จอมนางข้ามพิภพ บทที่ 846 หัวใจของเขาเต้นเพื่อนาง
“ซื่อจื่อ ซื่อจื่อเฟยในที่สุดพวกท่านก็กลับมาอย่างปลอดภัยแล้ว ในที่สุดบ่าวก็ไม่ต้องเป็นกังวลอีก” พ่อบ้านร่ำไห้ด้วยความยินดี
จวินหย่วนโยวมองไปทางทุกคน “ทำให้ทุกคนเป็นห่วงแล้ว พวกเรากลับมาอย่างปลอดภัยแล้ว”
“ช่วงที่ผ่านมานี้ลำบากทุกคนแล้ว คืนนี้จวนซื่อจื่อจัดงานเลี้ยง ทุกคนมาด้วยกันเถอะ!” หยุนถิงเสนอ
“บ่าวจะให้คนไปเตรียมพร้อมเดี๋ยวนี้” พ่อบ้านเอ่ยปากด้วยความดีใจ ขณะที่เช็ดน้ำตา ก็รีบจากไปทันที
ในที่สุดซื่อจื่อกับซื่อจื่อเฟยก็กลับมาแล้ว เขาไม่ต้องเป็นห่วงว่าในอนาคตเมื่อไปยังยมโลกจะไม่มีคำอธิบายให้กับท่านอ๋องเฒ่าแล้ว
“ท่านพ่อ ข้าคิดถึงท่านจังเลย” หยุนหลีเร่งเข้ามาจากด้านนอก ตรงไปยังหยุนเฉิงเซี่ยง และกอดเขาเอาไว้
หยุนเฉิงเซี่ยงตะลึงงันไปครู่หนึ่ง รู้สึกปลื้มใจอย่างยิ่ง เมื่อครู่ยังทอดถอนใจว่าเสี่ยวเหยียนกอดจวินหย่วนโยวอยู่เลย ตัวเองมีลูกสาวตั้งหลายคน แต่กลับไม่มีใครสนิทกับตนเองเลยสักคน แต่แล้วก็ถูกเจ้าสี่กอดเอาไว้เต็มรัก
ในใจของหยุนเฉิงเซี่ยงทอดถอนใจอย่างมีความสุข ใครไม่มีลูกสาวกันล่ะ แต่บนใบหน้ากลับแสร้งทำเป็นไม่พอใจ
“นังเด็กบ้าคนนี้นี่ออกไปนานขนาดนี้ก็ไม่รู้จักกลับมา จากไปนานหลายเดือนก็ไม่รู้จักเขียนจดหมายกลับมา ช่างไร้มโนธรรมจริงๆ”
“ท่านพ่อก็ข้ายุ่งมากไม่ใช่หรือ ท้องทะเลอันกว้างใหญ่เขียนจดหมายแล้วก็ไม่มีวิธีส่งกลับมาเช่นกัน ก่อนหน้านี้ซวนอ๋องเขียนจดหมายกลับมา ข้าก็ฝากให้เขาบอกท่านแล้วนะ” หยุนหลีอธิบาย
หยุนเฉิงเซี่ยงถึงนึกขึ้นมาได้ ทุกเดือนฮ่องเต้ก็จะส่งคนมา แจ้งว่าทางด้านซวนอ๋องทุกอย่างเรียบร้อยดี นั่นก็เรียกว่าจดหมายถึงบ้านหรือ?
