ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 118
เจนสันมักจะมีท่าทางเย็นชาเสมอ เมื่อจู่ ๆ เขาก็ยิ้มขึ้นมา มันจึงดูเหมือนกับดอกไม้ที่บานในฤดูใบไม้ผลิ ที่ซึ่งมีสีสันมากมายกระจายออกมา รอยยิ้มของเขาสวยจนสีสันรอบข้างหม่นหมองลงไปเลย
ในที่สุด เจย์ก็เอื้อมมือไปหยิกแก้มของเจนสัน ภายใต้ท่าทางดุ ๆ นั้นคือความอ่อนโยน “ลบความทรงจำนี้ของลูกเดี๋ยวนี้เลย”
เจนสันพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง
ในที่สุด ราตรีก็มาถึง ด้วยความต้องการอาหารแบบแปลก ๆ ของเจนสัน ทำให้เจย์ตัดสินใจพาเด็ก ๆ กลับบ้าน
ในทันใดนั้น เจนสันก็แหกกฏของตัวเองแล้วกล่าว “คุณพ่อ เราไปกินข้างนอกกันเถอะ”
เจย์ชะงัก “ได้เหรอ?”
เจนสันหน้าบูดแล้วพยักหน้าเล็กน้อย
อารมณ์ของเจนสันนั้นสะอาดและสงบเสมอ ทุกคำพูดของเขาผ่านการพิจารณามาหมดแล้ว
เจย์แปลกใจและตื่นเต้นไปด้วย “เจนสัน เมื่อไหร่ที่ลูกชนะความกลัวการทานอาหารข้างนอกกัน?”
เจนสันเงยคอ 45 องศาขึ้นฟ้า “คุณแม่บอกว่าผู้กล้าหาญย่อมไร้ความกลัว นักเดินทางนั้นไร้ขอบเขต และผู้มีปัญญาก็ไร้ความวิตก”
เจย์เลิกคิ้ว คนโง่และป่าเถื่อนแบบโรสสามารถมอบความรู้แบบนี้ให้เจนสันได้?
เจย์โทรหาแผนกอาหารและโภชนาการของแกรนด์เอเซีย เพื่อจองที่และเตรียมตัวเด็ก ๆ ในเวลาเดียวกัน นายใหญ่คนเก่าของตระกูลอาเรสก็โทรเข้ามา
เจย์รับสายแล้วได้ยินเสียงอันตื่นเต้นของเฒ่ากู่ “ไอ้ลูกชาย”
“โจเซฟินบอกว่าแกมีลูกชายอีกคนเหรอ? แกซ่อนข่าวดีขนาดนี้กับครอบครัวได้ยังไง? คุณปู่ได้สั่งคำสั่งสำคัญแล้ว ตระกูลอาเรสจะจัดพิธีต้อนรับร็อบบี้น้อยกลับบ้านอย่างยิ่งใหญ่”
“เราจะมอบชื่อที่เหมาะสมให้กับร็อบบี้น้อยใหม่ ปู่และลุงของแกกำลังจะมอบของขวัญให้ร็อบบี้น้อยด้วยหุ้นของตระกูลอาเรสนิดหน่อย อย่าลืมที่จะพาลูกทั้งสองของแกไปที่ปาร์ตี้พรุ่งนี้ด้วย ปู่วางแผนว่าจะเชิญนักข่าวมาประกาศตัวตนของร็อบบี้น้อย!”
เจย์มองร็อบบี้น้อยด้วยความสงสัย ‘ในฐานะของพ่อ ฉันต้องผ่านอุปสรรคมากมายเพื่อเจอลูกชาย ฉันยังไม่ได้สิทธิ์การเลี้ยงดูด้วยซ้ำ แต่พวกเขากลับกระตือรือร้นที่จะเอาตัวร็อบบี้น้อยไปแล้ว’
‘ปัญหานี้จะรีบร้อนไม่ได้ ถ้าโรสจนมุมขึ้นมา เธออาจทำเรื่องบ้า ๆ ร็อบบี้น้อยและโรสนั้นแยกออกจากกันไม่ได้ในตอนนี้ ถ้าแม่และลูกชายร่วมมือกันแล้วหนีไปล่ะก็…
‘ถึงตระกูลอาเรสจะมีเครือข่ายที่ดี แต่โรสกลับสามารถซ่อนตัวจากเราได้ถึงสิบเดือนที่ตั้งท้อง ต่อมา เธอก็แกล้งตายแล้วส่งลูกชายมาเพื่อลดการป้องกันเราลง ทำให้เธอสามารถหนีข้ามประเทศไปได้…’
เด็กเหล่านี้คือเลือดเนื้อเชื้อไขของเขา เขาไม่สามารถยอมเสี่ยงใด ๆ ได้ เจย์กล่าวกับนายท่านอาเรส “พ่อ ส่งข้อความบอกปู่ให้ยกเลิกการสัมภาษณ์กับสื่อ”
นายท่านอาเรสชราสั่นเทิ้มด้วยความโกรธ เสียงของเขาดังเหมือนสายฟ้าฟาด “ทำไม?”
เจย์พึมพำ ซึ่งนี่เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้ยาก “เราต้องรอให้ตระกูลอาเรสได้สิทธิ์การเลี้ยงดูก่อนถึงจะเปลี่ยนชื่อเขาได้”
เฒ่าอาเรสโล่งใจ “ฉันก็กังวลแทบตายว่าเรื่องอะไร แค่เรื่องสิทธิ์การเลี้ยงดู? ฉันได้ยินมาจากโจเซฟินแล้วว่าโรสนั้นผ่านความลำบากมามากมายเพื่อเลี้ยงเด็กชายคนนี้มาตลอดหลายปี เขามีการศึกษา มารยาทงาม และเชื่อฟัง ตระกูลอาเรสจะไม่ขี้เหนียวกับเธอ ให้เงินเธอจำนวนมาก…”
“พ่อ เงินไม่ได้แก้ปัญหา”
“ก็ให้เพิ่มสิ”
