ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 148
“คุณแม่ขา เขาพาแค่ร็อบบี้น้อยกับเจนสันออกไปเล่น แต่ทิ้งหนูอยู่บ้าน” เซ็ตตี้หันมองแม่ของเธอ ความผิดหวังในดวงตาของเธอไม่หายไปไหน
“เซ็ตตี้ ลูกอยากออกไปเล่นไหม? แม่พาลูกออกไปดีไหม?” โรสเดินมาแล้วนั่งข้างเซ็ตตี้
เซ็ตตี้มองดูบ้านหลังโตที่สวยงาม เธอพลันรู้สึกเศร้าแล้วถอนหายใจ “คุณแม่ หนูไม่ชอบที่นี่เลย”
โรสตะลึง
ระยะห่างระหว่างเซ็ตตี้และโรสกว้างขึ้นเร็วมาก หากปล่อยให้เป็นแบบนี้ มันอาจกว้างและลึกจนสุดท้ายก็ไม่มีวันรักษาหาย
“เซ็ตตี้ ลูกอยากให้คุณพ่อของลูกรู้เรื่องลูกไหม?” โรสถามอย่างกังวล
เธอลังเลอยู่นานกับคำถามนี้ ในอดีต เธอตั้งใจเก็บเด็กทั้งสองไว้อย่างเห็นแก่ตัวเพื่อที่เธอจะไม่มีวันพรากจากพวกเขา ยังไงก็ตาม เรื่องไม่ได้เป็นไปตามที่เธอวางไว้ เธอพลาดในการซ่อนร็อบบี้น้อย ปล่อยให้ร็อบบี้น้อยและเจย์รู้จักกัน
ต่อมา เธอก็ตัดสินใจซ่อนเซ็ตตี้จากเขา อย่างน้อยถ้าเซ็ตตี้อยู่กับเธอ เธอก็ยังมีใครให้พึ่งพา อย่างไรก็ตาม แต่ละครั้งที่เธอเห็นความผิดหวังและความเศร้าในดวงตาของเซ็ตตี้ ครั้งใดที่เธอถูดเมินโดยพ่อของเธอ โรสก็เริ่มสั่นไหว
เธอรู้สึกว่าเธอเห็นแก่ตัวจนทำร้ายเซ็ตตี้ เธอกังวลว่าหากเธอถูกเมินจากพ่อของเธอ เซ็ตตี้จะมีบาดแผลฝังใจในวัยเด็ก
โรสไม่ต้องการให้เซ็ตตี้ใช้เวลาทั้งชีวิตในการรักษาบาดแผลที่หลงเหลือจากวัยเด็กที่แตกสลายของเธอ
ดังนั้น โรสจึงตัดสินใจยอมแพ้ต่อความดื้อด้านของเธอเอง เธอต้องการให้เซ็ตตี้กลับมามีความสุข
อย่างไรก็ตาม โรสไม่คิดว่าเซ็ตตี้จะมีความต่อต้านต่อพ่อของเธออย่างมาก เธอพลันร้องไห้โฮแล้วขอร้องโรส “คุณแม่ คุณแม่ไม่ต้องการหนูแล้วเหรอคะ? คุณแม่ หนูขอร้อง อย่าทิ้งเซ็ตตี้ไป เซ็ตตี้อยู่ได้ถึงจะไม่มีคุณพ่อ แต่หนูอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีคุณแม่”
โรสกอดเซ็ตตี้ หัวใจของเธอพลันรู้สึกอธิบายไม่ได้
การยึดติดของเซ็ตตี้ต่อโรสนั้นไม่ใช่สะญญาณที่ดี มันแสดงให้เห็นว่าจิตใต้สำนึกของเด็กนั้นปฏิเสธเจย์
โรสรู้สึกสับสนมาก
เธอไม่รู้ว่าต้องทำยังไงกับสถานการณ์ของเซ็ตตี้ และเธอก็ไม่รู้จะตัดสินใจยังไงในตอนนั้น เมื่อเซ็ตตี้ไม่อยากให้โรสรู้ตัวตนเธอ มันก็ไม่มีอะไรที่โรสทำได้อีก
ในตอนเย็น โรสพาทั้งร็อบบี้น้อยและเจนสันกลับมา เมื่อเซ็ตตี้เห็นเจย์ เธอกระฟัดกระเฟียดอย่างโมโห เบะปาก แล้วหันหัวไป วิ่งขึ้นชั้นบน
เจย์ตะลึง ‘ทำไมเจ้าหมั่นโถวน้อยนี่เอาแต่โมโหใส่ฉัน?’
ร็อบบี้น้อยที่กำลงัถือของเล่นพลันไล่ตามเซ็ตตี้เมื่อเขาเห็นว่าเซ็ตตี้ไม่มีความสุข “เซ็ตตี้ พี่ซื้อของเล่นมาให้น้องด้วย”
เซ็ตตี้หยุดลงแล้วมองที่ตุ๊กตาโปรดของเธอ ดวงตาของเธอมีความสุขเติมเต็ม
ร็อบบี้น้อยอยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ของพ่อและน้องเขา เขาจึงกล่าว “เซ็ตตี้ คุณลุงอาเรสซื้อมันมาให้น้อง”
หลังจากเซ็ตตี้ได้ยินแบบนั้น เธอก็ถือตุ๊กตาแล้วเดินไปหาโรส เธอวางตุ๊กตาลงในมือของเขาแล้วกล่าวอย่างเคร่มขรึม “หนูขอโทษที่ทำให้คุณต้องเสียเงิน คุณลุงอาเรส คุณไม่จำเป็นต้องซื้ออะไรให้หนูอีกในอนาคต ขอบคุณ”
เมื่อกล่าวจบ เซ็ตตี้ก็วิ่งขึ้นชั้นบนไป เธอขังตัวเองไว้ในห้องและไม่ยอมออกมา
โรสมองดูเซ็ตตี้ที่ซ่อนตัวใต้กำบังแล้วถอนหายใจ
‘ฉันจะทำยังไงดี?’