“หยุนเฉิงเซี่ยงวางใจ ข้าคอยปกป้องหยุนหลีตลอด ไม่ให้นางเป็นอันตราย นี่ก็กลับมาอย่างปลอดภัยแล้วนี่ไง” เสวี่ยเชียนโฉวกล่าวด้วยความเคารพนบนอบ
หยุนเฉิงเซี่ยงมองดูเขาครู่หนึ่ง “ค่อยยังชั่วหน่อย”
“ฝ่าบาทเสด็จแล้ว!” เสียงแหบแห้งของซูกงกงดังมา
ฮ่องเต้สวมชุดมังกรสีเหลืองสว่าง สุขุมน่าเกรงขาม ความตื่นเต้นบนใบหน้าเห็นได้อย่างชัดเจน วิ่งเข้ามาด้วยความยินดี
“หยุนถิง จวินหย่วนโยว ซวนอ๋อง ข้าได้ยินว่าพวกเจ้ากลับมาแล้ว จึงรีบมาโดยเฉพาะ!” เสียงของฮ่องเต้แฝงไปด้วยความสั่นเทาเล็กน้อย
ถึงแม้จะรู้ถึงความสามารถของพวกเขา แต่ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขตทะเลไร้ขอบเลย หลายเดือนมานี้สามารถพูดได้ว่าฮ่องเต้กินไม่ได้นอนไม่หลับ และเป็นห่วงอย่างมาก
อย่างไรเสีย คนพวกนี้ก็ล้วนเป็นเสาหลักของแคว้นต้าเยียน ฮ่องเต้ย่อมไม่หวังให้เกิดเรื่องขึ้นกับพวกเขา นี่อย่างไง ทันทีที่ได้ยินว่าพวกเขากลับมา ฮ่องเต้ก็รีบมาโดยตรงโดยไม่เข้าประชุมเช้าเลยด้วยซ้ำ
จวินหย่วนโยวกับหยุนถิงและคนอื่นรีบคำนับทันที “คำนับฝ่าบาท!”
“ไม่ต้องมากพิธี หยุนถิงเหตุผลที่เจ้าไปเขตทะเลไร้ขอบโดยทิ้งลูกสองคนเอาไว้ ตอนนี้บอกข้าได้แล้วใช่ไหม?” ฮ่องเต้ตรัสด้วยความเป็นห่วง
“หยุนถิงเจ้ากลับมาแล้ว ช่างดีจริงๆ ทันทีที่คนหน้าประตูเมืองรายงานข้า ข้าก็รีบมาทันที” โม่หลานวิ่งเข้ามาด้วยความเร่งรีบ
“หยุนถิง ข้าไม่ได้ฝันไปใช่ไหม” โม่ฉือชิงกำลังจะยื่นมือไปกอดหยุนถิงด้วยความตื่นเต้น
แต่กลับถูกจวินหย่วนโยวผลักออกไป “ไสหัวไปให้พ้น!”
“จวินหย่วนโยวเจ้าต้องทำถึงขนาดนี้เลยหรือ ข้าก็แค่ดีใจที่เห็นพวกเจ้ากลับมา” โม่ฉือชิงบ่น
“เอาเถอะ เจ้าก็ไม่ใช่ไม่รู้เสียหน่อยว่าจวินหย่วนโยวใจแคบ ขอเพียงพวกเขากลับมาอย่างปลอดภัยก็ดีแล้ว” โม่หลานพูดเองเออเองขึ้นมา ไม่ได้สังเกตสีหน้าที่ไม่พอใจของจวินหย่วนโยวเลยแม้แต่น้อย
“พอได้แล้วท่านพี่ คนกันเองทั้งนั้น ความจริงครั้งนี้ข้าไปเขตทะเลไร้ขอบ สืบได้ว่าคนที่ฆ่าท่านแม่ข้าในสมัยนั้นคือฮูหยินเจ้าทะเลของเขตทะเลไร้ขอบ” หยุนถิงถึงได้เล่าความเป็นมาของเหตุการณ์ออกมา
หลายเดือนมานี้มีเหตุการณ์เกิดขึ้นมากมายเหลือเกิน ฮูหยินเฒ่าฟู่ให้คนไปยกเก้าอี้มาทันที แล้วก็ให้พ่อบ้านไปเตรียมอาหาร ดังนั้นหยุนถิงเล่าตั้งแต่เช้าจรดเย็น อาหารกลางวันก็กินกันที่จวนตระกูลฟู่ จนกระทั่งฟ้ามืดถึงเล่าจบ
