ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 128
เจย์ยิ่งกว่ามั่นใจว่าร็อบบี้นั้นโกหก
“ร็อบบี้น้อย เด็กดีไม่โกหก” เขากล่าว
ร็อบบี้กะพริบตาอย่าใสซื่อ เขาไม่แก้ตัวเพื่อตัวเขาเอง เพราะเขาทำอะไรผิดจริง
เขาเพียงแค่อยากสอนศิลปะการต่อสู้ให้เจนสัน แต่เขาบังเอิญเตะลูกบอลไปโดนชั้นของโบราณซึ่งทำให้พวกมันล้มลงมา จากนั้น มันก็เกิดปฏิกิริยาลูกโซ่ ชั้นวางล้มต่อ ๆ กันไป จนเกิดเป็นดังภาพที่กำลังปรากฏ
ทุกอย่างแตก และชั้นวางก็เละเป็นชิ้น
ร็อบบี้เคยทำแจกันแตกโดยบังเอิญสมัยที่เขาเรียนอนุบาลปีก่อน ๆ แม่ของเขาต้องทำหน้าที่ทำความสะอาดอยู่สามเดือนเพื่อจัดการปัญหา ตอนนี้ร็อบบี้ทำของโบราณราคาแพงมากมายแตก เขาจะบอกคุณแม่ยังไงถ้าคุณพ่อบอกให้เธอจ่าย?
ร็อบบี้ไม่รู้ว่าต้องทำยังไง
“ร็อบบี้น้อย การลงโทษของลูกคือทำความสะอาดห้องนี้ซะ” เจย์กล่าวอย่างโมโห
ร็อบบี้ไม่ลังเลเลย เขาเจอไม้กวาดและที่ตัก แล้วเริ่มเก็บกวาดของที่แตกหักทันที
ดวงตาของเจนสันพลันมองไปที่ดวงตาของช้างในป้อมปราการของเขา มันเป็นหน้าต่างที่สร้างเป็นรูปช้าง และตรงกลางของหน้าต่างเป็นลูกตา และตอนนี้ ดวงตาของช้างกำลังกะพริบ
เจนสันมุดหัวของเขาในอ้อมแขนของเจย์ด้วยความหวาดผวา
เจย์ให้คนรับใช้กลับไป แล้วพาเจนสันลงไปข้างล่าง เหลือเพียงร็อบบี้ที่เหลืออยู่ในปราการ
เมื่อโจเซฟินรู้ว่าพี่ชายเธอลงโทษร็อบบี้ เธอก็ยืนขึ้นอย่างขุ่นเคือง “เขาเป็นแค่เด็ก พี่ชาย! ตอนนี้ในที่สุดพวกนายก็เจอกันแล้ว แล้วทำไมนายถึงไปกล่าวหาว่าเขาทำผิดแล้วลงโทษเขา? เขาจะกลัวฝังใจ!”
เจย์รู้สึกสงสารร็อบบี้น้อยจริง และการลงโทษร็อบบี้น้อยนั้นรู้สึกเหมือนเป็นการลงโทษตัวเขาเองมากกว่าด้วยซ้ำ เขานั่งลงบนโซฟาแล้วมองขึ้นชั้นบนเป็นบางครั้งบางคราว
โจเซฟินสังเกตเห็นความกระวนกระวายในดวงตาของพี่ชาย “สรุปว่านายลงโทษตัวเองหรือลงโทษเด็กกันแน่?” เธอกล่าวแล้วถอนหายใจ
เจย์หยิบขวดบรั่นดีมาจากตู้เก็บแล้วเทใส่แก้ว เพื่อที่จะสงบใจจากความกระวนกระวาย โจเซฟินฉกขวดมาแล้วคำราม “พอกันที พี่ ตั้งแต่แองเจลีนตาย นายก็แพ้แอลกอฮอล์มาตลอด ลืมแล้วเหรอ?”
ร่องรอยความเจ็บปวดปรากฏในแววตาของเจย์ เขารีบฉกขวดกลับมาจากโจเซฟินแล้วเทมันลงบนหัวของเขา
โจเซฟินรู้สึกเสียใจกับพี่ชายเธอมาก “อย่าเป็นแบบนี้สิ พี่! ถ้านายทนลงโทษร็อบบี้น้อยไม่ไหว นายควรไปแล้วช่วยเขา!”
เจย์จ้องเจนสันผู้ซึ่งขดอยู่บนโซฟาด้วยตัวที่สั่นเทา สายตาของเขากลับมามั่งคงเหมือนเดิม “ถ้าฉันไม่ลงโทษเขา เขาก็จะไม่จำบทเรียน ถ้าเขารังแกเจนสันอีกล่ะ?”
“มันเป็นเรื่องปกติที่เด็กผู้ชายจะต่อสู้กันเอง…”
เมื่อเจนสันได้ยินพ่อของเขาพูดชื่อเขา เขาก็รีบลุกขึ้นมานั่งทันทีเหมือนเขาถูกฟ้าผ่า เขาชี้ไปที่ปราการส่วนตัว “ร็อบบี้! ออกมา! ออกมาเร็วเข้า!”
เสียงของเจนสันอ่อน แต่มันสั่นเครือจนโจเซฟินและเจย์เงียบทันที เจย์จ้องไปที่เจนสันแล้วท่าทางของเขาก็พลันเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นเขาก็วิ่งขึ้นชั้นบนไปอย่างกับคนบ้า
“ร็อบบี้น้อย!”
ในขณะเดียวกัน ในป้อมปราการ ร่างจิ๋วของร็อบบี้น้อยนั้นดูอ่อนแอแต่ก็ดูต่อต้านด้วย น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของเขา แม้ว่าเขาจะพยายามฝืนแล้วก็ตาม เมื่อเขาเดินไปข้างหน้าต่าง เขาก็สังเกตเห็นดวงตาของช้างที่จู่ ๆ ก็ขยับ จากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงกระซิบ “หนุ่มน้อย พ่อของเธอทอดทิ้งเธอแล้ว… ช่างน่าอดสู!”
