ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 41
เจย์แสดงจุดยืนของตัวเองโดยไม่ลังเล “พ่อ เธอมีครอบครัวใหม่และมีลูกด้วยกันแล้ว เธอไม่มีทางมอบรักของแม่ที่แท้จริงให้เจนสันได้ ได้โปรดอย่าบอกว่าเธอเป็นแม่ของเขา อย่าสร้างความหวังให้เขา สุดท้ายเขาจะผิดหวัง”
ชายชราดูโกรธ เขามองหน้าลูกชายแล้วคัดค้าน “เจย์ ถึงแกจะเกลียดเธอ แต่เธอก็เป็นแม่ของเจนสัน สายสัมพันธ์แม่ลูกไม่มีวันถูกทำลาย แกจะไม่เปิดใจแล้วให้พวกเขารู้จักกันหน่อยหรือยังไง? นี่ก็เพื่อประโยชน์ของเจนสันนะ”
เมื่อเจย์ออกมาจากห้องหนังสือของชายชรา เขารู้สึกสับสนมากกว่าที่เคย
มันดึกมากแล้วในตอนที่พวกเขาออกจากบ้านของคุณปู่และคุณย่า เจย์เดินออกมาจากคฤหาสน์ อุ้มร็อบบี้น้อยไว้ด้วยแขนข้างเดียว ร็อบบี้น้อยโบกมือลาให้คุณปู่และคุณย่าอย่างกระตือรือร้น “ลาก่อนครับคุณปู่ ลาก่อนครับคุณย่า ลาก่อนครับน้าโจเซฟิน”
หลังจากจบการร่ำลา ร็อบบี้น้อยก็กอดคอของพ่อ ‘คุณพ่อแข็งแรง เขาอุ้มเราได้ด้วยมือข้างเดียว’ เขาคิด ร็อบบี้น้อยมีความสุขกับความรู้สึกเมื่อมีพ่อ
“คุณพ่อ ผมอยากขึ้น ขึ้นไป!” ร็อบบี้น้อยนั้นอิจฉาเด็กคนอื่นที่ขี่คอพ่อเสมอ ในที่สุด เขาก็จะได้รับประสบการณ์ด้วยตัวเองแล้ว
ใบหน้าของเจย์จริงจังขึ้นเล็กน้อย “โรสสอนลูกเหรอ?”
ร็อบบี้น้อยพยักหน้า “ช่าย”
เจย์พิจารณาถึงร่างอันเล็กจิ๋วของโรส ‘มีเด็กห้าขวบอย่างเจนสันขี่คออยู่ต้องทำให้เธอเหนื่อยมากแน่’
สิ่งที่เขาไม่รู้ก็คือ ครั้งสุดท้ายที่ร็อบบี้น้อยขอขี่คอแม่ของเขานั้นผ่านมานานมากแล้ว
“เอาสิ” เจย์วางร็อบบี้น้อยลงบนพื้น ก่อนที่ร่างสูงจะย่อตัวลง ร็อบบี้น้อยกระโดดขึ้นหลังและโอบคอของเขาไว้ย่างนุ่มนวล
“ไปกันเลย!” ร็อบบี้น้อยส่งเสียงออกมาอย่างอารมณ์ดี
ในตอนนั้น เด็กน้อยรู้สึกว่าการมีพ่อนั้นยอดเยี่ยมที่สุด
เขาสาบานกับตัวเองในใจว่าเขาจะสร้างสุดยอดคุณแม่และสุดยอดคุณพ่อที่เจ๋งที่สุดในโลกให้อยู่ด้วยกันตลอดไป เมื่อมันเป็นแบบนั้น พวกเขาทั้งสามจะเป็นเด็กที่มีความสุขที่สุดในโลก
“คุณพ่อ ผมขอถามอะไรหน่อยได้ไหม…” ร็อบบี้น้อยกอดหัวของพ่อของเขาไว้ เสียงของเขาพลันอ่อนลง ตอนนี้เขาน่ารักแบบสุด ๆ
“อะไรเหรอ?”
“คุณพ่อ ในเมื่อคุณพ่อไล่คุณโรสออกไปแล้ว เธอไม่มีงานทำอีก คุณพ่อให้เธอทำงานในบริษัทของพ่อได้ไหม?” ร็อบบี้น้อยคิดได้ว่าถ้าแม่ของเขาทำงานในบริษัทของคุณพ่อ เธอจะมีโอกาสพบเขามากกว่าเดิม
ใบหน้าของเจย์แสดงความไม่เต็มใจออกมา เขาไม่อยากจะยุ่งอะไรกับโรสอีกแล้ว
ร็อบบี้น้อยเร่งระดับความน่ารักเพิ่มขึ้นอีก “คุณพ่อครับ ได้โปรด คุณโรสช่วยผมไว้มากมาย เธอดีกับผมจริง ๆ ถ้าผมไม่ช่วยเธอ ผมคงไม่สามารถมองตัวเองในกระจกได้อีก”
เจย์หมดหนทางเมื่อเห็นลูกชายของเขากล่าว “ก็ได้ คุณพ่อจะหางานให้เธอ แต่ไม่ใช่ในบริษัทของคุณพ่อ”
“ทำไมเป็นงั้น?”
“เธอขาดการศึกษาและประสบการณ์ทำงาน แกรนด์เอเซียไม่ใช่บริษัทที่จะรับพนักงานใหม่ที่ไร้ซึ่งคุณสมบัติที่เหมาะสมเข้าทำงานหรอกนะ” เจย์กล่าวอย่างมั่นใจ
ร็อบบี้น้อยเริ่มงอแง “คุณพ่อผิดแล้ว” เขาหน้ามุ่ย “โรสมีคุณสมบัติที่ดีมาก เธอจบการศึกษาและเป็นท็อปของสถาบันที่หนึ่ง เธอรู้เรื่องต่าง ๆ มากมาย”