“เซียวหรูซื่อคนนี้ช่างสารเลวจริงๆ น่าชิงชังยิ่งนัก ถึงกับโหดเหี้ยมเช่นนี้ ถึงแม้จะถลกหนังดึงเส้นเอ็นนางก็ไม่ถือว่าเกินไป” โม่หลานโกรธจนใช้ฝ่ามือฟันโต๊ะหินที่อยู่ในลานจนแยกออกเป็นสองส่วน
หลังจากฟันเสร็จโม่หลานถึงตระหนักได้ว่าตัวเองวู่ว่ามเกินไปแล้ว “ฮูหยินเฒ่าฟู่ขอโทษด้วย ข้าตื่นเต้นเกินไป ข้าจะให้เฉินอ๋องชดใช้ให้ท่านในภายหลัง”
“ฮูหยินเฒ่าขอโทษด้วย พรุ่งนี้ข้าจะให้คนส่งอันใหญ่มาให้” โม่ฉือชิงรีบขอโทษทันที
“ไม่เป็นไร หากข้าอายุน้อยกว่านี้สิบกว่าปี ข้าก็จะไปกับพวกเจ้าด้วย ผู้หญิงที่โหดเหี้ยมอำมหิตเช่นนี้ ก็ควรให้นางตายทั้งเป็น” ฮูหยินเฒ่าฟู่กล่าวด้วยความโมโห
“ขอบคุณฮูหยินเฒ่ามากที่เข้าใจ ข้าจับตัวเซียวหรูซื่อได้แล้ว และก็ทำลายกองกำลังที่นางภาคภูมิใจที่สุดแล้วเช่นกัน แต่ว่านี่เป็นเพียงการเริ่มต้นเท่านั้น เวลาที่เหลือของนางจะต้องอยู่เพื่อชดใช้ความผิดให้กับแม่ข้า!” หยุนถิงกล่าวอย่างขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน
“นังหนู ข้าสนับสนุนเจ้า สั่งสอนนางอย่างจริงจัง หากเป็นไปได้ ข้าอยากช่วยแม่เจ้าสั่งสอนนางด้วยตัวเอง!” หยุนเฉิงเซี่ยงอดกล่าวขึ้นมาไม่ได้ น้ำตาไหลพรากลงมา
ตอนนั้น หยุนเฉิงเซี่ยงตอบแทนบุณคุณกู้เยว่หลัว แต่ก็เกิดความรักในใจเช่นกัน หยุนเฉิงเซี่ยงรู้ตัวว่าตนเองไม่คู่ควรกับกู้เยว่หลัว ดังนั้นถึงได้ดีต่อนางอย่างเต็มกำลัง
วันเวลาสุดท้ายของนาง หยุนเฉิงเซี่ยงเห็นอยู่ในสายตา นางมีชีวิตอยู่ด้วยความยากลำบาก ทุกข์ทรมานขนาดนั้น ที่แท้ก็เป็นเพราะเซียวหรูซื่อคนนี้นี่เอง
“วางใจเถอะท่านพ่อ ข้ามอบนางให้กับยายขุยแล้ว หากท่านต้องการทรมานนางในภายหลังก็ไปที่จวนซื่อจื่อได้เลย ข้าจะไม่ปล่อยให้นางตายง่ายๆแน่” หยุนถิงตอบ
“เช่นนั้นก็ดีแล้ว”
เมื่อฟังประสบการณ์ในเขตทะเลไร้ขอบของพวกเขา ทุกคนต่างก็รู้สึกเอ็นดูสงสาร เป็นห่วง เห็นอกเห็นใจ สุดท้ายกลายเป็นความโศกเศร้า
“เอาล่ะ ทุกอย่างมันผ่านไปแล้ว ที่นี้ทุกคนรู้แล้วก็ไม่ต้องเป็นห่วงกันอีก ฟ้าเริ่มมืดแล้ว เราไปกินอะไรดีๆที่จวนซื่อจื่อ ฉลองการกลับมาของเรา!” หยุนถิงกล่าวพร้อมปัดเป่าอารมณ์ขุ่นมัวเมื่อครู่นี้ออกไป
