ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 56
“ครั้งนี้เจนสันทำอะไรกับเธอบ้าง?”
“เขาไม่ได้ทำอะไรฉัน!” โจเซฟินไม่รู้จะบอกกับเขายังไง เธอกลัวว่าข่าวร้ายนี้จะทำให้เขาหัวหมุน
เจย์ยังคงวนอยู่กับในอดีต “แล้วเธอทำอะไรเขา?”
โจเซฟินรีบตอบว่า “ฉันก็ไม่ได้ทำอะไรเขาเหมือนกัน!”
ใบหน้าอันหล่อเหลาของเจย์ขุ่นมัว “แล้วเธอจะมาร้องไห้คร่ำครวญเพื่ออะไร?”
เสียงสะอื้นของโจเซฟินกลายเป็นร้องไห้เสียงดัง “มันมีบางอย่างเกิดขึ้นกับเจนสัน”
เจย์พูดอย่างเย็นชาว่า “โจเซฟิน เธอพูดทุกอย่างในคราวเดียวได้ไหม?”
โจเซฟินปาดน้ำตาของเธอ ความเศร้าที่เกิดขึ้นน้ำเสียงของเธอแสดงถึงความตื่นเต้น ขณะที่เธอพูดอย่างโกรธเกรี้ยวว่า “วันนี้เจนสันแสดงอาการกับฉัน เขาดูเย็นชาเหมือนถูกแช่แข็งในฤดูหนาว บางครั้งเขาก็ดูอบอุ่นเหมือนพระอาทิตย์ในเดือนมิถุนายน เมื่อเขาเยือกเย็นเขาจะเรียกฉันว่า โจเซฟิน อาเรส หรือไม่ก็โรคจิต แต่พอเขานิ่งสงบ เมื่อเขารู้สึกอบอุ่นเขาเรียกฉันว่า น้าโจเซฟิน และยังยิ้มให้ฉันด้วย แต่แค่ช่วงเวลาสั้น ๆ เขาสามารถทำแบบนี้สลับกันได้หลายต่อหลายครั้ง ถ้าเขาแค่แสดงมันต่อหน้าฉัน ฉันว่าเขาสามารถรับรางวัลออสการ์ได้แล้ว!”
เมื่อได้ยินสิ่งที่โจเซฟินพูดมา ฝ่ามือที่ถือโทรศัพท์ของเจย์ก็เริ่มมีเหงื่อไหลออกมา
หากนี่เป็นครั้งแรกที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น บางทีเจย์อาจจะไม่ได้จริงจังกับมัน แต่เมื่อสองวันก่อนเจนสันก็มีพฤติกรรมผิดปกติต่อหน้าเขาเช่นกัน
ถ้าวันนี้เจนสันแสดงอาการบุคลิกที่แตกต่างกันอีกครั้ง แสดงว่าสิ่งที่เขาสงสัยว่าเจนสันนั้นอาจจะมีอาการทางจิตจริง ๆ
เจย์ยืนขึ้น เมื่อเขาพูดต่อไปความหนาวเย็นก็แล่นผ่านเข้ามาในเสียงของเขา “ตอนนี้เจนสันอยู่ที่ไหน?”
โจเซฟินร้องว่า “โอ้! ไม่นะ ฉันก็ไม่รู้ว่าเขาวิ่งไปที่ไหนแล้วเหมือนกัน”
“ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน?” เจย์ถาทอยาางใจเย็น
“สวนสนุก”
“สวนสนุก?” ประกายเยือกเย็นส่องออกมาทางแววตาของเขา
ตั้งแต่ที่โรสพาเจนสันมาที่สวนสนุกในตอนนั้น เจนสันยังคงเด็กอยู่มาก
ยี่สิบนาทีต่อมาเจย์ก็มาปรากฏตัวที่สวนสนุก
เมื่อโจเซฟินเห็นเจย์เธอก็เริ่มร้องไห้ทันที “พี่ชาย ฉันขอโทษ ฉันแพ้เจนสัน!”
“ไปหาเขา” เจย์พูดอย่างเย็นชา
แนนซี่ที่มากับเขา เธอดึงเขาไปที่ทางซ้าย ขณะที่โจเซฟินไปหาที่ทางขวา
หลังจากที่เจนสัน และร็อบบี้น้อย เล่นได้สักพักพวกเขาก็ตัดสินใจที่หยุดเล่นเกมนี้ เพื่อที่จะกลับไปที่บ้านของแต่ละคน เพราะพวกเขากังวลว่าจะว่าทำให้พ่อและแม่ของพวกเขานั้นเป็นกังวล
ร็อบบี้น้อย ไม่อยากที่จะจากลากันเขาพูดว่า “เจนสัน ครั้งหน้าเราจะได้เจอกันอีกเมื่อไหร่?”
“ทุกครั้งที่นายติดต่อมาหาฉัน” เจนสันตอบ
“ถ้าอย่างนั้นฉันจะไปทางนี้”
“อืม ฉันก็จะไปทางนั้นแล้วกัน”
เด็กทั้งสองเดินแยกทางกัน
เมื่อเจนสันออกจากสวนสนุก เขาได้เจอกับโจเซฟินโดยบังเอิญ “น้าโจเซฟิน!” เจนสันโบกมือให้เธอ
เมื่อโจเซฟินเห็นเจนสัน เธอก็ถกแขนเสื้อของเธอขึ้นเหมือนเธอกำลังจะตีเขา “เจ้าเด็กน้อย ฉันเกือบจะคิดว่าเธอหายไปแล้ว รู้ไหมว่าฉันกลัวแค่ไหน? มานี่เลย ถ้าวันนี้ฉันไม่ตีเธอ ฉันคงไม่ใช่ โจเซฟิน อาเรส”
