ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 163
โจเซฟินกอดโรเซ็ตแน่น ใบหน้าของเธอเต็มเปี่ยมด้วยความสุข “หลานเป็นเด็กดี เซ็ตตี้”
สายตาของเจย์ลึกซึ้งเมื่อมองโจเซฟิน ทำไมน้องสาวของเขาถึงรักโรเซ็ตนัก? สำหรับเขา เจนสันกับร็อบบี้ต่างหากที่จะสืบทอดสายเลือดอาเรส
จอห์นเดินเข้ามาแล้วสังเกตเห็นปฏิมากรรมที่น่ารักทั้งสาม “ตุ๊กตาดินเผาสุดน่ารักคนนี้เป็นใคร เจย์? อย่าบอกนะว่าลูกสาวนาย?”
เจย์เมินเขา
จอห์นกล่าวต่อ “ฉันไม่คิดว่านายทำกรรมดีไว้มากขนาดนั้นนะ แต่ทำไมพระเจ้าถึงทำดีกับนายนัก? ประธานเจนสันให้นาย เด็กอัจฉริยะนั่น ต่อมาก็เด็กน่ารักและแข็งแรงอย่างร็อบบี้ปรากฏตัว มาตอนนี้ นายยังมีลูกสาวที่น่ารักน่าชังอีก ทุกคนอิจฉาอยู่นะ!”
“เธอไม่ใช่ลูกสาวฉัน” เจย์แก้ไข
สายตาของจอห์นยังจ้องที่เซ็ตตี้ไม่ขยับ
ใบหน้าของเธอเหมือนซาลาเปานิ่ม ๆ และผิวที่เงาดั่งเครื่องปั้นเซรามิกก็นุ่มจนเกือบชุ่มฉ่ำ ดวงตากลมโตเหมือนกระต่ายของเธอก็กระจ่างใสเหมือนน้ำพุร้อน และเจิดจ้าราวกับอัญมณี มันทำให้ทุกคนที่เห็นเธอต้องอยากปกป้องเธอ
จอห์นตบปากตัวเอง “เป็นไปไม่ได้ นายก็เห็นว่าหญิงสาวได้รับความสูงศักดิ์และสง่างามมาจากพัพนธุกรรม ทำไมเธอถึงจะไม่ใช่ลูกนาย?”
เจย์โกรธ “ดวงตาเหมือนหมาตาบอดข้างไหนของนายที่มองว่าเธอสูงส่งและสง่างาม?”
เซ็ตตี้น้อยจ้องเจย์อย่างไม่พอใจ เธอพยายามอย่างที่สุดเพื่อให้ได้รับความชื่นชอบจากพ่อของเธอตลอดสองวันที่ผ่าน แต่พ่อของเธอไม่ชอบเธอเลย ทุกคำและการกระทำของพ่อเธอแสดงออกมาว่าเขาไม่สนใจเธอเลย
“ดวงตาทั้งสองข้างของฉันมองเห็น เด็กหญิงคนนี้ทั้งสง่างามและดูสูงส่ง ไม่งั้นนายคิดเหรอว่าหญิงสาวบ้านนอกอย่างโรส ลอยล์ จะให้กำเนิดนางฟ้าตัวน้อยไร้ที่ติแบบนี้ได้?”
เจย์ไม่สนใจจะโต้กลับอีก
“คุณแม่!” ทันใดนั้น เขาก็ได้ยินเด็กทั้งสามส่งเสียงดังดีใจออกมา สายตาของทุกคนหันไปมองรถแท๊กซี่ที่เข้ามาในสถานที่จัดงาน
รถแท็กซี่สีแดงแทรกเข้ามาเหมือนเล็บขบท่ามกลางรถหรูหราทั้งหลาย
จอห์นแสยะยิ้มอย่างสงสัย “นั่นแม่สาวบ้านนอกของนายไง เธอไม่สนใจด้วยซ้ำว่าคนอื่นจะคิดยังไงกับเธอที่มาด้วยรถแบบนั้น นายฉลาดที่หย่ากับเธอก่อนหน้านี้ ไม่งั้น…”
เขากลืนคำพูดที่เหลือลงคอไปเมื่อเห็นโรสลงมาจากรถ
ประตูรถเปิดออก และรองเท้าส้นสูงสีแดงคู่หนึ่งก็ก้าวลงกับพื้น ข้อเท้าที่ละเอียดอ่อนมีกำไลข้อเท้าเงินรูปใบโคลเวอร์สี่กลีบ
เพียงแค่มองข้อเท้าของผู้โดยสายในแท๊กซี่ รถบุโรทั่งสีแดงก็กลายร่างเป็นราชรถชั้นสูงทันที
โรสออกมาจากรถ เธอสวมเดรสหางปลาสีแดงสดอันสง่างามและประดับด้วยสร้อยไข่มุก แผงคอระหงและเดรสแขนสั้นของเธอทำให้เธอดูสง่าด้วยศักดิ์ศรีและงดงาม เธอดัดผมของเธอ และประดับด้วยกิ๊บกลมสีเงิน เครื่องประดับเงินนั้นตัดกับเดรสแดงสดได้อย่างดี
จอห์นกลืนคำพูดที่เขาเตรียมจะดูถูกโรสไปหมด เขาดึงแขนเสื้อของเจย์อย่างเจียมตัว “นั่นเธอใช่โรส ลอยล์ จริงเหรอ?”
สายตาของเจย์เองก็จดจ้องที่โรส
รูปลักษณ์ของโรสทำให้เขาตะลึงงัน
ไม่มีอีกแล้วหญิงสาวที่กักขฬะและไร้การศึกษา เธอดูเหมือนภูติที่ลงมาจากสวรรค์ ทั้งบริสุทธิ์และไร้มลทิน ราวกับว่าเธอไม่เคยแตะพื้นดินมาก่อน
‘ความสวยจากภายในของเธอเปล่งประกายมากกว่าภายนอก!’ ความคิดนี้ผุดเข้ามาในหัวของเจย์
เมื่อเขาตั้งสติได้ เจย์ก็ขมวดอย่างไม่พอใจ เธอแต่งชุดแดงและดัดผม ชุดของพวกเขาจึงดูเข้าคู่กัน ซึ่งทำให้พวกเขาดูเหมือนคู่รัก
