ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 143
เกรย์สันรายงาน “ท่านประธาน เราได้ตรวจสอบข้อมูลทั้งหมดของโรส ลอยล์ แล้ว แต่เราไม่สามารถหาข้อมูลของเธอตั้งแต่เจ็ดปีก่อนจนถึงวันนี้ได้เลย คุณไม่คิดว่ามันน่าตลกเหรอครับ?”
ดวงตาเหยี่ยวของเจย์กลายเป็นเฉียบคม ด้วยความสงสัยที่ห่อหุ้มดวงตาเย็นชาทรงลูกพีชของเขา
ในสังคมปัจจุบันที่อินเทอร์เน็ตเป็นข้อได้เปรียบ มันเป็นเรื่องปกติที่จะมีข้อมูลของใครหายไป มากไปกว่านั้น สิ่งที่หายไปคือข้อมูลของโรส ซึ่งไม่ได้นานมากนักในสมัยที่อินเทอร์เน็ตยังไม่ได้พัฒนามาก มันไม่กี่ปีเท่านั้นเอง นี่แปลว่ามีคนน่าสงสัยอยู่ในเรื่องนี้
“สืบต่อไป!” เจย์สั่ง
“รับทราบครับท่านประธาน”
เจย์จัดการงานของเขาก่อนจะเข้านอน
เมื่อเขาปิดตาลง หัวของเขาก็แสดงเสียงของโรสที่กำลังท่อง ‘ถึงต้นโอ๊ก’ อย่างไม่น่าเชื่อ สำเนียงที่นำมาซึ่งการรักษาอันอบอุ่น มันทำให้เขาหยุดตัวเองไม่ให้คิดเรื่องแองเจลีนไม่ได้เลย
นอกจากเนื้อเสียงที่ต่างกัน โทนเสียงของแองเจลีนและโรสตอนที่ท่องกวีนั้นเหมือนกันจนน่าตกใจ
เจย์กลิ้งไปมา มันยากที่เขาจะทำใจนอนได้ ในที่สุด เขาก็เปิดแอปเสียง เขาสวมหูฟัง แล้วฟังเสียงฝนตลอดทั้งคืน เขาไม่รู้ว่าเขาผลอยหลับไปตอนไหน
บางทีอาจเป็นเพราะความสัมพันธ์พ่อลูก คืนนั้น เจนสันเองก็นอนไม่ค่อยหลับเช่นกัน เขาฝันถึงเรื่องน่ากลัวมาก ๆ มันมีตัวประหลาดที่สวมหน้ากากสัตว์ร้ายบนหัว มันปีนขึ้นมาบนหน้าต่างของเขา ในมือของสัตว์ร้ายคือระฆังที่เขาไม่ยอมหยุดสั่นมัน “เจนสัน… เจนสัน… ช่วยฉันด้วย… ช่วยฉันด้วย ได้โปรด…” มันพูดเหมือนมันเป็นวิญญาณหลงหายที่ตามหาความยุติธรรมให้ตนเอง!
“อ๊า!” เจนสันพลันเปิดตาออก ใบหน้าเย็นชาของเขาเต็มไปด้วยความกลัว เขาคลานออกจากเตียงแล้ววิ่งออกข้างนอกเหมือนคนเสียสติ
เมื่อโรสได้ยินเสียงเท้าที่เร่งรีบวิ่งไปตามทางเดิน เธอก็กระโจนออกแล้ววิ่งโดยไม่สวมรองเท้า
“เจนส์” โรสเห็นเจนสันวิ่งเหมือนแมลงวันไร้หัว
เจนสันนั้นวิ่งไปรอบทางเดินบนชั้นสอง เมื่อเขาเห็นโรส ร่างผิวซีดของเขาก็วิ่งไปหาเธอ เธออ้าแขนกว้างแล้วโอบเขาไว้ในอ้อมแขน “คุณแม่ ผมกลัว!”
“ไม่ต้องกลัวนะที่รักของแม่ แม่อยู่นี่แล้ว แม่จะปกป้องลูกเอง” โรสอุ้มเจนสันอย่างอ่อนโยน เธอลูบหลังของเจนสันที่สั่นเทาอยู่บนแขนของเธอ โรสไม่มีทางเลือกนอกจากต้องอุ้มเจนสันกลับไปที่ห้องเธอ
เจนสันซุกหัวของเขาที่หน้าอกของเธอแล้วกล่าวด้วยฟันที่สั่นกระตุก “คุณแม่ ปิดหน้าต่าง ผมกลัว”
โรสวางเจนสันลงบนเตียง แล้วเดินไปปิดหน้าต่าง พร้อมล็อกมัน เธอหันหลังแล้วดูเจนสันว่าเขาถูกสาปเข้ารึเปล่า โรสหากระดาษดีแดงแล้วตัดมันเป็นทรงยันต์เพื่อขับไล่วิญญาณร้าย เธอแปะพวกมันที่หน้าต่าง
จากนั้นเธอก็หันมาหาเจนสันแล้วปลอบเขา “ที่รัก ดูสิ แม่อัญเชิญทหารอมตะมากมายมาเฝ้าพวกเราแล้ว วิญญาณร้ายพวกนั้นจะเข้ามาไม่ได้อีก ไม่ต้องกลัว แม่จะปกป้องลูกเอง”
เจนสันเห็นแม่เขาปิดหน้าต่างอย่างแน่นหนาแล้ว เขาจึงรู้สึกโล่งใจ เขาหยุดตัวสั่น
“คุณแม่ คุณแม่กอดผมจนกว่าผมจะนอนได้ไหม?” เจนสันดูน่าสงสารกับโรสมาก
โรสยิ้ม “แน่นอนอยู่แล้วจ้ะ!”
เธอกอดเจนสันอย่างอ่อนโยน แล้วเขาก็ผลอยหลับไปทันทีที่อยู่ในอ้อมแขนเธอ
คืนนั้น โรสมีช่วงเวลาที่ยากลำบากในการนอนทีเดียว
เธอรู้สึกว่าอาการออทิสติกของเจนสันไม่ได้มาจากพันธุกรรม ถ้าเธออยากรักษาโรคออทิสติกเขา เธอต้องหาว่าอะไรเป็นต้นเหตุของฝันร้ายพวกนี้ของเขา
บางทีมันอาจเป็นเพราะเธอคิดมากไปในคืนนั้น ซึ่งมันรบกวนการนอนของเธอ เธอผลอยหลับไปในตอนเช้ามืด
ในตอนเช้า เจย์ตื่นขึ้นแล้วเดินลงชั้นล่าง ครัวเงียบกริบ ซึ่งนั่นทำให้เขาขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ
ร็อบบี้น้อยและเซ็ตตี้นั้นนั่งที่โซฟาอย่างเชื่อฟัง รอคอยผู้ใหญ่มานำอาหารให้พวกเขา เมื่อเจย์เดินผ่านพวกเขา ร็อบบี้น้อยก็เรียกออกมาอย่างอ่อนหวาน “คุณพ่อ!”
อย่างไรก็ตาม เซ็ตตี้มองเขาอย่างหวาดกลัว ดวงตาคู่สวยของเธอปกคลุมด้วยความระวัง
