม กำลังจะฉวยโอกาสหลบหนีไป หลงยีชักดาบแทงหน้าอกเขาจากด้านหลัง รองเจ้าสำนักตายคาที่ทันที
ส่วนหลิวเหิงที่อยู่ข้างในได้ยินความเคลื่อนไหว แล้วก็เห็นคนชุดดำพุ่งเข้ามาอย่างกะทันหัน กำลังจะหันไปอุ้มจวินเสี่ยวเทียน
จวินหย่วนโยวไม่ปล่อยให้เขาได้มีโอกาส ร่างกายเคลื่อนไหวไปอย่างรวดเร็วราวฟ่าผ่า ในขณะเดียวกันก็ยกฝ่ามือทำร้ายหลิวเหิง
หลิวเหิงยังไม่ทันหลบหลีก ก็ถูกฝ่ามือจวินหย่วนโยวตบกระเด็นลอยออกไป
จวินหย่วนโยวไปที่ข้างเตียง รีบอุ้มจวินเสี่ยวเทียนขึ้นมา พร้อมร้องเรียกว่า “เสี่ยวเทียน เสี่ยวเทียน”
จวินเสี่ยวเทียนที่สะลึมสะลือค่อยลืมตาขึ้นมา เมื่อมองเห็นคนตรงหน้า ก็ร้องเรียกขึ้นมาอย่างดีใจว่า “พ่อ พ่อ”
“พ่ออยู่นี่ พ่อมาช่วยเจ้าแล้ว ล้วนเป็นเพราะพ่อไม่ดี ทำให้เจ้าต้องลำบาก พ่อจะพาเจ้ากลับไปหาแม่เดี๋ยวนี้” จวินหย่วนโยวพูดปลอบ พร้อมกอดลูกชายไว้
“แม่ แม่” จวินเสี่ยวเทียนร้องเรียก แล้วก็ร้องไห้ขึ้นมา
น้ำตาร่วงไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง จวินหย่วนโยวเห็นแล้วก็สงสารจับใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “ล้วนเป็นเพราะพ่อไม่ดี พ่อไม่ได้ปกป้องเสี่ยวเทียนให้ดี”
“พ่อ พ่อ”
จวินหย่วนโยวกอดลูกชายไว้แน่น พร้อมรีบออกไป
คนสำนักสิ้นรักที่อยู่ด้านนอกได้ยินความเคลื่อนไหว ล้วนต่างก็รีบวิ่งมา
องครักษ์เงามังกรกับองครักษ์ลับคอยเปิดทางอยู่ข้างหน้า คนสำนักสิ้นรักทุกคน ฆ่าทุกคน กล้าคิดร้ายกับซื่อจื่อน้อยของพวกเขา พวกองครักษ์เงามังกรไม่มีทางปล่อยไปแน่
จวินหย่วนโยวอุ้มจวินเสี่ยวเทียนไว้ เอาหัวของเขาซบแนบอกตนเองไว้ ไม่ลูกชายได้เห็นภาพเปื้อนเลือด
หลงซานรีบปล่อยสัญญาณ เมื่อซวนอ๋องกับพวกทหารที่อยู่ด้านนอกสำนักสิ้นรักเห็นสัญญาณ ต่างก็รู้ว่าจวินซื่อจื่อตามหาจวินเสี่ยวเทียนเจอแล้ว ต่างก็บุกฆ่าเข้ามา
ทันใดนั้นทั่วทั้งสำนักสิ้นรักตกอยู่ในสถานการณ์เข่นฆ่าต่อสู้กันขึ้นมา แสงมีดคมดาบ เลือดไหลเป็นธาร ศพเกลื่อนกลาดเต็มพื้น
เดิมวี่อู๋เสียที่พักผ่อนอยู่ จู่ๆก็ได้ยินเสียงการต่อสู้ สีหน้าเปลี่ยนไป พร้อมรีบลืมตาขึ้นมา
เขาลุกวิ่งไปที่หน้าประตู แต่ยังไม่ทันไปถึงหน้าประตู บานประตูก็ถูกพลังอันแข็งแกร่งสะเทือนเปิดออก
ด้านนอกประตู จวินหย่วนโยวอุ้มจวินเสี่ยวเทียนยืนอยู่ตรงนั้น
เวลานี้จวินหย่วนโยวสวมชุดผ้าแพรสีดำ สีหน้ามืดมนดั่งน้ำแข็ง สายตาแฝงไปด้วยอาฆาต รอบกายยิ่งแฝงไปด้วยรัศมีสังหารอย่างรุนแรง ดวงตาทั้งคู่แดงก่ำ ราวกับสัตว์ร้ายที่โกรธโมโหจัด เตรียมพร้อมที่จะฉีกเนื้อคนตรงหน้าได้ทุกเมื่อ
วี่อู๋เสียรู้สึกสะดุ้งขึ้นมาทันที คิดไม่ถึงว่าจวินหย่วนโยวจะมีกำลังแข็งแกร่งขนาดนี้ ยิ่งคิดไม่ถึงว่าเขาจะตามมาได้เร็วขนาดนี้
ถึงว่าตอนที่เขาไปหาจวินเสี่ยวเทียนในทางลับถึงมักรู้สึกว่าผิดปกติ วี่อู๋เสียเพิ่งคิดขึ้นมาได้ตอนนี้
“จวินหย่วนโยว เอาเสี่ยวเทียนมาให้ข้า” โม่เหลิ่งเหยียนที่ตามมาถึงพูดขึ้น
