ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 71
ร็อบบี้น้อยนั้นพูดไม่ออก เขาแกล้งโจเซฟิน “น้าโจเซฟิน น้ามีจินตนาการล้ำเลิศมากเลยนะ มันน่าเสียดายที่น้าไม่ได้เขียนหนังสือ”
โจเซฟินอยากจะหยิกหูร็อบบี้น้อยขึ้นมาทีเดียว แต่ละครั้งที่เธอทะเลาะกับเจนสัน เธอจะดึงหูเขาเป็นนิสัย เจนสันจะลบมือของเธอแล้วใช้สายตาพิฆาตจ้องเธออย่างต่อต้าน อย่างไรก็ตาม คนที่นั่งอยู่นั่นคือร็อบบี้น้อยผู้ซึ่งเรียนเทควันโด การตอบสนองต่อความรุนแรงของเขาไม่ใช่การหลีกเลี่ยง แต่เป็นการตอบโต้ด้วยสิ่งที่เขาเรียนรู้มา
เขาป้องกันการจับจากแจนของโจเซฟินโดยการหวดมือกลับไปแล้วจับแขนเธอไว้ เขาบิดข้อต่อของเธอ จนโจเซฟินต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
“อ้า… นี่มันเจ็บมากเลยนะ! เจนสัน ปล่อยเดี๋ยวนี้!”
ร็อบบี้น้อยปล่อยโจเซฟิน เธอสะบัดแขนด้วยความเจ็บปวดแล้วจ้องเจนสันอย่างเอาเรื่อง “พี่ นายเห็นแล้วกับตานี่ ใช่ไหม? นายไม่เชื่อตอนที่ฉันบอกว่าเจ้าบรรพบุรุษน้อยนี่ใช้เทควันโด้ได้ ตอนนี้เชื่อฉันรึยัง?”
เจย์มองร็อบบี้น้อยด้วยความไม่เชื่อสายตา ความเร็วของ ‘เจนสัน’ นั้นไม่เหมือนกับตัวเขาคนเดิม การเคลื่อนไหวของเขาฉับไวและแม่นยำ แม้แต่บอดี้การ์ดของพวกเขาก็อาจจะยากที่จะต่อกรกับร็อบบี้น้อยในเรื่องของความเร็ว
ร็อบบี้น้อยยืนขึเนอย่างรู้สึกผิดจากโซฟา เขาต้องการจะวิ่งที่ชั้นบน
“เจนส์ ลูกไปเรียนเทควันโดมาจากไหน?” เสียงของเจย์กังวาล
ร็อบบี้น้อยหยุดเดิน หันหลัง แล้วยิ้มอย่างใสซื่อกับเจย์ “คุณพ่อ ผมไม่รู้เรื่องเทควันโด้! ผมแค่ไม่ชอบที่น้าโจเซฟินดึงหูผมมากเกินไป ผมเลยเผลอใช่แรงมากไปหน่อย มันก็แค่ปฏิกิริยาตอบสนอง จริง ๆ นะ…”
เจย์เห็นว่าคำอธิบายมีเหตุผล เขาจึงไม่ได้เซ้าซี้มากไปกว่านั้น อย่างไรก็ตาม ในดวงตาของเจย์มีประกายจาง ๆ เปล่งออกมาขณะที่มองไปที่ร็อบบี้น้อยอย่างมีนัยยะ เขากล่าวอย่างกะทันหัน “ไปเตรียมตัวได้แล้ว คุณพ่อจะพาลูกไปเคเอฟซี”
ร็อบบี้น้อยร่าเริง
ในอีกด้าน โจเซฟินรู้สึกเหมือนตัวเองถูกช๊อตด้วยสายฟ้า เธองุนงง “พี่ นายไม่ห่วงเหรอคนอื่นจะคิดว่าแกรนด์เอเซียกำลังจะล้มละลายน่ะ?”
ใบหน้าหล่อเหลาของเจย์เผยรอยยิ้มที่มั่นใจเหนือธรรมดา “เธอคิดว่าคู่ค้าทางธุรกิจของฉันจะไม่มีสมองแบบเธอรึไง?”
โจเซฟินกล่าว “นายไม่กลัวว่าจะขึ้นอันดับยอดนิยมของคำค้นหาในเว็บรึไง?”
“พวกสิ่งมีชีวิตเซลล์เดียวที่ไหนจะโง่ถึงขนาดเอาชื่อแฮ็คเกอร์อัจฉริยะไปใส่ในอับดับค้นหายอดนิยม?” เจย์ตอบอย่างเย็นชา
โจเซฟินอึ้ง พูดไม่ออก
เจย์อาจจะเป็นพี่ชายเธอ แต่มันมีหลายครั้งที่เธอเกลียดความยะโส ท่าทางสูงส่งและเลิศเลอของเขา
ไม่นานนัก ร็อบบี้น้อยก็นำกระเป๋านักเรียนลงมา มือเขาถือขวดน้ำลายตัวละครการ์ตูนในขณะที่เขาพุ่งลงบันไดมา
“คุณพ่อ ผมพร้อมแล้ว ไปกันเถอะครับ” เสียงนุ่ม ๆ และน่ารักของร็อบบี้น้อยดังขึ้นเหมือนทำนองดนตรี
เจย์ยืนขึ้นแล้วจับแขนของร็อบบี้น้อยก่อนจะออกไป
โจเซฟินไปด้วย แต่เจย์ถามเธอ “เธอแน่ใจเหรอว่าจะไปเคเอฟซีกับเรา?”
โจเซฟินกัดริมฝีปากก่อนจะแสดงท่าทางดั่งนักรบ “ใช่ ฉันจะไปทุกที่ที่เจนสันไป ฉันไม่ขอเป็นโจเซฟิน อาเรส ถ้าฉันขุดความลับของเจนสันไม่ได้”
ร็อบบี้น้อยแลบลิ้นออกมา “น้าโจเซฟิน ผมไม่คิดว่าน้าควรชื่อว่า โจเซฟิน อาเรส น้าควรชื่อหลานเสียงมากกว่า”
“หลานเสียง? อะไรคือหลานเสียงน่ะ?” โจเซฟินคุ้นชื่อนี้ แต่เธอนึกไม่ออกในตอนที่ร็อบบี้น้อยพูดมันออกมา
“เราจะไปหาใครที่มีทักษะการขุดที่ดีได้ที่ไหนอีก? นอกจาก วิทยาลัยอาชีวศึกษาหลานเสียง!”
เจย์พยายามกลั้นหัวเราะ
โจเซฟินโกรธจนกระทืบเท้าของเธอ “เจ้าหนูน้อย นายล้อฉันด้วยการเทียบฉันเป็นเครื่องขุดดินเหรอ?”
