ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 47
ดวงตาของเจย์หดแคบลงในขณะที่เขาครุ่นคิดว่าเขารู้อะไรเกี่ยวกับความลับของโรสบ้าง
ไม่กี่ปีที่ผ่านมา เขาจ้างคนไปสืบเธอ เธอปลอมเรื่องการศึกษาอันต่ำเตี้ยไม่ได้แน่ เธอเรียนเอกวรรณกรรมและวารสารศาสตร์สมัยมหาวิทยาลัย มันไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกับความมั่นคงทางไซเบอร์สักนิด
แล้วเธอไปเรียนเทคนิคแฮ็คกิ้งอันร้ายกาจแบบนั้นมาจากไหน?
โรสคิดได้ว่าหากเธอไม่ได้ให้คำตอบที่ชัดเจนกับเจย์ ความสงสัยของเจย์จะคงอยู่ตลอดไป ถ้าเขาส่งใครมาสืบเรื่องของเธอเพราะเรื่องนี้ เขาจะต้องรู้เรื่องของร็อบบี้น้อยและเซ็ตตี้น้อยแน่ ถ้าเป็นแบบนั้น เธอจะเสียเปรียบมากกว่าได้กำไร
“ฉันเรียนรู้ด้วยตัวเอง” โรสรีบตอบ
เจย์มองไปที่ดวงตาของเธอด้วยความสับสนในหัว “เธอเก่งขนาดนี้เพราะเรียนด้วยตัวเอง?” เขาถามอย่างไม่ค่อยเชื่อนัก
นักศึกษาวิทยาลัยขนาดเล็กชั้นสามที่ไม่ได้มีคุณภาพนัก เรียนด้วยตัวเองว่าต้องแฮ็คอย่างไรถึงแฮ็คเข้าเครื่องเขาได้?
‘หรือว่าเธอเป็นอัจฉริยะแฝงตัว?’
สายตาของเจย์สอดส่องเข้าไปในดวงตาของโรส ขนตายาวเป็นแพของเธอสั่นไหวอย่างนุ่มนวล เขามั่นใจ นี่เธอโกหกอีกแล้ว?
“จำไว้ด้วยว่ามาทำงานให้ทันในวันจันทร์หน้า” เจย์พูดออกมาหลังจากเงียบไปนาน
เขาเริ่มที่จะเกิดความสนใจเล็ก ๆ ในตัวหญิงสาวคนนี้แล้ว
โรสถอนหายใจด้วยความโล่งอก
หลังจากการสัมภาษณ์ โรสไม่ได้รั้งอยู่อยู่อีก เธอจาก แกรนด์เอเซีย ไปทันที
เจย์เปิดกล้องวงจรปิด เขาจ้องเขม็งไปที่หน้าจอในระยะที่มองตามหลังร่างอันสง่างามและสุขุมของโรส ความสงสัยปรากฏบนใบหน้าของเขา
นี่เขาไม่เคยมองเธอดี ๆ มาก่อนเหรอ? หรือเธอเป็นผีเสื้อที่ต้องออกมาจากดักแด้ก่อน ถึงจะฉายความงดงามและสง่าออกมาได้หมด?
ทำไมเขาถึงไม่เคยนึกถึงว่าเธอนั้นแตกต่างจากที่เขาเคยรู้จักก่อนหน้านี้อย่างสิ้นเชิง?
…
ที่ทางเข้าของ แกรนด์เอเซีย ร็อบบี้น้อยนั่งอยู่บนโซฟาหนังในห้องพักรอ ด้วยความกังวล เขาบีบมือของตัวเองไปเรื่อย ในขณะที่จ้องมองไปทางลิฟต์ไม่หยุด
เมื่อเขารู้ว่าแม่ของเขามาเพื่อรับงาน เขาทนอยากเจอเธอแทบไม่ไหว เขากำลังจะได้เจอแม่ของเขาในอีกไม่นาน ยังไงก็ตาม เขาได้เตือนตัวเองว่าคุณแม่นั้นมองเขาเป็นเจนสัน เพราะฉะนั้นเขาต้องทำตัวให้เงียบและเย็นชา ไม่อย่างนั้นแม่ผู้เฉลียวฉลาดของเขาจะจำเขาได้ทันที
เมื่อโรสเดินออกมาจากลิฟต์ ร็อบบี้น้อยก็พุ่งเข้ามาหาแม่ของเขาเหมือนกระสุนอันนุ่มนิ่ม เขาไม่ได้เจอแม่ของตัวเองมาสองวันเต็ม ‘ผมคิดถึงแม่มาก!’
ร็อบบี้น้อยกอดหัวของโรสไว้แน่น เขามีเรื่องมากมายอยากจะพูดกับคุณแม่ แต่เขาไม่กล้าพูดอะไรออกไป กลัวว่าจะเป็นการพังการปลอมตัว
โรสกอดร็อบบี้น้อยกลับด้วยความดีใจ
“ร็อบบี้น้อย” โรสประคองใบหน้าเล็ก ๆ ของเขาไว้ในมือของเธออย่างอ่อนโยน “ทำไมลูกมาอยู่ที่นี่ล่ะ?”
ร็อบบี้น้อยถึงกับใบ้กิน แม่จำเขาได้แล้ว? ได้อย่างไร?
เจย์เห็นการพบกันระหว่าง “เจนสัน” และโรสผ่านทางหน้าจอ เขาพุ่งออกจากห้องทำงานด้วยใบหน้าอันดำมืด
“เจนสัน!”
ในขณะที่โรสกำลังจะพาร็อบบี้น้อยกลับบ้าน เจย์ก็พลันปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าพวกเขา
โรสหน้าซีด เธอพลันซ่อนร็อบบี้น้อยไว้ด้านหลังและปกป้องเขาเหมือนทหารด้วยความเร่งรีบ
เธอมอบเจนสันให้เขาแล้ว ไม่มีทางที่เธอจะมอบร็อบบี้น้อยให้เขาอีกคนแน่!