“ตกลง!” ทุกคนล้วนเห็นด้วยทั้งนั้น
แม้แต่ฮ่องเต้ก็ตามไปด้วยเช่นกัน หากกล่าวว่าเป็นเพราะหยุนถิงสามารถช่วยตัวเองแก้ปัญหาได้ในตอนแรก จัดการเรื่องยากๆ แต่หลังจากที่ค่อยๆทำความรู้จัก เขาก็เห็นหยุนถิงเป็นน้องสาวจริงๆ
นางยึดมั่นในความเชื่อของตนเอง เฉลียวฉลาด มีสติปัญญา แถมยังมีความสามารถเช่นนี้ ไม่ง่ายเลยจริงๆ
จวนซื่อจื่อ
หลังจากที่หยุนถิงและคนอื่นๆกลับไปแล้ว หยุนไห่เทียนกับซูชิงโยวพาลูกๆมาด้วย ซูชิงโยวกับซูนฟั่งก็มาด้วยเช่นกัน จ้าวเคอกับฉินจิ้งอี๋ แล้วก็ฟู่อี้เฉินและคนอื่นๆล้วนรีบมากันหมด
ได้ยินว่าพวกเขากลับมา สามารถกล่าวได้ว่าทุกคนที่มีสัมพันธ์ที่ดีล้วนรีบมากันหมด หยุนถิงกับจวินหย่วนโยวหายตัวไปหลายเดือน ทำให้พวกเขาเป็นห่วงจริงๆ
บนโต๊ะอาหาร หยุนถิงยกถ้วยสุราขึ้นมาดื่มกับทุกคน เดิมทีเป็นเพราะมีฮ่องเต้ทุกคนยังระมัดระวังตัวเล็กน้อย แต่ดื่มไปดื่มมาทุกคนก็ผ่อนคลายลง
“ซื่อจื่อ ซื่อจื่อเฟย ฝ่าบาท หลีอ๋องมา!” บ่าวรับใช้ชายคนหนึ่งพาโม่ฉือหานเดินเข้ามาจากด้านนอกลาน
ทุกคนตกตะลึง โม่หลานลุกขึ้นมาทันที มองมาด้วยความเป็นศัตรู “โม่ฉือหานเจ้ามาทำอะไร?”
หลีอ๋องไม่ลงรอยกับจวินหย่วนโยวและหยุนถิงที่สุด สี่แคว้นต่างรู้กันดี ไม่ใช่ว่ารู้ว่าสองสามีภรรยาคู่นี้กลับมาก็เลยจงใจมาหาเรื่องหรอกนะ
“ข้าก็แค่มาแสดงความยินดีเท่านั้น ทำไม สุราถ้วยเดียวก็ไม่ต้อนรับข้าหรือ?” โม่ฉือหานกล่าวอย่างเย็นชา สายตากวาดมองผ่านทุกคน แต่กลับหยุดอยู่ที่ใบหน้าของหยุนถิง
เวลาผ่านไปหลายเดือนได้พบกันอีกครั้ง หยุนถิงก็ยังคงงดงามไม่มีใครเทียบเทียม งามล่มชาติล่มเมือง สวมชุดกระโปรงสีฟ้าอ่อนทั้งชุด เสริมกับบุคลิกท่าทางของนางยิ่งดูเย็นชา โอหังและถือดีมากขึ้น
เพียงแต่ว่าระหว่างคิ้วและตาของนางมีความเหนื่อยล้าเพิ่มขึ้นมาเล็กน้อย เบ้าตาก็ดูคล้ำเล็กน้อย แค่มองก็รู้แล้วว่าพักผ่อนไม่เพียงพอ คิดว่าที่เขตทะเลไร้ขอบคงจะไม่ค่อยราบรื่นเท่าไหร่กระมัง
เวลานี้ได้เห็นหยุนถิงอีก ในที่สุดหัวใจที่เย็นยะเยือกในอกของโม่ฉือหานดวงนั้นก็เต้นขึ้นมา
สามารถมองดูนางเช่นนี้ ช่างดีจริงๆ
“หลีอ๋องหากจ้องมองซื่อจื่อเฟยของข้าอีก ข้าไม่รังเกียจที่จะควักลูกตาทั้งคู่ของเจ้าออกมา!” จวินหย่วนโยวกล่าวออกมาอย่างแสดงอำนาจ