จวินหย่วนโยวยื่นจวินเสี่ยวเทียนไปให้โม่เหลิ่งเหยียน งั้นก็ใช้ฝ่ามือที่มีพลังเต็มเปี่ยมโจมตีวี่อู๋เสีย
“จวินหย่วนโยว เจ้าไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ก็ได้มั้ง” วี่อู๋เสียรีบหลบเลี่ยง
“เจ้ากล้าแตะต้องลูกชายของข้า ข้าจะทำลายล้างสำนักสิ้นรักของเจ้า” จวินหย่วนโยวพูดขึ้นมาอย่างมีอำนาจ
วี่อู๋เสียเพิ่งหลบพ้นฝ่ามือ จวินหย่วนโยวก็โจมตีมาอีกครั้ง ฝ่ามือเมื่อกี้นั้น กระแทกจนเสาภายในห้องหักลงมา
วี่อู๋เสียคิดไม่ถึงว่า จวินหย่วนโยวที่ปกติแลดูค่อนข้างอ่อนแอ กลับมีกำลังภายในที่แข็งแกร่งขนาดนี้ จึงไม่กล้าประมาท รีบตอบโต้ทันที
องครักษ์ลับกับองครักษ์เงามังกรทั้งหมด ต่อสู้กับคนสำนักสิ้นรัก สามวันมานี้พวกเขาต่างอกสั่นขวัญแขวน เป็นกังวลแทบตาย ตอนนี้หาซื่อจื่อน้อยเจอแล้ว จึงลงไม้ลงมือได้อย่างเต็มที่
ส่วนโม่เหลิ่งเหยียนเห็นจวินหย่วนโยวกับวี่อู๋เสียต่อสู้กัน ทั้งสองคนต่อสู้กันอยู่อย่างไม่ด้อยไปกว่ากันหลาย สิบกระบวนท่า ในเมื่อจวินหย่วนโยวสามารถรับมือได้ โม่เหลิ่งเหยียนจึงรีบอุ้มจวินเสี่ยวเทียน ใช้วิชาตัวเบากระโดดจากไป มุ่งตรงไปยังจวนซื่อจื่อ
“อ้าก” วี่อู๋เสียร้องขึ้นมา หน้าอกถูกฝ่ามือจวินหย่วนโยวทำร้าย ราวกับอวัยวะภายในแตกสลายไปหมด เลือดในกายพลุ่งพล่าน พร้อมกระอักออกมาเป็นก้อนเลือด
“จวินหย่วนโยว เจ้าฟังข้าอธิบาย”
เวลานี้ วี่อู๋เสียกลัวแล้วจริงๆ จวินหย่วนโยวคนนี้ ราวกับเป็นบ้าไปแล้ว ทุกฝ่ามือนั้นเต็มไปด้วยพลังที่เต็มเปี่ยม ฟาดตรงมาหาเขา ราวกับมีกำลังภายในที่ใช้ไม่หมด
การต่อสู้ที่น่ากลัวแบบนี้ วี่อู๋เสียพบเห็นเป็นครั้งแรก ทำให้เขาแทบรับมือไม่ไหว ทำได้เพียงหลบเลี่ยง
แต่จวินหย่วนโยวไม่ให้เขาได้มีโอกาสอธิบาย ฝ่ามือฟาดโจมตีมาอีกครั้ง
เวลานี้ดวงตาทั้งคู่ของจวินหย่วนโยวแดงก่ำ โหดเหี้ยมอำมหิต ราวกับเสียสติไปแล้ว คิดเพียงต้องการฆ่าวี่อู๋เสีย สับศพของเขาให้แหลกเป็นหมื่นชิ้น
วี่อู๋เสียเสียใจจริงๆ อยู่ดีๆ ทำไมจะต้องไปหาเรื่องจวินหย่วนโยวจอมมารคนนี้ น่าหวาดกลัวยิ่งกว่าจอมมารเสียอีก
เขาเสียสมาธิแปบเดียวก็ถูกโจมตีอีกหนึ่งฝ่ามือ ทั้งร่างกายเป็นเหมือนดั่งว่าวที่เชือกขาด หล่นตกลงมาจากฟ้า
ฝ่ามือครั้งนี้รุนแรงยิ่งกว่าเมื่อกี้ วี่อู๋เสียรู้สึกเหมือนเส้นเอ็นทั่วทั้งร่างกายขาดหมดแล้ว เจ็บปวดทรมานอย่างที่สุด
เขาอยากขยับ แต่ก็ขยับไม่ได้
ตกลงมาจากที่สูงขนาดนี้ เขาต้องตายอย่างแน่นอน
วี่อู๋เสียยังไม่เพียงพอกับการมีชีวิตอยู่ เขาพยายามดิ้นรน แต่ทั่วทั้งร่างกายเจ็บปวดอย่างมาก สุดท้ายหลับตาลงอย่างหมดหวัง
ในขณะที่เขากำลังตกถึงพื้นแล้ว คนชุดดำคนหนึ่งปรากฏตัว คว้ารับร่างเขาไว้ พร้อมพูดขึ้นว่า “ปัญญาอ่อน”
คำพูดที่รังเกียจเย็นชา ทำให้วี่อู๋เสียทั้งดีใจแล้วแปลกใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “เจว๋กู่”
